// جوخه های مرگ //
فیلم در مورد ویتنام زیاد ساخته شده، غلاف تمام فلزی و اینک آخرالزمان
جزو بهترین ها هستند... جوخه الیور استون هم کار خوبی بود اگر این
دو فیلم نبود...! توصیه ای برای دیدن ندارم..
اما دیدن اش با دوبله خوب است...

//جاده، کوری، بلم سنگی، کفتار//
خب شاید نکته مثبت این فیلم این است که مهم نیست چه بلایی سر
زمین اومده.. اما زلزله میاد و عدم پاسخگویی ارتباط زلزله با وضع موجود
افت کیفیت می کنه...
اگر کتاب کوری ساراماگو را خوانده باشید یا فیلم مزخرفش را دیده باشید
و یا کتاب بلم سنگی اش را خوانده باشید ( نمی دونم فیلم داره یا نه)
فروپاشی جامعه مدرنیته را بدون دولت ها می بینید...
و برگشت انسان به دوران قبل از زندگی قبیله ای...
جایی که غارت فروشگاهها اتفاق می افته، مدفوع و ادرار در همه جا هست
و البته گروهی خشن و اجبار روسپی گری در مقابل غذا..
و این در بلم سنگی در فضای بیرون اتفاق می افته...
درسته که در نهایت اوضاع به روال سابق بر می گردد اما وجود پست تر از
حیوان بودن را به رخ می کشه...
اما این فیلم به درستی پا را فراتر گذاشته و از شکار انسان در زمان قحطی
و آدمخواری حرف می زنه...
دوبار ... دیدن ادامه » در ۱۱۰ سال گذشته، یکبار ۱۰ سال قبل از جنگ جهانی اول و مجدد
در جنگ جهانی اول اتفاق افتاد... سرچ کرده و تاریخچه فلاکت این کشور
را بخوانید...
جایی از بی اعتمادی به همه آدم ها...
جایی که زنده ماندن ات یک راه دارد دور بودن از آدم های دیگر..
جایی که به کسی حتی نمی توانی غذا بدهی، چرا که خودت ممکنه بر اثر
بی غذایی بمیری..
سکانس درخشان:
مرد و بچه وارد خانه ای می شوند و در کف آشپزخانه درب قفلی می یابند
آن را باز کرده وارد انباری می شوند برای یافتن غذا..
در یکی از اتاق ها آدم های برهنه می یابند که بعضی مثلا پا یا دست
ندارند، فرار می کنند و به حمام می روند...، و خون و تکه های بدن می یابند
و متوجه می شوند که آدمهای سرداب محل نگهداری خوراک های زنده
اشرار هست...
همه شکارچیان اول شکار را می کشند و بعدا می خورند..
اما کفتار شکار را زنده زنده می خورد مثل این چینی ها...
جایی که فهمیدیم انسان بودن یعنی هیچ...
در فیلم امیدی احمقانه موج می زند، جایی که پدری، با پسرش سرگردان
به سمت جنوب برای پیدا کردن آدمهای خوب می روند جایی که شاید
آفتاب اوضاع بهتری از نظر خوراک برای مردم بوجود آورده باشد..
و دین همه گرفتاری و بدی و حتی بیماری خودش او را منصرف نمی کند
و در نهایت پسر خردسالش را به امان خدا ول می کند..
و پسر با یک خانواده آدم خوبها که در تعقیب شان بودند ( نمی فهمیم چرا)
آشنا شده و فیلم تمام می شود...
می تونم بگم نویسنده مضحک وار فیلم نامه اش را نوشته و بی منطق..
دارابونت خالق رهایی از شاوشنگ در فیلم مه، سکانسی درخشان می سازد
وقتی از دور صدای حشرات جهش یافته توسط ۵ نفر در داخل ماشینی
شنیده می شود.. مرد جوانی کودک، زن و دو سالمند را با ۴ گلوله می کشد
تا توسط حشرات قد گودزیلا خورده نشوند... و از شدت عصبانیت با
اسلحه خالی به خودش شلیک می کند، چون می ترسد.. و البته کار درستی
می کند با اینکه دولت و ارتش همچنان هست، چون جلوی خودش خورده
شدن آدم های دیگر را دیده و می داند آنها حیوان هستند و مثل انسان
باهوش هم نیستند...
فیلم از یک کار درجه۳ مهیج به فیلمی تراز اول تبدیل می شود با آن سکانس
درخشان..
به خصوص وقتی از ماشین پیاده می شود و با فریاد و قدبازی سعی در
جلب توجه حشره به سمت خودش دارد و بعد می بیند صدای نفربرهای
ارتش است و بعد با دیدن آدمهای سوار بر کامیون های نفربر ارتش و نجات
یافته ها با بهت به زمین می افتد و از کارش پشیمان است...
...
نمی دونم تو هزاره سوم نویسنده ها و کارگردان ها و خلاق ها کجا رفتند؟

سینمای دهه نود شاید آخرین دهه از فیلم های خوب بود...
هنوز حماقت فیلمنامه نویس فیلم جاده روی اعصاب من هست...
این همه موقعیت خوب و پایان بندی احمقانه... اگر ایرانی بود می گفتم
اینجوری ساخته تا بهش مجوز بدن به خدا..

