مفهوم تنهایی تو این نمایشنامه از نظر من خیلی پر رنگ بود و نویسنده نگاه طنز جالبی به اون کرده بود.کارگردان وبازیگرها توانسته بودن از پس این نمایش بربیان.
از نظر من کار بی ادعا و قابل قبولی بود.

"شریف"
در این هیاهوى پر از هیچ در سالنهاى پر از دولیبریتى،اثرى شریف و دغدغه مند به روى صحنه است که فرم و محتوا در راستاى یکدیگر بى هیچ اغراق و خودنمایى ارایه میشود،جسارت انتخاب چنین متنى در شرایط فعلى کشور ستودنیست، چه برسد وقت گذاشتن بر روى آن و به ثمر رساندنش،قطعن اگر با نگاه ایده الیستی به هر اثرى نگاه شود ضعفهایی نمایان میشود،اما اگر با آثارى که در چند سال گذشته به روى صحنه رفته است مقایسه کنیم، با اثرى روبرو میشویم که چه به لحاظ نویسندگی ، کارگردانی ، بازیگری و... حرفى براى گفتن دارد، و دیدنیست، تبریک به گروه اجرایى نمایش خون به پا میشود.

در جامعه ای که تخصص و توانایی در سایه ی اصول گرایی و اصول در خدمت انحصارگرایی است؛ اکثر اشخاص در سر جای خود قرار نمی گیرند. در این شرایط، "هنرمند" یک ابزار است؛ او نهایتا یک تکنسین انتخاب شده است یا کسی که به صرف حضور از میان گزینه های مانده انتخاب می کند؛ هنرمند به معنای واقعی کلمه، ناچار به انزواست. "قلندران حقیقت به نیم جو نخرند، قبای اطلس آنکس که از هنر عاری است".

گاهی فکر میکنم وجود ما مثل یه طنابه؛ تو کشمکش های زندگی ممکنه گره هایی بیوفته به این طناب، گره هایی که شاید یه روزی باز شن؛ شایدم هر روز کورتر و کورتر بشن.
بعضیا طناب بازی دوست دارن! کارشون اینه که طناب وجود آدما رو پیچ و تاب بندازن یا کاری کنن این طناب هرروز فرسوده تر شه.
نقطه ی رهایی آدما از این زمین رنگارنگ، شاید بریده شدن این طناب باشه...

پدر بر تخت دراز کشیده بود؛ هیچ نمی گفت؛ صدای نفس کشیدنش به سختی شنیده می شد. بزرگی گفت در حالت احتضار است؛ دیگر برنمی گردد؛ برایش دعا بخوانیم تا آرام این دنیا را ترک کند. ما دعا خواندیم؛ ما دعا خواندن را تکرار کردیم اما او نمی رفت. آن بزرگ گفت حتما گناهی از جانب یکی از شماها سر زده است. ما به گناهان خود اعتراف کردیم؛ پدر سبک تر شد و ما سنگین تر. ما اعتراف کردیم؛ گناهانی که شاید هم گناه ما نبود ... شاید ما گناه او را ... نه! نه! خداوند من را عفو کند.

اسپیناس پالاس را فراموش کنید. این گروه پتانسیل اجرای شاااهنامه دارند. فردا شب آخرشون رو ببینید و از بازی ها حظ ببرید. زندگی کنید متن حسین پناهی رو. نفسی تازه کنید.

نیل، بعد از اون اتفاق برگشته بود؛
یه روز شنبه، رو کاناپه نشسته بودیم و داشتیم کارتون نگاه میدیدم؛ بعد از اینکه تموم شد، بدو بدو باهم رفتیم بیرون کمی هوا بخوریم.
ولی نیل رفت و دیگه برنگشت.

من مهدکودک نمی رفتم؛ مامان ماشین نداشت که منو ببره؛ منم با پدرم هملت رو اجرا میکردم.
انقدر بچه بودم که نفهمم دارن با آیندم چیکار داره میکنن.

تا کی باید تو این کاروان، تو جاده ی دور از شهر، کنارحفره ی آب، زندگی کنیم؟!

این خونه ی منه؛ خونه ی پدریمه. خدا بیامرزه همه ی رفته هاتون رو... منم عزیز از دست داده ام؛ پدرم رفته، مادرم رفته، بی بی رفته... همه رفتن ولی هنوز کمرم نشکسته... آره خم شده ولی هنوز نشکسته... تا وقتی این خونه هست، اونام هستن. نگیریدشون از من. مال شما نیست؛ بهتون وفا نمی کنه. به قبلی ها نکرد، به بعدی هام نمی کنه... تا بوده همین بوده...

از من که یک رمان نویسم، نوشته هایی در مورد مرحوم فرضی میخوان! من باید دروغ بنویسم؟
آدم وحشت میکنه از این آدم جور واجور!
ما جماعت روشن فکر وقتی "داریم"، ناله میکنیم. وقتی "نداریم"  هم ناله میکنیم!
آدم هرچی کمتر بدونه راحت تر زندگی میکنه.
کاش یه سگ بودم. یا یه پنگوئن. سگا از پنگوئنا بهترن، پنگوئنا از آدم ها!
توی این زمونه، دختربچه بودن خیلی بده. توی جایی که هنوز علت تعدد این همه پلیس و مأمور سر هر چهار راه معلوم نیست!
صدا توی گلوی این همه آدم مرده!
اگر جای پنگوئن ها بودم، خودکشی میکردم.

مادرها زندگیِ نکرده ی خودشون رو به تک تک فرزندانشون القا میکنن!
مادرها بی آنکه بدانند ظالم ترین مظلوم های جهانند!
مادرها دخترانشون رو از عشقشون پس میگیرن و به تنگنای غربت اتاق خواب تاریک شان میفرستند.
آیینه ها رو برمیدارن و جاش دیوار میچینن، سرخاب سفیداب رو برمیدارند و جاش رخت سیاه میپوشانندمان!مادرها...
امان از مادرها...

