وودوو از جمله معدود تیاترهایی هست که خواندن بروشور قبل از تیاتر شرط لازم هست و خیلی مفیده؛ هر چند من چند روز بعد خوندمش ولی باز هم کمک کننده بود.
این نمایش از لحظه شروع بهت میگه که قراره تیاتر ببینی و پر قدرت شروع میشه. مخصوصا طراحی لباس و کنتراست موجود در رنگ لباسها که چشم نوازه.
بازی ها و انعکاس نور و حرکات بدن در صحنه قطعا ما رو مطمین میکنه که چه خوب به دیدن این نمایش اومدم و تا آخر هم منتظر و پیگیر مخاطب رو نگه میداره و حد درگیری با این مولفه های بدن و نور و رنگ و صحنه کارش رو درست انجام میده ولی شاید توجه به اونا خیلی نمیذاره نخ تسبیح ماجرا دست آدم بیاد یا شاید پای چیز دیگری در میان هست و یا حتی اقتضای سبک کار همینه نمیدونم و مطمین نیستم. آقای مظفری نویسنده و کارگردان محترم هم نوشته بودند که این اگاهانه هست ولی اگر اون انسجام علی و معلولی کار میتونست درگیری بیشتری ایجاد کنه و متن هم خوب بشینه در عمق جان، دیگه میشد یک تیاتر درخشان پنج ستاره کم نظیر. باید بگم این بخش از ماجرا برای من با همه ی تلاشگری و خلاقیت این نمایش آنطور که باید، متاسفانه اتفاق نیفتاد.
بازیها طنازی و مهارت رو با هم در صحنه به رخ میکشیدند و نمیشه از کنارشون گذشت.

با این توصیفات، دیدن این نمایش رو توصیه میکنم به اهالی تیاتر و تماشاگران صحنه. تجربه نو و قابل تاملی هست.. لذت بردم.


پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش وودوو