رسول حق شناس کارگردان نویسنده و بازیگر که بیش از ۱۲ سال به عنوان تئاتر درمانگر در کانون خیریه سندرم داون ایران فعالیت دارد و برای اولین بار در جهان نمایشهای خیابانی با بازی افراد دارای سندرم داون را تولید و اجرا نموده است و همچنین در شش دوره از جشنواره بین المللی فجر و همچنین کودک نوجوان همدان و تئاترشهر و هندوستان با این گروه حضور داشته اعلام کرد برای اولین بار در ایران و همچنین جهان یک تور نمایشی در ۶ شهرستان و ۳ استان ایران را اجرا خواهد کرد.
رسول حق شناس افزود: «در این تور نمایشی دو نمایش «افسانه دشت بی باران» برنده جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره بین‌المللی کودک ونوجوان همدان و همچنین شرکت کرده در جشنواره تئاترفجر به همراه نمایش «افسانه دشت بی باران» برنده جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره تئاترشهر  به همراه یک نمایش شورایی با محوریت محدودیتهای افراد دارای سندرم داون در اجتماع را در این تور نمایشی که برای اولین بار در جهان انجام میشود اجرا خواهد نمود.
رسول حق شناس نویسنده و کارگردان و طراح این سه نمایش در این نمایش ها از موسیقی زنده و حضور یکی از بازیگران نام آشنای کشور خانم سمیه کیادربندسری در کنار افراد دارای سندرم داون نیز بهره برده است.
گروه نمایش داون در کشور بارها و بارها بر سطح خیابان های شهر نمایش های شگفت انگیزی را احرا نموده وبرنده جوایز متعددی شده اما آنچنان که باید به این گروه نگاه نشده است. درصورتی که در ژاپن گروه های معلول جسمی تورهای نمایشی برگزار می‌کنند و به شدت مورد حمایت قرار می‌گیرند.
رسول حق شناس اضافه کرد: «اولین مقصد گروه مشهد مقدس در تاریخ ۱۵تیرماه خواهد بود و به ترتیب اصفهان گیلان مازندران رشت لاهیجان و... شهرهای مقصد بعدی هستند.»

به گزارش روابط عمومی نمایش «چشم اندازی در مه» با نویسندگی و کارگردانی ابوالقاسم معارفی یکشنبه ۳ تیرماه ساعت ۲۱ در تماشاخانه شانو میزبان خبرنگاران، عکاسان و منتقدان می‌شود.
نمایش «چشم اندازی در مه» در سال ۱۳۵۷ توسط آقای ابوالقاسم معارفی نوشته شد و قرار بود در شهریور همان سال برای شبکه اول و دوم تلویزیون ضبط شود که به دلیل اوج‌گیری تظاهرات انجام نشد.در این‌ نمایش شادروان غلامحسین‌نقشینه و‌ نورالدین‌استوار، مرضیه برومند، میترا فتحی و ابوالفضل مطلق حضور داشتند.
این‌نمایش در سال ۱۳۹۳ برای جشنواره فجر باز نویسی شد و دوبار در سالن انتظامی خانه هنرمندان‌ و ‌فرهنگسرای ابن سینا با حضور :
اصغر همت، فرزانه نشاط‌خواه، میترا فتحی، مهدی علی احمدی، سعید کنگرانی، رضا فیاضی، اکبر سنگی، بیژن افشار، طیب شرافتی، ابوالفضل مطلق، صادق توکلی و عباس شادروان روخوانی شد.
داستان این نمایش یک درام اجتماعی است. قصه خودخواهی انسانها، قصه طمع، قصه عشق فراموش شده و...
علاقه‌مندان برای دیدن نمایش «چشم اندازی در مه» که تا ۱۰ تیرماه هر روز غیر از شنبه‌ها، ساعت ۲۱ به صحنه می‌رود، می‌توانند به تماشاخانه شانو به آدرس خیابان انقلاب، خیابان وصال شیرازی، روبروی انتقال خون، کوچه فرهنگی مراجعه کنند.

از سوی گروه تعزیه «امام حسین (ع) هادی شهر به سرپرستی علی باقری کله بستی و معین البکایی محسن عربی شبیه خوانی حضرت ابوالفضل عباس در گلزار شهدای هادی شهر شهرستان بابلسر ۳۱ خرداد ماه ۹۷ به اجرا در آمد.
