به خانه می رسم
در را باز می کنم
تلویزیون
جا می خورد
یخچال
آه می کشد
خاطرات مبل بزرگ
ناتمام می ماند

آرزو_نوری

پاییز کوچک من
دنیای سازش همه رنگ­ هاست
با یکدیگر
تا من نگاه شیفته­ ام را
در خوش ­ترین زمینه به گردش برم
و از درخت­ های باغ بپرسم
خواب کدام رنگ
یا بی رنگی را می­ بینند
در طیف عارفانه­ ی پاییز!!!!!


«حسین منزوی»


پاییز مبارک.

حقیقت را برهنه و برهنگی را در حقیقت دوست دارم.

- دوست داشتن:


می‌دانم!
دوست داشتن،
زمان نمی‌شناسد
مکان نیز!
♡
به تو می‌رسم!


سعید_فلاحی (زانا کوردستانی)
کتاب_عشق_پایکوبی_میکند
شعر_هاشور

- به دیدارم بیا:


چشم‌هایم
سفره انداخته‌اند..
*
به دیدارم بیا!


سعید_فلاحی (زانا کوردستانی)
کتاب_عشق_پایکوبی_میکند
شعر_هاشور

- اعتکاف:


برای دیدنت،
معتکف پنجره‌ام.
♡
قسم به ضریح پنجره،
آمدنت را،،،
-- اجابتی!


سعید_فلاحی (زانا کوردستانی)
کتاب_عشق_پایکوبی_میکند
شعر_هاشور

- آلزایمر:


آلزایمرم که بیدار می‌شود
نمی‌دانم امروز، دیروز است!
یا که دیروز، فردا!!!
به گمانم قرن‌هاست
که ماه های سال را
--خورشید می‌دانم!
قرص هایم،
لب طاقچه‌ست؛
می‌خورم وُ
--شاید می‌خورانندم!
تا به خودم بیایم،
... دیدن ادامه ›› اما!!!

من کی‌ام؟!
چه توفیر دارد!؟
کولبری باشم در کوردستان،
یا زباله‌گردی
--آویزان سطل‌های خیابان،
امنیه‌ای در مرز،
یا رفتگری در شهر...

ایمان دارم کسی هستم،
مانند همه‌ی انسان‌ها وُ
کم
کم
خودم را می‌یابم...

من کی‌ام؟!
مردی در بروجرد،
--آواره از شهر و دیار!
یا کرگدنی در آفریقا
--در خطر انقراض!
شاید
کتابی‌ام!
زیر تیغِ سانسور!
یا که تنبوری،
له شده،،،
از چکمه های جهل!!!

من کی‌ام!؟
مادری در آغوش فحشا،
بابت سیری چند کودک!
یا پدری پیر و خسته،
به کنجِ کارگاهِ بدبختی!

من چه سرگردان،
به دنبال خویش می‌گردم خداوندا!!!

آی‌ی‌ی‌ی،،،
گمانم ناوی‌ام،
سوخته میان پاره‌آهن‌های سانچی!
یا که آن دخترِ نو بالغ
--بخت برگشته،،،
برای جوریِ اندک جهازش
می‌کرد در پلاسکو،
--خیاطی!
شایدم،
یکی از صد و چند تن
--مسافرانِ اوکراین!
افتاده به پای مرگ
از تیر تک‌تیراندازهای داعش در اِدلب!

من کی‌ام؟!
آزاد؟
یا که بسته بالی
--یک پرنده!
میان میله‌های سرد آهن...
شایدم سنگ‌ام،
درختم،،
رودم،،،
آفتابم یا که باران!

چهره‌ام زردوُ چروکسته‌ست،
چنانِ برگ‌های فرو افتاده‌ در پاییز،
و جاری است
جویباری
از چشم‌هایم،،
پا به پایِ صد کبوتر
--بغض کرده!
اسیرِ محبوس‌گاهِ گلویم!
دلم
حمام فین‌ست،
--پُر خون،،،
و آشفته‌ست افکارم،
چنان عصرهای پاییزوُ
تن‌ام،
جنگل‌های مخمل(۱)
سوخته،
خاکستر!

من کی‌ام؟!
گبرم؟
مجوسم؟!
آتش پرستم؟!
گر مسلمانم،
چرا دنبال کتاب عهد عتیق‌ام!
و گردن آویزم
صلیبِ عیسایِ مصلوب است؟!

