رسولی در رادیو گفت‌وگو درباره فراز و نشیب‌های تئاتر دفاع مقدس گفت: در این حوزه جای پرداخت‌های نو و جذاب و باور پذیر همچون ایده «کانال کمیل» و « پچ پچه‌های پشت خط نبرد» خالی است.

سیدحسین رسولی روزنامه نگار و مترجم و نویسنده تئاتر در برنامه "گفتگوی فرهنگی" رادیوگفت‌وگو درباره شعارزدگی در تئاتر گفت: گروهی از هنرمندان تئاتر با پیشینه ذهنی «خانه دایی یوسف» به موضع گیری در برابر حکومت‌ها می‌پردازند و با شعاری بودن متن‌ها، نتوانستند تئاتر قابل دفاعی ارائه دهند و حتی در حوزه نقد هم بحث ایدئولوژی مورد توجه قرار داشت.

وی با اشاره به ژانر درام جنگی بیان داشت: ژانر دفاع مقدس می‌تواند زیر شاخه درام جنگی قرار گیرد و تئاتر مقاومت و تئاترهای ضدجنگ همانند نوشته‌های برتولت برشت مثل ننه دلاور و فرزندان او یا آدم آدم است که موضوعی ضد جنگ دارند زیرشاخه‌های این ژانر است.

رسولی در ادامه به ویژگی خاص هنر دفاع مقدس به ویژه در تئاتر پرداخت وگفت: در تئاتر دفاع مقدس رگه‌های مذهبی و نزدیکی به تعزیه وجود دارد و این نگاه انسانی احساسات مخاطب را درگیر می‌کند.

این روزنامه نگار بیان داشت: در تئاتر دفاع مقدس نه تئوری نقد و نه تئوری تولید وجود نداشته است که در دانشنامه دفاع مقدس هم تئاترهای دفاع مقدس را با تعریف اینکه نمایش‌هایی که به جنگ ایران و عراق می‌پردازد محدود کرده‌اند. البته با توجه به فلسفه کانت و نگاه در زمانی این نوع تئاتر به چهار گروه پیش از جنگ، در زمان جنگ، پس از جنگ و بدون زمان تقسیم می‌شود.

وی افزود: در تئاتر دفاع مقدس عناصر ژانر مشخص است و کلیشه‌ها ژانر را شکل داده است و شخصیت‌های کهن الگویی برگرفته از تعزیه‌ها در این هنر به شکلی پنهان هستند.

رسولی با اشاره به « پچ پچه‌های پشت خط نبرد »به کارگردانی اشکان خیل نژاد گفت: در این نمایش شخصیت‌ها خطا می‌کنند انسانی و زمینی هستند و در «کانال کمیل» هم ایده شهید زنده متن جذاب است اما این دست از این متن‌ها محدود است.

وی در بخشی به خودسانسوری نویسندگان در حوزه ادبیات دفاع مقدس تاکید داشت و گفت: نویسنده هوشمند با انتخاب سوژه وشخصیت‌ها می‌تواند جدال درونی را نشان دهد و در ادامه در تقابل سوژه‌ها فضای دیالکتیک شکل بگیرد. البته این مساله با ویژگی هگلی در آثار وجود دارد اما تاکنون اثری تاثیرگذار با این روش نوشته و اجرا نشده است.

منبع: سایت رادیو گفتگو

دکتر نصرالله قادری نویسنده، کارگردان و استاد دانشگاه در برنامه "گفتگوی فرهنگی" رادیو گفت‌وگو به موضوع فراز و نشیب‌های تئاتر دفاع مقدس پرداخت.

