چقدر دلم تنگ شده برای یک "من کیستم؟!" مولانا در تماشاخانه فردوسی...

علیرغم انتقادات زیادی که به فیلمنامه وارد هست ولی به سریال امتیاز 5 دادم، بلکه بشه بخشی از این موج انتقاد بیهوده ای رو که وجود داره کم رنگ کنم.

این روزها، مخالفت (با هر چیزی!) شده نماد روشنفکری...
لایک نمیکنیم چون ما روشنفکریم!
تعریف نمیکنیم چون ما روشنفکریم!
مخالفت میکنیم چون ما روشنفکریم!
حمله میکنیم چون ما روشنفکریم!

به دنیای زیبای مسعود فراستی ها خوش آمدید!!

ایکاش نمونه کیفیت داشت.

با عرض خسته نباشید... ایکاش بخشی از تمرکز تیم توسعه دهنده بر روی امکان تفکیک نظرات و کاربران فیک متمرکز میشد. راهکار ساده ای که شاید تیوال خودش هم به دلایلی دوست نداره سمتش بره.

من برای تو شمشیر آوردم، تو هنوز سیخ دستته!

نمایش رو دیدم و از دید من از لحاظ اجرا کار خوبی بود ولی دیدگاه نویسنده و کارگردان محترم رو به موضوع مهاجرت نمی پسندم. به نظرم این زاویه نگاه کردن به موضوع دغدغه اصلی اکثریت جامعه نیست (اونطوری که خانم شیبانی انتظار داشتن باشه). منکر این هم نمیشم که از این زاویه هم اگر به موضوع مهاجرت نگاه کنیم، هستن افرادی که داستانشون به داستان نمایش شبیه میشه ولی حقیقتاً این عده اقلیت خیلی کوچکی هستن نسبت به اکثریت بسیار بزرگی که از رفتن خوشحال "تر" هستن و از موندن غمگین "تر".
بازی تمام بازیگرها رو پسندیدم. بخصوص خانم مولایی (پرستو) که اون تشویش و دو دلی و شکهای همیشگیش بسیار خوب نمایش داده می شد.
ایده تعاملی بودن نمایش با اینکه به قصد درگیر کردن افرادی بود که شاید هر کدومشون بخشی از موضوع اصلی تئاتر در زندگی واقعی بودن ولی به نظرم کار رو از ریتم مینداخت و تماشاچی عملاً خیلی توجهی به اون قسمت از نمایش نمیکرد. ضمن اینکه به نظرم نتونسته بود به اون ایده خلاقانه اولیه که هر تماشاچی بتونه مسیر نمایش رو عوض کنه نزدیک بشه. با این حال شجاعت خانم شیبانی در استفاده از این ایده (چون همیشه انتظار این هست که هر اتفاقی تو نمایش تعاملی توسط نابازیگرها بیفته) قابل تحسین بود برام.
از همه دوستانی هم که دیشب قبول زحمت کردن و داوطلب ایفای نقش تعاملی در نمایش شدم ممنونم که تلاششون رو کردن که شب خوبی رو برامون بسازن. مخصوصاً خانمی که نقش خواهر پرستو رو بازی کرد. فکر کنم قابلیت بازیگر شدن رو خیلی داشت! :-)

ای کاش، آدمی وطنش را
مثل بنفشه‌ها
یک روز می‌توانست
هم‌راه خویشتن ببرد هر کجا که خواست

میدونم که قراره کلی اذیت بشم با دیدن این نمایش ولی نمیدونم چه حس مازوخیستی هست که حتماً برم ببینمش...

تکرار، کلیشه، روضه خوانی، مداحی، کلیشه، کلیشه، کلیشه، شعار...! کار بسیار ضعیفی بود.

عشق مثل باد نیست که با لوبیا بیاد و با چایی نبات بره!! :))
واقعاً بعضی از تمثیلهای نمایشها فراتر از شاهکار هستند...