در این شبیه‌خوانی امیرحسین پورخلیل شبیه خوانی حضرت امام حسین (ع)، حسن نظریان شبیه‌خوانی حضرت ابوالفضل العباس (ع)، محمدسقا علی نسب  شبیه‌خوانی حضرت زینب (س)، امین باقری شبیه‌خوانی حضرت علی اکبر (ع)، موسی علی نسب شبیه‌خوانی حضرت علی (ع)، سید محمدحسین احمد تبارحضرت سکینه، علیرضا باقری، علی اکبر شکوهی پویان یزدانی، ابوالفضل آقاجانی شبیه‌خوانی اهل بیت، سیدحسین پورفضل اله شبیه‌خوانی ابن سعد، تقی باقری شبیه‌خوانی شمر و موسی علی نسب شبیه‌خوانی حکیم ابن طفیل را برعهده داشتند.
محمود نظریان نوازندگی نی و ترومپت، امین باقری نوازندگی سایدرام، علی باباتبار نوازندگی طبل و محسن عربی جامه‌داری  این شبیه‌خوانی را بر عهده داشتند.

نمایش محیطی «فریاد سبز» به نویسندگی و کارگردانی مهدی نصرالله زاد از گروه هنری آرتا در ایزد شهر شهرستان نور به اجرا در آمد.
نمایش محیطی «فریاد سبز» به نویسندگی و کارگردانی مهدی نصرالله زاد، برگزیده جشنواره بچه‌های مسجد استان مازندران از سوی گروه آرتا و تهیه کنندگی مجموعه آموزشی آرمان ایزد شهر  ۳۱ خرداد ماه در جشنواره بومی محلی تیکا که به همت شهرداری، شورای شهر و موسسه آموزشی آرمان ایزد شهر برگزار شد به اجرا در آمد.
در این نمایش که به موضوع آسیب به طبیعت و محیط زیست می‌پردازد، احمد ایکانی، پژمان نیکدان بحری، علیرضا رمضانی به ایفای نقش پرداختند.
دستیار کارگردان این نمایش را سما کابلی به عهده داشت و رها شکوهی به عنوان منشی صحنه، سوگند آسمانی به عنوان گریمور ،سیده زهرا حسینی مسئول موسیقی علیرضا نصراله زاده، سید محمد موسوی و لیلا ترک کجوری به عنوان دستیاران صحنه در این نمایش همکاری داشتند.
گفتنی است که جشنواره بومی محلی تیکا به همت شهرداری، شورای شهر و موسسه آموزشی آرمان  به منظور حفظ فرهنگ بومی در بخش‌های مختلف نمایشگاهی، نمایشی و موسیقی به ارایه فرهنگ بومی محلی این خطه از استان مازندران پرداختند که با حضور فرهیختگان شهرستان نور و مسئولان شهری و مردم فرهنگ  دوست این شهرستان برگزار شد.

چهره‌های شناخته شده هنری به عنوان طراح و آهنگساز به نمایش «ریچارد» به کارگردانی حمیدرضا نعیمی پیوستند.
به گزارش روابط عمومی نمایش «ریچارد»، در این اثر نمایشی که از تیرماه سال جاری در تالار وحدت روی صحنه می‌رود، رضا مهدی‌زاده طراح صحنه، ادنا زینلیان طراح لباس، ماریا حاجیها طراح گریم، رضا حیدری طراح نور، حبیب شیبانی و پردیس خسروی طراح حرکت، محمدصادق زرجویان طراح پوستر و بروشور، سینا کوایی صدا و افکت و استاد مهرداد پازوکی با عنوان آهنگساز حضور دارند.
نمایش «ریچارد» اقتباسی از نمایشنامه «ریچارد سوم» اثر ویلیام شکسپیر است که توسط حمیدرضا نعیمی انجام شده است.
این اثر، شرح حال مردی است که برای رسیدن به قدرت، تمام مرزهای اخلاق، دین و سیاست را پشت سر می‌گذارد.

