جشنوارهی فیلم نیویورک نامزد دریافت بهترین اسکار مستند جشنوارهی فیلم مستند ایدفا (جایزه بهترین فیلم بلند مستند) جشنوارهی فیلم جنوب از جنوب غربی تگزاس (نامزد جایزه فیلم منتخب تماشاگران) جایزهی افتخاری سینما آی ( نامزد بهترین کارگردانی و تدوین) جایزهی گاتهَم (نامزد جایزه بهترین فیلم مستند) جایزهی اِمی (نامزد بهترین تدوین فیلم مستند) و جشنوارههای استانبول، مسکو، ادینبورو، ویناله و لسآنجلس، نیوزیلند ... جشنوارهی فیلمهای مستند کپنهاگ، داک نیویورک، داک لیسبوا، داکس بارسلونا، داکیومنتریست، داک زاگرب، داکیوفست، فول فریم، پلنت داک، وان ورلد و....
سفر الن برلینرِ کارگردان به ذهن مهآلود و آزایمرزدهی پسر داییِ مادرش، ادوین هانیگ، شاعر و مترجم پرآوازه امریکایی. حاصل پنج سال همراهی، همدلی و گفتگوی فیلمساز با ادوین و دوستان و شاگردان سابقاش، پرترهی به یادماندنی، منحصر به فرد و پراحساسیست که هرگز از یادش نخواهید برد. برلینر این بار نیز چون فیلمهای پیشیناش دستمایهی فیلم را در حوالی خود جسته است: پدربزرگ مادریاش در «غریبهی صمیمی»(1991)، پدرش در «به کسی ربطی نداره» (1996)، نام آلن برلینر و همنامهایش در «شیرینترین صدا» و ستیز شخصیاش با بی خوابی در «بازو بیدار» (2006). او پیشتر و در سال 2010 نسخهی تجربیِ 19 دقیقهای از این فیلم را با نام «55 روشِ گفتنِ یادم نمیآید» در جشنوارهی نیویورک به نمایش داده بوده است.