انتقال مفاهیم عمیقی مثل مرگ و زندگی، بدون حتی یک کلمه دیالوگ و فقط با ابزار بدن و صحنه و نور و موسیقی اگر شعر نیست، پس معجزه است.
بسیار زیبا و لذت بخش بود. ممنون از گروه به خصوص آقای موسوی خواه عزیز

خیلی خوش شانس بودم که اولین شبای اجرای نمایش توی سالن حضور داشتم و قشنگی کار تمام خستگی روزانه رو شست و برد...
با اینکه کلاً کمدی، سبک مورد علاقه ام نیست اما واقعاً تماشای این نمایش رو پیشنهاد میکنم چون با کمدیای رایج، زمین تا آسمان فرق میکند. متاسفانه در به اصطلاح طنزهای رایج (تئاتر، تلوزیون و سینما) استفاده از شوخی های زننده و کمر به پایین جزء لاینفک کار به شمار می آید تا جایی که در اغلب موارد با کارهایی هجو و سخیف روبه رو میشویم. اما در گریز از مرکز خبری از این جلف بازیها نیست و موقعیتی که نویسنده و کارگردان بوجود آورده اند با بازی جذاب و باورپذیر بازیگران شما را به قهقهه وا می دارد. نکته دیگری که خیلی به چشم میومد رابطه بین نقش ها بود که بازیگران به خوبی از پسش برآمده بودند. طراحی لباس و صحنه هم جالب بود و به محتوای متن کمک میکرد. با تشکر از گروه ... دیدن ادامه » اجرایی

متن نمایشنامه مناسب برای مخاطب عام نبود و برای تماشاگری که اطلاعات سیاسی از پیمان اسلو و توافقات اسراییل و حکومت خودگردان فلسطین نداشت خسته کننده بود. جدای از متن، ریتم نمایش بسیار کند بود و روابط بین نقش ها به خوبی درنیامده بود. زمان حضور آقای هوتن شکیبا خیلی کم بود و به نظر می رسید فقط برای بالا بردن فروش اسم ایشون رو توی لیست بازیگرا اوردن. بقیه بازیگرا با توجه به اینکه اونقدر شناخته شده نبودند ولی بازی دقیق و تمیز و قابل پذیرشی داشتند. طراحی حرکات و فرم ها و برخی ری اکشن ها بسیار زیبا و مناسب بود و باعث ایجاد فانتزی و طنز جالبی در فضای خشک مذاکرات شده بود. شباهت عمدی برخی نقش ها با شخصیت های مطرح سیاسی ایرانی، نشست های مربوط به برجام و مذاکرات پیش از آن را به یاد می آورد که تشبیه جالب و به جایی بود!

نمایشنامه بسیار جذاب و مناسب حال و هوای این روزهای مملکت خودمون بود.‌ بازیا در کل خوب بود مخصوصاً بازی آقای طاهری که همیشه در صحنه میدرخشند... و بازیگر نقش خبرنگار آقای حمیدرضا نقره که با دقت در جزئیات تونسته بودن هنرمندانه منفعت طلبی و دورویی رو برای نقش دربیارن و به نمایش بزارن.
اما متاسفانه صدای دو سه تا از بازیگرا مثلاً بازیگر نقش شهردار پایین تر از صدای بقیه بود و گاهی شنیده نمیشد. موسیقی نمایش جالب بود و همخوانی با متن و اجرا داشت ولی به نظرم صداش بلند بود که بعضی وقتا نمیشد صدای بازیگرا رو شنید...
ارتباط نقشا در نیومده بود و ریتم نمایش در بعضی قسمتا خیلی کند بود و خسته کننده ...
با توجه به اینکه روزهای نخست اجراشون بود امیدوارم این نمایش در روزهای آتی بهتر و بهتر بشه و عواملش شاهد موفقیت های بیشتری باشند

مدت ها بود از هیچ نمایشی اینقدر لذت نبرده بودم، متن فوق العاده زیبا، کارگردانی دقیق و بی عیب، نور، موزیک، طراحی صحنه و دکورها بی نظیر، لباس ها و گریم ها به دقت انتخاب شده بودند و در راستای متن...
بازی ها که دیگه نگم براتون ... از آواز قدرتمند خسرو پسیانی گرفته تا بازی با احساس خانم کردا و دوئل حرکات بدن بین پانته آ پناهی ها و حامد رسولی... همه و همه دست به دست هم دادند تا حدود ۱:۳۰ ساعت ما رو روی صندلی هامون میخکوب کنند.
اجرایی مدرن در فضایی سورئال با به کارگیری تمام ابزارهای بازیگران(از بدن و بیان و میمیک گرفته تا تجسم و تخیل و خلاقیت ... ) که جادوی واقعی تئاتر رو به ما نشون میده...
تنها چیزی که اذیتم میکرد این بود که بازیگران به این توانمندی که قطعاً مشکل بیان نداشتند، از هاشف استفاده کرده بودند. البته احتمال زیاد نظر کارگردان استفاده از هاشف بوده به ... دیدن ادامه » خاطر افکت هایی که میخواست روی صداها پیاده کنه و به فضاسازیش کمک میکرده ولی شخصاً ترجیح میدادم هاشف نباشه ...

