اگر توانایی سفر در زمان داشتیم و به صد تا صد و پنجاه سال قبل برمی‌گشتیم و اگر در همان سالها توانایی سفر در ایران را داشتیم ، لابد سفری جذاب و عجیب و پرماجرا می‌شد ، سفری طولانی و گاهی سخت با امکانات آن روزها.

حال فکر کنید مسافرانی از آن‌سوی آسیا از مسیری طولانی و پرماجرا خود را به ایران رسانده‌اند و روایت‌های خود را نوشته و ماندگار کرده‌اند .

انتشارات طهوری سری کتاب‌هایی دارد با همین مضمون، خاطرات، یادداشت‌ها و نامه‌های ژاپنی‌هایی که در اوایل قرن بیشتم و در زمان قاجار به ایران سفرکرده‌اند و دکتر «هاشم رجب‌زاده»، استاد دانشگاه ریوکوکوی توکیو در دو دهه ۱۳۷۰ و ۱۳۸۰، هشت سفرنامه از آثار ژاپنی‌هایی را که در دوره‌های قاجار یا پهلوی به ایران سفر کرده‌اند یا حتی مدتی در کشورمان اقامت داشته‌اند به فارسی برگردانده است.

این کتاب‌ها جلدهای خاصی دارند، ساده و یکنواخت و نام کتاب‌ها هم با فونتی قدیمی خبر از محتوای کتاب می‌دهند. شاید جلد این کتاب‌ها شبیه کتاب‌های درسی باشد و یا مجله‌های قدیمی، اما داستان‌ها و روایت‌های عجیبی در دل خود دارند.

این کتاب بخشی است از کتاب گسترده‌تر او با عنوان داستان سفر سراسری قارۀ آسیا که در شماره‌های سال‌های ۱۹۱۰ و ۱۹۱۱ مجله جغرافیای طبیعی (به ژاپنی: چیگاکو زاشّی) چاپ شده است.

شاید معروف‌ترین آن «سفرنامه سوزوکی شین جوء سفر در فلات ایران» باشد.

خواندن خلاصه‌ای از زندگی و سفرهای او نشان‌دهنده ماجراجویی وی در آن دوران است. آن موقع که هیچهایک و بک پکری در کار نبود، سالهایی که مسافران مسیرهای زیادی را باید با پای پیاده طی می‌کردند، کشتی‌ها و قطارها بسیار کندتر از حالا بودند و برقراری ارتباط با بومی‌های هر منطقه سخت‌تر از حالا بود.

سُوزوُکی شین‌جوء (متولّد روز ۴ دسامبر سال ۱۸۷۳میلادی است  که در روز ۱ نوامبر سال ۱۹۵۷ در هشتاد و چهار سالگی درگذشت) در «ساسایاما» در ایالت کیوتو زاده شد و هنگام روانه شدن به سفر دور و دشوار خود از غرب تا شرق آسیا در میانۀ سال ۱۹۰۵، بسیار جوان و حدوداً 32 سال سن داشت. او در مدرسه‌ای  بودائی در ژاپن تحصیل‌کرده بود و در نوجوانی روانۀ سفری به دور دنیا شده و به امریکا رسیده بود و سال‌ها در دفتر بنیاد بودائی در نیویورک مشغول به کار بود. بعد از ۸ سال اقامت در آمریکا، برای گشت‌وگذاری دیگر در جهان با کشتی عازم  ناپل در ایتالیا شد. پس از دیدنِ این شهر و رُم، در دنبالۀ سفرِ دریاییِ خود به «آتن» و از آنجا  به «ازمیر» آمد و سپس روانۀ «استانبول» شد. از این بندر با کشتی نفتکش به بندر باتومی در روسیه آن زمان رسید و به قصد سفر به ایران با قطار به باکو و از طریق دریای خزر به انزلی آمد و از آنجا به تهران آمد. بعد از تهران از راه سمنان، دامغان، شاهرود، سبزوار  نیشابور به مشهد  و از آنجا  به قائنات و بیرجند و سیستان رفت. او می‌خواست که از مشهد به افغانستان و بعد به پیشاور در هندوستان برود. اما اجازه سفر به افغانستان نیافت و به ناچار از راه بلوچستان به هند رفت. در این مسیر از«تربت‌حیدریه»، «قائنات» و «بیرجند» و «سیستان» و دیگر آبادی‌های میان دشت کویر و کویر لوت گذشت و وصف آن‌ها را نیز به شرح سفر ایران خود افزود. او بعد از این سفر سه سال را در به امریکای جنوبی سفر کرد.

در این کتاب با وی از ابتدای ورودش به ایران از شمال تا خروج او از شرق همراه خواهید شد.

در بخشی از این کتاب می‌خوانید:

«پیشکش گرفتن و مقام فروختن در یاران قضیه آشکاری است و کسی از آن خشمگین نمی‌شود و ایراد نمی‌گیرد. این شیوه و رویه در همه دستگاه‌های مملکتی جاری است اعطای نشان هم فقط یک راه کاسبی برای شاه است. وزرا و روسای پایین‌تر هم به شاه تأسی می‌کنند و از فرودستان خود پیشکش و درواقع پول توجیبی میگیرند.»

«در این مسیر خانه و مسکنی از مردم محلی نبود. و گیاه و درختی هم دیده نمی‌شد. کم‌کم چشم‌انداز آشنای ایران که ‏بیابان برهنه و تهی است نمودار می‌شد. با تفاوت یک روز راه، از سبزی و خرمی به کوه و زمین بی‌بوته و درخت رسیدم. ‏چندان که پنداری منظره‌ی چشم نواز دیروز خواب و خیالی بیش نبود. هیچ چیز برای خوردن پیدا نمی‌شد. و فنجانی آب ‏هم برای نوشیدن به سختی به دست می‌آمد. علاوه بر این، محلی‌ها که از خارجی‌ها بدشان می‌آمد بار‌ها، ندانستم چند بار، ‏از لبه‌ی بام و روی ایوان خانه‌ها به رویم آب دهان می‌انداختند. در جایی که از دکاندار محل یک فنجان چای خواستم، بیش ‏از دو برابر قیمت یا پنج شاهی با من حساب کرد. فنجان و بشقابی را که دستم به آن خورده بود از خانه بیرون می‌آوردند و ‏در جوی آب می‌شستند تا پاک شود. هرگز با ظرف‌های خودشان در هم نمی‌شستند.»