شایدم،
روهینگاهی‌های شرقِ چینم،
خوابیده در گورهای امیرآباد!
یا که کودک‌های سربازِ سومالی،
--میانِ کوره‌پزهای آجرِ شمس‌آباد
یا که یک روسپیِ تایلندی
که می‌فروشم گل
سرِ چهارراهِ نظام‌آباد!

کی‌ام من؟!
هوادارِ حزبِ بادم
ولی پای صندوق
به لیبرال‌ها رای دادم!
دموکراتم؟!
سوسیالیست؟!
پیرو گفتارهای نلسون؟!
تروریستم؟!
اسیر عرفان‌های شرق یا غربم!
کمونیستم؟!
--چنان فیدل،،،
و خوشحالم که سیگاری
لبِ لب‌های مسلولم،
همچو چه(۲)، من نیز دارم!
و از صلح دم می‌زنم،
--چون گاندی...

کی‌ام من؟!
من دختری یتیم و وامانده
میان آوارهای فولادی(۳)
مادری درمانده
می‌کشم انتظارش را،
سی‌ی‌ی‌ی سال!
که برگردد پسر،
--از جبهه‌های غرب!
ولی افسوس،
آی‌ی‌ی‌ی...
دست و پا بسته‌
زیر خروارها خاک مدفونم،
به همراه غواصان همرزم‌ام...

من کی‌ام؟!
نمی‌شود باور، مرا!
که آن کودکِ بازیگوش وُ
--خوشحال،
محصلِ پانسیونی
--در زوریخ،،
باشم من!!!
منم آن کودک گشنه‌
شکم برآمده
از درد سوء‌تغذیه‌های کنیایم،،،
من آن دخترکْ طفلِ کوردم
به کوردستان
که اجبارِ دین،
می‌بُرد آلتم را!!!

من کی‌ام؟!
آخر چرا اینگونه سرگردانم؟!
کاش می‌دانستم پاسخ سوالم را،
کاش می گفتی،
-می‌دادی،
جوابم را...


سعید_فلاحی (زانا کوردستانی)

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱- جنگل مخمل کوه خرم آباد
۲- چگوارا
۳- محله فولادی شهر سرپل ذهاب

دیریست این سوداگران
این دکانداران دین
بیم ها می دهندمان
از دوزخ گدازان
انگار که عمری
کجا زیستیم!

درباره کتاب " سینما جهنم ؛ شش گزارش درباره آدم ­سوزی در سینما رکس "

چاپ شده در روزنامه سازندگی در تاریخ 1399.05.16

نویسنده یادداشت : مریم تاواتاو

بیست و هشت مرداد سال پنجاه و هفت ، سینما رکس آبادان به آتش کشیده شد و بیش از سیصد نفر در این فاجعه هولناک سوختند ؛ این­که در آن شب چه اتفاقی افتاد و مقصران این جنایت تمام­ عیار چه کسانی بودند ، موضوعی است که در کتاب "سینما جهنم ؛ شش گزارش درباره آدم­ سوزی در سینما رکس " مفصل مورد بررسی قرار گرفته. کتاب ، یک ناداستان است که سعی دارد زوایای مختلف این جنایت را بررسی کند و از کنار هیچ احتمالِ مرتبطی با پرونده به صورت سرسری نگذرد .گستردگی منابع به کار برده شده در فصل­های ... دیدن ادامه ›› مختلف ، نشان از تحقیقات میدانی وسیع و مصاحبه با افراد مرتبط با حادثه حتی با گذشت سالیان دراز از زمان وقوع آن دارد ؛ به­ گونه­ ای که برخی اسناد که از طریق گفتگو با بازماندگان و مطلعین در کتاب ارائه شده توانسته زوایای تازه ­ای از این پرونده را مشخص کند . تلاش نویسنده در دستیابی به این اطلاعات قدیمی ، شبیه به اراده و پیگیری جدی خانواده­ های داغدیده آبادانی است که عزیزانشان در سالن سینما جزغاله شدند و آن­ها تمام عزمشان را جزم کردند تا با باز نگه­داشتن پرونده در آن سال­های پرالتهاب ، مسببین این رفتار غیرانسانی را به سزای اعمالشان برسانند .

