این چی بود آخه ؟ نه فیلمنامه ی درست درمونی داشت نه بازی های دلچسبی که انتظار میرفت ... مصطفی کیایی با این فیلم واقعا من یکی رو ناامید کرد ... حتی اون جذابیت های خاصی که مخصوص به آثار خودش بود هم تو این فیلم دیده نمی شد.

با تیزرهایی که از این فیلم پخش شده بود , انتظار دیدن یه فیلم پرهیجان و جذاب و پرکشش رو داشتم که متاسفانه اصلا اینطور نبود .
هنورم نمی دونم نقطه ضعف اصلی فیلم دقیقا چی بود ؟ کارگردانی یا فیلمنامه ...
در کل می تونم بگم که فیلم متوسط و قابل قبولی بود و از کارگردانی که فیلم اول خودش رو ساخته هم نباید انتطار بیشتری داشت .
بازی شهاب حسینی و ساره بیات اصلا تازگی نداشت و بیشتر تکرار همون نقش های قبلی شون بود .
پایان بندی فیلم هم اصلا نپسندیدم ...

واقعا در عجبم که چی میشه که پرویز شهبازی چنین فیلم نامه ی ضعیفی نسبت به کارهای قبلی خودش می نویسه و رسول صدرعاملی با اون سابقه ی فیلمسازی , اینقدر دم و دستی و بی حال و تلویزیونی کارگردانی می کنه ... دو تا ربات شدن نقش های اول فیلم , فیلمی کند و ملال آور و بی سر و ته ...

راستش این اولین باری بود که نه به انتخاب خودم بلکه با اکتفا و اعتماد به نظرات کاربران درباره ی این نمایش , تصمیم گرفتم که به تماشای اون بشینم ... اما متاسفانه انتظارات من از یک نمایش هیچ کدام برآورده نشد و ناامید شدم . اگر اشاره ای که به مفهوم جبر و اختیار شده بود از نمایش حذف میشد واقعا هیچ چیزی نداشت .
کارگردانی و دراماتورژی سطحی و نسبتا ضعیف , طراحی صحنه و نورپردازی به شدت دم دستی و کودکانه , کیفیت صدای ضعیف و آهنگ هایی که به نطر من هیچ تناسبی با فضا و محتوای نمایش نداشت ... بازی ها هم که هیچ چنگی به دل نمی زد.
نتیجه گیری : از این به بعد با دقت بیشتری انتخاب کنم که چه نمایشی ببینم .
به نقد کاربران هیچ وقت اکتفا نکنم . هیج وقت ...

و اما همان چهاردقیقه که اگر هم نمی دیدم چیزی از دست نمی دادم اما دیدم و فقط غرق شدم تا جایی که مانند پری و دنیز کیزی و دنیز اوغلو من هم کف دریا ته نشین شدم و ساعت ها بعد از پایان نمایش هم همین احساس سنگینی در زیر آب را داشتم . در کل محتوای چهاردقیقه را بیشتر پسندیدم اما همان چهاردقیقه رقص نور و صدا بود و اکت ها و حرکات چشم نواز بازیگران آن را دیدنی کرده بود.
در کل به عوامل هر دو نمایش خسته نباشید میگم اما به قول آقای گلمکانی , خانم ثمینی کمی از انتزاع و ابهام فضایی که خلق می کنید کم کنید و ذهن تماشاگر را لای منگنه نگذارید که کار به تورم مخ و مخچه بکشد بلکه جوابی برای معماها و ابهام ها بتوان پیدا کرد .

از همان تبلیغات اولیه ای که تو استوری های اینستاگرام می دیدیم می دونستم که با نمایش بسیار متفاوتی از صابر ابر و الهام کردا روبرو هستم و وقتی اسم نغمه ثمینی رو به عنوان نویسنده ی اثر دیدم مطمئن شدم که با قلم جادویی شون قطعا با فضای متفاوتی در نمایش روبرو خواهم شد .
در چهاردقیقه با آوا و یونس همسفر شدم و در این ماه عسل لحظه به لحظه همراه شان بودم و حتی خودم را بارها در استانبول تصور میکردم . سرطان خاطره که به جان آدمی می افتد و خلاصه تک تک جملات نابی که از زبان آوا و آشیان بیرون می آمد را در ذهنم حک می کردم و لذت می بردم از اینکه با وجود فانتزی بودن طراحی کلی ( صحنه , لباس و ...) می تونستم با نمایش ارتباط برقرار کنم . تجهیزاتی که برای اجرای نمایش استفاده شده بود (حتی ماکت اون هتل نیم ستاره که عاشقش شده بودم) و در کل به کارگیری خلاقانه ی هرچیزی که در روایت ... دیدن ادامه » نمایشنامه موثر بود , واقعا تحسین برانگیز بود و کارگردانی الهام کردا واقعا فراتر از انتطار من بود . به قدری کار جذاب و متفاوتی بود که میشد از ریتم نامناسب نمایش چشم پوشی کرد و اینکه در آخر باید بگویم که جادوی زمان ویژگی اصلی تمام آثار نغمه ثمینی ست که می تواند تماشاگر را در طول نمایش میخکوب نگه داشته , غرق کرده و حتی جادو کند ...

