بازی با کیفیت مه لقا باقری و بازی نه چندان مسلط هدایت هاشمی که نشان از تمرین کم و سهل انگاری داشت و باقی بازی ها که چیزی بین این دو بودند.
باز هم در نحوه خروج بعضی بازیگران از گود و گذر صحنه ضعف هایی وجود داشت، چنان که حتی روایت داستان را تحت تاثیر قرار می داد.
کار اثر ارزشمندی ست با متنی خوب که می تواند بارها اجرا شود، تصور می کنم این کار نیازمند بازبینی و نقد توسط کارشناسان و رفع موارد اندکی ست که می تواند آن را به اثری بسیار درخور تبدیل نماید، وگرنه درون مایه کار از حیث درک ساختار اجتماعی ایران معاصر و درک نظام قدرت بسیار هم درخشان می نماید؛ گاهی فضایی از نوع شکسپیر و گاهی جنس بیضایی را می شد در متن و فضای داستان مشاهده کرد که البته برای من می تواند به عنوان نقطه قوت باشد، نه ضعف.
فرصتی باشد بیشتر خواهم نوشت...

مدت زمان اجرا چقدر است؟ لطفا در پروفایل اثر ذکر شود

این کار برای گوش گزینه ی بهتری بود تا برای چشم.
کتاب را نخواندم و فیلم فرمان آرا را دیده بودم. اما بعد از دیدن نمایش احساس کردم افشین زمانی متن را بسیار عمیق درک کرده و ابعاد زیاد سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و خصوصا روانشناسی را به خوبی بیرون کشیده و در متن و طراحی بازی هر بازیگر گنجانده است. کار زمانی در عمق خود پر از نمادهای آشنا اما مخفی ست، شاید حتی بیش از فیلم فرمان آرا. از این باب دلم می خواهد نفس اجرای کار توسط زمانی و جسارتش در دستکاری فضای غیرخطی داستان و انسجام بخشی دوباره به این داستان ذاتا پیچیده را ستایش کنم.
طراحی صحنه بی شک به مقصودی این مقدار ساده بوده اما برای من چندان دلنشین نیامد. نقش مادر افریته (که گریم صورت متناسبی نداشت اما خوب بازی می کرد) بیش از انتظارم شاخص شد که البته باید به سلیقه و درک نویسندگی زمانی احترام گذاشت. از موسیقی ... دیدن ادامه » کار و نیز افکت های صوتی راضی نبودم. نحوه ورود و خروج بازیگران در بعضی صحنه ها کمی بی نظم بود و گاه چندان خوب طراحی نشده بود. طراحی بعضی لباس ها، علی الخصوص پسرعموها را درک نکردم. انتخاب خود شازده ی سیاه پوش و چهره و ریش و گریمش هم (اگرچه نفسا بازیگر خوبی ست) به مذاقم خیلی خوش نیامد. افکت های نور هم چندان خوب نبود و اگرچه بر اساس نگارش، گاهی می بایست فضایی کم نور تصویر شود، اما غبار هوای سالن، تا حدودی تصویری ناواضح را به چشم می رساند. باری استفاده از تکنیک های نورپردازی می توانست اثر عمیق تری هم از راه چشم ایجاد کند.
در مجموع از نویسندگی زمانی بسیار و بیش از کارگردانی اش لذت بردم و مشخصا کارگردانی این کار را در مقایسه با سه کار دیگر که از ایشان دیدم، قوی تر نمی دانم.
از این که به همراه حدود سی نفر از دوستانم در شبی مهم و با نیت خیر و بزرگوارانه ی افشین زمانی و در یک سالن پر از تماشاگر و عشق، این کار را دیدم بسیار خشنودم و دست زمانی و بازیگران نازنینش را می بوسم.

