تیوال جان
ممنون برای اینکه به فکر بهتر شدن و به‌روز شدنی.
توضیحاتی که نوشتین و قابلیت‌هایی که به این نسخه اضافه شده، امکانات کاربردی و جالبی هستن که به مرور ازشون استفاده‌های خوبی خواهد شد.
ولی در مورد گرافیک جدیدتون، من توی این چند روز هنوز نتونستم باهاش کنار بیام. به نظرم مقداری شلوغه و پر از تصویر و آیکون و خط و خطوط. به‌خصوص وقتی سایت رو توی گوشی باز می‌کنم این شلوغی بیشتر هم به چشم میاد.
برای نمونه، اینکه اسم عوامل اجرا به صورت لینک قرار گرفته و میشه به سوابق و اجراهای قبلیشون دسترسی داشت، خیلی امکان خوبیه و خودمم قبلاً همین درخواست رو داشتم. ولی اینکه کنار هر اسم یک عکس هم قرار گرفته، باعث شلوغی صفحه شده. وقتی که با کلیک روی لینک میشه به عکس و اطلاعات شخص دسترسی داشت، بودنش اینجا ضرورتی نداره.
یا همون لیست خواسته‌ها که بقیه دوستان هم نوشتن، و خانم ثانی هم توضیحات خوبی در موردش دادن که من دیگه تکرار نمی‌کنم.
در کل برداشت من از نسخه جدید اینه که به جای ساده‌تر شدن، تا حدی شلوغ شده همه جا.
امکاناتی هم که بقیه‌ی دوستان اشاره کردن امکانات خوبی هستن که امیدوارم به زودی به همین نسخه اضافه بشه.
بازم ممنون از تلاشتون و خسته نباشین.

"وقتی مریض شدم توقع داشتم همه حواسشون فقط به من باشه. ولی بعد فهمیدم آدما باید زندگی خودشونو بکنن و اگه شد و دوست داشتن گاهی کنارم باشن...
کنارم باشن و بی‌حوصله باشن
کنارم باشن و دعوا کنن
کنارم باشن و شاد باشن
کنارم باشن و زندگی معمولیشونو بکنن
کنارم باشن
همین که گاهی باشن بسه..."

اوقاتِ خوش آن بود که با دوست به سر شد

از اجراهای تعاملیِ جناب رضایی، این اولین کاری بود که من دیدم و از اساس با موقعیتِ ایجاد شده مشکل داشتم.
فارغ از اینکه مرد چه کرده و به چه علت، فکر می‌کنم طرزِ برخوری که از فرنوش در این اجرا دیدیم، فقط از کسی برمیاد که تعادلِ روانی نداشته باشه. اینکه شخصی که بهش خیانت شده به شدت تحت فشار روحی قرار می‌گیره و احتمالاً برخورد عصبی و رفتارهای غیرمنطقی ازش سر می‌زنه کاملاً قابل قبوله. دعوا، درگیری لفظی و درگیری فیزیکی، حتی درگیری‌های شدید فیزیکی که منجر به قتل شده، همه‌ی این‌ها اتفاقاتِ خیلی رایج‌تری هستن در مقایسه با رفتارِ فرنوش. (بستن دست و پا و حبس کردن)
البته اگه اجرا غیرتعاملی بود، اصلاً با این موضوع مشکلی نداشتم و داستان رو خیلی راحت دنبال می‌کردم از دیدِ شخصیت‌های همون اجرا. ولی وقتی این اثر بیننده رو قراره درگیر داستان کنه و ازش نظر بخواد، بهتره که موقعیتِ فرضی هم کمی طبیعی‌تر باشه تا بیننده بتونه با منطقِ موقعیتِ داستان راحت‌تر همراه بشه.
تنها بخشی که برای من جالب بود، مشارکت مخاطبان و شنیدن نظرات متنوع اونها بود. ولی با داستان و اتفاقاتی که افتاد نتونستم ارتباط زیادی برقرار کنم.

برای من فقط ارتباطی که بین داستان‌ها برقرار شد جالب بود و تأثیری که اتفاق‌های به ظاهر بی‌ربط روی هم می‌تونن بذارن. اما در کل این اجرا با سلیقه‌ی من هماهنگ نبود. (شاید برای افرادی که به مونولوگ علاقه‌ی بیشتری دارن، دوست داشتنی‌تر باشه.)

موسیقیِ فریدون شهبازیان حس خوبی داشت و همون اول اجرا من رو یاد فیلم‌های دهه‌ی شصت و هفتادِ ایران انداخت. :)
از امین میری قبلاً اجرایی در مقام کارگردان ندیده بودم. ولی با توجه به بازیِ ایشون در "آبی مایل به صورتی" و "شبی که ماه کامل شد" دوست داشتم که این اجرا رو ببینم و به لطف تخفیف پنجاه درصدی این فرصت فراهم شد. اجرا رو دوست داشتم. عالی نبود. اما فضای معمایی-جنایی و داستانی که داشت رو کمتر دیده بودم و برام نسبتاً جدید بود. با توجه به زمانِ طولانیِ اجرا، بدون خستگی داستان رو دنبال کردم. فقط پایانش یه مقدار قابل حدس و مصنوعی بود.
دیدنش با تخفیف می‌تونه جالب باشه.
و چه خوب که بلیت فروشی به تیوال منتقل شد.

