اگر به Fairy tale (افسانه) علاقه دارید، این کار میتونه راضیتون کنه. بازی ها عالی مخصوصا خانم ستاره پسیانی، نمایشنامه جذاب، طنز به اندازه و به جا، ولی دکور میتونست بهتر باشه. 80 دقیقه اجرا برای من لذت بخش بود.
ممنون از گروه اجرایی.

مرد: من یه مشکلی دارم!
زن: چه مشکلی؟
مرد: اینکه فکر میکنم اگر به کسی کاری نداشته باشی، کسی هم با تو کاری نداره...

اجرا کنسل شد. بی هیچ توضیحی! به همین راحتی!

زبان اصلی کپی از مار بازی بود، یا مار بازی کپی از زبان اصلی؟ یا شاید هر دو یکی بودند با اسم های مختلف...
دست زدن وسط نمایش؟!
خنده های نابجا که تمومی هم نداشت...
آوردن کودک 7-8 ساله برای دیدن این نمایش!!!
بگذریم...
تم اصلی نمایش شکاف در رابطه زناشوئیست، داستان زن و مردی که هر کدوم یک مسیری رو تو زندگیشون پیش رو گرفتن که لزوما هیچ کدومشون اشتباه نیست، دو تا آدمی که باهم شروع کردن، ولی هر کدوم تو یه مسیر متفاوتی از دیگری رشد کردن و روز به روز از هم دورتر و دورتر شدن، و چقدر غم انگیزه که بعد از پانزده سال همسرت غریبه ترین فردی باشه که تو زندگیت میشناسی.
بازی آقای دیرباز و خانم رهنما گیرا بود و تماشاگر رو همراه میکرد..

به شب آخر این اجرا رسیدم، این نمایشنامه زلر از باقی کارهاش مثل اگه بمیری، پدر و... خیلی جا مونده بودو تو محتوا و ساختار ضعیف عملکرده بود. یک داستان خطی و تم مشخص بدون کلایمکس و یا حتی پایانبندی خاصی. گزینه دیدم رو زدم.

قلبم درد گرفت از این همه لبخند!
کابوس اسکیزوفرنیا، کابوس گم کردن واقعیته... و چه دنیای هولناکی میتونه باشه اگر دچارش بشی!
بعد از دیدن نمایش نمیدونستم این دردی که رو قفسه سینم سنگینی میکنه، برای یک بیمار روانیه، برای آدمهایی که به طرز ناباورانه ای به قتل رسیدن، یا برای خونواده هایی که در یک انتظار ابدی برای برگشتن عزیزاشون باقی موندن...

- مگه میشه عدالت رو خرید؟
کلارا: بله با پول میشه عدالت رو خرید... من یک میلیارد به شما میدم و عدالت رو از شما میخرم.
تاثیر پول رو انسانیت و شرافت بسیار دلهره آور و ترسناکه و آقای پیروزفر چقدر زیبا این ترس و دلهره رو تو دل تماشاگران نشوندن. نمایش ملاقات ذهن، منطق، انسانیت و وجدان من رو به چالش کشید و این نتیجه یک کارگردانی درست و دقیق میتونه باشه.
دست مریزاد به کارگردانی کار، و هنرمندی تمام بازیگران.
بدرخشید.

حالم از تو بهم میخوره مامان...
حالم از این خونه بهم میخوره مامان...

اثر پرتوهای گاما بر گلهای همیشه بهار، اثر ارزشمند و شریفیست. با توجه به اینکه شبه اول اجرا بود و کمی ناهماهنگی در نورپردازی و تغییر پرده‌ها وجود داشت ولی کار بسیار شسته رفته و تمیز بود و تماشگر با تک تک اکتها و دیالوگها همراه میشد. خانم نصیرپور، یک هنرمند تمام عیار و دوست داشتنی هستن که امشب، روی صحنه این نمایش بینظیر بودند. بازی خانم طبایی و خانم مهین‌فر هم بسیار چشم نواز بود.
بدرخشید.

تئودته : جالبه که شما به زخم شهرتون می خندید ...

دوباره سقراط دوست داشتنی رو دیدم، نسبت به اجرای سال 93 یکسری از دیالوگها حذف شده بود، ولی همچنان کار زیبا و گیرایی بود.

اگه برگشتی
...
به ندا بگو از خونه بیرون نره
و یه خواهش دیگه، تا میتونی داروی ام اس بگیر و انبار کن تا مثل امروز در نمونی...

پرسه های معجونی بین گذشته، خیال، حال عجیب دلچسب بود.

برای بار دوم این نمایش رو دیدم، مثل بار اول که تو تماشاخانه پالیز دیدم برام جذاب و گیرا بود، با کمی دیالوگهای حذف شده، مخصوصا تو صحنه آخر.
خیلی دلم میخواست دوباره این دیالوگ رو بشنوم:
"میلاد: حسرت برای من یعنی تو که با این سنت سوار موتور هزار میشی و کسی کارت نداره ولی من از ترس تو نمی‌تونم سوار موتور بابام بشم."

