رضا آشفته و رضا کیانی از کانون ملی منتقدان تئاتر ایران نمایش «امروز روز خوبیست برای مُردن» به نویسندگی کمال هاشمی، جمال هاشمی و سارا سجادی و کار کمال هاشمی را اثری متفاوت و شهودی در نظر گرفتند که به اقتضای زمانه اش به دنبال برقراری ارتباط با مخاطبانش بوده است.

به گزارش تیوال به نقل از کانون ملی منتقدان تئاتر ، رضا آشفته، پژوهشگر تئاتر، در ابتدای نشست از نمایش امروز روز خوبیست برای مُردن به عنوان تئاتری یاد کرد که به طور غیرمتعارف کار شده و بنابراین اگر فردی بخواهد آن را بنابر نظریه های متعارف ارسطویی بررسی کند یا دچار اشکال خواهد شد و یا از بیخ و بن با آن مخالفت خواهد کرد اما پذیرفتن این شیوۀ درونی، سیال و شهودی ما را دچار پذیرش آن خواهد کرد.
در این نشست کمال هاشمی، نویسنده و کارگردان، با اشاره به اینکه در سال 74 در شیراز به دنبال ساخت مستندی دربارۀ جنگزدگان بوده اند که شخصیت مونا این نمایش برگرفته از همان شخصیت واقعی فیلم مستندشان است که در حال حاضر گروه اجرایی متنی را نوشته اند و در آن سی درصد تخیل و هفتاد درصد واقعیت حضور دارد و به همین دلیل آن شخصیت واقعی را در متن این نمایش، به تهران آورده و در یک خانه نیمه ویران ساکن کرده اند و در این نمایش یلدا شخصیتی است که تخیلی است و او از خارج از ایران به تهران می آید و در زمان سر زدن به خانه پدری اش که در زمان جنگ ترکش کرده اند، با مونا مواجه می شود.
او یکبار در سال 82 بر همین اساس نمایشنامه ای را نوشته که شورای نظارت در شیراز آن را کاملا رد کرده و در زمان اجرای نمایش «تو با کدام باد می روی؟»، در جشنوارۀ خارجی طرحش را تعریف کرده که با موافقت روبرو شده و بعد این طرح را به برادرش جمال سپرده که بر اساسش متنی را بنویسد و بعد خودش و سارا سجادی برای پردازش و کامل شدن شیوه اجرایی اش به جمال پیوسته اند.
جمال هاشمی، نویسنده، نیز تاکید کرد که او خواسته با رویکرد جدید شخصیت مونا را وارد نمایشنامه کند و از آن شخصیت پیچیده و عجیب به شخصیتی روشن تر نزدیک شوند و برای این منظور نیاز به تخیل داشته اند و سرآخر در مسیر تجربی باید آن را با آزمون و خطا می نوشته و به دست اجرا می سپرده اند. زیراکه از ابتدا مشخص نبوده که چه نسبتی بین فیلم و تئاتر برقرار هست و چقدر باید این شخصیت ها بر اساس فیلم ساخته می شده اند. به همین دلیل هم فیلمنامه و نمایشنامه در هم تنیده شده اند و از شیوه تلفیق مونولوگ و دیالوگ بهره گرفته اند. از آنجا که متن برخوردار از خط دراماتیک نیست سعی کرده اند که متن را عریض تر جلوه دهند و به همین دلیل، به دنبال دراماتورژی متن در یک کار گروهی برآمده اند و سارا سجادی نیز برای اینکه حال و هوای زنانه را بیشتر رعایت کرده باشند به این جمع پیوسته است و کمال نیز برای اینکه خواسته هایش از کاراکترها را برآورده کند وارد بحث می شده است.
سارا سجادی، نویسنده و بازیگر، هم با توجه به نگاه درست جمال و کمال هاشمی از آنان به عنوان نویسندگانی یاد کرد که به درستی توانسته اند احساس زنانگی را در متن پیش از حضور او پردازش کنند اما او هم به این جمع اضافه شده که بتواند نگاه خود را در این مواجهه گروهی به چالش بکشاند. او حتی در زمان نوشتن تصور نمی کرد که خودش هم باید در کنار شیوه فلاحی بازی کند و بیشتر تمرکز روی شخصیتها بوده است که بعدا به دلیل مشکلاتی که برای پانته آ پناهی ها ایجاد شده، بازی در اجرای عمومی را پس از اجراهای جشنواره ای در اروپا در پیش گرفته است. در این نمایش دچار پازل هایی شده اند که باید به درستی در کنار هم چیده می شده است و نوع روایت و مواجهه قصه و ماجراها و دو مدیوم شدن آن مسیر را سخت می کرده برایشان که به مرور بر آن غلبه کرده اند و مسیر را یافته اند و در زمانی که خودش هم بازیگر شده، بازهم همین چالش ها را به گونه ای دیگر در پیش گرفته است.
رضا کیانی، منتقد و کارگردان تئاتر،  در این نشست که خود اهل خوزستان است و روزها جنگ را از نزدیک دیده است، گفت:« قصه نمایش و شخصیت پردازی آن از زوایای مختلف روانشناسی ، جامعه شناسی قابل تامل است ... قصه نمایش در یک بستر عاطفی شکل گرفت و در این بستر به گونه ای ظریف به  مقوله جنگ تحمیلی وتاثیرات روحی و روانی آن بر جامعه و بخصوص بر افکار مهاجران جنگی پرداخته شد.»

رضا آشفته، نویسنده، متن را بیانگر موضوعی دانست که به دو مسالۀ مهاجرت و جنگ می پردازد و این ها مسائل عمدۀ جهانی هستند که کشور ما نیز از آن بی نصیب نمانده اما کمال هاشمی بر آن هست که از برخورد یک مهاجر ایرانی و یک جنگزده در یک خانۀ رو به ویران و موریانه زده نسبت های دقیقی از این مسائل را به شکل نمادین ترسیم کند و این همان درد آشنایی است که هر کسی مابه ازایی برای آن را دارد. این دو زن دردمندانه به هم رسیده اند اما یکی همچنان به دنبال تغییر در سرنوشت است و مونا برای همین به این خانه پشت می کند به دنبال زیست تازه ای از آنجا می رود. اما یلدا که از خارج آمده تا خانه پدری را بفروشد و آخرین نشانه های بودن در ایران را از دست بدهد، در ادامه دوستی با مونا ترجیح می دهد همین جا بماند و همین خانه را بازسازی کند اما این خانه بر سرش ویران می شود، به نظر این پذیرش ماندن تلقی آرامشی فردی است و یلدا به لحاظ فردی به رستگاری می رسد اما شرایط اجتماع طور دیگری است که این متن به دنبال آن نیست مگر همچنان بخواهد سرنوشت مونا را در اجتماع دنبال کند.
رضا کیانی دربارۀ اجرای نمایش امروز روز خوبیست برای مُردن بر این باور هست:« استفاده از تکنیک تصویر برداری و فیلم در این نمایش به نظرم حرکتی فنی و در مسیر صرفا تقویت زیباشناسی اجرا نبود ، که خود با محتوی نمایش گره خورده بود و خود دارای پیام و مفهوم بود ... برای پرداختن به برهه های مشخص تاریخی می بایست روانشناسی و ادبیات حاکم بر گفتمان  زمانه را بطور دقیق شناخت ... مقوله جنگ تحمیلی و آثار ناشی از آن بر ذهن و روان انسانها ظرفیتهای فراوانی جهت پردازش نمایشی و دراماتیک دارد اما بی تردید مجرای ارتباطی با مخاطب و گونه انتقال مفهوم به مخاطبان نیز بسیار مهم و ضروری است.»
رضا آشفته، منتقد، نیز اجرا را نمایشی شهودی تلقی کرد که متکی به روایت هست و این روایی بودن هم اتکایش به گونه تئاتر مستند است و هم از تلفیق تئاتر و تصویر (سینما) به دنبال القاگری است. به درستی هم توانسته این مسیر را در بازنمایی آنچه باید ااتفاق بیفتد، پیش برده است. به هر تقدیر ما در این اجرا به دنبال کشف ملاحظات درونی از شرایط و رفتارها هستیم.