یکی از قشنگی های این کار به خود کارگردانشه که تنها چون اینجا جای تمجید از شخصیت کارگردانش نیست به این بسنده می کنم که از ناگهان پیت حلبی که به هوای نویسنده اش که دوست قدیمی ام بود به دیدارش رفتم، تا این بار که خودم رو رسما مخاطبش می دونم، کورش سلیمانی برند ادب و تمیزکاری شده و همین ها برای این که دنبالش کنم کافی ست.
شسته و رفته و عمیق و ساده، چیزیه که تقریبا میشه توی نوشته های استپارد پیداش کرد، از نوشته هاش که به صورت چندگانه، ابعاد گوناگونی از ارزش های دنیا رو مورد بحث قرار میدن و به طرز عجیبی باعث میشن تا موضوع نمایشی مثل خرده نان و سکوت سفید سلیمانی که از روی متنشون کار میشه هرگز از یادت نره، تا موضوعات سیاسی که در تمام لایه های زیر و روی نوشته هاش وجود داره، همه حالی خوب رو بهت میدن. حال خوبی که با ترکیب آرامش ستایش شده در "آرامش از نوعی دیگر" ... دیدن ادامه » با موضوعی دیگر مثل اهمیت توجه به آنچه در دنیای اطرافمون می گذره ترکیب میشه و بر سرت می ریزه.
کورش سلیمانی رو در خرده نان و سکوت سفید، بابت توانمندیش در ایجاد فضای مورد نظر متن بسیار توانا می شناسم. رد پای خود سلیمانی در طراحی صحنه و نور و لباس و رنگ و موسیقی به خوبی پیداست و هارمونی و هم افزایی این پدیده ها میتونه نقش ایشون رو هرچه جلی تر نشون بده. همه ی این ها در کنار بازی خوب گرفتن هست که میتونه یک فضای ابزورد رو، برای من به واقع اکسپرسیونیستی کنه!!! کاری کنه که در عین این که فکر نمی کنی، بدون تکون خوردن درگیرش بشی. بعد از مدت ها کاری رو دیدم که همه ی تماشاگران بسیار آرام و تحت تاثیر فضای کار که جز در چند صحنه ی طنز که خنده هایش هم به جا بود، صدایی نداشتند.
خیلی برام جذاب میشه اگر آقای سلیمانی پازل ایده آل های استپارد رو به هم بچسبونه، چون به نظر می رسه آرامش سکوت سفید، بدون اهمیت دادن به اتفاقات دنیای اطراف خرده نان و درک دیکتاتوری و دموکراسی و خیانت در راک اند رول و هملت و غیره ی او کامل نمیشه و اساسا این ایده آل ها تکه هایی از زندگیست که میتونیم به هم وصلش کنیم و احساس می کنم آقای سلیمانی با درک و هوش کافی داره به سمتش میره. همینه که درست فردای نوشتن "رای دادن دموکراسی نیست، دموکراسی شمردن آن است" از استپارد در صفحه شخصی ام و حالا تماشای سکوت سفید، این احساس رو عمیق تر داشتم که شاید مثلا با جهش کنندگان یا راک اند رول بشه چه حرف های بیشتری رو در ادامه زد.
جایی از نمایش که احتمالا لحظه ای لبخند به لب ما آورد و بعد حس کردیم به این نمایش که ابعاد روانشناسی و فلسفی هم داشت، نمی اومد، همون "هم قافیه شدن مگی و نگی" بود که شاید اگر جای کارگردان می بودم از همین اجرای امشب هم تغییرش می دادم، اما براون با این که سعی می کنه رهایی و آرامشی رو تجربه کنه، اما گاهی که از خودآگاهش خارج میشه، ناگهان دغدغه های اجتماعی و سیاسی و خاطرات فردیش ظاهر میشه و همه رو با تغییر احساسش بیان می کنه. بنا بر این شاید شما در رفت و برگشت های بین "براونی" و "جان براون" و خودآگاه و ناخودآگاهش هم تغییراتی رو ببینید، رفتارهایی رو ببینید که پاسخی ست به نیازهای انسانی، که نه "زوربا"وار، اما به مثابه ی انسانی که گذشته ای تاثیرگذار رو پشت سر گذاشته اما به دنبال آرامش از نوعی دیگر هست تجلی پیدا می کنه. اینه که میگم ایرادی به گنجاندن فضای بده و بستان شیطنت مرد "سن دار و پول دار" (و نه لزوما مسن و پولدار)ی مثل براون با مگی ای که خودخواسته اندکی دلبری می کنه نمی بینم. استفاده از ترکیب فارسی "مگی نگی" رو نوعی از شوخ طبعی دلبرانه ی براونی ای می دونم که هنوز متوجه نشده در حال آزمایش شدن به وسیله ی تیم سرپرستار هست.
بازی سامان دارابی بسیار خوب حال براون رو نشون داد و اگرچه هیچ نقد جدی به بازی هیچ بازیگری ندارم، اما دلم میخواد بازیگری خانم اقبال نژاد رو تحسین کنم که با ریزترین حرکات صورت، در انتقال حسی که مقرر شده، از ریاست بگیر تا کنجکاوی، تا حسادت، بسیار موفق عمل می کنن و کارشون میتونه یه الگو شناخته بشه . از نظرم الهه شه پرست هم لوندی و دلبرانگی مورد نظر متن و کارگردان رو بدون این که به سوژه ای دم دستی تبدیلش کنه در آورد که بهشون تبریک میگم.
بی آنکه بخوام از ضبط شده های متنی و تصویری در ذهنم مثال بزنم، در مجموع یک کار کنترل شده دیدم، کاری حساب شده و طبق انتظار، تر و تمیز که با یک دستِ استقبال و یک دستِ بدرقه ی آقای سلیمانی گویی تماما توی بغل و روی سینه ی این هنرمند اصیل در حال اجرا بود.