بدرخشید.

بزرگترین موضوعی که ما به واسطه فرهنگ و نحوه اشتباه آموزش یاد نگرفتیم درک تعاملات و تناقضات انسانی اعم از مسائل جسمی، جنسی و عاطفی ست که حتی این بی سوادی در سالنی که برچسب ورود زیر 18 سال ممنوع هم خورده بود و همه انسانهای بالغی بودیم به دفعات به چشم می خورد. ما انقدر ضعیف و آموزش ندیده هستیم که به مسائلی که باید بیاندیشیم می خندیم... ما به بلد نبودن فنون مذاکره در روابط زناشویی می خندیم، به استفاده کلمه تخصصی دوره های جسمی زنانه می خندیم، به نیازهای مردانه می خندیم، ما به عاشق نبودن می خندیم، ما حتی به عاشق بودن هم می خندیم، به تلنبار شدن عشق در روح و روان یک زن 60 ساله میخندیم، به دلخوریهای عاطفی و جنسی یک مرد می خندیم... به ازدواج میخندیم، به معشوقه گرفتن بعد از ازدواج می خندیم، به طلاق می خندیم... چرا؟ چون تو تمام سالهایی که باید یادمان میدادند با برچست ماخوذ به حیا بودن تمام این آموزشها را دریغ کردند و ما به این بی سوادی باد کرده روی دستمان می خندیم... تن شوری به زیبایی هر چه تمام تر سرانجام زندگی زوج های بی سوادِ(عاطفی- جسمی- جنسی) را نشان میدهد.

توی مدرسه خیلی چیزا بهمون یاد دادند. معادله چند مجهولی، فوتوسنتز گوجه فرنگی. املای صحیح کلمات و خیلی چیزای دیگر... که در واقع همه‌ی چیزهایی که هیچ وقت به کارمون نیامد. باید چیزهای دیگری بهمان یاد میدادند. باید یاد میدادند که تنهایی را چطور زندگی کنیم. باید یادمان میدادند دلتنگی را بهانه نکنیم برای خر شدن دوباره. باید یادمان میدادند که همه‌ی معادلات مال روزهاست و شبها همه چیز فرق می کند، باید یادمان میدادند با هر رفتنی فرو نریزیم و با هر فروریختنی نمیریم. باید یادمان میدادند احمقیم اگر برای چیزهای بیشتر تلاش نکنیم، و اما احمق تر اگر داشته های الانمان را نبینیم. باید یادمان میدادند زخم ها خوب میشوند اما هیچ چیز، هرگز از حافظه زخم ها پاک نمیشود. باید یادمان میدادند زندگی در روبه روست نه پشت سر... باید یادمان میدادند آنها که دوستمان ندارند بالاخره اما ناگهان و ناروا ترکمان میکنند...
تن شوری تیاتر ارزشمندیست و بسیار هوشمندانه تعارضات و تناقضات ذهنی انسان رو در روابط زناشویی به چالش کشانده است.

من اگر مرد بودم؛ دست زنی را می گرفتم، پا به پایش فصل‌ها را قدم می‌زدم و برایش از دلدادگی می‌کفتم تا لااقل یک دختر در نیا از هیچ چیز نترسد. شما زنها را نمیشناسید، زنها ترسواند. زنها از همه چیز میترسند... از تنهایی، از دلتنگی، از دیروز، از فردا، از زشت شدن، از دیده نشدن، از جایگزین شدن، از تکراری شدن، از پیر شدن، از دوست داشته نشدن... کافیست دوست داشتن و ماندن را بلد باشید. عشق ورزیدن و عاشق کردن، هنر مردانه است. وقتی زنها شروع کنند به ناز خریدن و ناز کشیدن، تعدل دنیا بهم می خورد.
سیمین بهبهانی

گفتم: دوستت دارم.
گفت: تا ببینیم چی پیش میاد!!!
این مونولوگ شبیه پرسه زدن تو ذهن ناهوشیار یک عاشق افسارگسیخته میمونه که با افت و خیز صداش مدام سُر میخوری تو دل داستانش و با کلمه به کلمه‌ی حرفاش زندگی میکنی...
کار بسیار زیبا و تحسین برانگیزی بود.

یک داستان جنایی با هزار علامت سوال که بعد از تمام شدن نمایش هم، این علامت سوالها به قوت خود پابرجاست...
بازیها روان و لذت بخش بود، بخصوص جناب طباطبایی که یک هنرمند تمام عیاراند.
اگر به بازیها فارغ از داستان نگاه کنید، لذتی دو چندان خواهید برد.