سارا سجادی هم تجربی بودن را بی چون و چرا از مختصات این اجرا دانست که بر خلاف آن چیزی است که در ایران درباره اش گفته می شود اما کمتر شاهد اجراهای تجربی هستیم و در اجرای «امروز روز خوبیست برای مردن» چه در زمان نگارش متن و چه تمرین ها مدام به دنبال یک وضعیت تازه بوده اند و اگر متن آن را چاپ کنند، شاید به سختی بشود آن را کارگردانی کرد و این یعنی آنها برای این اجرا منحصر بفرد و درواقع تجربی تلاش کرده اند.
رضا آشفته نیز در جمع بندی کمال هاشمی را یک تئاتری پیشرو دانست و با آنکه در مقام دستیاری نکات بارزی را از امیررضا کوهستانی فراگرفته اما در این دو اجرای اخیرش دارد نشان می دهد که مسیر متفاوتی را تجربه می کند. 
نمایش «امروز،روز خوبی‌ست برای مردن» به کارگردانی کمال هاشمی، تولید سال ۲۰۱۷ است و از تلفیق دو مدیوم تئاتر و سینما بوجود آمده که بنا به ضرورت متن از این فرم استفاده شده است.

در این نمایش از یک پرده ترنس پرنت استفاده می‌شود و تلاش شده است که در عین هویت مستقل هر مدیوم، ترکیب جدیدی از آن به دست آید.

«امروز،روز خوبی‌ست برای مردن» به تاثیرات جنگ بر نسل‌های مختلف اشاره دارد و هرشب ساعت ۲۱:۱۵ در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه می‌رود.

روز چهارشنبه سوم مهر نشست رسانه‌ای فستیوال «مونولیو» با حضور حسن معجونی سرپرست گروه تئاتر «لیو» در تماشاخانه دیوار چهارم برگزار می‌شود.

طی این نشست، فراخوان دور جدید فستیوال «مونولیو» نیز منتشر و در اختیار اصحاب رسانه قرار می‌گیرد.
از همکاران محترم رسانه‌ای دعوت می‌شود تا ساعت ۱۱ صبح روز چهارشنبه سوم مهر، در تماشاخانه دیوار چهارم به نشانی میدان فلسطین، خیابان طالقانی غربی، بین سرپرست و فریمان، پلاک ۵۴۴ حضور پیدا کنند.

نمایش ورودى ٨٩ به نویسندگى و کارگردانى محسن احتشامى با نگاهى به موضوعات اجتماعى از نیمه دوم مهرماه در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه می رود.

این نمایش روایتگر داستان پنج نفر دانشجو است که از زمان دانشجویی روابط دوستانه ، عاشقانه و پیچیده اى بین آنها شکل میگیرد و در نهایت با ناپدید شدن یکى از آنها به مدت چهار سال معماى داستان آغاز میشود.

میلاد احتشامی ، امیر کامران ، ساناز اقایی ، فرانک جلیلی و شهاب مهربان در این نمایش ایفای نقش می کنند.

سایر عوامل این نمایش عبارتند از: تهیه کننده:امیر نعمانی،مجری طرح : ماهرخ سلیمانی پور،دستیار کارگردان : یاسمن مومنی،مدیر صحنه : امیرپوریا مسعودنیا،طراح لباس : مارال سوری،طراح گریم : مانوشا کاکی،مدیر روابط عمومی : مهسا سلیمانی پور

از کارهاى اخیر محسن احتشامی می توان به گیم تاتر غیرمنتظره ١ ،غیرمنتظره ٢ ، ریش آبى و سمفونى گاو اشاره کرد.

این نمایش بر اساس داستانی از نوید سیدعلی‌اکبر از سوی سپیده فلاح‌فر نوشته شده است و با حضور آوا شریفی و آوا درویشی روی صحنه می‌رود.

در این نمایش محمد عاقبتی به عنوان مشاور کارگردان و مدیر تولید، ارکیا جابری، ملیحه جعفری و حامد افرا گروه کارگردانی و ندا تسلیمیان دستیار کارگردان و مدیر صحنه همکاری دارند.

همچنین در نمایش «هوشنگ لاک‌پشته» سینا رشیدی مدیر تکنیک است، آذرنوش خدامی و حدیث جمالی در ساخت موسیقی و نوازندگی عود نقش دارند و گلنوش طاهری، بیتا بهارلو و نوگل طاهری کار ساخت اشیا و آکسسوآر صحنه را برعهده داشته‌اند.

سپهر صانعی اجرای نور، فریبرز دارایی مشاور رسانه‌ای و گلدیس نمازیان عکاس این اثر نمایشی هستند. طراحی و ساخت ویدیوی نمایش «هوشنگ لاک‌پشته» نیز از سوی هنرجویان کودک تجسمی به سرپرستی طلا پری‌ها انجام شده است.

این نمایش از ۲۴ شهریور تا ۱۲ مهر و ۲۱ تا ۲۶ مهر ساعت ۱۸ در سالن گلستان مرکز تولید تئاتر و تئاتر عروسکی کانون پرورش کودکان و نوجوانان واقع در بوستان لاله تهران روی صحنه می‌رود.

علاقه‌مندان می‌توانند بلیت نمایش «هوشنگ لاک‌پشته» را از سایت تیوال خریداری کنن

روزنامه اعتماد: دوشنبه اول مهر ۱۳۹۸، سال هفدهم، شماره ۴۴۷۰، صفحه ۹.

روح‌الله جعفری با انتخاب چند اثر متعلق به دوره‌ای خاص، صحنه و مخاطب را با چالش مواجه کرد.
‎این کارگردان خوش‌ذوق و تجربه‌گرای تئاتر ما در روزهای داغ تابستان ٩٨ تهران با "رپرتوار نمایشنامه‌خوانی گروهش «گیتی» در حمایت از مردم سیل‌زده شهر معمولان استان لرستان" در تماشاخانه سنگلج، دست به کاری کارستان و بیادماندنی در عرصه صحنه نمایش ایران زد.