خانواده ای ۴ نفره از طریق فضای مجازی گذران زندگی می کنند، رفته‌رفته جز رسیدن به مدال به هیچ چیزی فکر نمی‌کنند، فاجعه‌ای در راه است، شاید تا ویرانی خویش...
در حد خلاصه ی داستان نمایش جالبی بود و در نهایت هم به ویرانی دختر خانواده ختم شد .
بازی بهاره رهنما با اختلاف از بقیه بهتر بود ولی برای کاراکترها به یک اندازه شخصیت پردازی صورت نگرفته بود و ریحانه پارسا اصلا انتخاب مناسبی نبود.
موضوع نمایش در نگاه اول عادی به نظر میرسه اما شیوه ی اجرای نمایشنامه بسیار متفاوت و نمادگرایانه ست و به سادگی برای همه قابل درک نیست.

با توجه به هزینه ی بالایی که باید برای دیدن هر دو نمایش پرداخت کرد , از تمام دوستانی که هر دو نمایش را دیدند , خواهش میکنم فقط اسم اون نمایشی که بیشتر پسندیدید و باهاش ارتباط برقرار کردید رو زیر این پیام بنویسند .
سپاس.

کارگردانى نمایش مى توانست بسیار خلاقانه تر و جذاب تر باشد ، با توجه به زمان یک ساعت و چهل دقیقه اى نمایش ، یه جاهایى واقعا انتظار داشتم که چیزى بیشتر از یک نمایش کلاسیک و بازى هاى معمول ببینم . طراحى صحنه و لباس مى توانست خیلى بهتر از این باشد و بازى ها هم یک درمیان خوب از آب درآمده بود .
اما برگ برنده ى این نمایش ، تنها و تنها متن و محتواى نمایشنامه بود . مرغ دریایى هم مانند اکثر آثار چخوف مثل باغ آلبالو ، سه خواهر و ... کانسپت هاى مشترکى را دنبال مى کرد . مفاهیمى نظیر زندگى ، عشق ، ترس ، روزمرگى ، عادت و مرگ . چیره دستى نویسندگان بزرگ روس همچون تولستوى ، داستایوفسکى ، چخوف و ... در بازگو کردن و درک عمیق مفاهیم و واقعیت هاى زندگى انسان ، واقعا مثال زدنى ست و مانند این اثر ، پر است از جملات ناب و تأمل برانگیز .
امتیاز من به مرغ دریایى من : ٦ از ١٠
(پ . ن : بوستان ... دیدن ادامه » هنرمندان ایرانشهر هنوز هم جاى عجیب و غریبى ست ، از گربه هایش بگیر تا آدم هاااا ... )

انسان تنها موجودی است که نمی خواهد آنچه هست را بپذیرد .

آدما نه از ما بدشون میاد نه دوست مون دارن , هیچ کدوم
ما هیچکی رو نداریم جز خودمون ...

موسیقی و نوع فیلمبرداری فیلم بیشترین چیزی بود که تونستم ازش لذت ببرم اما از این فیلم خیلی انتظارم بیشتر بود ...
کانسپت فراموشی و حال آشفته ی یک خانواده ی از هم پاشیده به خوبی به نمایش گذاشته شده بود اما فیلمنامه سرراست نبود و پر از حفره بود و لکنت داشت . شاید اگر کارگردانی پخته تر و منسجم تری داشت , نقص های فیلمنامه خیلی به چشم نمی اومد و اینکه آدم خیلی بیشتر از این می تونست با فیلم ارتباط برقرار کنه و درگیرش بشه . بازی ها یکنواخت و مثل همیشه بود اما رویا افشار انتخاب بسیار مناسبی برای نقش مادر بود .
در کل امتیاز من به سرکوب : ۵ از ۱۰ .

عوامل درجه یکی دارن این دو نمایش اما متاسفانه برام قابل درک نیست که چطور دو نمایش با هم کامل تر می شوند و به اندازه ی دو نمایش جداگانه باید هزینه کرد آن هم هزینه ای بیشتر نسبت به سایر نمایش هایی از این دست ...