نکته ی دلنشین کار، موسیقی اش بود،
در طنز کار انسجام و هدفی نیافتم که کاریکاتوری پست مدرن را می مانست و اگرچه فکر شده بود، چندان به دل من ننشست و در نیمه ی دوم کار چند باری احساس خستگی داشتم از تماشایش.
بازی ها کیفیت کاملا متوسطی داشت. میمیک و صدای خانم بازیگر منشی صحنه هم جذاب آمد.
نور خوب بود و کارگردانی قابل قبول.
در مجموع این سبک متن و دراماتورژی اگر نگم خوب نیست، لااقل به سلیقه ی من شبیه نیست

به کار بیشتر فکر کردم و با یک ویرایش روی کامنت قبلم، امتیازم رو بالاتر بردم.

بسیار متعجب و متاسفم از دوره ی کوتاه اجرای این کار. یکی از روان ترین کارهایی که ممکن است از یک گروه کاملا جوان و نوجوان انتظار داشته باشی. این را تنها برای کسی نوشتم که می رود تا نمایشی ببیند که اوقاتش را در فضایی فرهنگی بگذراند.
اما حکایت کد 13، حکایت ما، حکایتی از آغاز پیری در دوران نوجوانی بود. ریتم زندگی برای نوجوانان به طرز خیره کننده ای توسط نویسنده خوب و درست درآمده و کارگردان و بازیگران، آنچه نیاز بود تا بتوانید برای تحلیل یک موضوع وارد ذهنتان کنید را بدون تکلف به دست شما می دهند. گاهی شاید یک متن روان و شیرین و ساده، شما را به تحلیلی عمیق از جامعه تان ببرد، که این کار می برد.
خیلی خیلی مایلم بار دیگر خبر آمدن این کار را بر روی صحنه بخوانم و اگرچه در تقریبا تمام اجراها سالنش پر شد اما سالنی چند برابر با طیف گسترده تری از مخاطبان را برایش پر ... دیدن ادامه » شده ببینم.

تاریخ معاصر ما پر است از احمدشاه ها، بادمجان دور قاب چینان، توطئه گران، حامیان و خائنان به شاه و ملت. گاهی ساده لوحی ست و گاهی شید و زرق و این ها همه آفات ارتباط "ملت و ملت" و "حاکمیت و ملت" است و میهن دوستی نیز حلقه ی مفقوده ی قاجار و شاید زمان حال ماست! تاریخ پرکشمکشِ خیلی معاصر ایران را اگرچه هنوز درون کتاب های درسی از دیدگاه دنیا و دیدگاه نویسندگان آزاد که دیدگاه واقعی تاریخ است ننوشته اند، اما این نمایش جان می دهد برای برداشتِ برشی از تاریخ تکراریِ معاصر.
اما آنچه به عنوان تماشاگر علاقمند اما غیر حرفه ای تئاتر دیدم، شاید قوتی متوسطِ مثبت در کانتکس تئاترهای کمدی نسبتا سیاه معاصر داشت. گاهی صداها زیادی در موسیقی یا اکو غرق می شد و نامفهوم می نمود، چنان که دوست می داشتم آن صحنه ها را از روی متن، خودم بخوانم. انسجام پرده های نمایش اگرچه ... دیدن ادامه » لغزش ها و ضعف های کوچکی داشت و آغاز و پایان بندی نویسنده را هم به حد کافی نپسندیدم، اما از دیدگاه نوشتار، نقب های مکرر اما معمولا نامحسوس به تاریخ همین روزهای ایران، شرافت قلم نویسنده را می نمود. معتقدم با وجود اجرای سنگین کار، کارگردان در ده بیست درصد از صحنه ها توفیقی در پیاده سازی احساسات نداشته است و به دنبال آن چنان که به سلیقه ی من، ضروری می نمود، موفق به درگیر کردن ذهن و احساس مخاطب نشد.
با این خلاصه، دلم نمی آید هر کسی را که قدمی برای این سبک از هنر نمایشی خاص ایران بر می دارد و هر آن که گامی در راه بازشناسی تاریخ معاصر که منشا درد میهنمان است بر می دارد، تحسین نکنم. سپاسگزارم و آرزوی کارهای قوی تر و غنی تری از تمام تیم این پروژه دارم.