او همزمان با گزینش ده متن شاخص با مضامین غنی اجتماعی- انسانی از سه دهه ۳۰،۴۰ و ۵۰ نمایشنامه‌نویسان سرآمد ایران آن روزگار (‌١- تاجماه؛ فریده فرجام ۲- بلبل سرگشته؛ علی نصیریان ۳- قصه طلسم حریر و ماهیگیر؛ علی حاتمی ۴- سگی در خرمن‌جا؛ نصرت‌الله نویدی ۵- حالت چطوره مش‌رحیم؟؛ اسماعیل خلج ۶-گلدونه‌‌خانم‌؛ اسماعیل خلج ۷- گمشدگان‌؛ بهرام بیضایی ۸- آسید‌کاظم‌؛ محمود استادمحمد۹- شاپرک خانم؛ بیژن مفید ۱۰- لبخند با‌شکوه آقای گیل؛ اکبر رادی)، در خوانشی با رویکرد همزمانی، این آثار را از ویترین چند دهه گذشته خارج و در قاب امروز ما پدیدار کرد.
انتخاب و قرائتی هنرمندانه که توانست سکوت تاریخی بعضی از این متون را بشکند و مهم‌تر این‌که باب گفت‌وگویی آن‌ها را برای مخاطب امروز تئاتر ما بگشاید.
آثاری که در روزگار خلق خود توانستند پایه‌های ساختاری و مفهومی جریان نمایشنامه‌نویسی ایرانی را به‌خوبی تقویت و از همه مهم‌تر جهشی در جهت ایجاد انگیزه برای عبور از عقب‌ماندگی ذوقی و اندیشگی خلاقیت نمایشی ایرانی و بومی ایجاد کنند.

‎حقیقت آن‌که هنر نمایش نه‌تنها در ایران، بلکه در جهان با همه پشتوانه‌های غنی و بی‌نظیر ادبی، خلاقه، تئوریک، عملی و زیباشناسانه، در حال حاضر با بحران جدی همه‌جانبه مواجه است.
بخشی از این نارسایی در حوزه تئاتریکالیتی و جهان استعلایی صحنه‌ای، به‌دلیل سترونی خلاقه رخ داده است، چون مخاطب امروز چنان چشم در برابر چشمِ شگفت‌انگیزترین رسانه‌ها و هنرها دوخته است که ذائقه و ذوق این مخاطب، سیری‌ناپذیر و غیر اِقناعی شده است.
در این وضعیت شدید آشوبی، تنها با خلاقیتی نوپدید از هنرمند در آن سو است که باید تأثیرگذار دیداری از خود بروز دهد.

در این وانفسای حیرت‌انگیز جهنمی فقدان نوآوری،  نباید همه مشکل را به‌نام هنرمند ثبت کرد، زیرا هنرمند مولود جامعه و زمانه‌اش است.
در جهان معاصر، هنرمند در جامعه و زیست بومی ناموزون زندگی می‌کند؛ به‌صورتی‌که شرایط روانی و زیباشناسانه جامعه‌اش سیال و ناپایدار است. این تلوّن ناخواسته و نامناسب به‌طور طبیعی، کشف هرگونه سوژه هنرمندانه را به چالش می‌کشد، چون در جامعه چهل‌تکه با سلایق پراکنده، هنرمند چنان موجی رهگذر است.
در این وضعیت پرابلماتیک، به‌خصوص هنرهای تک‌ساحتی، چون تئاتر، مغلوب واقعی هستند.
دیگر نمی‌توان گفت "فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم" زیرا قدرت زایای هنرمند در مصاف  و ارتباط با زمانه مجازی و مخاطبان مؤلف، خودبه‌خود عرصه را بر هر گونه نوگرایی، تنگ و مسدود می‌کند.
دگردیسی شگفت‌انگیز، به‌خصوص در جوامع در حال توسعه‌ای چون ایران، جامعه هنری و خلاقه ما را دچار بحران‌های حاد برای خلاقیت اصیل هنری کرده است. وضعیتی پارادوکسیکال که هنرمند از منظر عینی و ذهنی باید توانش بسیار درخشانی داشته باشد تا در مرز خلاقیت و همزمانی اثر هنری با روزگارش، خالق واقعی نام گیرد.
در واقع، خلاقیت هنرمند در این روزگار نسبت مستقیم با شرایط پیچیده ذهنی مخاطب دارد. به‌عبارتی اگر هنرمند قدرت ادراک این سامانه را کسب نماید، به‌طور حتم پا در حریم کشف مخاطب و تشرف به آستان تاثیرگذاری یافته است.

به بیانی دیگر، با توجه به هیبریدی شدن مخاطب و جامعه، هنرمند ما به‌خصوص فردی که در تئاتر و صحنه حضور می‌یابد، به این بحران روحی نمایش امروز اشراف دارد.
برای همین منظور، انتخاب متن و پیوند آن به صحنه و مخاطب، سخت مخاطره‌آمیز است. در چنین چشم‌اندازی، جعفری با انتخاب چند اثر متعلق به دوره‌ای خاص، صحنه و مخاطب را به چالش کشید.
در این انتخاب، متونی برگزیده شدند که متعلق به یک نسل نبودند، بلکه همه نسلی از منظر مضمون، فضا، رویداد و خلاقیت بومی نمایشی بودند. این آثار بومی با درونمایه‌هایی برگرفته از باورها، افسانه‌ها، حوادث و رخدادهای تاریخی، فرهنگی و ذوقی ما ایرانیان هستند. نقطه قوتی که کارگردان بر آن انگشت نهاد تا مخاطب امروز، توان هاضمه و جذب آن‌را داشته باشد. این نگاه خود آزمونی برای جریان صحنه امروز ما نیز می‌تواند محسوب شود تا دریابد آیا جریانات خلاقه صحنه‌ای امروز، محل رویش نهال پر‌بار این‌گونه تجربیات جریان‌ساز می‌تواند باشد؟

اگر اقتصاد تئاتر و نوآوری دراماتیکی ما دچار بحران گردیده است، هنوز می‌توان با خلاقیتی از جنس کار عظیم روح‌الله جعفری فراخوانی به کهکشان امروز صحنه‌ای داد تا از محاق ایستایی، نامخاطب‌پروری و گریز از جانمایه‌های بومی به‌سوی خلاقیت تجربه‌شده ایرانی رهسپار شد تا با بازسازی میراث زیباییِ بومی در تراز امروزی، حیات فرداییِ نمایش ایرانی را آبیاری کنیم.

در آن‌صورت، مخاطب‌گرایی و نمایش‌مداری ایرانی، از آن‌گونه که در دیروزی نه چندان دور با عشق نمایشنامه‌نویسان خلاق خلق شدند و امروز با حس خوب کارگردان خوش‌فکری چون روح‌الله جعفری، آن‌هم با نگاهی خیراندیشانه در تجربه‌ای متفاوت در تالار سنگلج، مورد استقبال مخاطبان جدی تئاتر قرار می‌گیرند؛ حرکتی که نشان از حیات‌مداری این جریان و نگاه برای صحنه نمایش ایرانی دارد.
تجربه جعفری با ده‌ها هنرمند خلاق و توانا و مهم‌تر خلاقیتی نیکوکارانه برای مردم سیل‌زده معمولان لرستان، در کنار همت عالی و ارزشمند صحنه‌ای، روایتی انسانی و مردمی را از هنرمندان ارزشمند تئاتر به نمایش گذاشته است که جای ستایش و تقدیر فراوان برای این حدیث نفس معنوی و زیباشناسانه دارد.