وی درباره تئاتر درایران گفت: از دوره درخشان تئاتر در دهه ۴۰ این هنر تحت سیطره «دایی یوسف» قرار می‌گیرد و تنها هنری را هنر می‌شناسند که علیه حکومت باشد و فرقی نمی‌کند چه حکومتی، و در آن دوران «برشت» شخصیت شناخته شده هنر است درحالی که وی مدافع حکومت است و این اتفاق ذهنی ادامه می‌یابد و پس از انقلاب هم همچنان بر قوت خود باقی می‌ماند که هنرمند کسی است که باحکومت باشد نه بر حکومت در حالی که بخش سومی وجود دارد که در هنر می‌تواند مستقل باشد.

قادری ادامه داد: البته متاثرین از «خانه دایی یوسف» ذیل اندیشه مارکس و لنین با این باور که هنر ابزاری برای بیان ایدئولوژی است و هدف وسیله را توجیه می‌کند. رسانه‌ای دارند که القا می‌کند که ضد حکومت نوشته‌اند اما اگر نمایش نامه‌های این گروه بررسی شود در زمان پهلوی ضد شاه و در دوران پیروزی انقلاب اسلامی ضد جمهوری اسلامی نوشته و اجرایی ندارند بلکه برای مخاطب این تصور را که مخالف هستند ساخته‌اند.

وی در این بین به نمایش بی نظیر «حماسه ننه خضیره» اشاره کرد و گفت: این نمایش متنی نداشت. روایتی از ستیز شجاعانه پیرزنی خوزستانی را در ماههای آغازین جنگ به تصویر میکشید که نمایشی خاص و استثنایی بود که دیگر تکرار نشد.

پژوهشگر، نویسنده و کارگردان عرصه هنرهای نمایشی کشور در ادامه به هنر دفاع مقدس اشاره کرد و گفت: در این دوران یک خلط مبحثی به وجود آمد؛ ادبیات دفاع مقدس خاص ایران است و به آن ادبیات جنگ می‌گویند، در حالی که ادبیات جنگ، ادبیات پایداری و ادبیات مقاومت با یکدیگر تفاوت دارند و تیتر حوزه هنر ادبیات ما بر اساس جنگ تحمیلی «ادبیات دفاع مقدس» است. پس به لحاظ صوری و ماهوی نمایش جنگی و حتی نمایش مقاومت با نمایش دفاع مقدس متفاوت است اما چون از همان ابتدا این باور وجود داشته که در مقام اپوزیسیون قرار گرفتن باعث شناخته شدن هنرمند است پس برای پذیرفته شدن کسانی که برای دفاع مقدس فعالیتی هنری داشتند روبروی آنچه تابه حال انجام داده بودند ایستادند که فاجعه در دهه ۸۰ و ۹۰ خود را به شکلی دیگر نشان می‌دهد.

وی افزود: هنر و تئاتر دفاع مقدس از آغار جنگ تحمیلی در شهریور ۱۳۵۹ تا کنون به چهار دوره تقسیم می‌شود؛ در یک دوره تقدیس جنگ نه به معنای دفاع مقدس و مقدس شمردن رزمندگان است و نوعی پروپاگاندا در آثار است. البته نمایش‌های اجرایی در جبهه‌ها و اردوگاه‌ها و پناهگاه‌های جنگی نوع خاصی بود که از این دسته جداست و در دوره اول همه کارها در دوحوزه دفاع بود.

نصرالله قادری با اشاره به ورود تشکیک ذهنی درباره جنگ در دوران سازندگی بیان داشت: دراین دوره این سوال مطرح شد که آیا جنگیدن درست بوده؟ در حالی که ما دفاع کردیم و در دهه ۸۰ شک به اوج خود می‌رسد و افراد علیه عملی که انجام دادند موضع می‌گیرند و در دهه ۹۰ سیاهی مطلق است و با این بحث هیچ انسان عاقلی نمی‌گوید جنگ چیز خوبی است و در مقابل هیچ انسان عاقلی هم نمی‌گوید دفاع چیز بدی است اما پز روشنفکری برای مقبولیت و فاجعه نوشتاری و تردید‌ها باعث شد دفاع به جنگ تبدیل شود.