قبل از هر چیز باید بگم بدون اطلاع از موضوع و داستان نمایش به تماشای اون نشستیم ( چون ظاهرا دیگه تیم اجرایی خیلی از نمایش ها خودشون رو موظف نمی دونن که دو خط راجع به نمایش توضیح بذارن ).
برام کاملا دور از انتظار بود که آقای پارسایی که خالق نمایش های الیورتویست و بینوایان بودن , این نمایش رو روی صحنه ببرن . نمایشی که در سطح نمایش های خنده داری هست که تو سینما گلریز و اریکه ایرانیان و جوان و خلاصه اینجورجاها میشه دید .
من واقعا گیج شدم و نمی دونم دیگه چی رو باید باور کنم؟ اعتراض ها به قیمت بالای بلیت یا sold out شدن و ازدحام جمعیت برای دیدن این نمایش ؟
مگه این آدم ها همون هایی نیستن که اعتراض می کنن ؟ پس اون مردمی که هرشب این سالن ها رو پر می کنن کی هستن ؟ آخه اگه اینا مردم نیستن , پس کیا مردم هستن؟ مگه آخه ما تو این شهر چند مدل مردم داریم ؟؟؟
ظاهرا قیمت بلیت ... دیدن ادامه » ها واقعا بهونه ست و تمام اعتراض ها در حد حرف زدنه ... من می دونم که حتی اگه قیمت بلیت ها دو سه برابر هم بشه , باز هم آدم هایی هستن که با خریدن بلیت از این جور نمایش ها حمایت کنن ... در مورد مولن روژ میشه گفت که چون نمایش کمدی بود , حالا کاری ندارم سخیف یا غیرسخیف بالاخره چیزی بود که تونست تو اون چند ساعت حال مردم رو خوب کنه و همین خنده های بی وقفه یعنی اعلام رضایت . مردم ما به شاد بودن نیاز دارن و اگر این جور نمایش ها باز هم با هر نوع تبلیغات یا استفاده از بازیگران مشهور و یا هر فریب دیگه ای روی صحنه بره بازم مردم از اون حمایت می کنن .
پس لطفا به سلیقه ی هم احترام بذاریم و سعی کنیم خیلی هم خودمون رو تافته ی جدا بافته نشون ندیم , می دونم که این جنس کمدی ها سلیقه ی من و خیلی از تیوالی ها نیست , اما خب یه عده لذت می برن و حق دارن و چاره ای ندارن , به شادی نیاز دارن و خب مثل خیلی چیزهای دیگه, تو این شهر برای شاد شدن و خندین هم باید هزینه کرد .

دوستانی که این نمایش رو دیدن لطفا یکی دو خط راجع به موضوع و داستان نمایش برای ما بنویسن .

من که سه سال پیش واقعا لذت بردم از این نمایش چون بسیار دوست داشتنی بود ... پیشنهاد می کنم که دیدن این اجرای مجدد رو از دست ندید.

نترسید ما همه با هم هستیم ... فیلم متفاوتی بود ... هم ساخت هم محتوا .
امتیاز من : ۶ از ۱۰ .

نمایش خوبی بود ولی می تونست خیلی قوی تر هم باشه ... موزیک هایی که پخش میشد واقعا زیبا بود ... ای کاش یکی از عوامل این نمایش اسم این موزیک ها رو اینجا ذکر کنن لطفا .

و بالاخره به تماشای نمایش شاه ماهی نشستم و یکی از متفاوت ترین و به یادموندنی ترین نمایش هایی شد که دیدم.
بیشترین چیزی که توجه منو به خودش جلب کرد , فضای کاملا متفاوت و صحنه ی نمایش بود . جزیره ای در ناکجا و حس تازه ای که به همه ی تماشاچی ها منتقل میشد.
بازی های بی نظیر و یکدست و منسجم سفیده , شمس(عاشق) , واله و ...(کاراکترهای نمایش) و اما درخشان ترین شون یعنی کیسان(ابراهیم) با بازی قوی و مسلط امیرخان جدیدی که ستاره ی صحنه بود . خلاصه از وقتی که نمایش شروع شد , کاملا درگیر ماجرای زندگی بچه های این جزیره شدم و اصلا دلم نمی خواست که تموم بشه . همه چیز با اینکه متفاوت و عجیب به نظر می رسید , کاملا باورپذیر بود ... لحظاتی بود که واقعا از ته دل خندیدیم و گاهی هم بغض کردیم ... البته جدا از تمام نقاط مثبت و جذاب این نمایش , باید به چند مورد هم اشاره کرد , مثلا اینکه نمایشنامه ... دیدن ادامه » از یه جایی به بعد به تکرار افتاد و در نهایت هم هیچ هدف خاصی رو دنبال نکرد و به جایی نرسید (اما به هیچ وجه گنگ و مبهم نبود , قابل توجه عده ای که نوشته بودن چیزی از نمایش نفهمیدن) . لهجه ی کاراکترها جذاب و متناسب بود اما از اواسط نمایش به مرور از بین رفت و انگار محو شد. گذاشتن چاقو زیر یکی از صندلی ها هم ایده ی جالبی بود اما مناسب فضای این مدل از نمایش نبود ...
در پایان می خواستم خواهش کنم که اگر تماشاگر حرفه ای تئاتر هستید , به نوشته های تماشاگرنما هایی که تنها به مسائل حاشیه ای کار دارن و قصدشون تخریب یک نمایش هست , اصلا توجه نکنید ... عده ای که می نویسن دلیل خنده های تماشاگرها رو نمی فهمن , هوای سالن سرد بود , بغل دستی مون حرف می زد یا تو گوشی بود , نمایش گنگ و مبهم و نامفهوم بود و ...
من به شخصه این کار رو دوست داشتم و پیشنهاد می کنم که دیدن این نمایش رو از دست ندید.