:عالی، بی نظیر: هم حسی فوق العاده یی رو هنرمندای نازنین برام ایجاد کردند: وااااقعن پیشنهاد میکنم اگر توی دوراهی گرفتارید: حتمن این نمایش رو ببینید

بی نظمی در شب اول چنین اجرای شلوغ و پر جزییاتی خیلی طبیعی هست
و با این وجود همه چیز قابل قبول بود و حتما گروه پشت صحنه برای بهتر شدن این مسائل تدابیری دارن
آرزوی موفقیت برای همه عزیزان
دمتون گرم
ریسک بزرگی بود

با سلام
و تشکر از تمامی عوامل تاتر بزم پادشاه پروانه
من واقعا سورپرایز شدم ازینکه همچین کار حرفه ای که تلفیقی از معانی حقیقی و ژرف زندگی انسان‌ها با طراحی دیجیتال بی نظیر و نور پردازی و همراهی صدای زمینه با طراحی مدرن روز بود،کار یک گروه جوان بود .
طراحی لباس زیبا و دوست داشتنی
طراحی صحنه با ابداع جدید
کارگردانی بی نظیر

فوق العاده لذت بردم ، دوباره به دیدن این تاتر میروم
حتما پیشنهاد میدم دیدن این تاتر رو به دوستان

خیلی نمایش خلاقانه و با کیفیتی دیدم ،واقعا درجه یک بود و از اون نمایش ها که بعد از خروج از سالن هم همراهت هست و دست پر از سالن بیرون میای،اومده بودم که بازی خلاقانه جواد یحیوی رو ببینم که دیدم و کیفش رو بردم ولی در کنارش چه بازی خوبی دیدم از سعید زارعی که واقعا ستودنی بود ،بدون اغراق بدون کلیشه در نهایت آرامش ،واقعا این دو بازیگر باعث شده بودن شخصیت بهمن تمام و کمال برامون قابل فهم و درک باشه ،انگار که سالهاست میشناسیمش
خیلی کیف کردیم هم من و هم دوست عزیزم ،ممنون از همگی عالی بودید

نمایش «شورش کلفت‌ها» تجربه‌ای بود که بیش از هر چیز با بازی‌های دقیق، روان و چشم‌گیر کلر و سولانژ در ذهنم ماند؛ اجرایی که در آن بازیگران با تسلط بدنی و بیانی بالا، روابط پیچیدهٔ قدرت، نفرت و وابستگی را بدون اغراق و با ظرافت منتقل می‌کردند.
من واقعاً از دیدن این نمایش لذت بردم؛ به‌ویژه بازی بهار هاشمی علمیه و رضوان سنجابی که فوق‌العاده گیرا و باورپذیر بود. اجرا اصلاً حسِ «بازی» نداشت؛ انگار دو خواهر واقعی روی صحنه زندگی می‌کردند، نه نقش.
دیالوگ‌ها با لحن، چهره و بدن کاملاً هماهنگ بود و احساساتی مثل خوشحالی، خشم و غم را صادقانه منتقل می‌کرد. این اجرا فقط روایت یک نمایشنامه نبود؛ انگار زندگی جریان داشت؛ زندگی‌ای در فرانسه، با تمام شکاف‌های طبقاتی و بی‌عدالتی‌ای که هنوز هم قابل لمس است.
آنچه اجرا را برجسته‌تر می‌کرد، هماهنگی مثال‌زدنی میان بازی، موسیقی زنده، طراحی صدا و نور بود. موسیقی و خوانندگی نیما فرد نه‌تنها الحاقی نبود، بلکه دقیقاً در لحظه و هم‌نفس با بازی‌ها پیش می‌رفت؛ بدون تأخیر، بدون بیرون‌زدگی و کاملاً در خدمت فضای روانی نمایش.
با این حال، یکی از نکاتی که تجربهٔ تماشاگر را محدود می‌کرد، کوچکی سالن و چیدمان صحنه نسبت به ظرفیت دید مخاطب بود. نشستن در ردیف دوم باعث می‌شد بخشی از میزانسن‌ها و جزئیات طراحی صحنه از دید پنهان بماند؛ در حالی‌ که این اجرا آن‌قدر پرجزئیات است که نیاز به تسلط کامل ... دیدن ادامه ›› بصری دارد.
به‌نظر می‌رسد کیفیت و دقت این اجرا، شایستهٔ سالنی است که امکان دیده‌شدن تمام ظرایف آن را به تماشاگر بدهد.
«شورش کلفت‌ها» نمایشی است که باید دیده شود، نه فقط تماشا.
از همهٔ عوامل سپاسگزارم و برایتان آرزوی درخشش‌های بیشتر و بیشتر دارم.