نمایشنامه‌خوانی›پلیکان

یادداشت کارگردان:
در فرهنگ لغت نوشتم «آشیانه» گفت: خانه ای که مامن آرامش پرندگان است. پرندگانی که در آن، پس از پروازی رها، خستگی هایشان را در تاریکی شب به آغوشش بسپارند، در آن زیست کنند عاشق شوند و فرزندانشان را به هستی هدیه دهند..
آری «آشیانه» وطن پرندگانیست که مرزی برای آزادی نمیبینند..
پرندگان وفاداری که اگر آشیان را سوخته یابند با آن میسوزند و ققنوس وار دوباره از خاکستر آن زاده خواهند شد..
گفت: هیچ پرنده ای آشیانه اش را به آتش نمیکشد مگر آنکه دلش برای جوجه هایش نسوزد.
مگر آنکه فریاد داد خواهی پروانه ای را که در اعماق آشیان میسوزد را نشنود، مگر آنکه رنج سکوت سوختن درخت را حس نکند.
گفت: هیچ پلیکانی آشیانش را نمیسوزاند مگر رنگ خیانت را به جوجه هایش چشانده باشد.
رنگ بی مهری را، رنگ تبعیض و خودکامگی را..
که پایان دیکتاتوری و خود خواهی پلیکان، سوختن آشیانی خواهد بود که شاید بهتر بود مامن آرامش جوجه هایش باشد..
امید آنکه هیچ آشیانه ای از آتش کینه و نفرت نسوزد و هیچ پرنده ای از هراس سوختن بالهایش، ترک آشیان نکند.