کریم نیکونظر ، نویسنده کتاب ، سعی داشته پابه­ پای تشریح ماجرا ، جغرافیای زادگاهش را به مخاطب نشان دهد . او با توصیف خانه­ ها ، خیابان­ها و بافت خاص جنوب ، نقشه ­ای درذهن خواننده می­سازد که در آن کوچه پس کوچه­ های شهر حتی برای آن­ها که تا به ­حال پا به آبادان نگذاشته­ اند ، واضح ترسیم شده­ و پس از آن است که کم­کم وارد بازگویی ماجرای آن شب سیاه می­شود . او با استفادۀ استعاری از مفهوم بو و آتش توانسته رنگی خاص و غریب به صفحاتش اضافه کند . از طرفی جزییاتی در کتاب مطرح شده که در کنار شمایل خیال­ انگیزش نوعی فضای رعب­ آور و مرتبط با اصل ماجرا خلق کرده است ؛ این موضوع به صورت ویژه در روایت خوابی دیده می­ شود که " حسین تکبعلی­ زاده " یکی از عاملین آتش ­سوزی می­ بیند . خوابی عجیب که در آن حسین خود را در نخلستانی می­بیند که دراز کشیده و تمام تنش شکرَک زده و مورچه ها به بدن سرتا سفیدش حمله کرده ­اند و تمام وجودش را می­ مکند . این کابوس تا همیشه حتی قبل از اعدامش با حسین مانده بود و رهایش نمی­ کرد . در واقع نیکونظر ، ترکیبی موزون از تاریخ و ادبیات را کنار هم گذاشته تا در بستر به­ کاربردن عناصر و تعابیر داستانی ، مخاطب را درباره گوشه­ های پنهان­ ماندۀ ماجرا کنجکاوتر کند . او تشویش قاتل را نشان می­ دهد ؛ دست و پا زدن بازماندگان را در بلبشوی بعد از فاجعه رکس یاد می­ کند ؛ آن­جا که سیر وقوع حوادث درگیر در فضای سیاسی جامعه همه حواس­ها را از حادثه آدم­ سوزی رکس منحرف می­ کرد . این کتاب ، نمایش تحقیقات یک مستندنگار پیرامون یکی از مهم­ترین و تلخ­ترین اتفاقاتی است که برای آبادان افتاده . جنوب ، سرزمین رازهای سر­به­ مهر است ؛ خطه ­ای جادویی که در برهه­ های مختلف ، به تلخ­ترین شکل ممکن ، گذرگاه حوادث تلخی بوده و مردم مظلومش تاوان­ دهنگانی­ اند که با جنگ ، فقر و درد ، بهای سختی را برای زنده ماندن داده­ اند . غربت خوابانده شدن اجساد شناسایی نشده در یک گور دسته­ جمعی از تکان­ دهنده ­ترین صحنه­ های کتاب است . اتفاقی که در سینا رکس افتاد ، خود واقعیت است . این­که چند سال از آن گذشته یا چه کسانی در زمان وقوع آن ، سعی در محو کردن دلایل این حادثه و جلوگیری از پیگیری محاکمه عاملان آن داشتند تفاوتی در حقیقت ماجرا ایجاد نمی­ کند ؛ حقیقت برملاشده ، بوی تن ­های سوخته­ای است که در آبادان پخش شد ؛ پیکر زنان و مردان و کودکانی که در آتش خودخواهی و کینه­ توزی سوخت و مردم که تاوان­ دهندگان همیشگی اشتباهات تاریخی هستند ، باز هم با خون دادن ، قربانیِ تصمیم خودخواهانۀ گروهی جنایتکار شدند .