اجرای پنجاه پنجاه، به کارگردانی مرتضی اسماعیل‌کاشی و نوشته‌ی مشترک هاله مشتاقی‌نیا و مرتضی اسماعیل‌کاشی،  اجرایی که در طی۱۸ماه تلاش و شناخت از دل یک کار کارگاهی با هنرجو شکل گرفته است.
اجراهایی اینچنین به دلیل زمانی که برای رسیدن به ایده،پردازش و تکمیل آن صرف می‌شود، بسیار ارزشمندند. چرا که ادای دینی است به تئاتر و نمایش به مفهوم واقعی و اصیلش. نمایش۵۰-۵۰ نمایشی است که زمان را با عناصر و نشانه‌های داستانی و نمایشی برای ما جلو و عقب می‌برد، جا‌به‌جا می‌کند و نگه می‌دارد.
نشانه‌هایی که آرام آرام به کار اضافه می‌شوند و به مخاطب ارائه داده می‌شوند.
این نمایش تو را همراه دو بازیگر پیشین و تنهابازماندگان این اردوگاه به عقب می‌برد و در اردوگاه نگه می‌دارد، زندانی می‌کند و شکنجه می‌دهد. اردوگاه مرگ که اعضای یک گروهنمایشی را که فعالیتهای ضد فاشیستی داشته‌اند در آن زندانی کرده‌اند و حالا به اجبار شکنجه‌گر زندان که نقش کارگردان نمایش درونیکار را بر عهده گرفته، نمایشی را بازی می‌کنند و داستانی را روایت می‌کنند .

داستانی که همان نمایش «کله‌تیزها و کله‌گردها» و یا«خودی و غیرخودی» برتولت برشت است.
این نمایشنامه‌ی برشت درباره‌ی دو دسته کردن مردم و ساخت سطوح مختلف اجتماعی به عمد ودر جهت  حفظ حکومت وقت است. سطوحی که در هر دوره از تاریخ و در بسیاری از آثار به صورت سمبلیک آمده‌اند. سمبلی که جدایجامعه و فرهنگ متفاوت، برای هر کس قابل درک است و به صورت دال‌هایی روشن، قابل دریافت. اثر برشت به دلیلی اینجا حضور پیداکرده است که علاوه بر داستان، ما را متوجه فاصله‌گذاری‌ها کند. اینبار اما ما فاصله‌گذاری برشتی را در لایه‌ی دیگری روی صحنهمی‌بینیم. فاصله‌گذاری که یک لایه عقب‌تر از ما در دل اجرایی دیگر روی صحنه شکل می‌گیرد و همانطور که ما را به بازیگران اردوگاهنزدیک می‌کند، هنوز  و همچنان ما را بیرون و در جایگاه مخاطبی که هر «شما مردم» ای را به خود بگیرد، نگه می‌دارد. فضای پنجاهپنجاهی که در اسم نمایش هم آمده است. جایی میانه‌ی راه.

تنها دو نفر از آن اردوگاه مرگ جان سالم به در برده‌اند که روایت داستان پنجاه پنجاه را در زمان حال همچون باری الیم و عظیم بر دوشمی‌کشند.
هوشمندی هاله مشتاقی‌نیا و مرتضی اسماعیل کاشی در کنار هم قراردادن این لحظات داستانی و در هم تنیدن این دو داستان قابل توجهاست. اینکه داستانی عمیق را در کنار یک داستان دیگر بنشانی و با ترفندی این دو را هم‌سو با هم پیش ببری کار ساده ای نیست.
اینها همه در کنار قاب‌های رنگارنگ مرتضی اسماعیل‌‌ کاشی، حرکات و صحنه‌های نمایشی، لحظاتی از نمایش را می‌سازد که بی‌شکمی‌تواند تو را علاوه بر برشت همراه نویسندگان این نمایش قرار دهد و با آنها همراه کند.

نمایشنامه، چند لایه‌ی در هم تنیده دارد، که اجرا در سطوح مختلف ارتفاعی نیز به همین منظور شکل گرفته. آنطور که به ما یادآور شود،کجا ما شاهد نمایشیم و کجا درگیر عذاب این دو بازمانده.
نمایش پس از یک چهارم اول که ما را در گیر پیش‌درآمد نمایش اصلی می‌کند، پس از غافلگیری با چند کلید و نشانه راه را بهمان نشانمی‌دهد و باقی داستان را برایمان روشن‌تر می‌کند. آن وقت است که علاوه بر ترفندهای اجرایی جذاب می‌توانیم با داستان همراه شویم وازش لذت ببریم.

هاله مشتاقی‌نیا که نمایشنامه‌هایش را می‌شناسیم، اینبار با همراهی مرتضی اسماعیل‌کاشی به تجربه‌ای دست زده است که برای اوینویسنده و مای مخاطب کارهاش نو است. تجربه‌ی نوشتن کارگاهی در کنار هنرجویانی که بی‌شک به درستی توسط مرتضی اسماعیلکاشی  تعلیم دیده‌اند و حالا آن را نه فقط برای نشان دادن توانمندی آنها و آنچه آموخته‌اند ( که چه خوب هم آموخته‌اند به خصوص درحوزه‌ی بدن، بیان، فرم و تمرکز) بلکه در راستای اجرایی متفاوت به روی صحنه می‌روند.
این نخستین همراهی هاله مشتاقی‌نیا و مرتضی اسماعیل‌کاشی است.  همراهی مبارکی که به یمنش تصاویر را آنچنان کنار واژه‌هاچفت کرده است که پکیج اجرایی را به خصوص در نیمه‌ی پایانی اجرا، در اوج نشانمان می‌دهد.

۵۰-۵۰، هر شب در سالن نمایشی هیلاج، واقع در خیابان ایرانشهر کوچه‌ی مهاجر ساعت ۱۹:۳۰ روی صحنه می‌رود.


پژندسلیمانی (نویسنده)
روزنامه شرق - ۱ مهر ۱۳۹۸

به گزارش روابط عمومی مرکز تئاتر مولوی، کلیه نمایشهای مرکز تئاتر مولوی، در روز سه شنبه 2 مهرماه، به دلیل مصادف شدن با شهادت حضرت امام زین العابدین تعطیل می باشد 

به گزارش روابط عمومی تماشاخانه سنگلج، نشست خبری و مراسم رونمایی از پوستر نمایش «جمعه کشی» به نویسندگی و کارگردانی اسماعیل خلج روز سه شنبه دو مهرماه ساعت ۱۱ با حضور اصحاب رسانه در تماشاخانه سنگلج برگزار می‌شود.
جمعه‌کشی که قرار است از هفت مهرماه اجراهای عمومی خود را در تماشاخانه سنگلج آغاز کند یکی از مطرح‌ترین متون نمایشی تاریخ تئاتر ایران به شمار می‌آید که پیش‌تر و در سال ۱۳۵۲ برای اولین‌بار در جشن هنر شیراز به روی صحنه رفت و در فروردین سال 53 در کارگاه نمایش اجراهای عمومی خود را آغاز کرد.

