یک - تئاتر دیر شروع می شود ، سالن انتظار گرم و نامرتب است ، آو صندلی ندارد و .... آماده ام که بعد از تماشای "آوازه خوان تاس" بدون توجه به علاقه ای که از قبل به سبک بازی مهدی کوشکی دارم آن را نابود کنم ، مخصوصا که این روزها بی حوصله ترین مرد زمینم . تئاتر که شروع می شود اما ، ورق برمیگردد . مهدی کوشکی لعنتی سی و پنج دقیقه یک نفس می خنداند ، آنقدر که واقعا در دقایقی ارتباطم با دنیا قطع می شود و قهقهه میزنم ، کاری که ماه هاست نکرده ام ! متن و اجرا پر از ظرافتهایی دیدنی است و خلاقیتی غریب و غافلگیرکننده دارد ، و نگاهی تازه در هجو هویت تاریخی خودش و ما و همه آدمهای دنیا .
دو - در سه دقیقه آخر اما ، باز هم بیشتر غرق می شوم . تلخ ترین بازیگر دنیا ایستاده در چندمتری من ، با چشمانی خیس تلخ ترین قصه دنیا را می گوید و ناگهان می فهمم از شنیدن داستان مادری که از سال 88 پسرش را گم کرده ، به شدت باریده ام ... چراغها روشن می شود و به شدت دوست دارم مهدی را ببوسم ، اما به جایش از آو بیرون می زنم و بدون آن که درکی از دنیا و زمان داشته باشم از خلوت ترین پس کوچه های ممکن با هدفون و صدای شاهین و صورت خیس به سمت خانه بر می گردم ، با این که می دانم کسی منتظرم نیست .
سه - زیر آسمان شهری که خلاقیت را گناه می دانند و در تئاتری که کارگردانی ثروتمند نیمی از سرمایه سینمای ایران را در یک شبه تئاتر جمع کرده تا شاید مخاطب جمع کند ، "آوازه خوان تاس" یک نمایش ساده یک نفره به شدت دوست داشتنی ، دیدنی و جذاب است . یک غافلگیری دلچسب و ماندگار .