باید با عشق پا به صحنه گذاشت، بدون چشم داشتی جز خودش، باید مجنون بود تا دیوانگان را مشعوف کرد. عاشقانی که تن داده اند به شکنجه ی لذت بخش این صحنه جادویی، شکنجه ی آرام بخش! که صدای زمین خوردن، نفس زدن و تلاش قاعده مندشان گواه این عشق پاک است که از دل تمرین های متمادی ظهور کرده است.
و این با خلاقیت در اجرا، بازی با نور حیرت انگیز و داستان گویی به روز می دهد نمایشی تحسین برانگیز که شایسته تجربه است.

انگار یک خواب کوتاه بیدار کننده با چشم انداز تاریخ اما نه! از پس و پیش چشمان فرشته ی تاریخ، والتر بنیامین. گم شدن در این بی زمانی و بی مکانی بدیع. تئاتر در تئاتر، دیدن برشت بر صحنه ای که خود بنیانش را نهاده، یک شبی که چند شب و چند روز است از تفکر و آنچه رفته و خواهد رفت به قلم جادویی محمد رضایی راد که هر آنچه روی صحنه است باید باشد همراه با طرح سوال و پیش زمینه هایی که در طول اجرا با پاسخ و تکمیل آن فهمی لذت بخش به مخاطب هدیه می کند.

هر چه بگویم کم است از این هنر کامل و این "تئاتر" که گویی ترمز اضطراری را کشیده تا چشم بدوزد بر تاریخ ستم! که این درد مشترک فریادی شود درونی برای التماس ژست های سکون و سکوت محبت برای رهایی اکنون

"رخداد شاید همین باشد دوستان همسرا، همین چنگ زدن نومیدانه"

"هر آن کس که از هر نبردی فاتح بیرون آمده است تا همین لحظه ... دیدن ادامه » شریک و همگام آن موکب پیروزمندی است که در آن حاکمان امروز، پا بر سر افتادگان مغلوب می نهند. این هشداری برای همه ی ماست برشت"

درود بر محمد رضایی راد و گروه زحمتکش و محترمش. به خصوص میلاد رحیمی که دمیده

حالا با تصاویر این خواب کوتاه مدت ها در بیداری زندگی می کنم

اجرای چالش برانگیر با حضور جذاب افشین هاشمی

اثری که پارسا پیروز فر کارگردان آن باشد و رضا بهبودی بازیگر، دیگر بحث روی آن است که چقدر خوب است؟ با ذره بین باید به دنبال ضعف بود

متن معروفی در مذمت فروختن شرافت انسانی و وارونه جلوه دادن عدالت که پیروز فر با ظرافت و نظم خاص خود آن را روی صحنه برده است

زندگی
تئاتر
زندگی در تئاتر

زندگی می کنن، با تئاتر، در تئاتر.
می خندن، داد می زنن، گریه می کنن، عصبی می شن، بزرگ می شن، کوچیک می شن

ما حس می کنیم، ما عشق می کنیم، با تئاتر، در تئاتر

یادمون می مونه، خاطره می شه، این روح عظیم، این حس غریب، ما داریم با تئاتر زندگی می کنیم.
________________________________

چی بگم که کم نگفته باشم از این نمایش!؟ ________________________________
رابرت : باید یک چیزی بهت بگم .
جان : خب ، بگو
رابرت ... دیدن ادامه » : درباره ی تئاتره ، این یکی از وجوه شگفت آوره تئاتره ، و اون ، جان ، یک نوع طی طریقه که خیلی شبیه خود زندگیه...
جان : خب ، اون چیه ؟؟
رابرت : ساده ست ، اون توی ذات تئاتره ، مثل زندگی، البته تئاتر بخشی از زندگیه ... نه ؟؟ می فهمی چی دارم می گم ؟؟ همونطور که اون تایم مزخرفی رو که تو توی فروشگاه مزخرف صرف خریدن یه مشت لوازم مزخرف میکنی نمیتونی از زندگیت جدا کنی، چون بخشی از زندگیته چون قسمتی از زندگیته چون خود زندگیته ...
این قضیه در مورد تئاترم مصداق پیدا میکنه جان . اون لحظه هایی رو که تو روی صحنه هستی ، درحال تمرین یا اجرا ، وقتی پشت صحنه هستی ، وقتی از خونه به سمت اینجا میای یا وقتی خوابیدی داری خواب اینجا رو میبینی نمیتونی از زندگیت جدا کنی . چون بخشی از زندگیته چون قسمتی از زندگیته جان ، تئاتر زندگیته ، تئاتر زندگیمه جانی ، تئاتر زندگیمونه

یه بلیط دارم برای یک شنبه 27 ام. بالکن دوم. 55 تومن. 09102192818

جادوی هنر امیر رضا کوهستانی

نمایش هایی هستند که در دنیای خودشان خلق می شوند که شدیدا با حس تو کار دارند و پایان نمایش حس و دلی باقی مانده که تازه خو گرفته و نمی خواهد به جهان خود بازگردد. این نمایش ها دوست داشتنی اند.

به شخصه بسیار لذت بردم از این سیالیت زمان و چرخش زمانی دیالوگ ها که کار سختی بود اما بدون نقص صورت گرفت. از این فضاسازی و از این نور. از این آه های آوار شده بر نور.

پارسا پیروز فر کارگردان درجه یکی است. سعی می کند در جزییات بهترین ها را انتخاب کند تا مجموعِ کار از بهترین ها باشد. دقت و نظم ویژه ای در اجرا دارد. کار آنقدر تمیز اجرا می شود که از زوائد تهی است و در عین سادگی، مسحور کننده

یک روز تابستانی از این قاعده مستثنی نیست. باز هم انتخاب متنی گیرا و جذاب که با اتمام نمایش آغاز می شود. متنی که چالش های انسانی جالبی دارد از درونیات پیچیده ی ما به زبان تلخ و شیرین کمدی اروپای شرقی.
و ما عادت داریم به درخشش رضا بهبودی

نام حمیدرضا نعیمی کافی است برای انتخاب نمایش حتی اگر فرهاد آییشی حضور نداشته باشد! کارگردانی که با توجه و دقت به تک تک دقایق نمایش به مخاطب خود احترام می گذارد. توجه به نور و موسیقی و حرکت که کم تر در تئاتر ایران یافت می شود. اما ریچارد علی رغم نقاط قوت فراوانش از جمله دیالوگ های پر مفهوم و .... قدرت نمایش های عالی آقای نعیمی را نداشت. شاید به خاطر تنها بودن ریچارد( از لحاظ خلق شخصیت). اینکه شخصیت های مکمل قدرت کافی را نداشتند و کمی تا قسمتی منفعل بودند و دلیل دیگر شاید اینکه روند داستانی نمایش از پیچیدگی کافی برخوردار نبود و ریچارد علی رغم شخصیت عمیقش، خواسته هایش ساده پیش می رفت و این از جذابیت دراماتیک نمایش می کاست.

خسته نباشید می گم به استاد نعیمی و تیم اجرایی نمایش خوب ریچارد