اگر توانایی سفر در زمان داشتیم و به صد تا صد و پنجاه سال قبل برمی‌گشتیم و اگر در همان سالها توانایی سفر در ایران را داشتیم، لابد سفری جذاب و عجیب و پرماجرا می‌شد، سفری طولانی و گاهی سخت با امکانات آن روزها.

حال فکر کنید مسافرانی از آن‌سوی آسیا از مسیری طولانی و پرماجرا خود را به ایران رسانده‌اند و روایت‌های خود را نوشته و ماندگار کرده‌اند .

انتشارات طهوری سری کتاب‌هایی دارد با همین مضمون، خاطرات، یادداشت‌ها و نامه‌های ژاپنی‌هایی که در اوایل قرن بیشتم و در زمان قاجار به ایران سفر کرده‌اند و دکتر «هاشم رجب‌زاده»، استاد دانشگاه «ریوکوکوی» توکیو در دو دهه ۱۳۷۰ و ۱۳۸۰، هشت سفرنامه از آثار ژاپنی‌هایی را که در دوره‌های قاجار یا پهلوی به ایران سفر کرده‌اند یا حتی مدتی در کشورمان اقامت داشته‌اند به فارسی برگردانده است.

این کتاب‌ها جلدهای خاصی دارند، ساده و یکنواخت و نام کتاب‌ها هم با فونتی قدیمی خبر از محتوای کتاب می‌دهند. شاید جلد این کتاب‌ها شبیه کتاب‌های درسی باشد و یا مجله‌های قدیمی، اما داستان‌ها و روایت‌های عجیبی در دل خود دارند.

 شاید معروف‌ترین آن «سفرنامه سوزوکی شین جوء سفر در فلات ایران» باشد.
این کتاب بخشی است از کتاب گسترده‌تر او با عنوان داستان سفر سراسری قارۀ آسیا که در شماره‌های سال‌های ۱۹۱۰ و ۱۹۱۱ مجله جغرافیای طبیعی (به ژاپنی: چیگاکو زاشّی) چاپ شده است.

خواندن خلاصه‌ای از زندگی و سفرهای او نشان‌دهنده ماجراجویی وی در آن دوران است. آن موقع که هیچهایک و بک پکری در کار نبود، سالهایی که مسافران مسیرهای زیادی را باید با پای پیاده طی می‌کردند، کشتی‌ها و قطارها بسیار کندتر از حالا بودند و برقراری ارتباط با بومی‌های هر منطقه سخت‌تر از حالا بود.

سُوزوُکی شین‌جوء (متولّد روز ۴ دسامبر سال ۱۸۷۳میلادی است  که در روز ۱ نوامبر سال ۱۹۵۷ در هشتاد و چهار سالگی درگذشت) در «ساسایاما» در ایالت کیوتو زاده شد و هنگام روانه شدن به سفر دور و دشوار خود از غرب تا شرق آسیا در میانۀ سال ۱۹۰۵، بسیار جوان و حدوداً 32 سال سن داشت. او در مدرسه‌ای  بودائی در ژاپن تحصیل‌کرده بود و در نوجوانی روانۀ سفری به دور دنیا شده و به امریکا رسیده بود و سال‌ها در دفتر بنیاد بودائی در نیویورک مشغول به کار بود. بعد از ۸ سال اقامت در آمریکا، برای گشت‌وگذاری دیگر در جهان با کشتی عازم  ناپل در ایتالیا شد. پس از دیدنِ این شهر و رُم، در دنبالۀ سفرِ دریاییِ خود به «آتن» و از آنجا  به «ازمیر» آمد و سپس روانۀ «استانبول» شد. از این بندر با کشتی نفتکش به بندر باتومی در روسیه آن زمان رسید و به قصد سفر به ایران با قطار به باکو و از طریق دریای خزر به انزلی آمد و از آنجا به تهران آمد. بعد از تهران از راه سمنان، دامغان، شاهرود، سبزوار  نیشابور به مشهد  و از آنجا  به قائنات و بیرجند و سیستان رفت. او می‌خواست که از مشهد به افغانستان و بعد به پیشاور در هندوستان برود. اما اجازه سفر به افغانستان نیافت و به ناچار از راه بلوچستان به هند رفت. در این مسیر از«تربت‌حیدریه»، «قائنات» و «بیرجند» و «سیستان» و دیگر آبادی‌های میان دشت کویر و کویر لوت گذشت و وصف آن‌ها را نیز به شرح سفر ایران خود افزود. او بعد از این سفر سه سال را در به امریکای جنوبی سفر کرد.

در این کتاب با وی از ابتدای ورودش به ایران از شمال تا خروج او از شرق همراه خواهید شد.

در بخشی از این کتاب می‌خوانید:

«پیشکش گرفتن و مقام فروختن در یاران قضیه آشکاری است و کسی از آن خشمگین نمی‌شود و ایراد نمی‌گیرد. این شیوه و رویه در همه دستگاه‌های مملکتی جاری است اعطای نشان هم فقط یک راه کاسبی برای شاه است. وزرا و روسای پایین‌تر هم به شاه تأسی می‌کنند و از فرودستان خود پیشکش و درواقع پول توجیبی میگیرند.»

