حرف اصلی فیلم این بود که فحاشی و خشونت و پرخاشگری خیلی بده و داشتن امنیت روحی و روانی هم خیلی مهمه ... این فیلم از هر نظر معمولی بود و کارگردانی بسیار محافظه کارانه ای داشت.

طرح کلی داستان فیلم واقعا ناب و تازه و برای مخاطب جذاب بود . بازی ها و فیلمبرداری و طراحی صحنه و لباس و موسیقی هم خوب بود . این فیلم قابلیت این رو داشت که هیجان انگیزتر باشه و ای کاش فیلمنامه هم هوشمندانه تر نوشته میشد و کارگردانی قوی تری هم داشت . پایان بندی فیلم رو دوست نداشتم و به نظر من این فیلم یک نقص کلی داشت . در مجموع می تونم بگم که انتظار بیشتری از این فیلم داشتم .

دومین فیلمی بود این شب ها خیلی پسندیدم . موضوع خوب, پیام های انسانی و از همه مهم تر بازی های عالی و درجه یک . فیلم کاملا یکپارچه و منسجم بود و بازی های تک تک بازیگران کار رو دوست داشتم و به دلم نشست و خیلی حیف شد که این فیلم به سودای سیمرغ راه پیدا نکرد. خانم معتمدآریا گوهر سینمای ایران هستن و توی این فیلم واقعا سنگ تموم گذاشته بودن . جواد عزتی و علی شادمان و گیتی قاسمی هم بی نظیر بودن. پایان بندی فیلم به نوعی حامل پیام اصلی فیلم بود , اینکه هر کسی مسئول اعمال و کارهای خودشه ... کارگردان های این فیلم هم مثل خیلی از فیلم های شریف دیگه , نشون دادن که میشه فیلم اجتماعی ساخت بدون اینکه ذره ای سیاه نمایی کرد( قابل توجه سعید روستایی).

قبل از نظرم راجع به خود فیلم , باید بگم که فریدون جیرانی از کارگردان های محبوب من هست . تا قبل از خفه گی , آثار دغدغه مندی ساخته بود که تقریبا اکثرشون رو دوست داشتم و می پسندیدم اما با ساخت خفه گی , فهمیدیم که مسیر فیلمسازی این کارگردان عوض شده و قرار نیست که مثل قبل فیلم بسازه . جسارت جیرانی برای ساخت فیلم هایی از این جنس , آن هم در این زمان , واقعا قابل تحسینه , اما چرا باید فرم کلاسیک , نوع فیلمبرداری و قاب بندی ها, بازی های سرد و بی روح و دیگر مولفه های تکراری فیلم های جیرانی مثل ( شخصیت مشرقی , الکل , ...) بشه هویت یک فیلم و از نداشتن مفهوم و محتوای عمیق , ضربه بخوره ؟ چی میشه که بعد از گذشت نیم ساعت از فیلم صندلی ها کم کم خالی میشن و خیلی ها تحمل دیدن باقی فیلم رو ندارن ؟ برای خودم عجیب بود که دلیل این همه شباهت آشفته گی با خفه گی چیه ؟ چرا کارگردان اصرار به ... دیدن ادامه » نشان دادن جهان ذهنی تاریکی داره که آدم های اون جز با عشق و جنایت نمی تونن کاری رو پیش ببرن؟ واقعا حیفه که تعدادی از کارگردان های ما به سمت ساختن فیلم هایی رفتن که فقط ظاهر متفاوتی داشته باشه و از معنا و محتوا و مفهوم تهی باشه ...

لاکچری بودن بیشتر از هر چیز دیگه ای به چشم می خورد و باید بگم ایده اصلی این فیلم با بازی های مصنوعی این بازیگران مطرح و یک کارگردانی سطحی و ابتدایی , تبدیل به یک فیلم دم دستی و کاملا سطحی شد ...