وی گفت: در همه دنیا کهنه سربازها مورد احترام هستند در حالی که در هشت سال دفاع مقدس رزمندگان ما با سربازان تمام دنیا تفاوت داشتند افرادی که بی هیچ چشم‌داشتی برای حفظ وطن در مقابل متجاوز ایستادگی کردند و اجازه ندادند حتی یک وجب از خاک این کشور به تاراج برود به طور حتم نباید با نگاهی جنگی به آنها پرداخت.

قادری ادامه داد: افرادی که ضدجنگ می‌نویسند، نویسندگان حقیقی بودند که درست می‌گفتند و کمتر از آنها حمایت شد، برای نمونه «مظلوم پنجم» در اجرای اولیه اثری قدرتمند و نوآورانه بود هرچند اجرای دهه ۹۰ به خوبی آن اجرا نبود.

این پژوهشگر هنرهای نمایشی گفت: ژانر یک گونه است که تراژدی، کمدی و ملودرام است و ادبیات دفاع مقدس یک ژانر نیست بلکه زیر مجموعه یکی از این سه ژانر قرار می‌گیرد و متد آن می‌تواند کلاسیک، پست مدرن یا پسامدرن باشد.

وی افزود: ادبیات پایداری، جنگ، مقاومت و دفاع مقدس در ذیل مکتب «پسا استعماری» قابل تعریف هستند و این نوع ادبیات ابعاد مختلف رویدادها را در برمی گیرد مثلا روابط شهید همت و همسرش حتی در روایت عاشقانه در این زمینه دفاع مقدس قرار می‌گیرد، البته بین ادبیات مقاومت و دفاع مقدس از لحاظ تکنیکال فرق وجود دارد.

نصرالله قادری در ادامه عنوان کرد: ما در تئاتر شکل را از غرب گرفتیم اما محتوای ما با این شکل همخوانی ندارد و خطای دیگر تعزیه انگاری تئاتر است. در مراسم آیینی مخاطب به دنبال دیدن نمایش نیست، در حالی که ما در شکل‌های نمایشی روایت برای روایت داریم اما در تئاتر دفاع مقدس به آن نمی‌پردازیم و آثار نویسندگان و اجرای گروه‌هایی با معیار‌های داخلی که نه شکل غربی و نه معیارهای تعزیه را دنبال کردند دیده نشده است و مورد استقبال قرار نگرفته و گروه مقابل که اپوزیسیون است به انزوا رفته همچنان می‌نویسند اما اثرش را ارائه نمی‌کند که نمونه بارز آن«محمد جمال پور» است و رسانه برای نقد و بررسی این آثار کمکی نکرد.

وی ادامه داد: اسلام ایدئولوژی نیست بلکه عقیده است در ایدئولوژی جزمیت است دستوری است درحالی که اسلام طلبیدنی است و اجباری در آن وجود ندارد و دفاع مقدس در ذیل هنر قدسی مطرح می‌شود و تنها نظریه پرداز که کوتاه به این بخش هنر پرداخته«سید حسین نصر» است که در کتاب« نمایش و دین» ترجمه «جلال الدین ستاری» شیوه این گونه از هنر را توضیح می‌دهد.

نویسنده و کارگردان عرصه هنرهای نمایشی گفت: در تئاتر دفاع مقدس با توجه به اینکه کلید فهم مخاطب در ملودرام عاطفه و احساسات است از این شیوه استفاده می‌شود در حالی که سخت ترین و تاثیرگذارترین ژانر کمدی است اما در تئاتر دفاع مقدس به این سو نرفتیم چون ارسطو با خندیدن مخالف است پس تصور می‌شود امری پسندیده نیست. از سویی در ژانر تراژدی باید همنشینی عقل و احساس وجود داشته باشد و شخصیت باید یا خطا یا تمرد کند و با این کلیشه ذهنی باید تنها برای بازه زمانی هشت سال دفاع مقدس باید نوشت و ممیزی‌هایی برای نام و چهره شخصیت‌ها باعث شد این اتفاق کمتر دیده شود.

