اجرای «شاخِ بی‌سر» به کارگردانی محمد برهمنی تجربه‌ای است که تماشاگر را از لحظهٔ نخست وارد جهانی چندلایه، شاعرانه و در عین حال تلخ می‌کند. برهمنی با ظرافتی مثال‌زدنی موفق شده است ریتم، فضا و جهان‌بینی نمایش را در تعادلی حساب‌شده قرار دهد؛ جایی که موقعیت‌ها در کنار هم تنشی زیبایی‌شناختی می‌سازند که تا پایان اثر حفظ می‌شود.

بازی فرزین محدث یکی از نقاط اوج نمایش است؛ او با تغییرات کاملاً کنترل‌شدهٔ بدنی و صوتی، کاراکتر را از لحظات فروپاشی تا لحظات مکث و سکون، با طیفی بسیار دقیق پیش می‌برد. محدث در این نمایش نه‌فقط بازی می‌کند، بلکه تماشاگر را با کیفیتی عمیق از رنج، ترس، طنز پنهان و اضطراب همراه می‌سازد؛ نوعی حضور صحنه‌ای که کمتر قابل چشم‌پوشی است.

در کنار او، مهشید خدادی حضوری شفاف، باثبات و تاثیرگذار دارد. بازی او ترکیبی از انرژی کنترل‌شده و ظرافت عاطفی است؛ واکنش‌ها، ضرباهنگ کلام و استفاده دقیق از بدن باعث می‌شود هر لحظهٔ حضورش وزن دراماتیک مشخصی ... دیدن ادامه ›› پیدا کند.

طراحی صحنه نمایش، هوشمندانه، فضایی می‌سازد که هم استعاری است و هم کارکردی و وهم انگیز ؛ هر عنصر جایگاه مشخصی دارد و به گسترش جهان ذهنی شخصیت‌ها کمک می‌کند. طراحی نور نیز با انتخاب رنگ‌ها، زوایا و شدت‌های دقیق، ضربان احساسی صحنه‌ها را شکل می‌دهد؛ نور در این اجرا صرفاً روشن‌کننده نیست، بلکه بخشی از روایت است. موسیقی نمایش نیز مانند نخ نامرئی‌ای است که تماشاگر را از میان جهان نمایش عبور می‌دهد؛ نه مزاحم است و نه صرفاً تزئینی، بلکه یک لایه احساسی مکمل و تاثیرگذار.

«شاخ بی‌سر» در مجموع از آن دسته اجراهایی است که پس از خروج از سالن، بخشی از ذهن تماشاگر را با خود می‌برد؛ ترکیبی از کارگردانی دقیق، بازی‌های قدرتمند و زبان بصری و شنیداری یک‌دست.