تو یک شراره ای ای دوست
که آن مشتعل کند
شبهای بی تلاطم سرد سیاه را
رخسار تو به شرم نشانده ست ماه را
با دیدنت چگونه از این پس به سر کنم
شب های بی طلوع پر از سوز آه را؟!