وی افزود: ما انسان هستیم و غیر از معصومین علیهم السلام انسان‌ها خطا می‌کنند و برای خطای خودخواسته و ناخواسته تاوان می‌دهند پس در مسیر ترس و واهمه و امید و پشیمانی به تزکیه می‌رسیم. پس اگر در سیر داستانی زندگی معصومین است که نظریه جویس درباره تجلی عشق شکل می‌گیرد در نوع داستانی که فراز ونشیب‌ها دگرگونی‌های ناشی از خطا و تمرد وجود ندارد و نوع نوشتار سخت است باز یک اثر هنری خلق می‌شود. اما در سینما زمانی رتبه‌ای از این مقام پایین تر می‌آییم اثر «رستاخیز» احمدرضا درویش متولد می‌شود که حتی از خطاها هم حرفی نزده است و شک هم نکرده است اما باز اجازه ندارد. در دفاع مقدس هم در ملودرام همین است اجازه نداری درباره خطا بگویی.

دکتر قادری گفت: نمایشنامه « گلی برای هیوا» که در دهه ۷۰ نوشتم قهرمان دچار دو قطبی و همچنین هامارتیا می‌شود. در نمایش دیگر « بسیار نزدیک هر اندازه دور» تقابل دو خیر از دو نسل است و یا «حسین مختاری»، «مجید جعفری» که کارهای جنگی دارند که نگاه تقابل دو خیر هگل است که می‌گوید تقابل خیر و شر نیست بلکه دو خیر در برابر هم هستند و این آثار در کشور از همه سو پس زده شده است.

بزرگترین آوردگاه نمایشی دفاع مقدس کشور با عنوان معبری به آسمان به نویسندگی و کارگردانی محمد مهدی پریزاد در شهر جدید پرند برگزار می‌شود.

به گزارش ایلنا، بزرگترین آوردگاه نمایشی دفاع مقدس کشور با عنوان معبری به آسمان به نویسندگی و کارگردانی محمد مهدی پریزاد در شهر جدید پرند برگزار می‌شود.

این نمایش میدانی به مناسبت هفته دفاع مقدس از ۳۱ شهریور اجرایش شروع شده و تا ۷ مهر ادامه دارد.

عوامل این اثر نمایشی عبارتند از:

ایده، طرح، اجرا : علیرضا فرج‌نیا، نویسنده و کارگردان: محمد مهدی پریزاد.

بازیگردان و دستیار کارگردان: امید رهبر، منشی صحنه: نازنین ثابتی، مجری طرح: موسسه حامیان هنر.

بازیگران به ترتیب حضور:

مهدی اسدی، حسن شفیعی، یاشار خمسه، مرتضی حفارف میلاد اتابکی، حامد سوری، محمد عطایی، علیرضا رضایی، علیرضا شعاعی، الهه تنهایی، حمیدرضا محمدی‌پور و امید رهبر، با معرفی محسن مکری.

طراح لباس: علیرضا فرج‌نیا، گریم: محمد مهدی پریزاد، روابط عمومی: وحید سماوات، مشاور رسانه‌ای: محمد حسین عبداللهی.

این نمایش میدانی از ساعت ۱۷ تا ۲۳ به نشانی شهر پرند حد فاصل میدان امام خمینی ( ره) و میدان استقلال روبروی درمانگاه برای بازدید علاقه‌مندان دایر است.

به گزارش روابط عمومی نشر آماره، این انتشارات قصد دارد در نیمه دوم سال جاری ۳۲ اثر نمایشی را در جهت حمایت از عرصه تالیف و ترجمه راهی بازار کتاب نماید. این ۳۲ کتاب از ۱۷ مولف در قالب نمایشنامه به مرور طی ماه‌های آتی رونمایی می‌شوند.