خرید نسخه چاپی

خرید نسخه الکترونیک

سفرنامه بعدی «سفرنامۀ ناکامورا نائوکیچی، مسافر فقیر ژاپنی در ایران» است:

ناکامورا نائوکیجی در میکاوا در شهر کنوننی تویوهاشی در ایالت آئیچی ژاپن زاده شد. در جوان‌سالی‌اش، در سال ۱۸۸۷، با اندیشه‌ی تأسیس آیادیهای ژاپنی نشین در آمریکا،همراه شد و شوق تلاش در این کار داشت. اما با توفیق نیافتن این طرح به کسب و کار خود پرداخت. در سال ۱۹۰۱ هنگامی که ۳۶ سال داشت ، روانه‌ی سفری به گرد جهان شد، و مدت ۵ سال و ۱۰ ماه سرزمین‌های شرق و غرب آسیا، اروپا، آفریقا، و آمریکای شمالی و جنوبی و نیوزیلند و استرالیا را درنوردید.پس از بازگشت به ژاپن شرح سفرها و جهانگردی خود را به یاری اوشی کاوا شونروء تحریر و در پنج جلد منتشر کرد .

سفرنامه‌ی ایران ناکامورا، در جلد سوم مجلدات پنج‌گانه‌ی سفرنامه‌ی او منتشر شده است. 

برای سیاحت ایران، ناکامورا در میان سفرش به دور دنیا در روز هفتم سپتامبر ۱۹۰۲ از بمبئی روانه شد و با راه‌آهن از طریق احمدآباد به کویته رسید و قصد داشت که از بلوچستان وارد ایران شود؛ اما معموران حکومت استعماری انگلیس به او اجازۀ سفر از این مسیر ندادند... و او به‌ناچار به کراچی رفت و از آنجا در یک سفر سه روزه خود را به بندر بوشهر رساند و از آنجا راه شیراز و اصفهان و بعد تهران شد. در سفر بازگشتش، از تهران با دلیجان به بندر انزلی رفت و از آنجا با کشتی پستی_مسافربری خود را به باکو رساند.

او داستان‌های جالبی دارد از سفرهای پیاده و چاپاری و منزل به منزلی که در ایران داشته. از اینکه خیلی از آبادی‌ها که می‌رسیده محلی‌ها فکر می‌کردند که هرکسی که خارجیِ است لابد حکیمه و از او درخواست دارو می‌کردند و انتظار تشخیص و بهبود بستگان بیمارشان را داشتند.

خرید نسخه چاپی

خرید نسخه الکترونیک

«سفرنامۀ ایران، مسافر ژاپنی در ماوراءالنهر ایران و قفقاز» کتاب دیگری از این دست است:

این کتاب، متن ترجمه شده «سفرنامه ایران»،‌ نوشته «ماساجی انیووه» به فارسی است. انیووه آخرین مسافر ژاپنی به ایران در دوره «میجی» (سال ۱۸۶۷_۱۹۱۲، عصر تجدد ژاپن) است که شرح سفر خود را در فرصت‌های دست داده به صورت نامه‌هایی نوشته و به توکیو فرستاده و سپس آن‌ها را در قالب سفرنامه تنظیم و منتشر کرده است. او در سفرنامه‌اش اشاره‌کرده که به قفقاز و ترکستان، مرو، بخارا، «کراسنوودسک» (بندری در ساحل شمالی دریای خزر)، بابلسر، تهران، ایروان، قزوین، زنجان، میانه، تبریز و... سفر کرده است. وی در هر یک از سفرهایش جغرافیا و پیشینه آثار تاریخی آن منطقه را به همراه آداب و عادات اقوام آن منطقه، مورد توجه قرار داده است.

«اینووه» در این سفر با مقام‌های مهم در سیاست‌ و حکومت، در مناطق مختلف مسیرش دیدار و گفتگو کرده و اطلاعات گسترده‌ای درباره اوضاع و احوال لشکری و نظامی مناطق بازدید شده و وضع راه‌ها، ارتباطات، صنایع، بازرگانی و مالی این مناطق کسب کرد. این همه نشان می‌دهد که این شرق‌شناس جوان، با هدف و برنامه‌ای معین و برای تهیه گزارشی ویژه به ماوراءالنهر، قفقاز و ایران سفر کرده است.

خرید نسخه الکترونیک

#خونه_بمونیم

 کشور کرواسی که قرن‌ها در مسیر بین شرق و غرب قرار داشته در طول تاریخ خود تحت تأثیر امپراتوری‌های بیزانس، عثمانی، ناپلئون و اتریش-مجارستان قرار گرفته است. میراث فرهنگی غنی کرواسی، این کشور را به یکی از مقاصد مهم گردشگری تبدیل کرده است. قلعه‌ها، کلیساها، تئاترها، غذاهای خاص، شراب و موسیقی از جمله جذابیت‌های فرهنگی کرواسی محسوب می‌شود.

در ادامه با فهرستی از ۹ جاذبه فرهنگی کرواسی که برای آشنایی با تاریخ آن در جریان سفر به این کشور باید از آنها بازدید کنید آشنا می‌شویم.

شهر رییکا؛ پایتخت فرهنگی اروپا در سال ۲۰۲۰

این شهر با معماری نئوکلاسیک، مرکز پرجنب و جوش و بازار سرزنده خود یکی از جاذبه‌های گردشگری کرواسی است. بازار اصلی شهر از قرن نوزدهم تاکنون محل مهمی برای صرف غذا بوده است.

اگر در سال جاری میلادی به رییکا سفر کنید با توجه به انتخاب آن به عنوان پایتخت فرهنگی اروپا در سال ۲۰۲۰ می‌توانید از برنامه‌های فرهنگی ویژه آن بهره ببرید. قرار است در سال جاری بیش از ۶۰۰ برنامه فرهنگی از جمله نمایشگاه، نمایش، اپرا، کنفرانس، کنسرت و جشنواره در رییکا برگزار شود.

نمایشگاه‌های فرهنگی رییکا در موزه هنرهای مدرن و معاصر، خانه کودکان، موزه شهر و دیگر اماکن فرهنگی برپا خواهد شد. مصرف قارچ‌های سیاه و سفید شهر ایستریا در نزدیکی رییکا را که شهرت زیادی دارند به شما توصیه می‌کنیم.

زاگرب؛ شهر موزه‌ها

شهر زاگرب بازتابی از شکوه امپراتوری اتریش-مجارستان است. اکثر نقاط شهر را می‌توانید با پای پیاده کشف کنید. یکی از جاذبه‌های شهر زاگرب کلیسای جامع آن است. یکی از قدیمی‌ترین بناهای شهر هم کلیسای سنت مارک است. زاگرب بیشترین تعداد موزه را با در نظر گرفتن جمعیت در میان شهرهای جهان دارد. در میان این موزه‌ها می‌توانید از موزه میمارا که موزه هنرهای زیبای شهر است بازدید کنید. موزه شهر هم می‌تواند به شما برای آشنایی با تاریخ زاگرب کمک کند.