سه نمایش روز دوم مهر ماه اجرایی ندارند

سه اثر نمایشی به صحنه رفته در تالار های مختلف مجموعه تئاتر شهر روز سه شنبه دوم مهر ماه به مناسبت فرا رسیدن سالروز شهادت امام زین العابدین (ع) اجرا نمی شوند.

به گزارش واحد ارتباطات، آموزش و پژوهش مجموعه تئاتر شهر، سه اثر نمایشی به صحنه رفته در تالار های مختلف مجموعه تئاتر شهر روز سه شنبه دوم مهر ماه به مناسبت فرا رسیدن سالروز شهادت امام زین العابدین (ع) اجرا نمی شوند.

نمایش های «رگ» به کارگردانی ایوب آقاخانی در تالار چهارسو، «کریملوژی» به کارگردانی رضا بهرامی در تالار قشقایی، «ستاره شناس» به کارگردانی اصغر نوری در تالار سایه و «باد که می نویسد» به کارگردانی سیاوش جامع در کارگاه نمایش روز سه شنبه دوم مهر ماه اجرایی ندارند.

نمایش های«آنکس که نیامده می داند» به کارگردانی ژاله کاظمی در کارگاه نمایش و «آرش» به کارگردانی گلچهر دامغانی در تالار چهارسو هم روز چهارشنبه سوم مهرماه به صحنه نمی روند.

برای کسب آخرین اطلاعات و اخبار تئاتر شهر به سایت این مجموعه به آدرس www.teatreshahr.com و کانال تلگرام Tehran_city_theater@ مراجعه کنید

تاتر آیین آشکار زندگی است. جایی که دو گروه انسان ( تماشاچی و بازیگران) مقابل هم مینشینند و مفاهیمی را زنده به هم منتقل میکنند که در هیچ نوع دیگر هنری میسر نیست. دیشب به تماشای پنجاه, پنجاه نشستم. یک کار فوق العاده و تحسین برانگیز.
فارغ از متن خوب, فرم مینی مالیستی کار واقعا قابل تامل بود. مینی‌مالیستی که در کنار نمادها و نشانه ها قرار گرفته و مفاهیم انسانی فوق العاده ای را ساخته که بارزترینش رنج انسانی است. بازیگران جوان نمایش خیلی ملموس در قالب دیالوگها و حرکات فرم فوق العاده, این رنج را به تماشاچی منتقل میکنند. نویسندگان ( هاله مشتاقی نیا و مرتضی اسماعیل کاشی) از دل نمایشنامه شاهکار برتولت برشت, داستان چند لایه ای را نوشته اند که با توجه به پس زمینه تاریخی متن, خیلی خوب روایت را پیش میبرد. از هولوکاست در گونه های مختلف هنری بسیار گفته شده است. این تراژدی بزرگ انسانی که تودور آدورنو پس از آن شعر گفتن را جنایت میداند. اما آنچه مهم است نگاه نو و متفاوت به این نسل کشی دردناک است, مثلا آنچه که در فیلم پسر شائول اتفاق می افتد. این نگاه نو, در پنجاه, پنجاه رخ میدهد. نویسندگان از زاویه ای متفاوت به هولوکاست ورود کرده اند که با فرم مینی مالیستی کار کاملا سازگار است. مرتضی اسماعیل کاشی کارگردان کاربلد, جسور و خلاقی است که تاتر مدرن را خوب میشناسد. تاتر ما به این نمایشهای مستقل و نفسهای جوان و خلاق بسیار نیازمند است. پنجاه, پنجاه را حتما ببینید. مطمئنم تجربه متفاوتی را برایتان رقم میزند.

(آرام روانشاد - نویسنده)

در برنامه های گرامیداشت هفته دفاع مقدس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران از قلمهای مقدس حوزه نشر دفاع مقدس  در برنامه ای با عنوان قلمهای مقدس از نویسندگان عرصه دفاع مقدس در فرهنگسرای گلستان تقدیر به عمل می آید.

در این برنامه که دوم مهر ماه سال جاری برگزار خواهد شد از رسول حق شناس هنرمند حوزه هنرهای نمایشی برای نمایشنامه دمامها هرگز نمیمیرند به عنوان نویسنده برگزیده این همایش تجلیل خواهد شد.
شایان ذکر است این برنامه به همت انتشارات نظری و با حمایت شهرداری تهران به عمل آمده است.
رسول حق شناس نویسنده و کارگردان انقلابی شهرستان ورامین دراین باره افزود تجلیل از هنرمند عزت گذاشتن به جامعه است و توبیخ و حصر و تحقیر و تهمت به هنرمند حقیر کردن جامعه است، قلمها به سمتی گرایش دارند که محترم شمرده شوند و اگر خدایی ناکرده قلمهای ایرانی را از خود برانیم در آینده ای نه چندان دور بر علیه منافع ما منتشر میشوند.
وی افزود بهتر است با برچسب زدنهایی چون امنیتی یا ضد انقلاب باعث ریزش نشویم و با هدایت حکیمانه به رویش های انقلابی کمک کنیم.
این هنرمند مولف بیش از ۱۰ عنوان کتاب و ۵۰ اثر نمایشی است که در حوزه های ملی و مذهبی و اجتماعی نگارش شده است.

همایش تجلیل از قلمهای مقدس سه شنبه ۲مهر در فرهنگسرای گلستان ساعت ۱۶ برگزار میشود.

دفتر انتشارات و پژوهش اداره‌کل هنرهای نمایشی همزمان با هفته دفاع مقدس  پروژه مجموعه نمایشنامه «قلم روشن» را با حضور و مشارکت نویسندگان شناخته‌شده، آغاز کرد.

به گزارش روابط عمومی اداره‌کل هنرهای نمایشی، دفتر انتشارات و پژوهش این اداره‌کل با توجه به تولید نمایشنامه به عنوان بنیادی‌ترین رکن هنرهای نمایشی و همزمان با آغاز هفته دفاع مقدس، فصل یکم پروژه مجموعه نمایشنامه «قلم روشن» را با مشارکت و همراهی ۱۰ نمایشنامه‌نویس آغاز کرد.

فصل یکم این پروژه ویژه تولید نمایشنامه‌هایی با مضامین مقاومت، دفاع مقدس، شهدا و شخصیت‌های انقلاب اسلامی است که پس از طرح این سوژه‌ها با تعدادی از نمایشنامه‌نویسان فعال و اشتراک دغدغه‌ها در این زمینه، ۱۰ نمایشنامه‌نویس انتخاب و فصل اول این پروژه کلید خورد.

۱۰ نمایشنامه‌نویسی که در فصل اول پروژه مجموعه نمایشنامه «قلم روشن» مشارکت دارند عبارتند از: عباس جهانگیریان، محمدمهدی خاتمی، لیلی عاج، مرتضی شاه‌کرم، رضا گشتاسب، لادن شیرمرد، محسن عظیمی، مریم منصوری، مهدی نصیری و کهبد تاراج.

 مدیریت پروژه مجموعه نمایشنامه «قلم روشن» بر عهده کامران شهلایی است.

رونمایی از مجموعه آثار فصل اول مجموعه نمایشنامه «قلم روشن» با حضور هنرمندان مشارکت‌کننده همزمان با برگزاری سی و هشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر اتفاق خواهد افتاد.