محمد میرعلی‌اکبری در اثر تازه‌اش به نام «عدد‌های نشده» که این روزها در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است، موزه‌ تمام عیاری از انواع ایرانی‌های طبقه متوسط رو به پایینِ اجتماعِ معاصر را به نمایش گذاشته است. طبقه‌ای که از بدِ حادثه، در جبر اجتماعی و جغرافیایی‌اش، گرفتار شده و نمی‌تواند از این بن بست بیرون رود. با این حال همه‌ سال‌های عمرش، تلاش می‌کند تا به‌واسطه‌ تحصیل و حضور در عالم هنر، سینما، تئاتر، روشنفکری، بازاریاب یا دلال محصولات شبکه‌ای (Multi-level marketing) و ... سَری از سرها بیرون کند و به اصطلاح شهرتی به هم بزند تا «هویتی نو» برای خودش دست و پا کند و از طبقه‌ی اجتماعی‌اش به طبقه‌ی دیگر برود و بتواند این سیر تاریخی قهقرایی را بر خود و خانوداه‌اش قطع کند. «عددهای نشده» کلکسیونی است از آدم‌های امروزی ایران معاصر، دانش آموختگان دانشگاه‌ سینما و جامعه شناسی، علاقمندان به بازیگری جویای نام و شهرت، آدم‌های کوچه بازار، زن لکاته، صاحب خانه‌ طماع، مردان و زنان معتاد، خاله زنک‌ها، پدران سختگیر سنتی، بیکارها، دلالان و... اگر به ما برنخورد، بدون شک خود ما هم در آن هستیم و محمد میر علی اکبری به خوبی از خجالت‌مان درآمده و نقش و نگار درستی از ما زده است. در واقع او بی‌محابا همه چیز را جلوی چشم آورده است.
محمد میرعلی‌اکبری در مقام نمایشنامه‌نویس و کارگردان، فلسفه نمی‌گوید، فلسفه نمی‌نویسد. آدم‌هایی دارد با مُشتی حرف، حرف‌هایی که به ظاهر ساده است اما حرف حساب است و نمایشِ این سادگی حرف‌ها، کار بسیار سختی است و فهماندن این که پشت این ابزار و ادوات  چه چیز خوابیده، سخت تر. بنابراین کارگردان شیوه‌ اجرایی‌اش را از هر آنچه در صحنه‌های تاتر امروز شاهد آن هستیم، پالوده می‌کند و صحنه‌ای کمینه، با بازی‌های کمینه گرا و ریتم پیش رونده و دقیق که جزو شاخصه‌های این اثر است، را پیش چشم مخاطبش می‌گذارد تا لحظاتی شیرین و دلپذیر را به کام مخاطب بچشاند اما این شیرینی، طعم تلخی به همراه دارد که مخاطب با خود آن را از سالن نمایش بیرون می‌برد. طعم تلخِ وضعیتِ روزگارِ واقعی و لمس شدنیِ آدم‌هایی که در جست و جویِ هویت‌شان، همان خُرده هویتی که سابقاً به‌دستش آورده بودند یا به ارث برده بودند را از دست می‌دهند. آدم‌های «عددهای نشده» همگی در جست و جوی هویتی والا هستند تا از طبقه‌ اجتماعی‌شان خارج شوند اما همگی در پایان در همان وضعیتِ ابتدایی نمایش قرار دارند و تنها زمان از روی آنها گذشته است.
هم‌چنان که نمایش‌نامه پیش می‌رود کارکترها در چند دقیقه اول نمایش معرفی می‌شوند و کاربرد نامِ نمایش برای توصیف رویای آرمانی و شکست‌خوردۀ آدم‌های نمایش آشکار می‌شود و تنها چیزی که مخاطب آن را پس از اجرا درک می‌کند «سایه قدرت‌هایی» است که سازوکار شکست رویاها و آرمان‌های آدم‌های نمایش را رقم می‌زند. این قدرت حضور جسمانی و فیزیکی در اثر ندارد بلکه بیرون از اثر است و انگشت نشانه‌ی گروه اجرایی، کاملا غیر مستقیم، به سازوکار قدرت‌های اجرایی و سازمانی یک جامعه است که چنین محصولاتی را تولید کرده است. آدم‌های بی‌خاصیت، بی‌رنگ و بو و پر از دیدگاه‌هایی که مال خودشان نیست. جعلی است. افکار و منش و روش شان هم جعلی است. حتی خودشان هم جعلی‌اند. آنقدر که برای نجات خود اقدام به انجام هیچ عملی نمی‌کنند حتی منتظر هم نیستند تا وضعیت شان تغییر کند. فقط در گرداب تغییرات اجتماعی دست و پا می زنند، غافل از اینکه این دست و پا زدن و زیر رو کشیدن یکدیگر حاصلی جز غرق شدن ندارد. آدم‌هایی بی‌هویت که بدنبال هویت نشده‌ی خود عمر تلف می‌کنند و صرفاً هستند که تکثیر شوند بی‌هیچ توازنی. در این نمایش‌نامه اساساً توازن سطحی توده های بی هویت را باید نتیجۀ نهایی قدرت و تخریب دانست. حتی در فُرم و چیدمان صحنه هم چنین توازنی رعایت می‌شود. هیچ شخص سومی به عنوان برهم زننده‌ی نظم اجتماعی اثر در نمایش دیده نمی‌شود. همه‌ی آدم‌های نمایش تلاش می‌کنند برای نجات خودشان از عواطف مادر فرزندی، عشق، معرفت اجتماعی، تحصیلات و ... پله‌های موفقیت برای خود بسازند ولو به اینکه  فرد دیگری را زیر پای خود بگذارند تا به توازن برسند. در «عددهای نشده» ما با جامعه‌ای روبرو هستیم که پس از انفجاری بزرگ، دچار سرگیجه و بی‌هویتی شده است. اما محمد میر علی اکبری در مقام نمایشنامه نویس و کارگردان همه‌ی قصور را به گردن قدرت نینداخته است.  
