در این دوران کرونا هرچند سخت اما تصمیم شجاعانه ای بود برای ما تماشاگران و هنرمندان ... نمایش خوبی بود و من هم دوست داشتم . فضای سرزنده و پرشوری داشت , هر چند که کاراکترها در داستان نمایش به سمت مردن پیش می رفتند . در کل لذت بردم بعد از مدت ها ...

با تعریف هایی که تو جشنواره از این فیلم شد , سطح انتظار من خیلی بالا رفت اما وقتی خودم دیدم همه چیز برعکس بود به نظر من.
نه بازی ها نه فیلمنامه نه کارگردانی چنگی به دل نمی زد ... به نظرمن همه چیز معمولی بود و درکل شباهت زیادی به مغزهای کوچک زنگ زده داشت .
ای کاش ندیده بودم , همین ...

چرا امکان خرید فراهم نیست برای این نمایش ؟؟؟

به شدت از این تجربه ی آنلاین ناراضی بودم . نه به خاطر این بستری که برای مخاطبان تئاتر فراهم شد , بلکه به خاطر نمایش ضعیفی که دیدم و ناراضی از سایت خارج شدم . متن به شدت خام و سطحی بود و از یک نمایش آنلاین استاندارد به شدت فاصله داشت . بیشتر شبیه یک فیلم کوتاه مثلا دارای پیام بود که حتی در انتقال پیام هم به مخاطب لکنت داشت و مسیر اشتباهی رو طی کرد .
در کل به این نتیجه رسیدم که هیچ چیز جای اجرای زنده و رو در رو با بازیگران را نمی گیرد ...

چنگی به دل نزد و بسیار متوسط بود همه چیز .
امتیاز من : ۳ از ۱۰

جنون یک مادر قربانی با ریتم بسیار کند و کارگردانی نه چندان جذابی روایت شد.
امتیاز من : ۳ از ۱۰

این فیلم در کمال سادگی و بدون پیچیدگی خاصی حرف از عشق و امید و مرگ و زندگی و معجزه زد .
سکانس های بازی بازیگر نقش نوه ی پیرمرد جذاب ترین بخش فیلم بود .
امتیاز من : ۵/۵ از ۱۰

بالاخره بهترین فیلم این دوره از جشنواره هم دیدم . یک فیلم انسانی , برانگیزاننده و عمیق . فیلم سراسر احساسی و دل نشین بود , حتی باوجود تلخی و درد زیادی که روایت می کرد اما باز هم شیرین بود . به شدت ارتباط برقرار کردم و لذت بردم از بازی بی نظیر بچه ها و مخصوصا بازیگر نقش علی که اگر من داور بودم قطعا سیمرغ بهترین بازیگر رو بهش می دادم . خلاصه واقعا کیف کردم بعد از دیدن این همه فیلم متوسط .
امتیاز من : ۸ از ۱۰

متاسفاته توی جشنواره معمولا یک جوی حاکم هست که وقتی از یک فیلم تعریف های زیادی شنیده میشه , انتظار دیدن بهترین فیلم اون دوره رو پیدا می کنی و وقتی می بینی که انتطارت برآورده نمیشه , ناامید میشی . روز صفر هم از اون فیلم ها بود ... فیلمنامه که به ساده ترین شکل ممکن یک عملیات رو روایت کرده بدونه اینکه ذره ای بتونه با دیالوگ ها تاثیری روی مخاطب بذاره (البته به غیر از سکانس پایانی فیلم) . به لحاظ فنی و تکنیکی واقعا چشمگیر بود و به عنوان اولین فیلم یک کارگردان , قابل قبول . بازی سهیلی و جدیدی از نظر من تعریف زیادی نداشت. موسیقی فیلم هم می تونست خیلی بهتر از این باشه .
در کل اون حالت هیجانی و دلهره آوری که باید تو این جور فیلم ها برای تماشاگر ایجاد بشه , تو این فیلم به اندازه کافی وجود نداشت متاسفانه .
امتیاز من : ۶/۵ از ۱۰

پیشکسوتان سینما , قدیمی های سینما ... آقای کیمیایی ... باور کن اگر فیلم نسازی بیشتر بهت افتخار می کنیم و احترامت هم بیشتر حفظ میشه .
بگذارید لااقل نام تان ماندگار باشد ... همین کافیست چون دیگر انتظاری هم از شما نیست .
این فیلم منو به شدت یاد فیلم درخونگاه انداخت ... فیلمنامه ای که بد نبود و اثری که سراسر بد بود و اصلا دوست نداشتم و صد حیف .
امتیاز من : ۱ از ۱۰

واقعا دیدن یک فیلم سر و شکل دارِ کمدی لازم بود وسط این همه تلخی که تو فیلم های امسال موج میزنه .
سام درخشانی جذاب یک پله بالاتر از فیلم قبلی و پژمان جمشیدی هم مثل همیشه ... در کل همین که تو این شب های سرد و تلخ جشنواره آدم با یه فیلم واسه چند دقیقه هم که شده بتونه بخنده , جای شکر داره ...
امتیاز من : ۶ از ۱۰