جناب برتولت برشت! ما از جهانِ شما شروع کردیم... بیش از یک سال است... از مصاحبه ها، یادداشت ها، شعرها، نمایش نامه ها، داستان ها و... ما تلاش کردیم به متنی برسیم که متعلق به جهانِ خودمان باشد... دشوار بود، بسیار!
امشب پنجاه پنجاه به صحنه می رود، و در اولین تجربه ی کارگاهی خودم، که در تصاویر ناب و جنونی بی وقفه در خلق و خلق و خلق... کار و کار و کار... مرتضی اسماعیل کاشی شریک شده بودم، خوش حالم، بسیار!
جناب برتولت برشت!  نوشته بودید: ما که خواستیم زمین را برای مهربانی مهیا کنیم،/ خود نتوانستیم مهربان باشیم! /اما وقتی شما به روزی رسیدید/ که انسان یاور انسان بود/ درباره ی ما به رافت داوری کنید!
و ما در تهرانِ امروز، به سالِ هزار و سیصدو نود و هشت، هم چنان دور خودمان می چرخیم و می چرخیم و می چرخیم...

مدیرکل هنرهای نمایشی عنوان کرد: هنرمندان هر چه بتوانند به هنر مردمی و عمیق با مفاهیم دینی و مذهبی نزدیک شوند، نگاه منطقی و درست‌تری به عرصه هنرهای نمایشی با جذب مخاطب بیشتر خواهند داشت.

به گزارش روابط عمومی نمایش خاتون، شهرام کرمی مدیرکل هنرهای نمایشی پس از تماشای نمایش خاتون در پردیس تئاتر تهران، طی صحبت‌هایی با تبریک هفته دفاع مقدس عنوان کرد: نمایش مذهبی در یک جامعه دینی مخاطبان خود را دارد به خصوص اینکه در ماه‌های محرم و صفر هم باشیم و عزاداری حسینی به مضامین تئاتر دینی و مذهبی نزدیک می‌شود.

وی در ادامه با ابراز خرسندی از تولید نمایش‌های مذهبی افزود:‌ اینکه یک نمایش بتواند مورد استقبال مخاطبان قرار بگیرد، مهترین سرمایه جامعه هنری و اینکه بتواند استمرار هم داشته باشد، بسیار خوب است.

کرمی در پاسخ به این سؤال که طرح «هنر برای همه» می‌تواند در راستای ترویج نمایش بینی مردم اثر گذار باشد یا خیر، گفت: نمایش‌های دینی ـ مذهبی جزء ژانر نمایش‌های مردمی محسوب می‌شوند یعنی نمایش‌هایی که توده مردم از آنها استقبال خوبی می‌کنند به نظر من این سیاست سازمان فرهنگی هنری شهرداری هم در راستای برنامه‌های هنری قابل ستایش است .

وی همچنین افزود: ما هر چه بتوانیم به هنر مردمی و خاصه هنر عمیق با مفاهیم دینی و مذهبی نزدیک شویم، نگاه منطقی و درستی در عرصه نمایش داریم. نسل جوان در انتقال مفاهیم و مضامین دینی نیاز به تولیدات مناسب هنری دارد و علاوه بر تئاتر در سایر عرصه‌ها نیز می‌بایست فعال باشیم.

وی درباره نمایش خاتون نیز توضیح داد:‌این نمایش خلاقانه و موفق است و درباره اصحاب و خانواده امام حسین(ع) روایت هنری جذاب و دراماتیکی ارائه کرده است و به نظرم همین که به سال چهارم اجرا رسیده و چهل هزار تماشاگر داشته، قابل تقدیر است.

کرمی با بیان اینکه هنرنمایی یک کودک جزو نقش‌های اصلی در این کار قابل ستایش است، گفت: تجربه نشان داده که مخاطبان اینگونه با مضامین واقعه کربلا بهتر ارتباط برقرار می‌کنند. پردیس تئاتر تهران هم مدتی بود که اجرایی در سالن اصلی‌اش نبود و به خوبی این کار توانست مخاطب مناسبی را جذب خود کند.



 

 

نمایش «پنچاه پنجاه» به کارگردانی مرتضی اسماعیل کاشی روی صحنه رفت.

 به گزارش روابط عمومی نمایش، «پنجاه پنجاه» به نویسندگی هاله مشتاقی نیا و مرتضی اسماعیل کاشی (با نگاهی به نمایشنامه «خودی و غیر خودی» نوشته برتولت برشت به ترجمه کمال الدین شفیعی) و کارگردانی مرتضی اسماعیل کاشی با استقبال خوب تماشاگران از 27 شهریور در تماشاخانه تازه تاسیس هیلاج روی صحنه رفت. مدرسه فیلم و تئاتر هیلاج مجری طرح این نمایش را بر عهده دارد.

 در خلاصه داستان این نمایش آمده است: درهای ساختمان موزه ای که سال ها پیش اردوگاه مرگ بوده به روی زن و مردِ بازیگری باز می شود. این دو تنها بازماندگانِ آن قربانگاه هستند که از آن جا فرار کرده بودند.

بنا بر این گرازش، این نمایش حاصل تلاش 18 ماهه گروه هنرجویان کارگاه «زیستن در تئاتر» است که پس از گذراندن مراحل آموزش بازیگری و تمرین، اجرا می‌شود. این سومین تجربه اسماعیل کاشی در مقام کارگردان پس از نمایش های موفق «سه خواهر» و «صد در صد» است.

ایلناز آذری، آیدا آقاخانی، شهاب اشکان، برنا اعتمادزاده، مهناز افتاده نیا، حانیه اورعی، علی پازوکی، یاسمین پازوکی، ارشیا پاکدل، پدیده پزشکیان، راد پورجبار، حنا جشنوند، شبنم جعفر پیشه، جواد حسینی، محدثه حسینی، مهراد دادخواه، راویس رحمانی، شروین رضایی، پوریا رفیع بیگی، پوریا زهرایی، سپیده سرحدی، مهدی سیدی، عادله گرشاسبی، سعید عسگریان، آرمان کنگاوری، پارمیدا مختاری، کسری معماری، علی نجاریان، سعید یعقوبی و مصطفی مقیمی بازیگران(به ترتیب حروف الفبا) این نمایش هستند.

 از دیگر عوامل این نمایش می‌توان به حضور طراح گریم سارا اسکندری، طراح لباس استودیو زیر زمین (مه رو صیاد، غزل عباسی، سحر آشتیانی)، طراح نور محمد مهدی سامی منش، مشاور صدا و موسیقی آرمین خیردان، موسیقی حسین بهشتی پور، صدا علی پیروزی و حسین مقدم، مدیر روابط عمومی و اجرا ایلیا شمس، مجریان گریم امیرعباس حاتمی، پریا الهی، آیدا آسترکی و حامد هادیان، دوخت لباس آیدا بیات، دستیاران کارگردان مصطفی مقیمی و محمد مهدی سامی منش، طراح گرافیک و موشن گرافیک مجتبی رحامیان، ساخت ویدیو پویا شاه جهانی، تدوین مبین نامور، دستیاران برگزاری کارگاه زیستن در تئاتر جواد حسینی و علی نجاریان اشاره کرد.

