و همانا تولد به ادمی زیستن را عطا میکند و نعمت مرگ را به او هدیه میدهد...
24 آذر به تماشا این نمایش همه چیز تمام رفتم...
واقعا بی اغراق عالییییییی و بی نظیر بود.
بازی بازیگران واقعا شگفت زده ام کرد.
طراحی لباس و گریم و نور پردازی همه و همه بسیار عالی و حرفه ای بودند.
اندکی نظریه نامحبوبی هست: ولی من نمایش رو حتی از کتاب و فیلم ساخته شده ازش بیشتر دوست داشتم.:)
خیلی خوشحالم که فرصت تماشا این اثر برایم فراهم شد.از همه عزیزانی که در خلق این اثر دخیل بودند سپاسگزارم.

(نگاهی به نمایش مرگ یزدگرد)

نمایش مرگ یزدگرد که این روزها در تئاتر شهر قزوین به طراحی و کارگردانی حامد شهرتی بر صحنه است، سعی دارد خوانشی مدرن از متن مرگ یزدگرد بهرام بیضایی داشته باشد، متنی که به زبان تمثیلی و اسطوره زدایی شده به اوضاع  حکومتی و و وضعیت مردم در تقابل با قدرت  درجامعه ساسانی می پردازد. متن اجرا در عین استفاده از زبان آرکاییک  و فاخر نمایشی،، به شدت متنی مدرن و امروزی ست، که گویی تاریخ مصرف ندارد و همیشه نو و قابل اجرا  تازمانی که حکومتی بر فرودستان حاکم است.
کارگردان اثر با وجود سایه سنگین نویسنده، و پیش داوری های گوناگون که در مواجهه با این متن درباره ش خواهند کرد، توانسته با هدایت و راهنمایی بازیگران جوان و آینده دار شهر
مضمون  و مفاهیم موجود در متن بیضایی  را به ببیننده انتقال دهد و معنای اثر را برای مخاطب بازنمایی کند.
کارگردان با انتخاب سبک روایی و چیدمان بازیگران در صحنه ی دایره شکل، میزانسن های درست و بجا در صحنه،فضاسازی مینیمال، شیوه بازی استرلیزه، ... دیدن ادامه ›› اجرای حرکات آئینی توانسته ما را در آیین شاه کشی ،آخرین شاه ساسانی، وارد کرده و در کابوس ها و اوهام کاراکترها که خواب رخداد را می بینن شریک نماید‌. به نظر می رسد که ترکیب طراحی صحنه با اشیا گذشته و حال، همچون استفاده از نوار زرد ممنوعه ورود افراد به مکان وقوع قتل،انتخاب لباس های امروزی و طراحی حرکات‌ فرم، علاوه بر کنترل تمپو اجرایی نمایش، جهت برقراری ارتباط بیش از پیش تماشاگر با ساختار متن نمایشی و انتقال معنا به ببینده همراه باشد. از سویی دیگر کاربرد معنایی و چندگانه این ابزارها چهت سهولت در روند اجرایی متن، و کنترل ریتم اثر کمک شایانی به کارگردان نموده اند.
ولی با وجود این تدابیر خلاقانه در سبک اجرا،ما باز شاهد خوانش متن بهرام بیضایی هستیم که به شکل نمایشی برای ما روایت می گردد و همچنان قدرت  نوشتاری ودراماتیک متن بر اجرای کارگردان استیلا دارد، اما این مهم به این معنا نیست که  زحمات و رنج هایی که  گروه  اجرایی در روند تولید  این اثر متقبل شده اند را ارج ننهیم و قدر ندانیم ؛؛از طرفی دیگر انتخاب و اجرای چنین متن سترگی در این روزگارآشفته  تئاتر امروز و جامعه،برای تماشاگر فهیم تئاتر فرصتی مغتنم ست که از هویت فرهنگی گذشته اش، آگاه گردد .
#نقد
#نقد_ تئاتر
#مرگ یزدگرد
#نمایش _ایرانی
#احسان خوشخو

نقد فصل اول سریال True Detective

فصل اول سریال True Detective از آن دست آثاری است که شروعی درخشان، ساختاری خلاقانه و فضاسازی جذاب دارد. اما هرچه به پایان نزدیک می شود، از همان کیفیت اولیه فاصله می گیرد. سریال تا قسمت ششم، با استفاده از روایت غیرخطی، بازجویی های زمان حال و بازگشت های مکرر به گذشته، موفق می شود تعلیقی موثر و ریتمی تند ایجاد کند. تعلیقی که نه بر پایه ی اکشن، بلکه بر مبنای تردید، ابهام و شک به روایت شخصیت ها شکل می گیرد. در این بخش ها، مخاطب با اثری مواجه است که به هوش او اعتماد دارد و به جای ارائه پاسخ های صریح، پرسش های جدی مطرح می کند.