فرضیه­ های مختلفی درباره این موضوع وجود دارد . به تعویق انداختنِ پیگیری در ماه­ها و سال­های ابتدایی این فاجعه بر حجم شایعات پیرامونش افزوده و وضوح ماجرا را کم­رنگ کرده است . از تعداد دقیق کشته­ شدگان تا ساعت اعلام آتش سوزی به شهربانی و آتش نشانی و حتی نوع موادی که سینما را با آن آتش زده ­اند همگی در ابهامی مشکوک به سر می­برد ، حتی مشخص نیست که واقعا درهای سالن سینما بسته بوده یا نه و یا اینکه چه کسانی توانستند از آن سالن منحوس فرار کنند . نکته مهم­تر که شاید با جواب به آن می­شد ابعاد پنهان پرونده حل شود و به بسیاری از سوالات بی­ جواب پاسخ داده شود این است که آیا جز "تکبعلی زاده" شخص دیگری از عوامل آتش­ سوزی زنده مانده یا نه . تمام این ­ها ماجرا را شبیه فیلم­های معمایی کرده که سرنخ­های پراکنده ­ای از یک جنایت وجود دارد ؛ البته صحنه وقوع حادثه نیز پر است از علامت سوال و ابهام . از آپاراتچی­ای که فقط کفش­هایش باقی مانده تا سرنوشت نجات­ یافتگانی که در سکوت ، سینما را ترک کردند و هرگز درباره آن شب سخن نگفتند . جالب این است که دادگاه رسیدگی به این پرونده در یکی از سینماهای آبادان برگزار شد؛ مفهومی غریب و و شاید با رگه ­های خیالی از محکمه­ای در یک سینما برای رسیدگی به خون­خواهی تماشاگران سینمایی دیگر که در میانه فیلم گوزن­ها ، طعمه آتش بزرگ جهل و نفرت شدند .

جسارت کریم نیکونظر در ورود به این موضوع ، در کنار قلم قصه­ گویش ، پرونده ای کامل از زوایای مختلف ماجرای آن شب شوم را پیش روی خواننده می­ گذارد که گویی تمامی این اتفاق ، به تازگی افتاده است . او تنها به بیان لحظه آتش ­سوزی و دادگاه­های مرتبط نپرداخته . در بین شهر حرکت نموده و خواننده را از جو سیاسی حاکم برآبادان در آن زمان باخبر کرده و با کنکاش تاریخی در برهه زمانی ماجرا ، مظلومیت عده ­ای بی­گناه را که به گذراندن یک شب برای تماشای یک فیلم قناعت کرده بودند دوباره با صدای بلند اعلام کرد . بهت تاریخی آنجاست که عنصر جهل و بازیچه قرار گرفتن ، افرادی را به این نقطه رسانده که به نام آزادی ، جان­ها را پرپر کنند و آن را حرکتی انقلابی بنامند .تراژدی­ ای که در آن کسانی در داخل سالن سینما قبل از آنکه طعمه آتش شوند ، بدون سوختگی و فقط به دلیل خفگی از دود جان دادند ؛ حتی اگر با شمارش زمان ، بیشتر از این بر عدد عمر این اتفاق افزوده شود ، باز هم از وضوح تجسم بانگ ضجه­ های انسان­های بیگانۀ محبوس شده در سالن سینما کم نخواهد کرد و رسالت نویسنده جز این نیست که از حقیقت ، بانگی بلند بسازد برای آنکه رودر­ روی فراموشی بایستد و نگذارد که در بزنگاه­های تاریخی که سراسر پر از اتفاق است ، مظلومیت مردمی بی­گناه در غبار گذر زمان ،گم شود . هرچند به دلایل مختلف سیاسی و زمانی ، هنوز ابعاد مختلفی از این پرونده در مقابل سوالات مطرح­ شده کتاب ، بی­ جواب مانده و غیبت روایت برخی چهره ­ها که از زمان بازپرسی پرونده ، دسترسی به آن­ها وجود نداشته هم­چنان معمای آن شب جهنمی را حل­ نشده باقی می­ گذارد .

سوای از واکاویِ این معمای تاریخی و سیاسی در تمام فصل­های " سینما جهنم " چه قدر تقدیم­ نامه ابتدای کتاب ، به­ جاست ؛ این کتاب تقدیم ­شده به آبادانی­ها؛ زنده ، مرده ، شهید ...

آنقدر که پاس عشق دارد چشمت
گویی که اساس عشق دارد چشمت
این گونه که خون خلق را می ریزد
انگار که داس عشق دارد چشمت