احتمال لو رفتن داستان
علاوه بر بازی جذابِ تنها بازیگر نمایش، طراحی صحنه و لباس نیز بر زیبایی کار افزوده است. انتخاب صحنه حمام انتخاب جالبی است و مرا یاد مردی می اندازد که خودش را در حمام حبس کرده بود و نمایشنامه همان همیشگی نیز بر اساس آن نوشته و اجرا شده بود. به نظر میرسد عریانی در حمام باعث میشود حقیقت وجودی انسان ها بیشتر خود را نشان دهد و آدم ها بی پرواتر با خود واقعی شان مواجه شوند.
نمایش پُر است از المان ها و سمبل هایی که هر کدام داستان و تاریخچه ای دارند... شکلات، تیغ اصلاح، آب داغ، توالت فرنگی، فن تهویه، شوینده ها، حتی خط های بین کاشی ها که شخصیت داستان باید مراقب باشد رویشان نرود! نقش اول داستان لحظات پایانی زندگی خود را پر از فراز و فرود و بسیار متلاطم میگذراند. آسیب هایی که دیده و عقده ها و خاطرات کودکی اش را روان پریشانه با خود مرور میکند ... دیدن ادامه » و آرام آرام ...
.

به نظر من کارگردان توانسته فضای غیررئالیستی و تا حدودی ابزورد متن را به تصویر بکشد اما کمی سطحی به متن پراخته و نتوانسته لایه های دیگر متن را نمایش دهد.
اجرای قسمت اول نمایش که به دادگاه و توجیه متهم و شاهدین می پردازد با ریتم کندتری به نسبت قسمت دوم اجرا شد و تا حدودی خسته کننده بود اما در قسمت دوم آقای دادستان با اعتراف کوبنده و بازی تاثیرگذارش، نمایش را از مرگ نجات داد.
نکته دیگری که در مورد این نمایش باید گفته شود، تکنیک فاصله گذاری و اجرا با سیستم برتولت برشت می باشد، به این ترتیب که دیوار چهارم برداشته می شود و بازیگران با تماشاگران ارتباط برقرار می کنند. ارتباط بازیگران با تماشاگران در بسیاری از اجراهای قبلی تا حد رد و بدل کردن دیالوگی بداهه دیده شده است، اما در این نمایش تماشاگران و مخصوصاً یکی از آن ها، جزوی از نمایش میشوند و به همین ... دیدن ادامه » دلیل ضروری است قبل از ورود به سالن به کلیه تماشاگران هشدار داده شود تا از طرفشان پس زده نشود یا معذب نشوند.

.
امشب اجرای اول نمایش عزازیل بود با اینحال اصلاً به نظر نمیرسید اجرای اول باشه! تسلط کامل به میزانسن ها و دیالوگ ها و در اومدن ارتباط بین نقش ها مثل اجراهای پنجم ششم به بعد بود. البته یکی دو جا مشکل نور وجود داشت که چون اجرای اول بود، قابل اغماض هست.
از طرفی فضای نمایش، فضایی معماگونه و ابهام آمیزه که لذت کشف به مخاطب میده و از طرف دیگه خرده روایت های شخصیت های داستان پرده از بسیاری معضلات اجتماعی برمیداره... و اینها کار رو جذاب و دردناک میکنه...
این نکته رو هم بگم که در نیمه دوم نمایش، لحظاتی ریتم کند و کمی حوصله سر بر شد که هرچه به لحظات پایانی نزدیکتر شدیم این مشکل هم رفع شد...
با تشکر از همگی

زندگانی به هم ریخته = زناگندی

نمایش "#همان_همیشگی" با همین گروه کارگردانی و بازی رامین جعفری و یاشار بیک زاده و هدا تورنگ دی و بهمن ۹۵ در تماشاخانه سه نقطه اجرا شده و با استقبال تماشاگران مواجه شده بود.
این بار با برداشتی آزاد به قلم حمیدرضا هدایتی از همان متن مواجه ایم.
اگر "همان همیشگی" را دیده باشید برایتان مثل تماشای قسمت دوم داستان در فضایی سورئال می ماند که گهگاه فلش بک هایی به گذشته نیز می زند. و اگر ندیده باشید روایتی سورئال از زندگی در هم ریخته یک بیمار روانی را با طنزی تلخ مشاهده خواهید کرد.

نمایش در فضایی وهم آلود و به سبک سورئال اجرا می شود. بازی ها باورپذیر و هماهنگ با فضای کار است. دکور و گریم کمک زیادی به فضاسازی کرده اند. جالب اینجاست که نویسندگی نمایشنامه نیز به عهده خودشان بوده و از متن های خارجی استفاده نکرده اند. البته که ردّ پای پینتر از کارهای قبلی ، به جا مانده است.
پناهکاه جامعه ای دُگم را به نمایش گذاشته است و موقعیت هایی سخت را پیش می آورد که شخصیت ها ناچار به انجام اعمالی ضد اخلاقی و ضد انسانی می شوند. رهبران آن ها (پیتر و آنها که کتاب قانون را نوشته اند) قوانینی را برای برقراری نظم و جلوگیری از هرج و مرج تنظیم کرده اند و برای اجرای آن قوانین نیز سخت گیری می کنند! اما کم کم مشخص می شود خودشان از آن قوانین برای سلطه و سوء استفاده بیشتر از ساکنان پناهکاه استفاده می کنند و متاسفانه ساکنان نیز با تعصب کورکورانه خود به آن ها ... دیدن ادامه » قدرت بیشتری می دهند... افول انسانیت و ارزش های اخلاقی، تعصبات خشک و غیر منطقی ، سوء استفاده افراد از موقعیت و قدرت و فضای بسته و منزوی پناهکاه عجیب صحنه هایی از فیلم شاهکار dogville را در ذهن من زنده کرد...
تنها موضوعی که به نظرم خوشایند نبود نگاه صرفاً جنسی و ابزاری به زن بود که در سایر کارهای گروه هم دیده شده بود. البته میتوان گفت که این نگاه در جامعه کنونی نیز تا حدی وجود دارد و شاید نمایش فقط خواسته این واقعیت را بیشتر از آنچه هست بازتاب دهد...