هیچ کم نداشت ...

نمایشی شبیه پینگ پونگ، حاصل دیالوگ هایی وام گرفته از این و آن و شبکه های اجتماعی، متوسط و بدون جذابیت کافی که بازی هومن برق نورد نکته ی مثبت اش بود

حافظ؟ مبارز؟ بخش های زیادی از این کار با تصویری که از شخصیت حافظ در طول سال ها خواندن غزلیاتش و زرین کوب و ندوشن و خرمشاهی و گوته و دادبه و فروزان فر در ذهن داشتم تفاوت داشت و البته که لزوما به معنای نادرست بودن روایت استاد غریب پور نیست، بماند که ویژگی شعر حافظ و تعریف رندی هم همین قابلیت تفسیرپذیری و تصویرپذیری چندگانه است. بارها ابیاتی توسط افرادی غیر از شخصیت حافظ بیان می شد که ابدا تصور نمی کردم حافظ آن غزلیات را به عنوان بخشی از روایتی گفته باشد که مثلا از زبان امیر مبارزالدین بوده است. تصور نمی کردم صحنه ی حضور عبید، اگرچه به عنوان یک نماد در دوران خفقان مورد استفاده قرار گرفته بود این همه بزرگ و طولانی باشد. جنبه های رندی و عاشقی را در مقایسه با حجم متن، کافی ندیدم. دوست داشتم از دوران گشایش، تصاویر بیشتری می دیدم. دوست داشتم رقص ها کمتر ... دیدن ادامه » شمایل سماع و گردش می داشت، چنان که هرگز حافظ را نمی توان آینه ی مولانا و فضا و عرفان او دانست.
از ابواسحاق هم دوست داشتم بیشتر می شنیدم.
یک شخصیت که در نیمی از داستان در کنار حافظ بود را هم به کل نشناختم ...
استفاده از قصاید و رباعیات گاهی در کنار غزلیات ناهمگون به نظرم رسید و شاید بیشتر لذت می بردم اگر سهم غزل بیش از این می بود. باری به قول حافظ "دفتر گل عیبی نیست که شود فصل بهار از می ناب آلوده.
در زمینه کیفیت کار اجرا و شرفی که بر روی صحنه عاشقانه می رقصید، از کارگردانی بگیر تا دستان عروسک گردانان چیزی برای گفتن ندارم، چنان که وقتی شما بهترین در نوع خود در ایران هستید، کمتر جای نقد از سوی آدمی نادان از هنر این کار باقی می ماند. تنها این که از موهای بسیار بلند و حالت دار و گاهی شکل حرکت و فرم اندام و سینه ی یکی دو عروسک مرد، احساس مردانه ای نمی گرفتم، چنان که وقتی بر می گشت باید از طریق ریشش متوجه جنسیتش می شدم.
این دومین کار بود از جناب غریب پور که می دیدم و در اولین فرصت باقی کارها را هم خواهم دید.