علیرغم وجود برخی جذابیتها و نوآوری ها در نمایش ولی نمایش با ریتم کندش برام فوق العاده کسالت بار بود! علاوه بر اون فکر میکنم این نمایش دچار شعارزدگی است و این شعارزدگی در کنار ریتم کند نمایش واقعاً بعضی مواقع ملال آور میکرد دیدن نمایش رو.
در هنگام نمایش، ویدیوپروژکتوری که برخی صحنه های مهم و تاثیرگذار نمایش رو پخش میکرد، خراب شد. صرف نظر از اینکه بررسی این تجهیزات برای ارائه یک نمایش مطلوب وظیفه چه کسی هست، از کارگردان نمایش بابت "شهامت" پذیرش این موضوع و عذرخواهی بابتش سپاسگزارم. متاسفانه عذرخواهی بابت اشتباهی که مرتکب شدیم، اصل ساده ای هست که این روزها دیگه برای کسی مهم نیست...

من بلیط روز دوشنبه رو گرفتم. اجرا به قوت خودش باقی هست؟

بسیار نمایش را دوست داشتم و پسندیدم! با اینکه شروع ناامیدکننده ای برام داشت ولی رفته رفته کار جا افتاد و در پایان حض وافر بردم. بازی بازیگران فوق العاده باورپذیر بود. بخصوص هر دو زن لایمن نقششون رو بسیار عالی بازی کردن و همدلی و همدردی و گاهی وقتها خشم خیلی از تماشاچی های اطرافم رو برانگیختن. با تشکر مجدد از تیوال برای دعوت به این کار خوب...

چرا عکسی از این نمایش منتشر نمیشه؟

به نظرم کار خوبی بود و دوست داشتم. ریتم سریع کار که بدون مکث و تپق زدن بازیگرها اجرا میشد نشون میداد که تسلط کافی روی متن وجود داره. بازی هر سه خانم، به نظرم چشمگیر بود. طنز کار رو هم دوست داشتم.

چقدر پای این فیلم اشک ریختیم... از رنجی که میبریم...

لانچر 5، به معنای واقعی کلمه تمام مولفه های یک نمایش مورد علاقه من رو داشت. فکر نمیکردم نمایشی تا این حد طولانی بتونه اینقدر جذاب و گیرا باشه که گذشت زمان اذیت نکنه. نمایشنامه بسیار موفق بود. فراز و فرود خوبی داشت. مهمتر از همه اینکه درست در زمانی که حس میکنی همه چیز رو فهمیدی، روی دیگه قضیه رو بهت نشون میده. کاراکترها به خوبی پرداخت شده بود و افرادی با شخصیتها و گویشهای متفاوت حس یک سربازخونه واقعی رو تداعی میکرد. موضوع نمایش یکی از تابوهای جامعه بود و فکر میکنم با وجود مشکلاتی که کار کردن تو این حوزه داره، خیلی خوب از پسش براومده بود.
خسته نباشید به تمام عوامل اجرایی و دستمریزاد ویژه به امیر نوروزی عزیز بخاطر 30 ثانیه سکوتش در انتهای نمایش که از هر فریادی بلندتر بود!

موضوع نمایش برام بسیار جذاب و دوست داشتنی بود. نبرد با "خود درون" که شاید خیلی از ما بهش دچار باشیم. چیزی که (کسی که) زاییده تخیلمون هست و گاهی وقتی متوجه اشتباهمون میشیم که خیلی دیر شده. متن روان و فکر شده ای داشت. تمثیل ها بسیار مناسب و خوب بود. تنها مشکلی که با نمایش داشتم، بازی بدن ضعیف آقای قاسملو عزیز بود. به نظرم با اکتهای مناسب می شد اثر این نمایش رو خیلی بیشتر کرد. چیزی که من دیدم رو میشد در قالب یه پادکست صوتی هم شنید و ازش لذت برد. در حالیکه مخاطب تئاتر بخشی از لذتش رو از اکت بازیگران نمایش میبره.
با تشکر از دعوت برای تماشای این نمایش.

یکی از کارهای فوق العاده استاد غریب پور دوست داشتنی...
پیشنهاد میکنم قبل از رفتن به این اجرا، اپیزود 15 از پادکست کُرُن در ناملیک رو بشنوید که در مورد همین اجرا توضیحات خوبی بهتون میده:
https://bit.ly/2kbKbKX