کرواسی به خاطر قهوه‌ها، روغن زیتون و شراب خود شهرت زیادی دارد. هنگام گشت و گذار در خیابان‌های قدیمی شهر از جمله تکالتچوا امکان آشنایی با قهوه کرواسی، روغن زیتون و شراب این کشور را خواهید داشت. خیابان تکالتچوا قرن‌ها یکی از سرزنده‌ترین خیابان‌های شهر بود. برای آشنایی با غذاهای محلی کرواسی نیز می‌توانید به بازار مرکزی شهر بروید. غذای گرنادیر مارسا را که نوعی پاستا با زیتون و پنیر است می‌توانید در پایتخت کرواسی امتحان کنید.

اواخر بهار جشنواره‌ای در بسیاری از خیابان‌های زاگرب برگزار می‌شود که بر جذابیت شهر می‌افزاید. تئاترهای خیابانی، جشنواره موسیقی، برگزاری نمایش و مسابقات ورزشی، پایتخت کرواسی را در این دوره بیش از پیش برای گردشگران جذاب خواهد کرد.

زادار؛ شهر بناهای تاریخی

شهر زادار تاریخی سه هزارساله دارد. برای آشنایی با بناهای تاریخی آن می‌توانید در خیابان‌های شهر به پیاده‌روی بپردازید. کلیسای سنت دوناتوس، بزرگ‌ترین بنای به جا مانده از دوران معماری پیش از رومانسک در کرواسی است. این کلیسا در قرن نهم میلادی ساخته شد. کلیسای جامع آناستازیا نیز می‌تواند یکی دیگر از مقاصد شما در جریان بازدید از زادار باشد.

شیبنیک با دو بنای ثبت شده در فهرست یونسکو

شهر شیبنیک دو بنای ثبت شده در فهرست میراث فرهنگی یونسکو دارد. اولین بنا کلیسای جامع سنت جیمز است که از قرن‌های پانزدهم و شانزدهم میلادی به جای مانده است. کلیسای جامع سنت جیمز به دلیل ترکیب معماری گوتیک و رنسانس از جمله جاذبه‌های گردشگری کرواسی محسوب می‌شود.

شهر شیبنیک چهار دژ تاریخی دارد که به دلیل هراس کروات‌ها از حمله امپراتوری عثمانی ساخته شده بود. نام دژ سنت نیکولاس در فهرست میراث فرهنگی یونسکو به ثبت رسیده است. شهر شیبنیک اصلی‌ترین محل تولید شراب در کرواسی است.

پریموشتن؛ جزیره‌ای که شبه جزیره شد

پریموشتن به دلیل فضای روستایی خود جذابیت زیادی دارد. این شهر در گذشته جزیره بوده و اکنون تبدیل به شبه جزیره شده است. تاکستان‌های پریموشتن شهرت زیادی دارد. عکس یکی از تاکستان‌های پریموشتن در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک قرار دارد.

از ساحل پریموشتن به عنوان یکی از زیباترین سواحل در کرواسی یاد می‌شود. در اواسط تابستان جشنواره‌ای فرهنگی در پریموشتن برگزار می‌شود. اهالی شهر در این جشنواره فرهنگ محلی خود را معرفی می‌کنند.

تروگیر با معماری رومانسک و گوتیک

از شهر تروگیر به عنوان «شهر موزه» یاد می شود. تروگیر یکی از شهرهایی است که بیشترین بناهای معماری رومانسک و گوتیک در اروپای مرکزی در آن حفظ شده است.

بخش قدیمی شهر در فهرست میراث فرهنگی یونسکو قرار دارد. در بخش تاریخی شهر می توانید از حدود ۱۰ کلیسا و بنای به جامانده از قرن سیزدهم میلادی بازدید کنید.

کلیسای جامع سنت لارنس یکی از بناهای تروگیر با معماری رومانسک و گوتیک است.

شهر اسپلیت و کاخ دایاکلیشن

بندر اسپلیت پس از زاگرب دومین شهر بزرگ کرواسی است. کاخ دایاکلیشن که از ۱۷۰۰ سال پیش بر جا مانده است مهمترین جاذبه فرهنگی اسپلیت محسوب می‌شود. نام کاخ دایاکلیشن در فهرست میراث فرهنگی یونسکو به ثبت رسیده است. بخش تاریخی شهر اسپلیت شامل خیابان‌های اطراف کاخ دایاکلیشن می‌شود.

از شهر اسپلیت به عنوان یکی از مراکز اصلی فرهنگ و تاریخ کرواسی یاد می‌شود. بازدید از موزه‌های شهر اسپلیت از جمله موزه هنرهای زیبا می‌تواند یکی از برنامه‌های فرهنگی شما در جریان سفر به کرواسی باشد.

جزیره خوار و ستاری گراد

جزیره خوار در مسیر کشتی‌رانی در دریای آدریاتیک قرار دارد. امری که باعث شده است این جزیره طی قرن‌ها به مرکزی هنری و فرهنگی تبدیل شود. تئاتر عمومی خوار یکی از اولین سالن‌های تئاتر اروپا بوده است. بازدید از این سالن تئاتر اکنون پس از ۲۰ سال نوسازی آن بار دیگر ممکن شده است. جزیره خوار یکی از مراکز اصلی ادبی کرواسی در دوران رنسانس بود. ستاری گراد در شمال جزیره خوار قرار دارد و یکی از قدیمی‌ترین شهرهای اروپا محسوب می‌شود. بخش تاریخی ستاری گراد در فهرست میراث فرهنگی یونسکو به ثبت رسیده است.

دوبروونیک؛ مروارید دریای آدریاتیک

از شهر دوبروونیک به عنوان مروارید دریای آدریاتیک یاد می‌شود. شاهکارهای معماری و فرهنگی این شهر از قرن‌ها پیش بر جای مانده است. دوبروونیک میزبان بسیاری از جشنواره‌های فرهنگی، کنسرت‌ها و نمایشگاه‌ها است. جشنواره تابستانی دوبروونیک هر سال برگزار می‌شود. در جریان این رویداد نمایش‌های تئاتر، باله و کنسرت‌های موسیقی در سطح شهر اجرا می‌شود. این جشنواره تابستان هر سال به مدت ۴۵ روز برگزار می‌شود.

#خونه_بمونیم

برای خیلی از ما که روزهای شلوغ  و پرهیاهویی را در بهمن‌ماه و اوایل اسفند گذرانده‌ایم و خود را برای روزهای شلوغ و پُرکار روزهای آخر سال آماده می‌کردیم، خانه‌نشین شدن و در خانه ماندن همراه با استرس و نگرانی برای هموطنان و دوستان و خانواده تجربه‌ای عجیب و تازه است ... وقتی از هیاهوی کار و شهر شلوغ و... به سکوت و تنهایی خانه می‌رسیم.