هومن بنائی دبیر بخش ادبیات داستانی و نمایشی نشر آماره درباره چاپ مجموعه آثار نمایشی توسط این نشر گفت: انتشارات آماره از مهر ماه سال جاری هر دو هفته یک بار چهار اثر تازه نمایشی را رونمایی خواهد کرد. به امید خدا این رونمایی طی مذاکرات صورت گرفته در سالن مشاهیر مجموعه تئاترشهر رخ خواهد داد.

وی در همین راستا ادامه داد: تصمیم داریم تا بتوانیم تا پایان سال جاری تمامی آثار این مجموعه را رونمایی کنیم، طی پاییز و زمستان امسال در هر ماه هشت اثر از انتشارات آماره رونمایی می‌شود، تمامی این آثار در حوزه ادبیات نمایشی خواهد بود، البته در این میان در بخش داستانی نشر آماره شاهد انتشار یک اثر تازه خواهیم بود.

این نویسنده و بازیگر تئاتر افزود: مجموعه آثار نمایشی پیش رو طی سال گذشته توسط نشر آماره به ثبت رسیده و به امید خدا شاهد انتشار آثاری متنوع از نسل پیشکسوت و جوان تئاتر خواهیم بود. نشر آماره قصد دارد در همین راستا از استعداد‌های جوان عرصه نمایشنامه نویسی حمایت نماید، لذا این ابتدای راه نیست و آماره برنامه‌های بلند مدتی در زمینه حمایت از نسل جوان خواهد داشت.

عناوین آثار و نام صاحبان اثر به شرح زیر می‌باشد:

راهزنان - باد زرد/ نویسنده: وینسنت ونگوگ / مترجم: علیرضا کوشک جلالی

استخوان ماهی - بچه‌های دریا - راز پروانه‌ها – هاپچه- سه نمایشنامه کوتاه - علاء الدین و... / نویسنده: منوچهر اکبرلو

هینکه من / نویسنده: ارنست توللر / مترجم: ایرج زهری

رگ / نویسنده: ایوب آقاخانی

ماه رخ / نویسنده: ایرج افشاری اصل

صبا - ذبیح – مهری ناز / نویسنده: صبوره رنگرز / مقدمه: دکتر عطاالله کوپال

قند خون - کمیته نان / نویسنده: لیلی عاج

چند سال پیش / نویسنده: کهبد تاراج

سزارین – ژرژت مشکی / نویسنده: هومن بنائی / مقدمه: جهانگیر هدایت

مربع / نویسنده: علی صفری

والس با شمشیر – تبار منحوس – غبارروبی از خاطرات / نویسنده: مجید دیندار

لعنت آباد – هیله – هجده / نویسنده: محسن عظیمی

زائر افسون شده / نویسنده: شهرام احمدزاده

بزن بریم - تنها گریخته / نویسنده: کاریل چرچیل / مترجم: ترجمه پریسا سالاری

حُربن یزید ریاحی / نویسنده: عبدالرزاق عبدالواحد / مترجم: سید مهدی حسینی نژاد

تک گویی‌های مرگ / نویسنده: زهره یحیایی / مقدمه: افشین هاشمی

برفناک / نویسنده: علی مست علی

گفتنی نشر آماره پیش از این آثاری همچون مسافر اتاق شماره ۳۷، آشویتس زنان و تک گویی‌های مرگ را در عرصه نمایشنامه نویسی راهی بازار کتاب کرده است.