از برادر بزرگم روزی که رفت دارخوین و دیگر برنگشت، یک تابلوی بزرگ نقاشی (که از روی عکسش کشیده شده است) مانده که هنوز در بهترین جای خانه ی پدری نصب شده است. از اون روزها فقط همین تابلو که بنیاد شهید در روزهای اول شهادتش برایمان اورده بود یادم هست و هق هق های تمام نشدنی مادرم که یک ماه تمام چیزی نخورد و تصویر خمیده پدرم که می نشست کنار اتاق و یک پایش را دراز میکرد و پیشانی اش را میگرفت بین دو انگشتان دست راستش و آه می کشید! دقیقا یادم هست وقتی خبرش را آوردند مادرم افتاد، پدرم نشست روی زمین و سرش را کوبید به کشوی کمد باز شده ی کنار رختخواب! بوی خون پیشانی پدرم بلند شد و با صدای نفس های مادرم که بالا نمی آمد تمام حجم گوش هفت ساله ام را پر کرد. مادرم که مرد، تیکه پارچه ای را پدرم زیر بینی اش سوزاند! او نفس کشید. تکه تکه! پاره پاره! و زنده شد. از آن غروب غمگین همین تصویر ها یادم مانده است و تصویر دو بسیجی که هفته بعد بوم نقاشی برادرم را آوردند و گفتند "آنها که برای خدا رفته اند را مرده مپندارید آنها زنده اند و نزد خدایشان روزی میگیرند و عند ربهم یرزقونند!
حالا برادرم سالهاست رفته است و سالهاست تابلوی نقاشی اش با پیشانی بند سبز رنگ روی دیوار خانه نصب شده است. روزی که می رفت نوجوانی ۱۸ ساله بود که میگفت یک وجب از این خاک نباید دست عراق بیوفتد. روزی که رفت حتی نمی دانست سیاست چیست. سرباز نبود. داوطلب رفته بود. هر از گاهی عکس هایش را برایمان میفرستاد. عکس هایی که حالا زرد شده اند! روزی که کنار چادر سرپا ایستاد و پیشانی بندش را بست، شاید فکر نمی کرد همان صدای فلاش دوربین قرار است سی و چند سال روی دیوارخانه ی مان نصب شود و هربار آهی شود که وجود همه ی مان را آتش بگیراند. همه ی دستاورد و دریافتی ما از بنیاد شهید ، بنیاد مستضعفان و جانبازان ،سازمانتبلیغات انقلاب اسلامی و کمیته های پرطمطراق جنگ، همین یک نقاشی شده است که چسپیده است به دیوار. قامت رعنای برادرم بی هیچ صدایی، بی هیچ نگاهی، بی هیچ عطر تنی، بی هیچ حرفی، رفته است درون قاب و میخ شده است به روبرو. روبرویم ایستاده است و به من نمی نگرد. روبرویم ایستاده است و مرا نمی بوسد. روبرویم ایستاده است و مرا در اغوش نمی کشد. روبرویم ایستاده است و نفس نمی کشد. روبرویم ایستاده است و مرا بلند نمی کند و تا سقف پرتاب نمی کند. همان شکل جوان. همان شکل رعنا. همان شکل هجده سالگی! حالا من بزرگتر از اویم. موهایم سفید شده است، دورچشمانم چروک شده است اما او هنوز همانگونه، همانقدر معصوم درست مثل همه ی این سال ها دارد نگاهم میکند. حسن و حسن های ما، هجده سالگی هایشان را فدای خاکی کردند که قرار بود درونش آباد شود. قرار بود ... دیدن ادامه ›› فقر از چهره اش زدوده شود. قرار بود کاخ هایش فروریزد و آزاد باشد. برادر من برادرهایمان رفتند و هرکدامشان شدند قاب عکسی پر حسرت چسبانده روی بهترین نقطه دیوار خانه ی پدری . بهترین هایی که فقط تصویرشان مانده است و انبوهی اندوه که جانمان را آتش میزند. آنهایی که بر میراث شان ماندند از ایران ویرانه ای ساختند و نشسته اند در صندلی های قشنگ و دارند نزد خدای خود روزی میگیرند که به راستی اینها عند ربهم یرزقون شده اند! از ایران حالا ویراه ای مانده است . ویرانه ای اسیر! ویرانه ای فقیر! ویرانه ای منزوی! ویرانه پرخاشگر! ویرانه ای ویران! چه خوب است که عکس ها نمی بینند.چه خوب است عکسها نمی توانند حرف بزنند . چه خوب است عکسها غصه نمی خورند و اشک نمی ریزند.

شب چهاردهم...

