خوندن نمایشنامه مرد بالشی از مک دونا برای من، دو تا نکته و پرسش اساسی به همراه داشت:
تجربه این دنیا به تمام اتفاقات دردناکی که در پسِ اون نهفته است، می ارزه؟
و اینکه حادثه های آزار دهنده و ترسناک دوران کودکی ، کجای زندگی ما رو در آینده هدف قرار میدن؟

تئاتر محیطی کالاندولا با ظرافتی خاص و فضاسازی‌ خلاقانه و اضافه کردن نقش واقعیِ پدر و مادر در ثبت خاطره‌های تلخ، تماشاگر رو به خوبی هر چه تمامتر درگیر نمایش میکنه، کاری که خوندن نمایشنامه مرد بالشی برای من نکرد (البته من طناب سفید رو دنبال کردم، نمیدونم در باقی رنگ ها تاثیرات پدر و مادر تا چه اندازه بوده)

چقدر عالی بود، دست مریزادِ ویژه به تمام عوامل، بخصوص کارگردان
از اینکه امسال تونستم نمایش های تن شوری و کالاندولا رو ببینم خیلی خوشحالم
#تجربه_گرانبها