نمایش "آبی مایل به صورتی" به نویسندگی و کارگردانی خانم ساناز بیان با شجاعت تمام سعی در تابوشکنی در مورد موضوعات مربوط به جنسیت دارد . به نظر تا حد زیادی در این مسیر موفق بوده است و اطلاعات و درک مخاطبان خود را نسبت به این قشر تا حد زیادی بالا برده است.
نمایش شامل ۸-۷ خرده روایت به نظر واقعی در مورد ترنس ها و تغییر (تطبیق) جنسیت آنان است و پر از انواع تبعیض ها و ظلم ها و رفتارهای غیر اخلاقی و غیر انسانی در مورد آنان است...
بازی شخصیت های این داستان از دو نظر بسیار سخت بوده: اول ناشناخته بودن و درک دشوار شرایط نقش برای بازیگر و دوم تابوهای موجود در جامعه که پذیرش چنین نقش هایی را برای بازیگران سخت میکند. با تمام این سختی ها بازی ها فوق العاده بود مخصوصاً بازی خانم نسیم ادبی ، آقای بهنام شرفی و آقای هادی عطایی و بازیگر نوجوان ملیکا پارسا ...
به نظر من نکته منفی نمایش نحوه روایت نمایشنامه بوده ، نمایش به صورت مصاحبه خانم روزنامه نگار(کارگردان) با شخصیت های نمایش آغاز می شود و با تک گویی هایی تو در تو و پیچیده ادامه پیدا میکند و در نهایت پایانی شعاری دارد.
#دیالوگهای_ماندگار متن:
اگه خوب خوبش رو بخوای...خود کلمههای زن و مرد هم چیزی بیشتر از یه توهم نیست ، هیچ مردی صد در صد مرد است، هیچ زنی هم صد در صد
... دیدن ادامه ››
زن نیست. اگه اینطوری بودن همشون تبدیل میشدن به یه مشت هیولا! ولی ما این شانس رو داشتیم که هم مرد بودن رو، هم زن بودن رو زندگی کنیم. مرزهای جنسیت رو جابهجا کنیم و شاید هم اینجوری بیشتر به انسان بودن نزدیک شدیم.
راستی می دونستید خرس های قطبی اولش بر اثر یه اختلال یا جهش ژنتیکی، سفید به دنیا اومدن، بعد خودشون شدن یه گونهی جدید."
مادر آرمین : " بعد از زایمان دیدم پرستار یه نوار بست به دستش . می خواستم ببینم آبیه یا صورتی ...
ولی الآن آبی باشی یا صورتی ، یا حتی آبی مایل به صورتی . من دلم تنگ شده برات مامان "