// قطار افسار گسیخته، ترن خودمان//
دو فیلم ترن قویدل و قطار افسار گسیخته همواره برایم جذاب بوده و
هست و مجددا امشب قطار افسارگسیخته را دیدم...
و مشخصا فیلم ترن یک ۶۰ درصدی شباهت داشت به قطار...
نکته جالب این فیلم کش ندادن، نداشتن اضافه، شخصیت پردازی خوب،
و قابل فهم بودن و قهرمان بازی های عجیب و غریب را ندارد مثل فیلم
تغییر چهره..
ولی با جمله آخرش و رفتارش در مورد واگن در انتهاش به تناقض خوردم..
افت کرد فیلم... ولی به نظرم هنوز خیلی بهتر از فیلم ها تو این ژانر هست.

...........
/ بچه رزماری /
سه بار دیدمش...
خیلی کار خوبی هست، ریتم بعد از بچه دارشدن کمی کش دار می شود..
به نظرم اگر ریتم حفظ می شد یکی از بهترین کارهای سینمای دهه ۶۰
دنیا ... دیدن ادامه » هست....
من اول دوبله دیدم بعد زیرنویس...
ولی پیشنهاد می کنم اور زیرنویس ببینید بعد دوبله..
با دنیای مادر بودن رزماری و زمزمه هایش همراه شوید..
به روابط زن و شوهری شان قبل و بعد دوران بارداری رزماری دقت کنید.
.....
به نظرم در این وضعیت
دوستان کوتاه پیشنهاد فیلم بدهند و بدون لو دادن یک مختصری در
مورد فضاها بنویسند...

//تئاتر خوب رو زمین نمی مونه، دختر خوب بی شوهر//
عرض شود البته اینجانب در قسمت دوم، نظرم به نظر جناب بهرامی
نزدیکتره!
اما چیزی که توجه ام را جلب کرد، نگاه بهرامی به صورت ناخودآگاه بود..
بیاید مسئله را باز کنیم و پیش فرض های موجود را بررسی کنیم..
اول: دختر خوب بی شوهر نمی مونه، پس دختری که شوهر نداره خوب
نیست..
دویوم: در مورد دختر بی شوهر درسته، در مورد پسر بی زن صدق نمی کنه
یعنی پسر خوبی داریم که زن نداشته باشه، ولی دختر خوب حتما شوهر
داره..
سییم: اگر دختری شوهر کرد و جدا شد، تا موقع داشتن شوهر خوب و
بعدش بد میشه..
رابعا: اگر پسری جدا شد، پسره خوب نبوده یا دختره؟
و چند تا پیش فرض دیگه...
به نظر میرسه، علاوه بر پویا سعیدی، رضا بهرامی هم نیاز به مدیر برنامه،
یا ... دیدن ادامه » مشاور روابط عمومی داره...
به هر صورت از دو حال خارج نیست :
یک: ایده ذهنی بهرامی است، بهرحال نظرش هست ولی بودند تئاترهای
خوبی که دیده نشدند به دلایل مختلف... و روی زمین هم ماندند..
دوم: یک شوخی خودمانی مرسوم بین دوستان هست، که گفتنش در
برنامه جدی با تعداد زیاد مخاطب که خیلی شان بهرامی را نمی شناختند،
و با این بحران بی شوهری و البته بی زنی( خودم هم دچارش هستم)
حساسیت برانگیز می شود و حرفهای بهرامی را به محاق می برد و مجددا
لزوم داشتن مشاور را بیش از پیش نمایان می کند...

ولی به رسمیت شناخته شدن دوستان # من یک تماشاگرم# اتفاقی خوب
بود و کم کم تاثیرگذاری اش را نمایان می کند و البته زنگ خطر یا هشداری
است که اولا رفتارهای دوستان زیر ذره بین می رود، ثانیا خطر مصادره به
مطلوب در کمین است...
اما دوران حیات جدیدی برای # من یک تماشا گرم# بوجود آمده...
الان که در تعطیلات هستیم، ولی باید مراقب بود..
مراقب منفعت طلبان، خودنماها، مدیران تبلیغاتی نمایش ها و...... و البته
خودمان، که ناخواسته به این پویش آسیبی نزنیم و در راس همه اول
حضرت خودمان...

