این نمایش رو به واسطه موضوع تابوش باید باید باید هممممممه ببینیم و بیاموزیم...
به خانم بیان تبریک میگم به خاطر جسارتی که به خرج دادند و ریزه کاری هایی که برای آموزش و فرهنگ سازی تماشاگرها و نشون دادن گوشه ای از مصائب این عزیزان در نظر گرفتند.
من همیشه با بخش تشکر یا معرفی تماشاگران در تاتر و کنسرت مشکل داشتم و خیلی دلیلش رو نمیفهمم چرا باید روی صحنه از چهره هایی که برای تماشای یک کار اومدن یاد بشه ولـــــــــی دیشب به واقع یکی از بهترین یاد کردن ها و ادای احترام کردن ها و نام بردن ها و بهتر از همه تقدیم کردن ها رو شاهد بودم؛ تعدادی از عزیزای "آبی مایل به صورتی و صورتی مایل به آبی" در جمع ما بودند که در پایان نمایش از آنها نام برده شد و اجرا به اون دوستان تقدیم شد، چقدررررر لذت بخش بود این کار چقدر حالمو خووووب کرد این حرکت قشنگ...

چقدر خوب بود این "تاتر"...
"بقیه بهش میگن عاشق، من بهش میگم تحت تاثیر"
"من همه صداها رو ازش گرفتم و فقط ژست رو ازش خواستم" (نقل به مضمون درخصوص پرده درنا)
درسته که خیلی طولانی بود ولی حیف هم بود زود تموم شه، ایده بسیار جذاب، نحوه تغییر دکور سریع و خلاقانه، نورپردازی خوب، متن قوی و عالی شما رو شاهد یک "تاتر" واقعی میکنه...
بنظرم انتخاب "شاگرد و معلم" برای به تصویر کشیدن و ملموس کردن متن بسیار هوشمندانه بود که اگر "مرید و مراد" انتخاب میشد ناگریز به سمتی میرفت که کار از 30 ساعت هم گذر میکرد!
من در خلوت با "فعل" می عشقم...

با احترام به نظر دوستانی که دوست نداشتن و اینجا نظرشونو نوشتن و همه اونایی که دوست نداشتن و اعلام نکردن میگم که من این به واقع تاتر "درام" و قطعا کمدی نه، رو بسیار دوست داشتم و شدیدا پیشنهاد میکنم.

پاینده باد همه بیننده های تاتر :)

این تعلیق بین بازی و واقعیت خوب بود، غافلگیری های طول اجرا در خدمت سبک کار بود ولی این حجم هیجان همراه با اون سبک موسیقی خیلی توو سلیقه من نیست؛ مثلا یه نمونه کوچیک که تعلیق واقعیت و بازی رو داشت نمایش "نویسنده مرده است" بود که من خیلی بیشتر پسندیدم و درگیرش شدم....
درسته که ممکنه بعضی از آدمها تا این حد غیر منطقی باشن که اساس جنایات، تصمیمات و اهدافشون (ریز و درشت) همین تحلیل های غیرمنطقیشون باشه اما چون برای من قابل قبول نیست پس طبیعتا خیلی قابل دفاع هم نیست و مواجهه با این مدل بیشتر تاسف باره که چرا حتی سعی نمیکنن کمی بزرگ و واقع گرا بشن؟!
حالا با این دیدگاه اگه بخوام درمورد این نمایش که به نوعی به تصویر کشیدن این تیپ آدمها ست نظرمو بگم باید بگم که خیلی خووووب در قالب تاتر بهش پرداخته شد بود و دوستدارانش رو صد در صد راضی از سالن راهی میکنه...

"باید قبول کنیم که دنیا داره تغییر میکنه"
دکور کار بسیار دلنشین و بازی ها خیلی روان بود.
انتظار بیشتری داشتم؛ نمایش پیچیدگی خاصی نداشت که درگیرکننده باشه. اصل موضوعش تلخ ولی ژانرش کمدی بود، و شاید به همین دلیل مخاطبین بیشتری رو جذب میکرد برای دیدن یه کار کمدی که بتونن لحظات خوشی رو سپری کنن و حتی ذهنشون رو خیلی هم درگیر اصل موضوع نکنن که امیدوارم البته اینطوری نباشه...

واقعیت اینه که متن کار خیلی منو جذب نکرد ولی بازی ها و دکور کار رو خیلی دوست داشتم، البته اگه از دوربینی که دقیقا وسط صندلی ها و کاملا توی میدون دیدم بود بتونم بگذرم !!!
مقایسه شده بود با نمایش "روال عادی" و شاید یکی از دلایلی که کوکم کرد برای دیدن این نمایش همین مقایسه بود که به نظرم "روال عادی" حقیقتاً یه سر و گردن بسکتبالی بلندتر بود.

یک متن خوب در فضای ابزورد توسط بازیگرانی اجرا میشود که چهره نیستند؛
موضوع نمایش درمورد نقد بوروکراسی و فضای کاری بیماریست که همه ما به نوعی با آن درگیر هستیم، نورپردازی و دکور عالی و کاملاً در اختیار متن بود. به نظر من حضور بازیگرانی که چهره نیستند نکته خوبه این کار بود چون معضل برای "گیشه" کار کردن که این روزها واقعاً عذاب آور شده رو کاملاً از بین میبره و این ویژگی آقای تهرانی هست که اصول خودشون رو دارند و در قید و بند قرار نمی گیرند و میبینیم که در سالن اصلی تئاتر شهر با وجود صندلی های خالی کاری با کیفیت عالی رو روی صحنه میبرن و تماشاچی ها هم (تا حد قابل قبولی) غربال شده به دیدن کار میان و هر دو طرف هم راضی هستند، صد البته باعث ناراحتیه که همچین کاری با اینهمه صندلی خالی اجرا بره ولی بنظرم کیفیت فدای کمیت نشده.
یکی از دوستان اشاره ای کرد که ... دیدن ادامه » حضور زن با توجه به اسم نمایش (دو دلقک و نصفی) و نسبت دادن "نصفی" به زن نگاه جنسیت زده ایه؛ با احترام به نظر ایشون میگم که سهم زنان در جامعه ما در مقایسه با مردان حتی از نصف هم کمتره و وقتی نسبت "نصفی" بهش داده میشه به واقع در تمام سهم واقعی سهیمش کرده که این خودش هم اتفاقاً به نوعی نقد این مسئله در جامعه محسوب میشه.
نکته دیگه ای که در گفت و گوها دیدم این بود که گویا تماشاچی یا هنرآموزهایی میان و متنی رو از رو میخوون که من توی اجرای دیشب چنین چیزی رو ندیدم.
در بعضی جاها که بازیگرها باید با تن صدای بالا اجرا می کردند گاهاً من متن رو گم میکردم.
از موسیقی غافل نشیم که اونم خیلی خوب بود :)

یه متن کلاسیک رو دو تا بازیگر فوق العاده اجرای کردند(چقدر خوب بودن این دوتا) بسیااااار لذت بردم و بسیااار غمگین شدم از سالن خالی....

این دیگه چه بدعتیه؟!
سزای گران فروش نخریدنه !
این ما هستیم که احترام خودمون رو دست خودمون نگه میداریم و اجازه نمیدیم بهمون بی احترامی بشه!