نمایشی شایسته ی تماشا درباره شخصیتی که می تواند نماد نقادی طنازانه اهل قدرت باشد و نقدی و نقبی به از یاد رفتن های دنیای معاصر هم می زند؛ آنجاست که به جای قهقهه می توانی در خود فرو بروی و لابلای خنده ی حضار گوشه چشمی تر کنی. این، داستان کریم شیره ای ست که به دنبال قبرش می گردد.
دیگر بگویم که نوشته ی کار را در کل پسندیدم. نویسنده پرتره ی هوشمندانه ای را به تصویر کشید. اگرچه حس می کنم متن دچار «کم گویی» در باب موضوع اصلی و گاهی «پراکنده گویی» ست، اما بازی چشم نواز و جاه طلبانه ی مجید رحمتی ضعف های اندکِ کار را نیز به خوبی به قوت تبدیل می کند.
طراحی صحنه و لباس و نور و صدا، همگی به خوبی در خدمت کارگردانیِ خوب این کار قرار گرفته است. استفاده از چندین اِلِمان و نماد از خاک و ابزار، تا دو نیمه لباس همزمان، درک بالای نویسنده و طراح-کارگردان را نشان می دهد. ببینیدش‌

نقد و نوشته های خوبی در مورد لانچر5 خوندم و بیشتر سخنی نیست. عوامل کار احترام و تحسین و مهر منو پذیرا باشند.

شب بخیر مادر تنها یک درام خانوادگی نیست، متنی روانشناسانه داره که از کاوش لایه های درونی یک مادر نسبتا جوان از بدو تولد، تا شناخت تضادها و چالش های آشکار مادری پیر از زمان ازدواج و پیش از اون صحبت می کنه. همچنین درامیه که ارتباط عجیب و خاص فرزند و مادر رو، اگرچه کمی متفاوت با روحیات مادر و دختر ایرانی هست، به خوبی پیش می کشه. این روایت، نحوه شکل گیری بسیاری از تعارضات روحی رو نشون میده؛ مثلا اتفاق دراماتیکی که ممکنه در زمان کودکی اتفاق افتاده باشه اما سالها بعد در ایجاد یک تراژدی بزرگ خودشو نشون بده. فکر می کنم دوستانی که با تحلیل رفتار متقابل (TA) آشنا باشند این متن رو می تونن به عنوان تمرینی برای بخشی از آموخته های خودشون در زمینه پیش نویس های زندگی استفاده کنن یا اساتید این حوزه، این متن رو مثال بزنن.
اما فارغ از متن کار که نمیشه با ارائه جملات ... دیدن ادامه » ماندگار ارزشش رو نشون داد، کیفیت بخش ایرانی این کار، یعنی آن چه روی صحنه می دیدیم رو می تونم بالاتر از متوسط ذکر کنم.
تصور می کنم کمی بازی بیشتر با نور، با توجه به داستان پر دیالوگ و صحنه ای که المان هاش هم تغییر چندانی نمی کنه، می تونست کمک کنه تا تماشاگران خستگی رو تجربه نکنن. باری فضای سنگین و افسرده و خسته ی این داستان هم بازی خیلی زیادی با نور رو نمی طلبید.
به وضوح مشخصه که خانم رحمانی، درک خیلی خوبی از متن کار داشتند و این مساله در تمام ژست و میمیک چهره شون هم خودشو نشون می داد و تصور می کنم از نقاط قوت این اجرا بازی باشکوه ایشون بوده. نقش ایشون ساده نماست اما ابدا ساده نیست و لغزش ایشون می تونست تصویر مستاصل بازیگر این متن رو خراب کنه.
اجرای کار کمتر جایی سینه ی منو چنگ زد، اما فکر می کنم این اتفاق تا حدود زیادی آگاهانه و به دلیل احترام کارگردان به یک متن غربی بود که در اون کمتر از ضجه و اشک و آه خبر می گیری. اما شخصا اگر قرار به تصویر کردن این نمایش می داشتم شاید از خانم بوبانی می خواستم ابعاد احساسی کار رو عمیق تر اجرا کنن.
با وجود نقد خفیفم به بازی خانم بوبانی، دلم میخواد فارغ از این نمایش، به شخصیت انسانی و پاک ایشون اشاره کنم و بگم با تمام وجودم ایشون رو و دغدغه های اجتماعیشون رو ستایش می کنم و دستشونو می بوسم.