چهار هفته پیش این اجرا رو دیدم. ولی متاسفانه امکان و زمانش پیش نیومد تا در موردش نظری بنویسم.
هنوز دارم بهش فکر می‌کنم.
به اینکه دومین نفر اولین نفریه که می‌بازه... که گاهی فاصله با اول بودن فقط یه لحظه‌اس... و مادری که در بیست سالگی هنوز دوستم داره... که شاید فقط همونه، حتی در سی سالگی یا چهل سالگی...

ممنون از تیوال و گروه اجرا برای دعوت به دیدن این کار.
شروعش رو خیلی دوست داشتم با اینکه تقریباً هیچ جمله‌ای ازش یادم‌ نمونده. اگه دوباره اجرا بشه، دوباره می‌بینمش.

خوشبختانه این اجرا رو در حالی دیدم که اصلاً تمایل و آمادگیِ دیدن اجراهای شلوغ و پر سر و صدا نداشتم. سکوت و آرامش اجرا برای من خیلی دوست‌داشتنی بود. اما اگه شما علاقه‌مند به دیدن اجراهای پر انرژی هستین، دیدن این کار به شما توصیه نمیشه.
در مقایسه با کار قبلیِ کارگردان (خرده نان) این اجرا از دید من پخته‌تر بود.
با تغییرِ اسم نمایش (که توی همین صفحه و توضیحات نوشته شده) هم خیلی موافقم. این عنوان دلچسب‌تره.
سالن‌های پر از تماشاچی رو براتون آرزو می‌کنم جناب سلیمانی. موفق باشید‌.

"کد ۱۳" یه اجرای دخترونه و خوب بود.
البته می‌تونست اجرای قوی‌تری هم باشه. هم از نظر متن و هم از نظر بازی در بعضی صحنه‌ها. اما در کل کاریه که ارزش دیدن داره.
به نظر من همونقدر که "لانچر ۵" مخاطب رو با دنیای پسرها و سربازی آشنا کرد، "کد ۱۳" هم بخش‌هایی از دنیای دانش‌آموزان دختر رو به نمایش می‌گذاره.

دیشب خوابِ این نمایش رو دیدم... و منتظر بودم شهرزادِ بهشتیان بیاد قصه بگه...
خیلی دلم می‌خواد بازم ببینمتون.
کاش باز اجراش کنین. :)

مسئولینِ سالنِ شهرزاد. خیلی خوبه که قبل از اجرا، توضیحات خوب و کاملی دادین در مورد آدابِ دیدنِ تئاتر. ولی لطفاً در موردِ آدابِ سالن‌داری هم کمی حرفه‌ای تر عمل کنید. این خیلی بَده که وسطِ اجرا صدای موتور سیکلت‌های توی خیابون به گوش می‌رسه. یا اینکه موسیقیِ اجرای یک سالن به وضوح در سالنِ دیگه شنیده میشه... رویِ آکوستیکِ سالن کار کنید لطفاً !!!

در مورد نمایش.
اول. موسیقی و اجرای زنده رو دوست داشتم. اما... نسبت به مدتِ اجرا، موسیقی بر نمایش غالب بود و می‌تونست کمی کمتر باشه.
دوم. دلیل من برای انتخاب این کار دیدنِ بازیِ جناب برق‌نورد بود، بعد از مدت‌ها... بازیِ خوبی هم داشتن. با اینکه نقش جای کار زیادی نداشت، ولی بازیشون دوست‌داشتنی بود.
به جز این دو مورد، بقیه موارد (از نظر من) متوسط بود. داستان می‌تونست خیلی جذاب‌تر پیش بره و دیالوگ‌ها هم میشد که منسجم‌تر و پخته‌تر و قوی‌تر باشن. بازی خانم افشاری هم بهتر از توقعم بود ولی جا داشت برای بهتر شدن.

هماهنگی در اجرا خیلی خوب بود... ولی دنبال کردن داستان برای من که اطلاعات سیاسی ناقصی دارم، سخت بود. تلاشم رو کردم که بفهممش. اما بعضی جاها، دیالوگ‌ها سریع‌ بیان میشد و گاهی هم صداها توی هم میومد و کلام واضح نبود برای من... البته، تسلط گروه به زبان‌های مختلف و لهجه‌ها خیلی خوب بود به نظرم. در کل، از نظر اجرایی کار رو دوست داشتم و اگه موضوع برام جذاب‌تر بود، می‌تونستم ارتباط بهتری با کار برقرار کنم.