در سکوت شیرین شب از پنجره به تماشا نشستم... به آسمون نگاه می‌کنم... ابر، مهتاب و ستاره‌ها...
نقاشی با شکوه هستی... منم توی ذهنم لابه‌لای ابرها، روی منحنی‌های نور ماه شروع می‌کنم به نقاشی... ستاره‌ها رو به هم وصل می‌کنم... نقاشی رو کامل‌تر می‌کنم.
آسمون با نگاهش به ساده‌ترین زبون، پیچیده‌ترین رازها رو تعریف می‌کنه... با یه رنگ، حقیقت رو نقاشی می‌کنه... اما باید بهش چشم بدی...
باید نگاهش کنی...
گاهی به آسمون نگاه کن.

مرگ، زاری، هراس، بیماری، از امیدی مگو که با ما نیست
آسمان! ای بلندِ دور از ما! چهرهٔ آبیِ تو پیدا نیست

آه ای تیرهٔ بدونِ نوید! ای تو از تیرهٔ شبِ جاوید!
خونِ ما ریختی به نامِ امید، خونِ ما خستگان گوارا نیست!

جمعی از ما به هَست آلوده،جمعی از ما ز فقر فرسوده
جمعی از ما تمامْ بیهوده، هیچ شوقی به سوی فردا نیست

جمعِ بازندگانِ ناکامیم، آرزوهای بی‌سرانجامیم
مُرغکانیم ... دیدن ادامه ›› و بسته در دامیم، بسته‌ایم و سرِ تماشا نیست

نیمه‌جانیم، نیمه‌جان از غم، خستگانیم، خستگانِ ستم
بیشماریم، بیشماران کم، ما کمیم و مجالِ غوغا نیست

باز دیدیم خشم و عصیان را، باز دیدیم چنگ و دندان را
باز هم مرگِ بی‌گناهان را...، ذرّه‌ای عشق روزیِ ما نیست؟


جویا_معروفی

با زخمۀ عشق فکر مرهم نکنند
در ظلمت خاک ریشه محکم نکنند
مردان بزرگ حق به تاریخ بشر
هرگز به مصاف ظلم سر خم نکنند

می خواهم
دیریست که می خواهم
برایم ترانه ای بسرای!
می خواهم بخوانم
می خوانمش...
از قلب ترانه ات
با تپش حنجره ام
مولودی خواهیم داشت....
نامش را تو بگذار...
اذان اولش با من...

عمری را هر شب
چشمانم به تو بوده
اما شبی تاریک
شاید نه چندان دور
وقتی به هزار ناز
از پشت این کوه طلوع می کنی
حتی نمی فهمی
که از جمع نظّارگانت
دو چشم کم شده
ای بی اعتناترین
بی وفاترین زیبا
ماه مه آلود!

این دنیا، دنیایی بی اعتناست که در آن ، جنایت ، چنان گسترش می یابد که کسی وجود آن را درک نخواهد کرد..
واسیلیکاس

خدایا
بابت فرستادنِ این دادخواست
ما را ببخش
ولی خب ما جای دیگری نداریم برویم.
شورای افسران، جوابی نمی‌دهد.
روزنامه‌ها دست‌مان می‌اندازند و ساکتند
دادگاه استنیاف
گوشش بدهکار هیچ دفاعیه‌ای نیست
دیوان عالی دستور داده
بس کنیم و دست برداریم
هیچ مرکز پلیسی
جراتِ گرفتن دادخواست خانواده‌اش را ندارد.

خدایا، تو ... دیدن ادامه ›› که همه جا هستی
در «ویّا گریمالدی» هم بوده‌ای؟

می‌گویند هیچ کسی از «کلونیا دیگنیداد»
زنده بیرون نمی‌آید،
ترا خدا، جواب‌مان را بده.
آنجا که بودی
پسرمان خِراردو را هم دیدی؟
خدایا
ما خراردو را در کلیسای تو تعمید داده‌ایم
تخس‌ترین و شیرین‌ترین پسر از چهار پسرمان را.

اگر او را یادت نمی‌آید
می‌توانیم عکسش را بفرستیم
از آن عکس‌های فوری است
که یکشنبه‌ها توی پارک می‌گیرند،
آخرین بار که دیدیمش،
درست بعد شام،
همان شبی که دم خانه آمدند
ژاکت آبی تنش بود
و جین رنگ و رو رفته‌ای.
لابد الان هم همان‌ها تنش است.

خدایا، تو که همه چیز را می‌بینی
او را هم
آیا دیده‌ای؟



آریل دورفمان
ترجمه: محمدرضا فرزاد