آیت الله کرونا
از دیدن تئاتر محروم مان کرد اما
موجبات دیدن فیلم را برایم مجدد فراهم کرد..
ترک فیلم کرده بودم...
لالالند که خیلی بد بود...
آخر الزمان مل گیبسون متوسط بود..
مکس دیوانه مزخرف بود..
رگرسیون آبامنار معمولی بود..
دیشب آخرین کار تریر دیدم خوب بود ( اسمش یادم نیامد)
دوبار درمیان ستارگان را دیدم.. خوب بود.
مخمصه مایکل مان را دیدم و خیلی حال داد..
سگ های انباری و دسپرادو را دیدم...
تصادف دیوید کراننبرگ را دیدم...
چه سینمایی بود دهه ۹۰
از ۲۰۰۷ به بعد فیلم های جهان افت کرد...
اگر ... دیدن ادامه » به سینماگر های خاص انگلیسی علاقه مندید پیتر گرینوی
و سینماگر کانادایی دیوید کراننبرگ پیشنهادم هست..

امشب یکسری به دنی بویل می زنم با رگ یابی ( قطار بازی)
و درخشش آفتاب...
خلاصه گر کرونا ز حکمت ببند دری ز رحمت بکشد چند نفر دیگری!
......
پیشنهاد فیلم بدهید دوستان...

// خوب شد معلم نشدم ! //
کمترین نمرات جشنواره برای من بود..
اما گردن بالاترین نمره را از من گرفت..
والبته نمایش (( دوستان کمدی )) را ندیدم...

شیوه نمره دهی از 10 نمره

نمایشنامه با وزن 0.3
کارگردانی با وزن 0.3
بازیگری با وزن 0.15
ایده های خلاقانه با وزن 0.1
و بقیه موارد مثل گریم، موسیقی و طراحی لباس، طراحی نور و... همه شان باهم 0.15 برایم وزن داشتند...، باز به نظرم در این جشنواره مشکل اصلی نمایشنامه بود، طراحی و اجراها را نسبتاً دوست داشتم ولی نمایشنامه ها را نه... ، چندتا از اجراها را خیلی دوست داشتم و به خاطر نمایشنامه اش و به محاق بردن ایده اصلی نمرات خوبی ازم نگرفت...
اما کارگردانی هم به سه بخش تقسیم می شد، بخش اول با وزن 0.1 طراحی و مفاهیم و نشانه ها بود، بخش دوم هدایت بازیگر و میزانسن ها بود با وزن 0.1 و بخش سوم هم فرم کلی انطباق طراحی و کارگردانی با اثر و ریتم مورد نیاز با وزن 0.1 ... و البته برای کارهایی که نیازی به گریم نداشت، عددی بین 4 تا 6 از 10 می دادم و درنهایت با بقیه نمرات جمع می کردم اگر به فرض می شد 6.4 یا کمتر ، عدد را رند به سمت پایین می کردم و عدد 6 می دادم و اگر 6.5 به بالا می شد، ععد 7 نمره اش می شد.
اعداد در ذهن من :
شاهکار: 10
عالی: ... دیدن ادامه » 9
خیلی خوب: 8
خوب: 7
نسبتاً خوب: 6
متوسط: 5
نسبتاً ضعیف: 4
ضعیف: 3
خیلی ضعیف: 2
فاجعه : 1
نمرات مهم اجراها:
گردن: 9
امان، روال عادی، فعل: 7
سگ سورتمه، کروکدیل، بیست و هشتمین زن و....: 6
مثال نقض، شوخی ، چهرازی: 5
این نمرات براساس وزن دهی و داوری بود اما اگر بخواهم به ترتیب علاقه و خوش آمدن و سلیقه و لذت بردن و تحت تاثیر قرار گرفتن نام ببرم، موضوع کاملاً متفاوت خواهد بود.
روال عادی بهترین اثر، البته بدون دیدن دوستان کمدی.
امان انتخاب دوم.
گردن انتخاب سوم.
بیست و هشتمین زن و... انتخاب چهارم.
سگ سورتمه انتخاب پنجم.
کروکدیل انتخاب ششم.
مثال نقض: انتخاب هفتم.
فعل کار خوبی بود اما نمایشنامه عالی محمد رضایی راد را الکن کرده بود و از طرف دیگر به خاطر اجراهای فوق العاده دیگری از این اثر، برایم خسته کننده بود و جزو علایقم محسوب نمی شود.
چهرازی کار جسور و خلاق است ولی فقط فضاسازی دارد و استفاده ای ای هم نمی کند. شوخی در کل کار متوسطی بود ولی می خواست روی موج لانچر5 سوار شود، برای همین جذابیتی نداشت..
اجراهای دیگری هم بودند که یا من ندیدم یا کارهای مهمی نبودند مثل رویش ناگزیر دخی...، طعم سیب ...، دسترس، مضرات کلفت بودن و....
خلاصه نمرات من پایین بود و تقریباً نمراتی که مجموع نمایشنامه، بازیگری، کارگردانی و ایده های خلاقانه می گرفت، نمره نهایی را مشخص می کرد.، خلاصه اگر معلم می شدم از این معلم بد نمره ها می شدم.