 

علاقمندان می‌توانند برای تهیه بلیت به سایت تیوال .مراجعه کنند.

همچنین نمایش «پنجاه پنجاه» هر روز به غیر از شنبه ها ساعت ۱۹:۳۰ در تماشاخانه هیلاج واقع در خیابان ایرانشهر، خیابان مهاجر پلاک ۲۲ روی صحنه می‌رود.

به گزارش روابط عمومی انجمن تئاترانقلاب و دفاع مقدس محسن سلیمانی فارسانی مدیرعامل این انجمن گفت:به پاسداشت یاد و خاطره حماسه مانا و تاریخی هشت سال دفاع مقدس ملت ایران در برابر هجوم ارتش بعثی و به پاس گرامیداشت یاد و خاطره شهدا،جانبازان ایثارگران و رزمندگان و مجاهدان جبهه حق علیه باطل انجمن تئاترانقلاب و دفاع مقدس با شیوه ای نو این بار به میان مردم و اقشار گوناگون جامعه خواهد آمد.

سلیمانی فارسانی افزود:با برنامه ریزی های انجام شده و با جلب مشارکت معاونت فرهنگی اجتماعی شرکت مترو تهران و حومه و با همکاری هنرمندان حرفه ای تئاترخیابانی و محیطی قصد داریم تا برنامه ای را با عنوان" روایت حماسه  "در میادین اصلی ، ایستگاه های پر تردد و پرمخاطب مترو برگزار نمائیم.از این رو هنرمندان سرشناس این حوزه آقای علی محمد رادمنش و فاطمه رادمنش دعوت ما را لبیک گفتند و در این برنامه مارا همراهی می کنند.
وی افزود:این برنامه قرار است از فردا دوشنبه یکم مهر ماه تا شنبه ششم مهر ماه در ایوان انتظار میدان حضرت ولی عصر (عج) و محوطه تئاترشهر تهران برای عموم مردم و مخاطبان اجرا شود.
 سلیمانی فارسانی همچنین از اجرای برنامه پرفورمنس "فصل شیدایی" توسط مردان نقره ای (silver man) خبر داد و گفت: برنامه دیگر انجمن تئاترانقلاب و دفاع مقدس ویژه هفته دفاع مقدس اجرای تصاویر و قاب های ماندگار دفاع مقدس توسط گروه هنری هنرمند گرامی آقای ابوالفضل همراه است که از فردا دوم مهرماه تا ششم مهر ماه در میدان آزادی،میدان امام حسین(ع)،تئاترشهر،ایوان انتظار و میدان امام خمینی(ره) برنامه هنری خود را اجرا خواهند کرد.

نمایش با روایتی گنگ و مبهم از کابوس زن و مردی آغاز می‌شود که در هنگام بازدید از موزه به یاد می‌آورند و با احضار ارواح دوستان مرده‌شان، شکل کنونی موزه به اردوگاه مرگ در گذشته تغییر می‌یابد و زن و مرد دوباره به اعماق تاریخ بازمی‌گردند تا راوی نمایشی باشند که در آن جا بازی کرده‌اند و سپس آرام آرام این تکه‌های داستانی پراکنده و نامفهوم به واسطه تکرار در قالب تمرین‌های نمایش به مثابه شکنجه بسط و گسترش می‌یابد و در ذهن ما کامل می‌شود و ما با زندانیان / بازیگرانی روبرو می‌شویم که بازی می‌کنند تا زنده بمانند اما زندگی / بازی‌شان چیزی جز مرگی تدریجی نیست. ایده گرفتاری شخصیت‌ها در نمایش / کابوسی بی‌پایان به نظر ساده می‌آید اما خوانشی که هاله مشتاقی‌نیا و مرتضی اسماعیل کاشی از آن دارند، منجر به متنی پیچیده، چالش‌برانگیز و فرمالیستی می‌شود که آن صحنه کوچک نمایش را به عرصه سترگ تاریخ پیوند می‌زند و گذشته‌ای را که در اکنون تداوم دارد، در حال بلعیدن آینده جهان می‌نماید و با برداشت متفاوت‌شان از داستان "خودی و غیرخودی" برتولت برشت نشان می‌دهند که چطور دیکتاتوری در خارج از صحنه می‌ایستد و مردم را در قالب قربانی و متجاوز در برابر هم قرار می‌دهد و شکنجه آن‌ها را به دست خودشان تماشا می‌کند. بازی جابه‌جایی میان شخصیت‌ها و عوض کردن لباس‌های‌شان در راستای همین مفهوم است که همه آن‌ها قربانیان تباه شده‌ای بیش نیستند و تنها راه نجات‌شان این است که در کنار هم قرار بگیرند و آن جداسازی میان‌شان را که با تمهید خلاقانه دو باکس شیشه‌ای در نمایش می‌بینیم، از بین ببرند و در جمعی به هم پیوسته مرگ را بر زندگی علیه هم ترجیح دهند.

لباس و گریم مشابه بازیگران و حرکات و پرفورمنس جمعی‌شان، آن‌ها را در قالب یک توده بی‌شکل می‌نماید که همه بازیچه یک کارگردان / دیکتاتور پنهان هستند؛ اما بتدریج که شخصیت‌ها نسبت به وضعیت رنج بار خود آگاهی می‌یابند و علیه بازی‌گردان / شکنجه‌گر خویش عصیان می‌کنند، هویت از دست رفته خود را بازمی‌یابند و در انتها آن انبوه زنان و مردان استحاله شده به شکل ارواح و اشباح نامرئی، به اسم و رسم شناخته می‌شوند و آن دست‌های ناامید و چهره‌های وحشت‌زده ناشناس و مجهول که در پشت شیشه زندان برای زنده ماندن تقلا می‌کنند، فردیت تهی شده‌شان را بازمی‌یابند. هاله مشتاقی‌نیا با درک عمیق از مفهوم رابطه فرد و هویت جمعی و مرتضی اسماعیل کاشی به واسطه طراحی و اجرای دقیق، موفق می‌شوند تأثیرات انتخاب و اراده جامعه بر سرنوشت فرد را بازنمایانند و با چنین رویکردی داستان یک رخداد تاریخی در گذشته، ابعاد امروزی و معاصر می‌یابد و بر لزوم و ضرورت آگاهی فردی برای تغییر صورت‌بندی جمعی تحمیق‌شده، تأکید می‌کند. نمایش پنجاه / پنجاه به دلیل بهره بردن از متنی پیچیده و جسورانه، میزانسن‌های متکثر و نوآورانه، دکور و لباس و گریم هوشمندانه، بازی خلاقانه با نور و سایه، پرفورمنس و حرکات بدن ماهرانه بازیگران و هماهنگی حیرت‌انگیز میان همه این اجزا به یک تجربه نامتعارف سینمایی در تئاتر بدل می‌شود که برای تماشای آن به چندین چشم نیاز داریم تا بتوانیم به جای دوربین غایبی که مدام بر اساس زوایا و فواصل مختلفی در صحنه حرکت می‌کند، قرار بگیریم و دکوپاژ نامرئی میان نماهای پراکنده در صحنه را در ذهن مجسم کنیم و بر اساس مونتاژی پنهان، داستان سیال و چند لایه‌ای را که در کل صحنه جریان دارد، در ذهن بسازیم و ما هم به عنوان تماشاگر / همدست شکنجه‌گر، ایده تکان‌دهنده نمایش را از متن به دل واقعیت تعمیم ببخشیم که تا وقتی کسانی به عنوان ناظر برای تماشای نمایش دیکتاتوری هستند، صحنه جنایت می‌تواند به وسعت جهان گسترش بیابد و کابوس رنج انسان را پایانی نباشد.