شاید در این روزها خواندن کتابی از یک تنهایی خودخواسته و طولانی شش‌ماهه در یک کلبه کوچک در وسط جنگل‌های سیبری در کنار دریاچه معروف «بایکال» در وسط زمستان خالی از لطف نباشد.

دریاچه‌ای که یخ‌زده و طبیعت سرد و وحشی و کلبه‌ای که تا نزدیک‌ترین خانه بعدی حدود ۶۰ کیلومتر فاصله دارد.

این کتاب نتیجه یادداشت‌های «سیلون تسون» نویسنده ماجراجوی این کتاب است، در تنهایی مطلق در فضایی بکر. این نویسنده که به ماجراجویی‌هایش معروف است در دهه ۹۰ میلادی با دوچرخه به دور دنیا سفرکرده همچنین همراه «الکساندر پوسن» جهانگرد فرانسوی رشته‌کوه هیمالیا را با پای پیاده پیموده. بعد از آن ۳ هزار کیلومتر استپ‌های قزاقستان و ازبکستان را همراه عکاسی فرانسوی سوار بر اسب سفرکرده و پس از خواندن رمان «راهپیمایی بزرگ» نوشته «اسلوومیر راویز» (۱۹۵۵) با پای پیاده مسیر فرار راویز افسر سوار نظام ارتش لهستان در جنگ جهانی دوم را از اردوگاه‌های «گولاگ» در سیبری تا هندوستان دنبال کرده. سفرهایی که هر کدام به‌تنهایی می‌تواند برای ماجراجویی یک‌عمر یک نفر کافی باشد.

وی خسته از یکنواختی و شلوغی شهر، تصمیم می‌گیرد یک زمستان شش‌ماهه را در سرما و انزوا بگذراند. در نگاه اول شاید به نظر برسد این کتاب چطور شکل‌گرفته! لابد برای روزهای برفی و سرد و یکنواخت در تنهایی، یادداشتی یک‌صفحه‌ای کافی است. اما وقتی با نویسنده همراه می‌شوید از نوشته‌های روزانه او لذت خواهید برد. هم‌سفر و همراه شدن با او در کشف سرزمینی دست‌نیافتنی و دور بسیار جذاب است. شرح جزییات تغییرات طبیعت و سر زدن به دوستانی در فاصله چندین کیلومتری و... نویسنده جوان فرانسوی آن را به‌گونه‌ای بازگو کرده که فروشی افزون بر ۵۰هزار نسخه‌ تنها طی چند ماه برای او رقم‌زده است. مسائلی از قبیل وضعیت روزمره، گشت‌وگذارهای روزانه و اندک لحظات سختی که تجربه یک تنهایی غیرمعمول به خوشبختی بزرگی برای او تبدیل‌شده بود؛ رویدادهایی از نشستن یک حشره بر پنجره اتاقک کوچکش تا تماشای غروب آفتاب بر سطح دریاچه یخ‌بسته بایکال تک‌تک با زبانی سرشار از شعور و طرح سؤال از خود روایت‌ شده‌اند.

متن کتاب معمولاً حال و هوایی  شاعرانه‌ دارد و حیرت انسان خسته‌ای را نشان می‌دهد که از کشف طبیعتی ساده و یکپارچه‌ و یافتن وحدتی هماهنگ با آن دچار بهت و حیرت و لذت شده است.

در مقدمه کتاب می‌خوانید:

«به خودم قول داده بودم که قبل از چهل‌سالگی مدتی را تنها در دل جنگل‌ها زندگی کنم.

شش ماه در کلبه‌ای کنار دریاچهٔ بایکال در سیبری ماندم. جایی دورافتاده که با نزدیک‌ترین دهکده صدوبیست کیلومتر فاصله داشت، نه همسایه‌ای بود و نه جاده‌ای، فقط هرازگاهی کسی به دیدنم می‌آمد. زمستان دمای هوا سی درجه زیر صفر بود و تابستان خرس‌ها در بیشه‌ها پرسه می‌زدند. خلاصه آنجا یک بهشت به تمام معنا بود!

در این گوشهٔ دورافتاده، زندگی زیبا و به‌دور از تجملی را کشف کردم، زندگی‌ای محدود به کارهای ساده و ضروری. گذران روزها را از خلال دریاچه و جنگل نگاه می‌کردم. هیزم می‌شکستم، برای شامم ماهی می‌گرفتم، کتاب می‌خواندم و در میان کوه‌ها راه می‌رفتم. کلبهٔ من برج دیده‌بانی عالی‌ای برای شکار کوچک‌ترین حرکات طبیعت بود. من آنجا زمستان، بهار، خوشبختی، ناامیدی و در نهایت آرامش را شناختم.

زندگی در جنگل‌های تایگا مرا کاملاً تغییر داد. یک جا ماندن چیزی را برایم به همراه آورد که دیگر از طریق سفر به دست نمی‌آوردم. هوش مکان، به من کمک کرد تا زمان را رام کنم و با آن انس بگیرم. کلبهٔ من آزمایشگاه این تغییر و تبدیل‌ها بود.

من تمام روزها افکارم را روی کاغذ آوردم.

این روزنگار تنهایی، حالا در دستان شماست.»

قبل از خواندن کتاب می‌توانید دریاچه بایکال و جنگل‌های منطقه و ... را در اینترنت جستجو کنید تا تصاویر شاعرانه کتاب جذاب‌تر و واقعی‌تر شود.

خرید نسخه چاپی

خرید نسخه الکترونیک

خرید نسخه صوتی

#خونه_بمونیم

 دریاچه بایکال

مقاصد گردشگری اصلی «شانگهای» که اوایل ماه جاری بازگشایی شده بودند، روز یکشنبه به منظور جلوگیری از شیوع ویروس «کرونا» دوباره تعطیل شدند.

 مجله «آنگاه» دهم با محوریت «بوشهر؛دروازه مدارا» در این روزهای کرونایی و با تصویر شاخص ترین چهره بوشهری بر روی جلد، نویسنده داستان های برجسته ایرانی همچون «تنگسیر» و «سنگ صبور»، «صادق چوبک»، منتشر شد. در این شماره در یادداشت محمد بهشتی در توصیف بوشهر آمده است: «بوشهر مثال یک شهر ایرانی در مقیاس ملی است همچون تهران. اندامی است از اندام های پیکری واحد که ایران می خوانیمش. مثل بوشهر در نسبت با فرهنگ ایرانی همچون کسی است که در توفان سهمگین سلطه استعمار بر جهان که همه چیز را از جایش اخراج می کرد، در دورانی کوتاه، تجربه عشقی روح افزا را از سر گذراند و در همان اندک مجالی که برای همنشینی یافت از آن طرفی بربست. ظاهر امروزین او هرچند تکیده و خسته است، اما هنوز هم در عمق چشمانش حکایت دلدادگی خواندنی است؛ این همان کیفیت یگانه ای است که در آبادان یا بندرعباس و دیگر بنادر پس از آن تکرار نشد».