به عقیده ی من حس شاعرانه ی اشعار در نیامده بود، شخصیت نرودا هم کمی سطح پایین و دم دستی ترسیم شده بود. واقعا نمی دونم از متن اصلی ست یا برداشت مترجم و کارگردان یا برداشت اشتباه احتمالی من.

صحنه خلوت، تنوع نورپردازی کم، بازیگران محدود و تنها چند ایده خلاقانه... این ها عیب کار نیستند، دقیقا نقاط قوت کار همین ها بودند که شیطنت جذاب نویسنده و کارگردان در استفاده از پراجکشن و محتوای پراجکت شده را نیز باید اضافه کرد.
کار از لحظه ی اول تا لحظه ی آخر رو به بهبود می رود و گویی تعمدی در آن است. اصلا طبیعی ست که داستانی اینچنین، از نقطه ی خشم درونی به انفجار برونی برود و یک شبه درام به یک تراژدی تام تبدیل شود و برای حدود ده دقیقه تمام قلبت را مچاله کند، چنان که نمی فهمی اصلا قلبت ضربان دارد یا نه، نفس می کشی یا نه.
صحنه ای کاملا ثابت را می بینی اما با استفاده از چند المان ساده، گویی نویسنده برای ذهن تو چند دوربین تازه و چند چشم بینا ایجاد می کند تا کار را با رویکردهای مختلف ببینی و بیندیشی.
گروه اجرایی تمیز و باشخصیت و مهربان و هماهنگی را از ورود ... دیدن ادامه » به سالن تا پایان اجرا دیدم که به لذتم از کار افزود؛ برخورد پایانی هادی احمدی نازنین با دوست نابینای من که برای تماشا آمده بود هم.
این کار همچنان و بسیار باید دیده شود. در شهرهای دیگر هم نمایش داده شود. اتفاق خیلی خوبی ست که متن های ایرانی به سوژه هایی که از بد روزگار سالهاست سوژه ی روزند بپردازند و از این باب نیز نفس کار هادی احمدی را ستایش می کنم.
از دوستانم هم شنیدم که هم نظر با خودم از انتخاب لباس بازیگران مرد و بازی یکی از بازیگران که احتمالا قابل تشخیص است، انتظار بیشتری داشتند.

ممنون میشم سبک کار هم در برگه پروفایل کار نوشته بشه.

خوبه اگر قبل از تماشای کار با فضای چخوف و اندیشه اش و طنز عمیقش آشنا باشیم. فکر می کنم مرغ دریایی را باید بسیار با تمرکز و دقت تماشا کرد و به جمله جمله اش اندیشید. ذات این کار دیالوگ های دودویی و تضارب اندیشه ی بسیاری دارد و شاید اجرایش نمی توانست مستقل از این موضوع باشد. رنج مقدس هنرمند، انسان، ذات هنر، خشم، خیانت، خوشبختی، عشق و بسیاری از چالش ها به خوبی از متن اصلی بیرون کشیده شده بود. فکر می کنم متن با کمترین اشکال و البته با درک بالایی از موضوع نگاشته شد. حس می کنم ورود و خروج بازیگران می تونست کمی جذاب تر اتفاق بیفته و این به هیجان کار اضافه می کرد. ترجیح میدم نام نبرم اما دو بازیگر زن این نمایش، نتوانستند تغییر یا ثبات احساسات مختلف را به خوبی اجرا کنند. نمی شود لحظه ای قبل در حال گریستن باشی و وقت ادای جمله هیچ حسی از آن اشک و بغض در تو نباشد. ... دیدن ادامه » باری من این کار را دوست داشتم

شیوه ی مشارکت دادن تماشاگران بسیار بسیار ضعیف اتفاق افتاد، آن قدر ضعیف که برای اولین بار و پس از حدود 200 تئاتر که دیده ام دلم می خواست صندلی ام را ترک کنم.
بازیگر نقش دادستان قابلیت تبدیل شدن به یک بازیگر حرفه ای را دارد. شیوه ی کارگردانی که به بداهه گویی بازیگران هم انجامید، تمرکز را بارها از بازیگران گرفت و چنان می نمود که داری تمرین یک گروه مبتدی را می بینی. متن کار هم تماما بر یکی دو جمله استوار بود که متاسفانه فکر می کنم به اندازه کافی درک هم نشده بود و جنبه های روانشناسانه ی کار ابدا ظهور و بروز مناسبی نداشت.