نشست پژوهشی-تخصصی «بررسی چهار دهه تئاتر دفاع مقدس»، اول مهرماه با حضور دکتر قطب‌الدین صادقی و هوشنگ توکلی، دکتر مهرداد رایانی مخصوص، مدیران، هنرمندان و جمعی از اصحاب رسانه در سالن کنفرانس مشاهیر مجموعۀ تئاتر شهر برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس، در ابتدای این جلسه که مهرداد رایانی مخصوص اجرای آن را بر عهده داشت هوشنگ توکلی، کارگردان و بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون گفت: در اوایل انقلاب، دو نگاه بر فضای کلی هنری کشور حاکم بود؛ یک دیدگاه باور داشت برای سازوکار امور فرهنگی کشور زحمت بسیاری کشیده شده‌است و به همین جهت باید از این ظرفیت بهره ببریم تا با آن آرمان‌های انقلاب اسلامی را تبلیغ کنیم و در مقابل این نوع نگاه، نگاه دیگری وجود داشت که فعالان اهل هنر و فرهنگ را انسان‌هایی فاسق تصور می‌کرد که باید از این حوزه دور شوند و به محاق انزوا رانده شوند. در این خصوص باید عنوان کنم که متاسفانه در هنر کشور، ما عمدتا چوب آدم‌هایی را می‌خوریم که از آن سوی آب‌ آمده‌اند و گلوگاه‌های حساس فرهنگی و هنری را نیز در برهه‌های خطیر و حساس در اختیار گرفته و می‌گیرند.
وی با بیان اینکه در سال ۵۸ نمایشی را با عنوان «دوندۀ تنها» روی صحنه برده‌است گفت: این کار یک اثر صلح‌طلب بود. در این نمایش بیان شد که می‌شود با وجود اختلاف سلیقه در کنار یکدیگر کار کرد. با گذشت زمان و در دوران نخست‌وزیری شهید رجایی از ما خواسته شد به عرصۀ فرهنگ و هنر ورود کنیم تا سمت‌وسوی هنر را به تعالی سوق دهیم، ولی هنوز چند روزی از شروع کار ما نگذشته بود که جنگ تحمیلی آغاز شد.
توکلی تاکید کرد: در ابتدای جنگ با کمک شهید مصطفی چمران توانستیم هنرمندانی را جمع‌آوری کنیم که با زبان هنر از دفاع و شرایط آن روزهای کشور حرف بزنند. در آن ایام کمک می‌کردیم تا تمام هنرمندانی که خواهان فعالیت در حوزۀ جنگ هستند بتوانند کار‌های موردنظر خود را روی صحنه ببرند. البته کار‌هایی که انجام دادیم تنها به تئاتر یا سینما ختم نمی‌شد، بلکه در عرصۀ موسیقی نیز آثار خوبی تولید شد. در عرصۀ هنرهای نمایشی و تئاتر، هفت گروه راه‌اندازی شد که یکی از این گروه‌های هفت‌گانه وظیفه داشت در حوزۀ پژوهش کار کند و اتفاقا کارش را به‌خوبی انجام داد که یکی از ثمراتش تئاتر « ننه خضیره» بود که مورد استقبال زیادی هم قرار گرفت.
این کارگردان سینما و تئاتر و تلویزیون همچنین گفت: من تئاتر پس از انقلاب را به چهار بخش تقسیم می‌کنم؛ ابتدا برهه‌ای که در آن همۀ هنرمندان با هر طرز فکری حضور داشتند، دورۀ دوم از سال ۶۲ آغاز شد و در آن اتفاقات فرهنگی بدون مدیریت رهبری شد، در دورۀ سوم تئاتر کمی به پختگی نزدیک شد و در مقطع چهارم، مجدد رکودی را در تئاتر به‌ویژه کار‌های دفاع مقدسی شاهد بودیم.
کارگردان سریال «مدرس» در پایان سخنانش افزود: امیدوارم روزی برسد تا بتوانیم از اقیانوس دفاع مقدس به‌درستی بهره ببریم، چون معتقدم این عرصه پایانی ندارد و انتظار می‌رود تا سال‌ها از آن برای ساخت آثار هنری سود ببریم.