منبع: هنرآنلاین

آرمان شهبازی، به زودی نمایش «تا باران چند پاییز مانده» را در عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه می‌برد.

به گزارش روابط عمومی نمایش «تا باران چند پاییز مانده» به نویسندگی عرفان پورمحمدی و   کارگردانی آرمان شهبازی و تهیه کنندگی شهاب غروی از میانه مهرماه در تماشاخانه نوفل‌لوشاتو روی صحنه می‌رود.
آرمان شهبازی پیش از این دو فیلم کوتاه «ممد» و «سکوت فریاد» را در مقام کارگردان تولید کرده و این نمایش اولین تجربه او در عرصه تئاتر به شمار می‌آید.

«تا باران چند پاییز مانده» به صورت کمدی اجتماعی روایت شده و در خلاصه داستان این نمایش آمده است: «تن خسته زدم به دریا ، شناگر بودم ولی این موج‌های لعنتی غرقم کرد... .»
اطلاعات تکمیلی این اثر شامل بازیگران ، زمان دقیق اجرا ، طراحان و عوامل اجرایی به زودی اعلام می‌شود.

مترجم و کارگردان نمایش «ستاره شناس» که این روزها در تالار سایه مجموعه تئاتر شهر با استقبال مخاطبان مواجه شده از دغدغه های خود برای به صحنه بردن یک تئاتر بدون سلبریتی های دنیای تصویر سخن گفت.

به گزارش واحد ارتباطات، آموزش و پژوهش مجموعه تئاتر شهر، اصغر نوری مترجم و کارگردان نمایش «ستاره شناس» که این روزها در تالار سایه مجموعه تئاتر شهر با استقبال تماشاگران روبه رو شده با اشاره به رضایت مخاطبان از محتوای این اثر نمایشی بیان کرد: به طور کلی از بازتاب و واکنشی که تماشاگران پس از پایان اجرای نمایش نشان می دهند راضی ام و اعتراف می کنم استقبال مردم بیشتر از تصور ذهنی ام بود که خوشبختانه این موضوع برایم ارزش به صحنه بردن نمایش را دو چندان کرده است.

وی ادامه داد: در این چند روزی که از اجرای نمایش «ستاره شناس» در تالار سایه تئاتر شهر می گذرد هنرمندان زیادی هم از نمایش ما دیدن کردند که خوشبختانه نظر تعداد زیادی از آنها هم پس از تماشای اجرا دربرگیرنده واکنش های مثبتی بود. اما برای من غیر از تماشاگران تئاتری که اغلب همکاران و دوستان ما هستند، تماشاگران غیرتئاتری هم دارای اهمیت بسیار ویژه ای هستند که هرشب تلاش می کنم با آنها گفتگو کرده و نظرات مثبت و منفی شان را دریافت کنم. جالب است بدانید برخی از این نظرات فارغ از نکات مثبت و منفی که دارند به قدری برایم ارزشمند و جالب توجه هستند که خودم هم به آن فکر نمی کردم.

نوری بیان کرد: این برای من بسیار مهم است تماشاگری که رابطه چندان عمیقی با تئاتر ندارد می آید و با دقت به تماشای نمایشی می نشیند که برایش دربرگیرنده نکات جالب توجهی است. آنها در اغلب موارد تفسیرهای جالب و ظریفی از نمایش «ستاره شناس» دارند که قطعا تا مدت ها روی این نظرات فکر می کنم. البته که نزدیک به دو سوم این آرا و نظرات طی روزهای گذشته نشان از رضایتی دارد که به من و گروه اجرایی انرژی مضاعفی را منتقل کرده است.

این مترجم و پژوهشگر شناخته شده تئاتر کشورمان که طی سال های اخیر آثار متعددی را در حوزه تئاتر منتشر کرده در بخش دیگری از صحبت های خود به انگیزه ها و دغدغه های خود در حوزه انتخاب بازیگر که طی سال های اخیر معطوف به حضور بازیگران ستاره سینما در آثار نمایشی شده ، توضیح داد: من اولین بار سال 78 در تبریز وارد تئاتر شدم و اولین اجرای عمومی ام را سال 84 در تهران ادامه دادم. پس از آن بین سال های 84 تا 95 در کشورهای فرانسه و آلمان به تحصیل در حوزه تئاتر پرداختم و در آنجا بود که با تجربیات بسیار زیادی رو به رو شدم که شاید سلیقه من را شکل داد و باعث شد تا با جریانی از این حوزه آشنا شوم که بسیار برایم دارای اهمیت است. همین تجربه حضور به من ثابت کرد که به هیچ عنوان علاقه نداشته باشم که در بین اهالی تئاتر تبدیل به یک غول شوم و همواره به دنبال درآمدزایی در این عرصه به هر قیمتی باشم.  من فقط هدفم این است که در این راه با آدم هایی کار کنم که با یکدیگر همدل هستند . فضایی که به اعتقاد من در کنار سلبریتی ها به دست نمی آید.

کارگردان نمایش «ستاره شناس» تصریح کرد: ای کاش شرایطی فراهم می شد تا نهادی چون اداره کل هنرهای نمایشی به جای کمک هزینه از گروه های تئاتری مانند سابق حمایت مالی بیشتری کند تا گروه های نمایشی برای کسب درآمد محتاج سلبریتی ها نشوند. به اعتقاد من بسیاری از تماشاگران امروزی تئاتر که در آمارها به افزایش آنها اشاره می کنیم برای دیدن از نزدیک ستاره های مورد علاقه خودشان به تماشاخانه ها مراجعه می کنند. دیدگاهی که قطعا نمی توان بر اساس آن به تولید مناسب و موثر تئاتر خوب امیدوار بود.  ما زمانی می توانیم در تئاتر به یک نگاه تازه ای برسیم که با هنرمندانی کار کنیم که تئاتر را بلدند و همواره سبکی از تولید تئاتر هستند که در ان اندیشه ورزی و تولید هنری یکی از مهم ترین وجوه است. شرایطی که من در نمایش «ستاره شناس» با هنرمندانی چون احمد ساعتچیان، سهیلا صالحی و غزاله رشیدی به آن رسیدم و بسیار هم خوشحالم که تلاش نکردم با روی آوردن به طنزسخیف و بیهوده تماشاگر جذب کنم.

نمایش «ستاره شناس» به نویسندگی دیدیه ون کولارت، کارگردانی اصغر نوری و بازی احمد ساعتچیان، سهیلا صالحی و غزاله رشیدی هر روز ساعت ۱۸:۳۰ در تالار سایه مجموعه تئاتر شهر میزبان علاقه مندان تئاتر است.