در واقع این فیلم فانتزی و متفاوت , اصلا فیلم عامه پسندی نیست چون پر از حرف هایی ست که در قالب اِلمان ها و نشانه های مختلفی روایت میشه که برای مخاطب ایرانی تا حدی غریب و غیرمعمول به نظر میرسه . از لحاظ ساخت و کیفیت واقعا در حد فیلم های جهانی بود و کارگردانی و طراحی صحنه و دکوپاژ های به شدت خلاقانه و هوشمندانه داشت . بازی استاد نصیریان واقعا درجه یک بود . فکر می کنم کانسپت اصلی فیلم " تکرار " بود و همین تکرار بود که مخاطب رو به فکر وامی داشت .

بعد از نمایش فیلم قوى ابد و یک روز ، کاملاً مشخص شد که انگیزه ى سعید روستایى از ساختن فیلم چیه ، و مترى شیش و نیم این مسئله رو به خوبى اثبات مى کنه ، چون صدبرابر دردآور تر و تلخ تر و فلاکت بار تر بود از فیلم قبلى بود .
از نظر ساخت هنرى و سینمایى هم فیلم متوسطِ رو به ضعیفى بود و به غیر از یک فیلم نامه ى هوشمندانه و دقیق و بازى هاى قوى معادى و محمدزاده هیچ چیز دیگه اى نداشت . این فیلم تونست حال من رو بد کنه و نه فقط من ، تقریباً اکثر کسانى که توى سالن بودن یا به گریه افتادن ، یا از حرف هایى که با هم مى زدن ، مشخص بود که فیلم اثر خودش رو گذاشته و این یعنى اینکه کارگردان کار خودش رو بلده و راه نفوذ به فکر و ذهن تماشاگر و درگیر کردن افراد با محتواى فیلم رو به خوبى مى دونه . اما واقعاً ببینید و قضاوت کنید که چه محتوایى ؟!؟
حرف من اینه که حال مردم کشور ما به اندازه ... دیدن ادامه » ى کافى خراب هست و این اصلاً درست و انسانى نیست که یه کارگردان به خاطر خودخواهى و انگیزه ى شخصى خودش تصمیم به ساخت فیلم هایى بگیره که سراسر "سیاه نمایى" ست . امثال این کارگردان تو این سال هاى اخیر ، رسماً ژانر سیاه نمایى رو وارد سینماى ایران کردن ، چون ژانر اجتماعى و کمدى که تعریف خودشون رو دارن و به جز این دو ژانر ، انگار که ژانر تعریف شده و استاندارد دیگه براى ساخت فیلم هاى ایرانى وجود نداره . فقط امیدوارم سعید روستایى مسیر فیلم سازى خودش رو توى فیلم هاى بعدى تغییر بده و بیشتر از این با روح و روان و اعصاب مردم بازى نکنه . هر چند "هر چیز که در جستن آنى ، آنى " ، "از کوزه همان برون تراود که در اوست " و " از ماست که بر ماست " . (در ضمن این نظر شخصی منه )

فیلم اجتماعی و متفاوتی بود و از لحاظ ساخت فنی و فیلمنامه و بازی ها بسیار قوی بود مخصوصا بازی مهناز افشار که واقعا قوی و پخته تر از قبل بود و لایق نامزد شدن هم هست. البته ساخت این فیلم اجتماعی که سوژه ای متفاوت داشت که تا به حال درباره ی آن فیلمی ساخته نشده بود , توسط محسن تنابنده واقعا فراتر از انتظار بود .
فضاسازی ها و البته شوک آخر فیلم واقعا جالب و دیدنی بود.

نسبت به فیلم های قبلی کارگردان مثلا دربند و مالاریا , این فیلم رو بیشتر دوست داشتم چون به مشکلات و معضلات جوانان جامعه اشاره شده بود.
اما از لحاظ ساخت و بازی ها واقعا معمولی و متوسط بود و همه ی بازیگران خوب و درجه یک فیلم , در یک سطح ظاهر شده بودند.