بخش دوم این نشست به سخنان قطب‌الدین صادقی، بازیگر، استاد دانشگاه، نویسنده و کارگردان اختصاص داشت.
 وی در آغاز سخنانش گفت: در همه جای دنیا جنگ دو نوع است؛ اول جنگی که امپریالیستی است و برای کشور‌گشایی انجام می‌شود و دوم جنگ که حالت تدافعی دارد. من دربارۀ نوع اول جنگ حرفی ندارم چون برایش حقانیت متصور نیستم، اما در شکل دومِ جنگ حرف برای گفتن زیاد است.
حماسه، به نوعی اصلی‌ترین پیوند هنر و جنگ است. همین حماسه نیز به جنگ مشروعیت می‌بخشد. نکتۀ دیگر اینکه تمام آثاری که در زمان جنگ ساخته می‌شوند با آثار بعد از جنگ تفاوت دارند؛ زیرا آثار دوران نبرد هیجان‌زده هستند. این اتفاق هم طبیعی است، چون باید به‌واسطۀ این تولیدات، جوانان را به جبهه‌ رفتن تشویق کرد، اما کار‌هایی که حدودا ۱۰ سال بعد از جنگ تولید می‌شود، تولیداتی هستند که نگاه به واقعیات دارند. همچنین آثار بعد از جنگ عموما تحلیل‌گر و آموزنده هستند، اما این ویژگی را برای آثار زمان جنگ نباید متصور شد.
این مولف و مترجم کتب هنری و ادبی با بیان اینکه در سال‌های ابتدایی انقلاب برخورد خوبی با هنرمندان تئاتر نشد، ابراز کرد: در سال‌های ابتدایی انقلاب با برخی رفتار‌های هیجانی اقداماتی صورت گرفت که سبب شد عده‌ای از هنرمندان خانۀ خود را رها کرده و کوچ کنند. اما هنرمندانی که باقی ماندند مجبور شدند به سینما یا تلویزیون بروند، زیرا در تئاتر کاری برای آنها وجود نداشت! دوری هنرمندان تئاتر از این عرصه، زمینه را فراهم آورد تا آماتور‌ها در تئاتر قدرت بگیرند و آثاری سطحی به اسم تئاتر جنگ روی صحنه برود.
صادقی درخصوص کیفیت آثار تئاتر در آن روزها اظهار کرد: مسلما با توجه به شرایط آن روزها این آثار از تحلیل چندانی برخوردار نبودند و تصویری نسبی از دوران جنگ را ترسیم می‌کردند که شاید خیلی هم باکیفیت نبود. شخصیت‌ها و نمایش‌ها شکل دراماتیک و پرداخت حرفه‌ای نداشتند و به‌ندرت آثار خوب دیده می‌شد. آثار عمومی از اندیشه خالی بود و اجرا‌ها سوزناک و ملودرام بودند. همچنین چهره‌ای مفلوک از دشمن نشان داده می‌شد، در صورتی که درواقع این چنین نبود و ایران با دشمن تا بن دندان مسلح و نیرومندی در نبرد بود.
صادقی همچنین افزود: یکی دیگر از موارد مورد بحث در ساختار تئاتر جنگ ما که می‌بایست کارهای جدی‌تری روی آن انجام شود، تقویت ابعاد و بیان وجوه مختلف شخصیت‌هاست که باید به دور از شعارزدگی، شخصیت‌پردازیِ مناسبی از آدم‌های حاضر و مرتبط با جنگ صورت پذیرد.
 همچنین در کار‌های این حوزه، روایت بر درام چیرگی دارد و مشاهده می‌کنیم که در اکثر کارها به‌جای دیالوگ در نمایش‌ها، شخصیت‌ها بیشتر در حال مباحثه هستند؛ البته در چند سال اخیر آثاری را در این حوزه شاهد بودم که ساختار دراماتیک قابل‌قبولی داشتند و با ساختارشکنی درست و مناسب، حضور درستی در این عرصه به‌عنوان یک اثر تئاتر جنگ داشتند که جای امیدواری است.
مدرس دانشکدۀ هنر‌های زیبا در پایان، داشتن زبان انتقادی در تئاتر جنگ، نقد سو‌ءاستفاده از ایدئولوژی پس از جنگ، نقد منفعت‌طلبی برخی اقشار جامعه در سال‌های جنگ، بیان بحران هویت آدم‌های جنگ، برزخ و خشونت مستتر در جنگ و وارونه‌گرایی ارزش‌های اخلاقی در میدان نبرد را از جمله راهکارهای دراماتیزه شدن تئاتر جنگ برشمرد.