"شجاعتِ گفتنِ شجاعانه‌ترین کار زندگیمو نداشتم."

این اجرا رو تیرماه دیده بودم. امشب هم برای بار دوم دیدم. داستان خوب که هم مناسب نوجووناس، هم بزرگ‌ترها. بازیِ بازیگرانِ جَوونِ این اجرا رو ببینین و براشون انگیزه‌ای باشین برای ادامه.

همیشه و همیشه و همیشه به این فکر می‌کنم که خیلی وقت‌ها، مثلاً، اگر به جای نگاه‌کردن به سمت چپ، به سمت راست نگاه کرده بودیم، همه چیز یه جور دیگه پیش می‌رفت... و هزار سال دیگه هم به این موضوع فکر کنم برام جذابه!
به شخصه بخش اول نمایش رو بیشتر دوست داشتم و باهاش بیشتر ارتباط برقرار کردم. از جایی که روندِ داستان تغییر کرد، حسِ اجرا هم تغییر کرد و برای من فقط کنجکاوی باقی موند که ببینم آخرش چی میشه؟ ولی ایده‌‌ی داستان رو دوست داشتم. بخشِ استاد دانشگاه خیلی عالی بود. با دوستانی که نوشتن بازیِ خانم‌ها بهتر بود، موافقم. من ردیف اول بودم و مشکلی در شنیدنِ دیالوگ‌ها نداشتم، اما یه قسمت‌هایی آقایون تقریباً دیالوگ‌ها رو توی دلشون می‌گفتن. ؛)
یه کوچولوی چهار-پنج ساله هم توی سالن بود. با اینکه مخالفِ همراه داشتنِ بچه در سالن هستم، اما این کوچولو انقدر ساکت و مودب بود که دلم می‌خواست به عنوانِ تماشاچیِ نمونه ازش تقدیر کنم. بزرگترها یاد بگیرن!

تمامِ اجرا یه طرف، صحنه‌ی آخرش یه طرف... صحنه‌ی آخر رو خیلی دوست داشتم.
وسطای اجرا شک کردم که نویسنده ایرانی بود یا نه! خوشحالم از ظهورِ این نویسنده‌های جوان و خلاق.
در کل اجرا رو دوست داشتم، به نظرم میتونست کمی بهتر و پخته‌تر هم باشه. ولی با توجه به اینکه از این گروه اجرای اولی بود که من دیدم، راضی بودم ازشون.

موسیقیِ صحنه آخر رو کسی میشناسه؟

(خانومی که ردیف سوم نشسته بودی، لطفاً اگر خوراکی هم میخوای بخوری توی سالن، از قبل خوراکیتو از کیسه‌ی نایلونیش در بیار که وسطِ اجرا انقدر صدا نده! اگرم وسط اجرا یادت افتاد، لطفاً وقتی یه بار از کیسه خوراکیتو در آوردی، دوباره جمعش نکن!!! چون پنج دقیقه بعد دوباره لازمت میشه! چه کاریه آخه؟ وسط اجرا به خودم قول دادم بودم که بعد از تموم شدن نمایش حتماً اینو براش توضیح بدم. ولی صحنه‌ی آخر رو اونقدری دوست داشتم که به کل از یادم رفت. اگر خودش یا همراهش اینجا هستن، لطفاً برای اجراهای بعدی این نکته رو رعایت کنن.)

از جنابِ رحمتی اجراهای دیگه‌ای دیده بودم قبلاً. ولی متاسفانه به اسم نمیشناختمشون و چه بهتر که ندانسته و بدونِ داشتنِ پیش‌زمینه به دیدنِ این اجرا رفتم. وسطای اجرا از صداشون شناختمشون و حیرت کردم از این بازیِ متفاوت و انرژیِ بالا.
کمتر پیش میاد از اجراهای تک نفره لذت ببرم. ولی این اجرا رو دوست داشتم و دلم می‌خواست طولانی‌تر باشه. لذت بردم. خدا قوت به جناب رحمتی. روحِ کریم شیره‌ای هم شاد.

خیلی خوشحال شدم از دیدنِ اجرایِ قویِ جناب سعید پورصمیمی. عمرِ طولانی براشون آرزو می‌کنم و امیدوارم بازم بر صحنه‌ی تئاتر ببینمشون.
صحنه‌ی پایانی من رو یادِ مرحوم "سعدی افشار" انداخت؛ از بازیگرهای قدیمیِ سیاه‌بازیِ ایران که آرزو داشت روی صحنه تئاتر از دنیا بره.

انتظار داشتم متن کمی جذاب‌تر باشه. ولی انتخابِ این متن و این داستان برای نمایشِ قدرتِ بازیِ جناب پورصمیمی کارِ هوشمندانه‌ای بود.