همان‌طور که «رضا» و «بهنام» به عنوان نماینده‌ی قشر تحصیل کرده‌ی هنرمند،  مدام سیستم و نظام بازار کار و مافیای هنر را نقد می‌کنند، میر علی اکبری هم  قصد دارد جایگاه خودش را به عنوان یک کارگردان - نمایشنامه نویس و تحصیل کرده‌ی دانشگاهی نقد کند آن‌هم با اشاره به توازنِ حقیقیِ زن و مرد - در روابط بین بهنام و کیمیا، منوچ و اختر علامه، رضا و مونا به عنوان مکملِ هم و درست برخلافِ دیدگاهِ فمینیسم؛ تا هر گونه تبعیض را چه از سوی جامعۀ مردسالار و چه از دیدگاه فمینیستی محکوم کند. ردّ هر گونه دوییّت میان زن و مرد. تمام این پرحرفی‌ها و از خود گفتن‌ها، از روشنفکری گفتن‌ها در مقابل جامعه سنتی خانواده بهنام، از بازار و دلالی کردن‌های «هوشی» برای محصولات مجازی شرکت های هرمی و ... چیزی نبوده جز نیاز انسان به بروز درونیاتش برای برقراری ارتباط. آدم‌های نمایش حتی با کمک این ابزار مهم _گفت‌وگو_ باز هم از ارتباطی منطقی و پیش رونده بین خودشان عاجزند. و همچنان الکن‌اند.
در «عددهای نشده» با اجتماعی تماماً بسته و به بن‌بست رسیده از رؤیای شکست خورده‌ی نسل امروز روبرو هستیم. با نسل بی‌هویتی که برای تنازع بقایی هر چند اندک، باید دست به هر کار غیر اخلاقی بزند و راه گریزی جز ادامه‌ همین زندگی جهنمی ندارد و تنها پذیرش این وضعیت، آرامشی ابدی برای آدم‌هایش دارد. 
میر علی‌اکبری تلاش می‌کند تا با استفاده از زبانی پالوده، طعنه هایی گزنده و چند پهلو با طعم شوخی و  اجرایی بدون حاشیه‌های روز تاتر معاصر ایران _ حضور بازیگران چهره و ..._ مخاطبش را با  اثر درگیر  کند و آدم‌های نمایشش را از ورطه‌ی ناآگاهی نسبت به وضعیت خود، به سمت آگاهی و اشراف از هویتِ  واقعیِ بی شکل و توده وارِ خود هدایت کند. ظاهراً ساده است. ظاهراً شیرین است. ظاهراً می خندیم اما تلخ است. چرا که آیینه‌گی زهر است.
بازی ها، طراحی صحنه، نور همگی در دل اجرایی کمینه گرا به سازوکار هماهنگی بدل شده است که تماشاگر نمی‌تواند هیچکدام از عناصر اجرا را از هم جدا کند و بر عنصری از  عناصر برتری دهد بلکه همه را در توازن و تعَیُن یکدیگر می‌بیند و در نهایت این هماهنگی و توازن عناصر به مخاطب اجازه‌ قضاوت می‌دهد.

منبع: خبرآنلاین