آمار تفکیکی پروانه‌‌های صادرشده برای اجرای نمایش در سطح شهر تهران در شش ماهه اول سال ۱۳۹۹ از سوی شورای ارزشیابی و نظارت اداره‌کل هنرهای نمایشی منتشر شد.

به گزارش روابط‌عمومی اداره‌کل هنرهای نمایشی، آمار پروانه‌‌های صادرشده از سوی شورای ارزشیابی و نظارت این اداره‌کل در شش ماهه اول سال ۱۳۹۹ برای اجرای نمایش در سطح شهر تهران تحت ۷ عنوان «تماشاخانه‌های خصوصی»، «تماشاخانه‌های دولتی»، «نمایش‌های کمدی شبانه»، «نمایش‌های مخصوص بانوان»، «نمایش‌هایی برای کودکان و نوجوانان»، «نمایشنامه‌خوانی» و «جُنگ و استندآپ کمدی» منتشر شد.  

جمع کل پروانه‌‌های صادرشده در شش ماهه اول سال جاری از سوی شورای ارزشیابی و نظارت اداره‌کل هنرهای نمایشی ۲۱۶ عنوان است که به تفکیک عبارت است از: ۷۰ پروانه برای اجرای نمایش در «تماشاخانه‌های خصوصی»، ۱۸ پروانه برای اجرا در «تماشاخانه‌های دولتی»، ۵۰ پروانه برای اجرای «نمایش‌های کمدی شبانه»، ۶ پروانه اجرا برای «نمایش‌های مخصوص بانوان»، ۱۸ پروانه برای «نمایش‌های کودکان و نوجوانان»، ۴۵ پروانه برای «نمایشنامه‌خوانی» و ۹ پروانه برای اجرای «جُنگ و استندآپ کمدی».

تفکیک موضوعی ۲۱۶ پروانه صادرشده از سوی شورای ارزشیابی و نظارت اداره‌کل هنرهای نمایشی چنین است: نمایش‌هایی با موضوع طنز ۵۰ عنوان، نمایش‌های اجتماعی و ملودرام ۱۳۸ عنوان، آثاری با مضمون دفاع مقدس ۸ عنوان و آثار آموزشی و سرگرم‌کننده ۲۰ عنوان.

همچنین در طول نیمه اول سال ۱۳۹۹ و متاثر از شرایط شیوع ویروس کرونا، ۴۳ جشنواره برای برگزاری در فضای مجازی از شورای ارزشیابی و نظارت اداره‌کل هنرهای نمایشی پروانه گرفتند. 

به گزارش روابط عمومی مرکز تئاتر مولوی، اجراهای نمایشی این مرکز به دلیل مصادف شدن با سالروز شهادت حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام در روز پنجشنبه سوم مهر ماه تعطیل می باشد. 

بر اساس این گزارش اجرای نمایش « دوستان کٌمٌدی» به کارگردانی امیرمحمد ابراهیمی و  نمایش « عبور » به کارگردانی بهروز سروعلیشاهی  از روز جمعه چهارم مهر ماه بعد از اذان مغرب  از سر گرفته خواهد شد.

از علاقمندان دعوت می شود برای دیدن نمایش" دوستان کٌمٌدی " و " عبور " در روز جمعه به ترتیب در ساعات 18:15 و 20:30 به نشانی خیابان انقلاب، خیابان ۱۶ آذر، جنب باشگاه دانشجویان، مرکز تئاتر مولوی مراجعه کنند.