در این شماره مصاحبه‌ای با احسان عبدی پور فیلمساز بوشهری می‌خوانید، همچنین «داریوش غریب زاده» مطلبی درباره کشتی معروف «رافائل» نوشته است. رافائل یکی از جاذبه‌های دیدنی و پرماجرای شهر بوشهر بود که در سال ۱۹۷۶ توسط دولت پهلوی به‌عنوان تسویه بدهی تسهیلاتی ایتالیا که از سال‌ها قبل گرفته شد و دلیل آن‌هم عدم توانایی ایتالیایی‌ها برای بازپرداخت بدهی پیشینشان بود. اواخر سال ۵۷ خدمه ایتالیایی کشتی رافائل کم‌کم به کشورشان برگشتند و پس از آن به خاطر مشکلاتی این کشتی از یاد رفت و بالاخره در سال ۶۲ دو هواپیمای عراقی با چند موشک آن را هدف قرار دادند. «رافائل» در این حمله صدمه زیادی دید و در آب زمین‌گیر شد و رافائل در اعماق خلیج‌فارس غرق شد.

همچنین یادداشتی درباره نخستین ناخدای نیروی دریایی ایران که بوشهری بود. خاطراتی از روزهای جنگ و دهه شصت. همچنین مطلبی در مورد جنگ جهانی اول در بوشهر، همچنین عکس‌هایی قدیمی و آرشیوی از این شهر. همراه با یادداشت‌هایی در باب ادبیات و شعر و گفتگو با محسن شریفیان در باب موسیقی جذاب این شهر.

خلاصه که در این شماره مجله می‌توانید سفری جذاب از جنبه‌های گوناگون به این شهر داشته باشید.

 آنگاه در این شماره با گفتار و نوشتاری از : مهتاب ابراهیم‌زاده، الهام احمدپور، امید اخوی، غلامرضا امیرخانی، فروغ بحرینی، سید محمد بهشتی، صدف پورشکیبایی، علی پیرمرادی، محمد تهامی نژاد، اسماعیل حسام مقدم، حسین حسینی، گالیا حق پرست، سید جعفر حمیدی، محمدرضا حمیدی، تورج دریایی، حمید رادمهر، هاجر رزم پا، شهرام زرگر، فروزان زیبای، منیره زینلی، فرحان سنبل دل، خسرو سینایی، زری شش بلوکی، محسن شریفیان، مریم شهبازی، فاتح صهبا، ایرج صغیری، احمد طالبی نژاد، حمیدرضا ظرافت، احسان عبدی پور، داریوش غریب زاده، عبدالرسول غریبی، ویلم فلور، امیررضا محمد، حمیدرضا محمدی، عبدالکریم مشایخی، مریم منوچهری، حمید موذنی، محسن موسوی میرکلایی، سعید مهیمنی، مهدی نوروز، ناصر وژدان، سید قاسم یاحسینی، به مدیر مسئولی آرش تنهایی و معاون سردبیری حسین گنجی در ۲۴۰ صفحه به چاپ رسیده است.

این مجله را به‌صورت چاپی می‌توانید از سایت نشریه تهیه کنید.

خرید مجله الکترونیک

#خونه_بمونیم

با وجود هشدارهای کارشناسان و تلفات ناشی از ویروس کرونا در سراسر جهان هر روز میزان ابتلا تصاعدی بالاتر می رود، اما برخی هنوز به دهشتناک بودن این بیماری همه گیر که سازمان بهداشت جهانی عنوان همه گیر را به آن اختصاص داده، باور ندارند.

شبکه سی ان ان در گزارشی ابعاد این موضوع را تشریح کرده است. یک گردشگر سه هفته پیش یعنی دقیقا دورانی که همه به خطر این بیماری واقف بودند، چندین شب را در شهر تفریحی ایشگل اتریش گذراند و به کافه و رستوران معروف کیتزلوچ  که بسیاری از علاقمندان اسکی به آنجا می‌روند، نیز رفت. وی که در قرنطینه بسر می برد، گفت: در آن زمان تعداد زیادی گردشگر در این رستوران حضور داشتند و کنار یکدیگر و با تراکم زیاد مشغول غذا خودن بودند. پس از چهار روز از بازگشت از سفر تست کویید ۱۹ من و همسفرم مثبت اعلام شد.

طبق گفته مقامات اروپایی، این دو نفر در میان صدها نفر از اقصی نقاط اروپا هستند که آلودگی آنها به ایشگل و بعضی از آنها به طور مستقیم به رستوران کیتزلوچ ردیابی شد. به راحتی می توان تصور کرد رستورانی که گنجایش ۱۰۰ نفر را دارد در یک روستا در اتریش می‌تواند عامل انتشار این بیماری در سراسر اروپا شده باشد.

مسئولان رستوران کیتزلوچ از پاسخگویی در این باره خودداری کردند، ولی در مصاحبه‌ای با سایت خبری t-online اظهار داشتند که کارمندان این رستوران که تست او مثبتی بوده، حتما ویروس را از فرد دیگری گرفته است و این که تمام بار این اتفاق را به دوش یک رستوران بیندازیم کار درستی نیست.

با وجود هشدارهای دولت ایسلند در روز چهارم مارس که تعدادی از اتریشی ها در ایشگل کرونا دارند، دولت اتریش پیست های اسکی خود را همچنان برای ۹ روز دیگر یعنی تا ۱۳ مارس باز نگه داشت.
بعد از این که نتیجه تست کرونای یک کارمند کیتزلوچ مثبت اعلام شد، مسئولان بهداشتی ایشگل با اشاره به اعلامیه رسمی دولت گفتند که جای نگرانی وجود ندارد.

مونیکا ردبرگرفریتز ، رییس بخش آنفلوانزا در دانشگاه پزشکی وین، گفت که شیوه انتشار ویروس در ایشگل به معنای وجود دست کم یک نفر است که تعداد زیادی از افراد دیگر را آلوده کرده است. این به آن معنی است که دست کم یک بیمار وجود داشته که بار ویروسی بسیار بالایی داشته است. در حالی که بیشتر افراد به طور متوسط دو تا سه نفر دیگر را آلوده می کنند، این افراد می توانند این بیماری را به ۴۰، ۵۰ یا ۸۰ نفر منتقل کنند.  

