بی نظیر بودید به امید درخشش در آثار بعدی بهترین هارو براتون آرزو دارم 💙

نمایش خیلی خوبی بود و واقعا قابل تحسین بود که این نمایش پیچیده و سنتی را به اجرا درآوردن.
گروه بازیگری به خوبی توانستن احساساتشان را با حرکات بدن و لباس‌های خاص منتقل کنن. تبریک میگم به کارگردان و تمام عوامل حرفه ای این نمایش زیبا و خاص

واقعا نمایش زیبایی بود بازی ها بسیار روان و تاثیر گذار بود مخصوصا پرفرمنس وعروسکها ، میزانسنهای دقیق هر لحظه یک صحنه جدید برامون خاق میکرد یه خسته نباشید بزرگ به عوامل و کارگردان کار میگم

در بستر تئاتر معاصر، جایی که اجراها اغلب یا به بازتولید فرمول‌های مصرف‌شده بسنده می‌کنند یا به بازنمایی‌های سطحی از بحران‌های اجتماعی فروکاسته می‌شوند، نمایش «ناگه‌آن» به‌مثابه یک استثناء معنادار ظاهر می‌شود؛ اجرایی که نه در پی روایت صرف، بلکه در جست‌وجوی احیای تجربه‌ی زنده‌ی تئاتر است.
«ناگه‌آن» با تکیه بر کمدی سیاه، امر تراژیک را نه از طریق بازنمایی مستقیم، بلکه از مسیر اختلال در عادت‌های ادراکی تماشاگر پیش می‌برد. خنده در این نمایش کارکرد تزئینی ندارد؛ بلکه به‌عنوان یک سازوکار انتقادی عمل می‌کند که مرز میان رویا و واقعیت را ناپایدار می‌سازد و تماشاگر را در موقعیتی میان آگاهی و انکار قرار می‌دهد.
آنچه اجرا را از بسیاری از آثار هم‌دوره‌اش متمایز می‌کند، تأکید آن بر اتمسفر به‌عنوان بنیان درام است. «ناگه‌آن» بیش از آن‌که به روایت خطی متکی باشد، بر تولید فضای حسی و تنشی مداوم میان صحنه و سالن تکیه دارد؛ فضایی که در آن تماشاگر نه ناظر بیرونی، بلکه بخشی از فرآیند شکل‌گیری معناست. این همان لحظه‌ی وصال است؛ وصالِ نادرِ میان اجرا و ادراک، که تنها در تئاتر زنده امکان وقوع دارد.
در شرایطی که بارها از افول تأثیرگذاری تئاتر سخن گفته می‌شود، «ناگه‌آن» نشان می‌دهد مسئله نه پایان تئاتر، بلکه فراموشی منطق زنده‌بودن آن است. این نمایش با پذیرش ریسک اجرا، ناپایداری معنا و امکان خطا، تئاتر را به وضعیت اصیل خود بازمی‌گرداند: رویدادی یگانه که در لحظه اتفاق می‌افتد و قابل بازتولید ... دیدن ادامه ›› نیست.
«ناگه‌آن» تماشاگر را آرام نمی‌کند؛ بلکه ناگه‌آن به او بازمی‌گرداند. اجرایی که یادآور می‌شود تئاتر، اگر همچنان به اتمسفر، بدن، زمان حال و مواجهه‌ی مستقیم وفادار بماند، نه‌تنها زنده است، بلکه هنوز قادر است تجربه‌ای عمیق، انتقادی و ماندگار خلق کند
ممونم از رضا قاسمی که موسیقی فوق العاده
را درست کرده ، خسته نباشید به بازیگران خانم امیری خانم جعفرزاده و آقای موحدی پور بسیار عالی بودید و در آخر هم باید فقط از مرتضی کوهی تشکر کرد که انسانی با اندیشه متعالی و هنرمند است

فقط منتظر بودم تموم شه زودتر ، بسیار کلیشه ایی و ضعیف . با عرض پوزش اما هیچ نقطه قوتی واسه تعریف ندیدم .

در دورانی که بسیاری از اجراها
یا شبیه هم شده‌اند
یا فقط ادای تئاتر را درمی‌آورند،
تماشای «ناگه‌آن» یک مکث ضروری‌ست.
این نمایش یادآوری می‌کند
که تئاتر قبل از هر چیز اتمسفر است؛
نَفَس مشترکِ صحنه و تماشاگر،
ریسکِ زنده بودن،
و لحظه‌ای که دیگر قابل تکرار نیست.
«ناگه‌آن» با کمدی سیاهش
نه سرگرم می‌کند و نه تسلی می‌دهد؛
بلکه آگاه می‌کند.
خنده ... دیدن ادامه ›› در این اجرا
نه واکنش،
بلکه مقاومت است.
اینجا رویا ساده نیست،
وصال امن نیست،
و «ناگه‌آن» فقط یک بازی زبانی نیست
لحظه‌ای‌ست که تماشاگر
ناگه‌آن
به خودش بازگردانده می‌شود.
در زمانی که می‌گویند
تئاتر دیگر آن تأثیر سابق را ندارد،
«ناگه‌آن» با جسارت و دقت نشان می‌دهد
که مسئله مرگ تئاتر نیست؛
مسئله فراموش کردنِ
زنده بودنِ آن است.
و این اجرا،
دقیقاً در همان لحظه‌ای که انتظارش را نداری،
یادت می‌آورد:
تئاتر هنوز تئاتر است.