اما از جایی به بعد، سریال به تدریج مسیر خود را تغییر می دهد. در دو قسمت پایانی، ریتم روایت به طور محسوسی کاهش می یابد و به جای پیشبرد دراماتیک داستان، شاهد طرح مفاهیم و مضامینی هستیم که بیش از آن که از دل روایت بیرون آمده باشند، حالتی شعاری، اغراق آمیز و غیرواقعی پیدا می کنند. ابهامی که تا پیش از این نقطه قوت سریال بود، جای خود را به توضیح، پیام پردازی و جمع بندی های اخلاقی شعاری می دهد. جمع بندی هایی که نه تنها با فضای واقع گرایانه ابتدایی اثر هم خوان نیستند، بلکه باعث تضعیف تاثیر کلی سریال نیز می شوند.

در نتیجه، True Detective نمونه ی قابل توجهی از اثری است که با فرمی خلاق و ... دیدن ادامه ›› روایتی جسورانه آغاز می شود، اما در پایان، به جای پایبندی به منطق درونی خود، به سمت ساده سازی، نمادپردازی افراطی و تحمیل معنا حرکت می کند. مسیری که در نهایت، قدرت و صداقت روایت را زیر سوال می برد.

تحلیل شخصیت های اصلی

دو شخصیت اصلی سریال، راستین کوهل و مارتین هارت، در ظاهر قرار است نماینده ی دو جهان بینی متفاوت باشند: راست به عنوان فردی بدبین، ضدخدا و نیهیلیست، و مارتی به عنوان شخصیتی عرفی، خانواده محور و سازگار با هنجارهای اجتماعی. این تقابل در نیمه ی اول سریال به خوبی کار می کند، زیرا تضاد میان گفتار و رفتار هر دو شخصیت به تدریج آشکار می شود و مخاطب را وادار می کند روایت آن ها را زیر سوال ببرد.

با این حال، این تقابل هرگز به سطحی عمیق و پیچیده نمی رسد. شخصیت مارتین بیش از آن که انسانی چندلایه باشد، به تیپی اخلاق گریز و متناقض تقلیل پیدا می کند که کارکرد اصلی اش برجسته کردن «تفاوت» راست است، نه ایستادن به عنوان شخصیتی مستقل. از سوی دیگر، راستین کول که تا میانه ی سریال با بدبینی رادیکال و نگاه ضدتسلی بخش خود جذابیت می آفریند، در پایان دچار تغییری ناگهانی و غیرزمینه مند می شود. تغییری که بیشتر شبیه یک نتیجه گیری اخلاقی تحمیلی و شعاری است تا تحول درونی باورپذیر.

در نتیجه، آنچه می توانست تقابل دو نگرش انسانی و اجتماعی باشد، به دو قطب ساده شده فروکاسته می شود: یکی که باید «تعدیل» شود و دیگری که اساسا عمق لازم برای ایستادگی در برابر این تغییر را ندارد.

پایان بندی شعاری

یکی از مهم ترین نقاط ضعف فصل اول True Detective در پایان بندی آن نهفته است. سریال تا پیش از قسمت ششم، تعلیق خود را از دل ابهام، حذف اطلاعات و بی اعتمادی به روایت شخصیت ها خلق می کند. اما در دو قسمت پایانی، این منطق کنار گذاشته می شود و روایت به جای پیش رفتن، شروع به توضیح دادن می کند.

پایان پرونده، به جای آن که نتیجه ی منطقی روند تحقیقات باشد، به سمت ساده سازی می رود: شر به یک فرد یا گروه حاشیه ای تقلیل داده می شود. شر که در واقعیت در متن جامعه جاری است، به شبکه ی پیچیده ای که در طول سریال به آن اشاره شده بود مرتبط می شود و عملا بی اثر باقی می ماند. در دو قسمت نهایی سریال، مواجهه ی شخصیت ها با فیلم های مربوط به تجاوز به کودک به گونه ای تصویر می شود که گویی دیدن چنین تصاویری به طور طبیعی باید با واکنش هایی هیستریک، فریاد، انزجار مطلق و شوک شدید همراه باشد. این نوع بازنمایی، به صورت ضمنی این پیام را القا می کند که چنین کنشی آن قدر غیرقابل تصور و «فراانسانی» است که تنها از موجوداتی کاملا غیرعادی یا به اصطلاح هیولاگونه که روی صورتش هم خط دارد برمی آید!

بدین ترتیب، مخاطب با پایانی مواجه می شود که بیشتر نقش آرام کننده دارد تا تکان دهنده. پایانی که به جای طرح پرسش های تازه، تلاش می کند اضطراب ایجادشده را مهار کند.

ادامه در:

https://eternaldelusions.blogsky.com/1404/09/26/post-141/true-detective-s1

بهترین اجرایی که دیدم
نظیر نداشت
لطف خدا شامل حال من شدکه بتونم برای بار چهارم این اجرارو ببینم
ممنونم محمود رشیدی❤️