تاکنون دست کم چهار کشور پیوندهایی با ایشگل گزارش داده اند و نشان می دهد که چگونه روستایی کوچک که دارای بیش از ۱۶۰۰ ساکن دائمی نیست، به یک منبع  اصلی در گسترش کویید ۱۹ تبدیل شد. به گزارش رسانه های آلمانی، در کنار دانمارک و ایسلند، آلمان حدود ۳۰۰ پرونده را به ایشگل ردیابی کرده است که بیش از ۸۰ مورد آنها در هامبورگ و ۲۰۰ مورد در شهر کوچک آلن است.
نروژ همچنین تأیید کرد که از ۲۰ مارس، ۸۶۲ مورد از ۱۷۴۲ پرونده بیماران مربوط به کرونا از خارج به کشور بازگشتند که ۵۴۹ مورد از اتریش آمدند.  

پیست اسکی ایشگل و پیست های اطراف آن سالانه ۵۰۰ هزار گردشگر جذب می کند. افراد مشهوری مثل بیل کلینتون رییس جمهوری اسبق آمریکا سال گذشته به آنجا رفتند.  

در حالی که مسولان ایرانی از مردم خواسته اند از انجام هر سفری خودداری کنند و سفرهایشان را به زمان دیگری موکول کنند، علی اصغر مونسان وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی از کاهش سفرهای نوروزی تا حدود ۵۳ درصد خبر داد و گفت: انتظار داریم کاهش این سفرها به بیش از ۸۰ درصد برسد. به نظر می رسد بسیاری از سفر کرده‌ها مبتلا شدن به کرونا را جدی نگرفتند و تصور می کنند بیماری برای دیگران است. البته برخی دیگر که این روزها سفر نرفته اند نیز راهی کوهستان‌های اطراف تهران مانند درکه و دربند شدند که آنجا نیز می تواند محلی برای انتشار این بیماری شود.

منبع: ایرنا

#خونه_بمونیم

محققان با کاوش در یک از غارهای جزیره «سولاوسی» اندونزی به دو سنگ‌نگاره مینیاتوری ۲۰ هزار ساله دست یافتند.

باستان‌شناسانی که در اندونزی مشغول کاوش بودند، دو سنگ‌نگاره گاومیش و اجرام آسمانی ۲۰ هزار ساله کشف کردند که در نوع خود نخستین مورد اکتشاف در خارج از اروپا محسوب می‌شوند.

 بر روی یکی از این سنگ‌نگاره‌ها که از جنس سنگ رسوبی است، تصویر یک «گاومیشک» - نوعی گاومیش کوچک منطقه «سولاوسی» - دیده می‌شود.

یکی دیگر از این سنگ‌نگاره‌ها که از جنس سنگ آهک است نیز تصویر جرم آسمانی و پرتو نور اطراف آن را به تصویر می‌کشد.

محققان معتقدند، سنگ‌نگاره «جرم آسمانی» به عنوان نخستین نوع از یک اثر «نقش‌برجسته» متعلق به دوران ماقبل تاریخ محسوب می‌شود که در آسیا کشف شده است. به این ترتیب فرضیه پیشین که این مردمان اروپای غربی بودند که برای نخستین‌بار به هنر روی آوردند، به چالش کشیده می‌شود.

«میشل لانگلی» یکی از محققان این اکتشاف بیان کرد: «مردم این منطقه همزمان یا شاید کمی زودتر از (مردمان غرب اروپا) آثار هنری خلق می‌کردند.»

 تصویر سنگ‌نگاره گاومیش به علت فرسایش در ابتدا تقریبا غیر قابل تشخیص بود. تصویری که در وهله اول به نظر می‌آمد، مجموعه‌ای از خطوط معنادار بود.

با این که نتایج تحقیقات درباره این دو سنگ‌نگاره هفته گذشته در ژورنال «طبیعت رفتار انسان» به چاپ رسیده است اما، این آثار در سال ۲۰۱۷ و در میان انبوهی از آثار باستانی از جمله ابزارهای باستانی، استخوان‌های حیوانات و ... کشف شدند که البته تمامی این آثار بر این موضوع دلالت دارد که این مکان در اواخر عصر یخ مرتبا به عنوان مکانی برای اسکان شکارچیان فصلی مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

در سال ۲۰۱۴ نیز همین گروه باستان‌شناسی مجموعه‌ای از نقاشی‌های باستانی را در یکی از غارهای جزیره «سولاوسی» کشف کرد. سال گذشته نیز نقاشی‌های مشابهی توسط همین گروه در جزیره «بورنئو» واقع در اندونزی کشف شد که قدمت آثار هر دو جزیره حدود ۴۰ هزار سال تشخصی داده شد.

منبع: ایسنا

#خونه_بمونیم

با گردش مجازی در موزه سینما می‌توانید بدون حضور فیزیکی، تاریخی سینمای ایران را ببینید. 

موزه سینمای ایران با هدف جمع‌آوری، صیانت و به نمایش گذاشتن میراث سینمای کشور در شهریور ماه سال ۱۳۷۳ و با همت شرکت توسعه فضاهای فرهنگی شهرداری تهران شروع به کار کرد. در این راه هنرمندان بسیاری تلاش های انکار ناپذیری کردندو هنرمندانی همچون عزت الله انتظامی، عباس کیارستمی و…

چهار سال بعد، در سال ۱۳۸۱ و با حضور رئیس جمهور وقت ایران آقای خاتمی، موزه سینما به عمارت باغ فردوس تهران انتقال یافت.

عمارت موزه سینمای ایران که قدمتی ۲۰۰ ساله دارد یکی از قدیمی ترین بناهای تاریخی پایتخت است که به دستور محمدشاه قاجار ساخته شده و در بخش میانی یک باغ ایرانی (باغ فردوس) قرار گرفته است.

این موزه در تهران، خیابان ولی عصر،بعد از سه راه زعفرانیه، نرسیده به تجریش، باغ فردوس قرار دارد.

تالارهای موزه سینما نمایانگر سیر تحول سینمای ایران و میراث فرهنگی و سینمایی به جا مانده از آغاز این هنر صنعت تا به امروز م‌ باشد. بازدیدکنندگان این موزه با آغازگران سینمای ایران، نخستین تجهیزات سینمایی، افتخارات بین المللی آشنا شده و از مجموعه جوایز ،یادگار ها، تصاویر و اسناد شخصی هنرمندان بازدید خواهند کرد.

تالارهای این موزه عبارتند از:

تالار آغازگران (آبی)

در این تالار با تاریخچه سینما در ایران و نخستین فیلم‌های سینمای ایران و پیشگامان صنعت سینما و با ابزار و ادوات سینمایی آشنا می‌شوید. همچنین عکس‌هایی از میرزا ابراهیم‌خان عکاس‌باشی در این تالار موجود است که از اولین تصویربردار‌های سینمای ایران بوده است.