منتظر بودم که یکی از شگفتی های جشنواره ی امسال رو ببینم اما باید بگم خیلی ناامید شدم از برادران محمودی .
فیلمسازان دغدغه مندی هستند و برش های مختلفی از زندگی افغان ها را در آثارشان نمایش می دهند که اتفاقا مخاطب ایرانی هم می تواند از دیدن آن ها لذت ببرد و با فیلم هایشان به فکر فرو رود و یا حتی بغض کند و این یعنی توانایی تاثیرگذاری بالایی دارند .
نسبت به کارهای قبلی , این فیلم نظرم را جلب نکرد و تنها برگ برنده ی فیلم هم علی شادمان بود .
امتیاز من : ۴ از ۱۰

فقط یک ربع اول جذاب بود بقیه ش که بیشتر خنده دار شد و این خنده های تماشاگران معنای عمیقی داشت که متاسفانه یا خوشبختانه باعث سرگرمی جمعی هم شد ... محتوا داشت پیام هم داشت اما مهم ترین چیزی که باید می داشت و نداشت حفظ تمپو و فرم بود , چون این ژانر ها معمولا تو سینمای ایران ساخته نمیشه چون چارچوب و تعریف خودش رو نداره , حالا اینکه این کارگردان تصمیم گرفته بود که فیلم اول خودش رو در ژانر ترسناک و معمایی بسازه می بایست دانش کافی هم داشته باشه و همین جوری یه فیلمی نسازه و به جشنواره فیلم فجر ارسال کنه . شاید اگر تو جشنواره های خارجی این فیلم پخش می شد , اصلا خبری از این خنده ها نبود . نمی دونم بگم مشکل از ما تماشاگران بود که خنده مون گرفت وسط توهم ها و تخیل های بی پایه و اساس فیلم یا مشکل از کارگردان که نتونست فیلم سر و شکل داری بسازی که حداقل به اون ژانری که براش فیلم ساخته احترام گذاشته باشه ...
بدترین فیلمی که تا الان تو جشنواره دیدم ... هر چند که حدس می زنم بدتر از این هم قراره ببینم تو این دوره .
امتیاز من : ۳ از ۱۰

و باز هم موضوع اعتیاد و نشانه گیری کانون خانواده . زوج تنابنده و ایزدیار انتخاب مناسبی بود و بازی های یکدست و باورپذیری داشتن .
تلخی فیلم به قدری زیاد نبود که مخاطب با ناامیدی و حال بد سالن رو ترک کنه ... خوشبختانه .
فیلم های قبلی این کارگردان رو ندیده بودم و باید بگم که تازه بعد از این فیلم می تونم آثار بعدی ایشون رو به عنوان یک کارگردان دنبال کنم .
امتیاز من : ۶ از ۱۰

انتخاب موضوع فیلم مهم ترین ریسکی بود که این کارگردان تازه کار می تونست انجام بده و از این جهت واقعا قابل تقدیر و تحسینه .
برشی از زندگی ناشنوایان و کم شنوایان جامعه که به شدت من رو تحت تاثیر قرار داد و تا پایان فیلم با خودش همراه کرد .
در عین سادگی به لحاظ عاطفی و احساسی مخاطب رو درگیر کرد .
بازی ها به ویژه بازی هانیه توسلی شایستگی سیمرغ رو داشت اما حیف که فیلم در این زمینه مورد داوری قرار نمی گیره.
در کل پسندیدم و امتیاز من : ۵/۵ از ۱۰

فیلم نسبتا سر و شکل داری که متاسفانه جذابیت خاصی برای من مخاطب نداشت . فضای سرد و خشک و بی روح فیلم کمی کسل کننده بود.
موضوع خاصی هم نداشت و فقط گره ای بود که از ابتدا تا انتهای فیلم در حال باز شدن بود , همین .
امتیاز من : ۵ از ۱۰

ویژگی اصلی فیلم های سهیل بیرقی اینه که امضای خودش رو پای فیلم هایی که میسازه داره و ویژگی های مشترک و مختص به نوع فیلمسازی خودش رو توی تمام آثارش میشه پیدا کرد.
این کارگردان جوان و تازه نفس بسیار دغدغه مند و فکر شده , موضوع ها و سوژه هایی رو برای فیلمسازی انتخاب کرده و میکنه که واقعا قابل تقدیره .
بعد از آذر و افروز در فیلم های من و عرق سرد , حالا نوبت به فهیمه رسیده در فیلم عامه پسند که بر خلاف اسمش در تلاش برای حرکت در مسیری ضد جریان عامه پسند بودن در جامعه ی ایرانی داره . قهرمان این فیلم برای رسیدن به اهداف خودش به عنوان یک زن پنجاه و هفت ساله که بعد از طلاق تصمیم به تغییرسبک زندگی سنتی قبلی خودش گرفته , به نوعی نماینده ی تمام زنان خانه دار ایرانی ست که برای رسیدن به حقوق اولیه ی انسانی خودشون که در راس آن ها استقلال هست تلاش می کنه .
من به شخصه فیلم های آقای بیرقی رو می پسندم و کاملا باهاشون ارتباط برقرار می کنم , اما به لحاظ کارگردانی باید بگم که امیدوارم در آینده شاهد پختگی بیشتری در آثار ایشون باشیم .
بازی هر سه بازیگر خوب بود ولی موسیقی فیلم جای کار بیشتری داشت .
امتیاز من : ۶ از ۱۰

نه خیلی قوی
نه خیلی ضعیف