واقعا فیلم فوق العاده ای بود . کارگردانی قوی و جسورانه ی خانم آبیار واقعا باورنکردنی بود . تمام عوامل فیلم لایق نامزدشدن و دریافت سیمرغ بودند ولی ای کاش النازشاکردوست می تونست کمی قوی تر بازی کنه و روی شخصیتی که بازی می کرد بیشتر پرداخت و کار میشد. در کل واقعا فراتر از انتظار بود که یک کارگردان زن بتونه همچین فیلم سنگینی بسازه ... حتما ببینید.

در یک کلام , واقعا دلچسب و دل نشین بود . داستان و موضوع آن تکراری بود اما متن نمایش و شخصیت پردازی ها بسیار دقیق و مناسب بود و اینکه لحظات شادی آور و مهیجی داشت که کارگردانی و بازی های قوی , اثر آن را دوچندان کرده بود . طراحی صحنه و لباس هم بسیار متناسب بود و در کل ارزش چندین بار دیدن و به فکر فرو رفتن رو داشت .
باید به تمام گروه و به ویژه خانوم صامتی عزیز , خسته نباشید و خداقوت گفت برای به روی صحنه آوردن این نمایش عمیق و جذاب .

بعد از شاهکار الیورتویست من واقعا منتظر تماشای این نمایش بودم , بیشتر هم به خاطر داستان پر فراز و نشیب و به مراتب جذاب تره بینوایان .
محل برگزاری واقعا فوق العاده بود ولی متاسفانه تمام انتظارات برآورده نشد چون با وجود بی نظیر بودن طراحی صحنه و نور و رقص و موسیقی و لباس و ...
از نیمه دوم نمایش واقعا کسل کننده و خواب آور شد و روایت نمایشنامه سراسر با آواز بیشتر اذیت کننده بود تا لذت بخش .
در کل اثری قابل قبول و تا حدودی راضی کننده بود ولی ای کاش بازی قوی تری از بازیگران سینمایی این نمایش می دیدیم .

از دیدن این فیلم معمایی و جنایی و رازآلود واقعا لذت بردم . بازی ها متناسب و فیلمنامه و کارگردانی قابل قبول بود .
متاسفانه جای خالی فیلم هایی که پایان باز داشته باشن و ذهن بیننده رو درگیر کنن , جوری که آدم با کلی علامت سوال از سالن خارج بشه , واقعا احساس میشه ...
دیگه واقعا تولید فیلم هایی که فقط برچسب ژانر اجتماعی دارن و برای سیاه نمایی ساخته شدن کافیه ... بهتره فیلم هایی ساخته بشه که حداقل سبک و ژانر متفاوتی داشته باشه و مثل این فیلم میخکوب کننده باشه .

واقعا برام عجیبه که چرا هیچ منطقی پشت این فیلم نیست ... فیلم های قبلی خانم پاکروان واقعا دل نشین و قابل دفاع بود , درست برعکس این فیلم . فیلم کمدی ساختن و توهین نکردن به شعور مخاطب واقعا کار هر کسی نیست . لوس بازی های بی منطق و رقص و موزیک , به تنهایی برای ساختن یک فیلم کمدی و خنداندن مردم , کافی نیست ... شاید اگر فیلمنامه قوی تر بود و تا این اندازه کودکانه و بی محتوا نبود , حتی با وجود همین بازیگران و همین عوامل هم , قطعا می شد فیلم خیلی بهتری ساخت.در ضمن بازی ضعیف آقای پرستویی واقعا جای تعجب داشت , انگار که داشتن از روی اجبار بازی می کردن و خود همیشگی شون نبودن .