تالار میانی (معاصران):

تالار میانی معرف رشد و بالندگی سینمای ایران بعد از گذراندن دوران ابتدایی است. در این تالار با اختصاص فضایی به هر یک از هنرمندان و دست اندرکاران سینمای ایران به معرفی زندگی هنری آنها پرداخته شده ویادگاری‌ها، جوایز و اسنادی از فعالیت هنری هر فرد درویترین‌ها جای داده شده است. همچنین به هنرمندانی چون سهراب شهید ثالث، کیومرث پوراحمد، رسول صدر عاملی، ساموئل خاکچیان، فاطمه معتمدآریا، ملکه رنجبر و... در این تالارغرفه‌هایی اختصاص داده شده است.

تالار بین‌المللی

این تالار به جوایز جهانی سینمای ایران همچون نخل طلای کن، خرس برلین و... می‌پردازد و غرفه‌های اختصاصی هنرمندانی همچون آقایان عباس کیارستمی، ابوالفضل جلیلی، هوشنگ اللهیاری و... در این قسمت قرارداد.

نمایشگاه دفاع مقدس

در این قسمت از موزه به ارائه و نمایش تصاویر کارگردانان و هنرمندان و ... سینمای دفاع مقدس ایران می‌پردازد و غرفه شهید مرتضی آوینی هم نیز در این بخش قرارداد.

نمایشگاه کودک و نوجوان:

در این بخش بازدید کنندگان علاوه بر مشاهده عروسک‌ها و یادگارهایی از فیلم‌های کودک و نوجوان بادست اندر کاران و بازیگران سینمای کودک و نوجوان نیز آشنا می‌شوند. همچنین عروسک‌های مشهور کارتونی مثل کلاه قرمزی و... نیز در این بخش قرار دارد.

تماشاخانه:

این سالن علاوه بر آشنا کردن مخاطبین باحال و هوای سالن‌های سینمای دهه‌ سی و چهل، بخش‌هایی ازفیلم‌های تاریخ سینما در ایران (دختر لر،حاجی‌آقا آکتور سینما و ...) را برای مخاطبین به نمایش می‌گذارد.

شاه‌نشین عمارت(نمایشگاه علی حاتمی):

نمایشگاه علی حاتمی در بخش شاه‌نشین یادگارهایی از این هنرمند و همچنین مجسمه‌هایی از عزت‌الله انتظامی و علی حاتمی در حال تماشای فیلم حاجی واشنگتن و ... را برای شما نمایش می‌گذارد.

نمایشگاه دوبله و صدا

در نمایشگاه دوبله و صدا تجهیزات و ابزارهای قدیمی و صدابرداری و برخی از اولین صفحه‌های تولیدی موسیقی فیلم و... برای علاقه‌مندان به این هنر به نمایش گذاشته شد و همچنین در این قسمت غرفه علی کسمایی پدر دوبله ایران نیز به نمایش درآمده.

خانه فرهاد

برای آشنایی با فرهاد مهرداد خواننده و آهنگساز ایرانی می‌توانید به این بخش از موزه بروید و از وسایل شخصی و سازهای این هنرمند بازدید کنید.

نمایشگاه نام‌آوران

زیرگذر تاریخ بخشی جالب‌توجه برای علاقه‌مندان به تاریخ پیدایش خلق اولین تصاویر متحرک و ابزار ابتدایی خلق تصویر متحرک است. همچنین در این بخش با برخی از نخستین نگاره‌های ایرانی برای روایت شاهنامه و تئاتر سایه در چین و هند نیز آشنا خواهید شد.

«منصور ضابطیان» کار حرفه‌ای خود را با روزنامه‌نگاری شروع کرد و مصاحبه‌ها و گزارش‌های مختلفی برای مجلات و روزنامه‌های حیات نو، چلچراغ، گزارش فیلم و کلک می‌نوشت. در سال ۸۹ اولین سفرنامه او باتجربه به چند کشور مختلف منتشر و با استقبال خوبی مواجه شد، به‌طوری که در یک سال به چاپ چندمک رسید. بعد از آن شش کتاب دیگر که همگی سفرنامه هستند نیز از این نویسنده منتشر شده است.

این روزنامه‌نگار باسابقه با تیزبینی خاص خودش خواننده را به کوچه پس کوچه‌های کشورهای مختلف می‌برد. او با قلمی روان و لحنی صمیمی و با چاشنی طنز هرآنچه که دیده و شنیده است را با شما به اشتراک می‌گذارد. در ادامه به معرفی ۴ سفرنامه از او پرداخته‌ایم:

مارک و پلو:

وی در بخشی از پیشگفتار آورده است:

«اگر این مجموعه بتواند تابوی غیرممکن بودن سفر را در ذهن خواننده‌ی ایرانی و به‌ویژه‌ خوانندگان کتاب بشکند، من موفقیت بزرگی به دست آورده‌ام.»

«ظهر یک روز تابسـتان ، فرشـید با یک پیشـنهاد آمد: « یک سفر تفریحی به ترکیه!» غیر ممکن بود. من یک خبرنگار تازه کار با درآمدی اندک بودم که تازه باید هزینه‌های تحصیلم در دانشـگاه را هم تأمین می‌کردم. در تفکر ما ایرانیـان سفر به خارج همیشـه کاری غیر ضروری و از سر سیری بوده است. با نگاه برآمده از چنـین تفکری پاسخ اولیه من منفی بود. اما فرشـید اصرار کرد و نتیجـه چیز دیگری شد. آن سفر انجام شد و در پی آن سفرهای دیگر! سفرهای دیگری تا امروز که این کتاب دست شماست. «مارک و پلو» مجمـوعه ایست از سفرنامه‌های من به فرانسـه،ایتـالیا ، ارمنسـتان ، هنـد، کره جنـوبی ، اسپـانیا ، ایالات‌متحده و ... »

کتابی پر از شور، امید و تجربه‌های جذاب که چون تجربه‌های شخصی و واقعی نویسنده‌اند بسیار به دل می‌نشینند.

در بخش‌هایی از کتاب می‌خوانید:

«بین اروپایی‌ها، خونگرم‌ترین جوان‌ها، بچه‌های ایتالیا و اسپانیا هستند. براى ارتباط برقرار کردن با یک فرانسوى یا سوئدى باید دست‌کم نیم ساعت با او حرف بزنید و درباره‌اش سؤال کنید تا او اولین سؤال را از شما بپرسد. ولى کافیست به یک ایتالیایى یا اسپانیایى سلام کنید، بعد از پنج دقیقه می‌فهمید که اصل و نصب او به کجاى ایتالیا یا اسپانیا می‌رسد و دخترخاله‌ی مادرش پارسال تعطیلات را کجا گذرانده!»