به چه امیدی ته مونده های خودمو با تکه هایی از حافظم، قاطی واژه ها و آداب و رسوم و آرزوهام، جارو بزنم و ببرم به سرزمین های غریب؟!
چه آتیشی به خرمن من افتاده که واسِ فرار ازش باید پناه ببرم به یه آتیش دیگه؟! وطن من کجاست؟! شرق یا غرب؟! نمیفهمم... مگه زمین گرد نیست؟!

منم، شهرزاد، عروس امشبتان... یکی بود، یکی نبود، هیچ نبود، عشق بود، عشق بود...
زنی در من است که باور های عمیقی دارد و ترس را دشمن می پندارد.
تو مرا طلب کردی و من هزاران فرسنگ پرواز کردم تا به خواب تو بیایم.
اگر ما خواب باشیم، پس ترسهای من، همه بیهوده بوده.

هر کجا تو با منی، من خوشدلم
گر بُوَد در قعر چاهی منزلم

زایش بی صبر و آزمون، محال است. شیطان، گاه همچون دوستی عمل میکند و جسارتی میدهد؛ آنگاه آیینه ای روبرویت میگیرد.
بودن، کم بودن یا اصلا نبودن، مسئله این است...
منم، شهرزاد، عروس امشبتان...

ضمن عرض ادب و خسته نباشید به تمامی عوامل این تئاتر و همچنین
کارگردان خوب این کار من واقعا از این تئاتر لذت بردم و
متفاوت ترین تئاتری بود که من دیده بودم واقعا از بازی
دوست عزیز و هنرمند ایمان اشراقی لذت بردم متفاوت ترین کاری بود که از ایمان اشراقی عزیز دیده بودم براش بهترین ها رو ارزو میکنم
من به همه دوستان عزیزم و علاقه مندان به تئاتر
دعوت میکنم به دیدن این نمایش برن چون واقعا اگه
نبینن از دستشون رفته
و باز خسته نباشید به تمامی عوامل و بازیگران دیگر نمایش
خون به پا که هر کدام به نحوی واقعا در این کار درخشیدن
نمایش خون به پا میشود <======

وقتی نوجوون بودم خوندمش و عاشق داستانش شدم، بنابراین خیلی هیجان دارم برای دیدنش!
فقط یه سوال فنی!
کریستین بون مگه پسر نبود؟
توی رمان مارک هادون که پسر بود. ینی تو نمایشنامه ی سایمون استیونز دختر شد؟

زندگی مثل تئاتره.
اینو همیشه بابام میگفت.
اما حالا که ته سالن نشستم و نمایش داره تموم میشه، مطمئنم هرکسی این جمله رو گفته سخت اشتباه کرده ...
زندگی اصلا شبیه تئاتر نیست.
خیلی تلخ تر از چیزیه که حتی بشه بهش فکر کنی ...

امروز این اجرای بسیار زیبا رو دیدم همه بازیگران حرفه ای و عالی بودن و به همه شون خسته نباشید میگم چون واقعا با تمام وجود برای این کار زحمت کشیدن بخصوص خانم شعبانی عزیز که در اجرای غلامرضا لبخندی هم سنگ تموم گذاشتن و من از این به بعد سعی میکنم تمام کارهاشون رو ببینم.
کارگردانی بی نقص بود .
دکور در عین سادگی مکفی بود و در اختیار اجرا بود .
موزیک متناسب بود و هماهنگی خوبی داشت.
نحوه توزیع بروشور و ایده جالبشون خیلی خوب بود .
متن بسیار روان و بیان بسیار ساده قابل درک بود ،نمیدونم چرا یه عده به این موضوع تلخ میخندیدن ،اصلا بعضی ها فکر میکنن اگه تو سالن تئاتر نخندند رسالت خودشون رو به جا نیاوردن.
از اون آقا هم که دیر به سالن وارد شدن با یه کیسه خوراکی ممنونم که عرض سالن رو طی کردن و هم حین اجرا از دیدارشون با خوراکیهاشون فیض بردیم سپاس همشهری:)))
در نهایت ... دیدن ادامه » توصیه میکنم برید و یه اجرای ارزشمند بی ادعا ببینید.

نمایشی در کار نیست؛ ما فقط حرف میزنیم.
شما نه محکومید به تماشا و نه مختار.
اینجا شبحی نمی بینید.
اینجا تصویر چیزی رو نمی بینید، اینجا حتی تصور تصویر چیزی رو هم نمی بینید...
این صحنه یه دنیا نیست؛ همانطور که دنیای شما یه صحنه نیست.
این صحنه بخاطر این خالیه که ما به چیزی نیاز نداریم.
ما و شما، کم کم یکی میشیم.
صحنه خالیه،
نمایشی در کار نیست، ما فقط حرف میزنیم.

ما از پدر و مادرمون چی به ارث میبریم؟
همیشه که ارث مادی نیست! گاهی مقداری دیوونگیه... روانشناسا میگن، پدر و مادر آینه ی بچشون هستن؛ یعنی میگن بچه های ما اون چیزی که ما میخوایم نمیشن، اون چیزی که ما هستیم میشن!
تو چی هستی مامان؟! چرا یهو میخندی یهو گریه میکنی؟! چرا داد میزنی سرم و میخوای هلیکوپتری مواظبم باشی؟! چرا انقدر بهم دستور میدی؟! مامان چرا وسایل خونه همشون قرینه ست؟! مامان!
چرا نمیگی تفنگ کجاست تا خودمو بکشم؟