فضای معمایی , جنایی و هیجانی نمایش بسیار شبیه به نمایش اتاق ورونیکا بود که واقعا جذاب و میخکوب کننده بود .
طراحی صحنه و لباس و موسیقی واقعا عالی بود و از همه مهم تر بازی ستاره پسیانی که از نظر من درخشان ترین بازیگر زن تئاتر هست و انگار با تک تک سلول هاش و تمام وجودش یه نقشی رو بازی می کنه . کارگردانی و میزانسن ها هم بسیار دقیق و مناسب بود و اینکه نمایش دو پایان متفاوت داشت , واقعا جذاب بود.
پیشنهاد می کنم دیدن این نمایش رو از دست ندید , چون سوژه و تِم متفاوتی داره و با تمام نمایش های درام و اجتماعی که به طور معمول روی صحنه ها هست فرق می کنه و جذاب تره .

من فکر می کنم دلیل تمام نقدها و نظرات منفی منتقدین و تماشاگران در مورد این فیلم , به خاطر مقایسه ی بیش از حد این فیلم با فیلم قبلی کارگردان یعنی رگ خواب باشه ... بعد از رگ خواب انتظار بیشتری از حمید نعمت الله به وجود آمد . شعله ور فیلمبرداری و میزانسن های بی نظیری داره و طبیعت و مناظر دیدنی زاهدان و زابل به خوبی به تصویر کشیده بود و جدا از این ها , موسیقی عالی و بازی درخشان امین حیایی هم از نقاط قوت فیلم هستند . به نظر من فیلم از نیمه ی دوم دچار روند کندی شد و کمی هم بی منطق پیش رفت و می تونست پایان جذاب تری هم داشته باشه اما در کل به سوژه ی فیلم و موضوع حسادت به خوبی پرداخته شده بود.

یکی از ویژگی های اصلی آثار نمایشی بهاره رهنما اینه که به قدری ملموس و دل نشین نوشته شده که مخاطب به راحتی می تونه با اون ها ارتباط برقرار کنه و یه جورایی همزاد پنداری کنه ... به نظر من قوی ترین و بهترین اثر نمایشی خانوم رهنما چشم هایی که مال توست هست و هر بار که نمایش تازه ای از ایشون روی صحنه میره امیدوارم که با دیدنش خاطره ی دلچسب دیدن چشم هایی که مال توست برام تکرار بشه .... سوژه و محتوای اکثر کارهای نمایشی خانوم رهنما مشترک هست و در همون حال و هوای عاشقی و زنانگی میگذره و اغلب تکراری به نطر میرسه اما صحبت از عشق و خاطرات و دردهای فراموشی هیچ وقت کهنه نمیشه و هر بار برای من تازگی داره ...
بازی خانوم ادبی قوی تر بود و مسلط تر از خانوم رهنما به نظر می رسیدند و بازی خانوم رهنما هم متاسفانه مثل قبل اون قدرت و هیجان همیشگی رو نداشت و صداشون واقعا ضعیف بود ... دیدن ادامه » , طراحی لباس و نور و موسیقی , بسیار زیبا و مناسب بود , درست برعکس طراحی صحنه که البته یه نظر من یک میز و سه تا صندلی ثابت به هیچ عنوان طراحی صحنه محسوب نمیشه ...
پیشنهاد می کنم این نمایش را ببینید , فقط و فقط هم به خاطر متن زیبایی که داره .

از تماشاگران این نمایش خواهش می کنم نقد و نظرات شان را درباره ی این نمایش به اشتراک بگذارند ...

سوژه ی فیلم درباره ی اعتیاد و حق مادری بود که در بستر داستانی آسیب شناسانه روایت شد .
فیلمنامه ای منسجم و تا حدی محافظه کارانه داشت و فکر می کنم می توانست با جسارت بیشتری هم روایت شود تا برای مخاطب تاثیرگذار تر باشد.
تنها نقطه ی قوت فیلم هم بازی درخشان و حیرت انگیز سارا بهرامی بود و واقعا لیاقت سیمرغی که گرفت را داشت چون بی نظیر بود.