چای نعناع:

شرح سفر بیست روزه ضابطیان در اردیبهشت ماه سال نود و شش به مراکش است. که به گفته خود نویسنده بیشتر شامل بخش‌های مرکزی و شمالی این کشور است .

وی قبل از خواندن کتاب توصیه‌ای دارد:
«قبل از شروع مطالعه کتاب توصیه می‌کنم، دسته‌ای نعنای تازه بخرید، آن را با کمی چای سبز یا سیاه توی قوری دم کنید، پنج دقیقه صبر کنید و… حالا کتاب آماده خواندن است. به مراکش خوش آمدید.»

پشت جلد کتاب چای نعنا چنین آمده است: «مراکش دروازه‌ی آفریقاست و نزدیک‌ترین کشور آفریقایی به اروپا. مراکش زمانی مرا وسوسه کرد که در جنوب اسپانیا فیلم می‌ساختم و وقتی در کوچه پس‌کوچه‌های گرانادا قدم می‌زدم، احساسی از خویشاوندی با مردم آن منطقه داشتم.

ایرانی‌ها مراکش را چندان نمی‌شناسند. در همه‌ی این سال‌ها مراکش جزو کشورهایی بوده که ایرانی‌ها کمتر به آنجا رفت و آمد داشته‌اند. حتی تا همین چند سال پیش هم ویزایی برای رفت‌وآمد صادر نمی‌شد. ریشه‌ی اختلاف‌ها شاید به سال‌های اول انقلاب برگردد؛ زمانی که ملک حسن، پادشاه مراکش، محمدرضا پهلوی را پس از سقوطش در تهران در رباط پناه داد. از همان موقع بود که ملک حسن هم مثل ملک حسین، پادشاه اردن، و انور سادات، رئیس‌جمهور مصر، رفت توی لیست سیاه و ۳۵ سال طول کشید تا فراموشی تاریخ به داد برقراری ارتباط مجدد بین مردم در کشور برسد.»
عکس‌های جذاب این کتاب هم بیشتر شما را با حال و هوای این کشور آشنا می‌کند. بعد از خواندن این کتاب شاید مراکش مقصد بعید سفر شما باشد.

موآ

«موآ» در ویتنام به معنی باران است و ویتنام کشوری است پر باران به همین دلیل سفرنامه ضابطیان به ویتنام موآ نام دارد.

او درباره دلیل انتخاب ویتنام می‌نویسد:

«اینکه ویتنام را برای سفر انتخاب کردم شاید به خاطر رازآلودگی اش بود. چیزی درباره‌اش نمی‌دانستم و به نظرم سرزمین بکر و جذابی می‌آمد. پس یک روز نشستم پای اینترنت و شرایط گرفتن ویزا. کامنت های آدم‌هایی که به ویتنام رفته بودند. شرایط پروازها و غیره را بررسی کردم. مشتاق‌تر شدم. به نظرم باید ویتنام را می‌دیدم و خوانندگان کتاب‌هایم را با آنجا آشنا می‌کردم. پس رفتم...
نام ویتنام برای نسل پیشین ما یادآور جنگی ست که از آن شنیده‌ایم اما کمتر می‌دانیم چه آغاز و انجامی داشته است. برای نسل ما که خود در جنگ بزرگ شد، نام ویتنام یادآور نام برنج‌های کوپنی‌ای بود که با شیوه‌ی پخت ایرانی به بدترین شکل ممکن تبدیل می‌شد. شاید بچه‌های امروز اسم ویتنام را بیشتر روی برندهای کفش و لباس دیده باشند... به همین دلیل بعید می‌دانم کسی از ما جلوه‌ای از هنر و فرهنگ ویتنام را به خاطر داشته باشد یا چیزی غیر از این‌ها بداند!»

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

«جشن نیمه‌ی پاییز نشانه‌ی مهم دیگری هم دارد؛ فانوس‌های کاغذی به شکل ماهی کپور که تویشان شمع روشن می‌شود و به هوا می‌رود. پشت این ماهی‌های نورانی قصه‌ای پنهان‌شده است. افسانه‌ای قدیمی می‌گوید در سال‌های دور، روح یک ماهی کپور شب عید نیمه‌ی پاییز به خیابان آمد و آدم‌ها را کشت و بعد از آن مردم دیگر جرئت نمی‌کردند در این شب از خانه بیرون بیایند. سال‌ها می‌گذرد تا فکری بکر به ذهن یکی از مردم می‌رسد. او همین فانوس‌های شبیه ماهی کپور را طراحی می‌کند، با این باور که آن روح سرگردان خطرناک با دیدن این فانوس‌ها می‌ترسد و فرار می‌کند.»

بی زمستان

بی زمستان آخرین سفرنامه ضابطیان که قرار بود کتاب چهار فصلی باشد، اما از آن جایی که سفر زمستانی ضابطیان به یکی از کشورهای سردسیر عملی نشد، با «بی زمستان» که همراه شوید بهار را در تاجیکستان، تابستان را در آذربایجان و پاییز را در گرجستان سپری خواهید کرد. سفر چهارم و زمستانی قرار بود به اکراین باشد که محقق نشد.

در بخشی از کتاب می‌خوانید:

«با زحمت برایم توضیح می‌دهد که آن‌ها به فردا می‌گویند پگاه و به پس‌فردا می‌گویند فردا! نزدیک بود همین اشتباه ساده کل برنامه‌ی سفرم را به هم بریزد.

در کلام تاجیک‌ها می‌توان واژه‌های زیبایی پیدا کرد. واژه‌های فراموش‌شده‌ای که روزگاری در زبان فارسی استفاده می‌شدند. شباهت بعضی از این واژه‌ها با واژه‌هایی که قدیم در خراسان استفاده می‌شد دست‌کم برای من خاطره‌انگیز است. سال‌ها بعد از آنکه مادربزرگ مشهدی‌ام را از دست داده‌ام، حالا بعضی از واژه‌هایی که استفاده می‌کرد را اینجا می‌شنوم. مادربزرگم همیشه به حیاط می‌گفت هولی. و این واژه اینجا واژه‌ای بسیار رایج است که در طول روز ممکن است بارها استفاده شود. یا مادربزرگم هیچ‌وقت نمی‌گفت باد می‌آید، همیشه به‌جای واژه‌ی باد از واژه‌ی شمال استفاده می‌کرد. درست مثل سهراب که حالا می‌گوید: «منصور جُن! شیشه رُ پویین بدهید که شِمال بوزد.

#خونه_بمونیم