نمایشی دلچسب بود اما بر خلاف نام نمایش که روی حادثه پلاسکو تاکید دارد به نظر من پلاسکو حاشیه کمرنگی از کار بود. یک نکته جالب این بود که ساعت 8 که نمایش باید شروع می شد بازیگرهاش خیلی خونسرد تازه یکی یکی داشتند می اومدند و دقیقا با همون لباس های خودشون رفتن رو صحنه. بد نیست اهمیت بیشتری قایل شویم، برای مخاطبانی که به قول عوامل کار در این اوضاع اقتصادی به تماشای تاتر می روند.

متن نمایش کمی سنگین بود. به نظر من استفاده کردن از جملات ساده تر و نزدیک کردن آن به ادبیات امروزی تا جایی که ممکن است، منافاتی با نمایشنامه حماسی اثر ندارد. هم چنان که در برخی فیلم و سریال های تاریخی شاهد این مطلب هستیم. با این وجود از دیدن نمایش واقعا حظ کردم. هزاران درود به آقای میرنصیری عزیز و بازیگران پرتوان این نمایش. درسته که فروش بلیط این نمایش در سایت های دیگر انجام می شود ولی ای کاش حداقل پوستر نمایش رو میذاشتین چون به جذب مخاطبان بیشتر کمک می کند.

موضوع خوب و قابل تاملی بود. مخصوصا این که چند ماهی میشه با آسایشگاه کهریزک همکاری می کنم و خیلی برام ملموس بود. اما نوع روایت ها می توانست داستانی تر باشد. گاهی اوقات حس می کردم توی یک سیمنار آموزشی پزشکی نشستم. به علاوه قسمت عمده ای از نمایش فقط حالت نقل قول داشت تا اجرا. از بازی آقای سیاحی هم واقعا لذت بردم.

به شخصه با نمایش هایی که نمایشنامه خارجی دارند ارتباط برقرار نمی کنم چون غالبا پارامترهایی مثل نوع بیان، بازی ها و فضای نمایش، مصنوعی، غیر معمول و ناملموس است و در یک کلام به دل نمی نشیند. به علاوه، در اکثر کارهای این چنینی که تجربه دیدن آن ها را داشته ام کارگردان به دنبال بیان یک حرف سیاسی در قالب یک نمایشنامه خارجی است. متاسفانه این ایده بس تکراری و خسته کننده شده است.

فیلم از نظر محتوا عالی بود. این فیلم کنایه ای است به افسردگی حاکم بر جامعه که ناشی از سیاست های غلط و تعمدی بوده و زمینه ساز بسیاری از مشکلات و معضلات اجتماعی است.

با احترام به همه ی دوستانی که کامنتهاشون در تمجید این نمایش باعث شد برم این اجرا رو ببینم باید بگم کار رو اصلا دوست نداشتم! به ویژه برای این ریتم تکرارشونده در اجرا، شاید یک ساعت یا کمتر زمان مناسب تری بود. چرا که اگر خلاقیتی هم در کار وجود داشت تماما در 10 دقیقه اول نمایش به مخاطب نشان داده می شد. و ادامه نمایش به نوعی تکرار همان روند قبلی با محتوایی کسل کننده بود. به علاوه، به نظرم بهتر است در معرفی عوامل نمایش، اسامی خانم ها به جای بازیگر، با عنوان خواننده ارائه شود. تنها قسمت جالب توجه نمایش که ارزش دیدن داشت اجرای بسیار دلنشین آهنگ های فرانسوی توسط خانم یاسری بود.

تمام مدتی که فقط به ساعت نگاه می کردم و برای تموم شدن تاتر لحظه شماری می کردم، به این فکر می کردم که خواندن نمایشنامه خود اثر روی یه کاناپه راحت توی خونه، می تونه به مراتب جذاب تر از این نوع اجرای کسالت بار باشه.