روایتی هنرمندانه و اصیل از دلهای پر و نگرانی که عاشق هنر هستن...
فضای صحنه متناسب با نمایش بود، همراهی ساز و موسیقی زنده با اجرا، نگهداشت حرمت برای مخاطب بود....
با دیدن توانمندی دوتا از بازیگران در حرکات بدنی ذوق کردم...
توانمندی کارگردانی و بازی بازیگران در اجرای حالات گونه در یک زمان_بازی در بازی_ ستودنی بود...

"کماژ" رو برای بار‌ دوم دیدم
میخوام بنویسم
چون عمیقا اعتقاد دارم با یه کار معمولی طرف نیستیم

مهم ترین نکته‌ی این کار برای من، یکدست بودن و منسجم بودنشه. آدم ها یا صحنه ها جداناپذیرن از هم. مثل یه دستگاه پیچیده صنعتی که حتی اگه یه مهرش شل شه، چیزی که باید اتفاق نمیوفته؛ تبریک میگم، توی این دو شب هیچ پیچی شل نشد.
توی تئاتر دیدن، "زیستن" برام خیلی مهمه‌. تجربه کردن جهان‌های مختلف. کماژ جزو کار هایی بود که به تجربه های زیستیم اضافه کرد‌. حس لحظه هایی که تجربه کردم هنوز باهامه.

خسته نباشید و مجددا، تبریک میگم.

به گمان من، شاهین زراعتی در قامت نویسنده همیشه با رئالیسمِ عمیق‌شده و تنیده در ذهنش از دیگران تمایز پیدا می‌کند. هرچند به سمت و سوهای انتزاعی و سورئال هم میل پیدا کند و صبحت از «کلاه‌زردها» به میان آید؛ شاکلۀ روایی «ساکنان سرزمین دور» از روابط علت و معلولی انسانی و اخلاقی‌اش شکل می‌گیرد، «جغرافیا» در نمایشنامه نقش مهمی دارد و این اثر در مکانی جز «ایران» (و فرامتن اجتماعی این جغرافیا) نوشته نمی‌شد، و به گمانم این نکته‌ای مهم و تکه‌پازلی جدا مانده از تئاتر مدرن امروز است. متن تأویل‌پذیر است و در صورت خواندنش روی کاغذ هم درِ خوانش‌های جدید را به روی مخاطب باز می‌کند. طراحی صحنه و میزانسن، دکور، لباس و گریم به خوبی نقش دارند و موسیقی علی ارشاد پس از دیالوگ «راستی گوشت‌ها رسیدن» برای من در نهایت تاثیرگذاری بود. تمام بازی‌‌ها خوش نشسته بودند و شاهین زراعتی در قامت بازیگر جایگزین، از اولین اُوراکت اجرایی‌اش تا پایان، درخشید (هرچند که حدوداً یک ربعی طول کشید تا او را کاملاً در نقش‌آفرینی ناگهانی‌اش باور کنم).
منتظر کارهای جدید گروه هنری پارازن هستم.

فوق العاده بود . بازیها عالی بودن .لذت بردیم

نمایشی ست که ظاهرا مدعی انتقال پیام اخلاقی است، اما مسیر رسیدن به آن را از جاده‌ای می‌گذراند که خود نیازمند توجیه اخلاقی است!
در این روایت، «هوس» نه خطا شمرده می‌شود و نه مسئولیت؛ تنها چیزی که موقتاً جا‌به‌جا می‌شود نقش‌هاست. وفاداری، ازدواج و کرامت انسانی به ابزارهای داستانی تقلیل می‌یابند تا در پایان، با یک بازگشت نمایشی، همه‌چیز تطهیر شود.
مسئله این نیست که شخصیت‌ها لغزش دارند؛ مسئله آن است که لغزش، طراحی می‌شود، برنامه‌ریزی می‌شود و حتی به دیگران سپرده می‌شود، بی‌آنکه وجدان روایت لحظه‌ای مکث کند.
وقتی خیانت «تدبیر» نام می‌گیرد و اغوا «راه‌حل»، دیگر جمع‌بندی پایانی نمی‌تواند بار اخلاق را به دوش بکشد.
فرهنگی که قرن‌ها با خرد، غیرت و مسئولیت فردی زیسته، نیازی به این‌گونه دور زدن مفاهیم ندارد.
اخلاق، نتیجه‌ی حسابگری هوس نیست؛ و انحطاط را نمی‌توان با پایان‌بندی خوش، تطهیر کرد.
اهل خرد خود قضاوت خواهد کرد.

وای خدای من افتضاح بود .بدترین تىاتری بود که دیدم.اصلا ارزش دیدن نداره .بازی ها مصنوعی بود. مغازه خودکشی کتاب قشنگیه و خیلی میشه ازش نمایش های جذاب داشت . ولی متاسفانه این نمایش خیلی بد بود.

تئاتر خوبی بود، راضی بودم از اجرا دمتون گرم.
تسلط بچه‌های صحنه واقعاً عالی بود؛

ریزه‌کاری‌ها برای بهبود کارتون:
شروع اجرا تاخیر زیادی داشت و موزیکتون که خوب هم بود با تکرار چندین و چند باره داشت می‌رفت روی مخ.
شوخی‌هاتون بامزه بود و توی اجرا خوب در اومده بود، اما به‌نظرم موقعیت‌ها پتانسیل زیادتری داره که میشه خنده‌ی بیشتری ازشون گرفت.
بدرخشید.

همه اعضای تیم خسته نباشید، عالی بود 🙏

یکی از بهترین نمایش های حال حاضر که توی فضا غرق میکرد تماشاچی رو، واقعا باید به تیم اجرایی و بازیگرانش خسته نباشید گفت.