«در این مسیر خانه و مسکنی از مردم محلی نبود. و گیاه و درختی هم دیده نمی‌شد. کم‌کم چشم‌انداز آشنای ایران که ‏بیابان برهنه و تهی است نمودار می‌شد. با تفاوت یک روز راه، از سبزی و خرمی به کوه و زمین بی‌بوته و درخت رسیدم. ‏چندان که پنداری منظره‌ی چشم نواز دیروز خواب و خیالی بیش نبود. هیچ چیز برای خوردن پیدا نمی‌شد. و فنجانی آب ‏هم برای نوشیدن به سختی به دست می‌آمد. علاوه بر این، محلی‌ها که از خارجی‌ها بدشان می‌آمد بار‌ها، ندانستم چند بار، ‏از لبه‌ی بام و روی ایوان خانه‌ها به رویم آب دهان می‌انداختند. در جایی که از دکاندار محل یک فنجان چای خواستم، بیش ‏از دو برابر قیمت یا پنج شاهی با من حساب کرد. فنجان و بشقابی را که دستم به آن خورده بود از خانه بیرون می‌آوردند و ‏در جوی آب می‌شستند تا پاک شود. هرگز با ظرف‌های خودشان در هم نمی‌شستند.»

خرید نسخه چاپی

خرید نسخه الکترونیک

سفرنامه بعدی «سفرنامۀ ناکامورا نائوکیچی، مسافر فقیر ژاپنی در ایران» است:

ناکامورا نائوکیجی در میکاوا در شهر کنوننی تویوهاشی در ایالت آئیچی ژاپن زاده شد. در جوان‌سالی‌اش، در سال ۱۸۸۷، با اندیشه‌ی تأسیس آیادیهای ژاپنی نشین در آمریکا،همراه شد و شوق تلاش در این کار داشت. اما با توفیق نیافتن این طرح به کسب و کار خود پرداخت. در سال ۱۹۰۱ هنگامی که ۳۶ سال داشت ، روانه‌ی سفری به گرد جهان شد، و مدت ۵ سال و ۱۰ ماه سرزمین‌های شرق و غرب آسیا، اروپا، آفریقا، و آمریکای شمالی و جنوبی و نیوزیلند و استرالیا را درنوردید.پس از بازگشت به ژاپن شرح سفرها و جهانگردی خود را به یاری اوشی کاوا شونروء تحریر و در پنج جلد منتشر کرد .

سفرنامه‌ی ایران ناکامورا، در جلد سوم مجلدات پنج‌گانه‌ی سفرنامه‌ی او منتشر شده است. 

برای سیاحت ایران، ناکامورا در میان سفرش به دور دنیا در روز هفتم سپتامبر ۱۹۰۲ از بمبئی روانه شد و با راه‌آهن از طریق احمدآباد به کویته رسید و قصد داشت که از بلوچستان وارد ایران شود؛ اما معموران حکومت استعماری انگلیس به او اجازۀ سفر از این مسیر ندادند... و او به‌ناچار به کراچی رفت و از آنجا در یک سفر سه روزه خود را به بندر بوشهر رساند و از آنجا راه شیراز و اصفهان و بعد تهران شد. در سفر بازگشتش، از تهران با دلیجان به بندر انزلی رفت و از آنجا با کشتی پستی_مسافربری خود را به باکو رساند.

او داستان‌های جالبی دارد از سفرهای پیاده و چاپاری و منزل به منزلی که در ایران داشته. از اینکه خیلی از آبادی‌ها که می‌رسیده محلی‌ها فکر می‌کردند که هرکسی که خارجیِ است لابد حکیمه و از او درخواست دارو می‌کردند و انتظار تشخیص و بهبود بستگان بیمارشان را داشتند.

خرید نسخه چاپی

خرید نسخه الکترونیک

«سفرنامۀ ایران، مسافر ژاپنی در ماوراءالنهر ایران و قفقاز» کتاب دیگری از این دست است:

این کتاب، متن ترجمه شده «سفرنامه ایران»،‌ نوشته «ماساجی انیووه» به فارسی است. انیووه آخرین مسافر ژاپنی به ایران در دوره «میجی» (سال ۱۸۶۷_۱۹۱۲، عصر تجدد ژاپن) است که شرح سفر خود را در فرصت‌های دست داده به صورت نامه‌هایی نوشته و به توکیو فرستاده و سپس آن‌ها را در قالب سفرنامه تنظیم و منتشر کرده است. او در سفرنامه‌اش اشاره‌کرده که به قفقاز و ترکستان، مرو، بخارا، «کراسنوودسک» (بندری در ساحل شمالی دریای خزر)، بابلسر، تهران، ایروان، قزوین، زنجان، میانه، تبریز و... سفر کرده است. وی در هر یک از سفرهایش جغرافیا و پیشینه آثار تاریخی آن منطقه را به همراه آداب و عادات اقوام آن منطقه، مورد توجه قرار داده است.

«اینووه» در این سفر با مقام‌های مهم در سیاست‌ و حکومت، در مناطق مختلف مسیرش دیدار و گفتگو کرده و اطلاعات گسترده‌ای درباره اوضاع و احوال لشکری و نظامی مناطق بازدید شده و وضع راه‌ها، ارتباطات، صنایع، بازرگانی و مالی این مناطق کسب کرد. این همه نشان می‌دهد که این شرق‌شناس جوان، با هدف و برنامه‌ای معین و برای تهیه گزارشی ویژه به ماوراءالنهر، قفقاز و ایران سفر کرده است.

خرید نسخه الکترونیک

#خونه_بمونیم

 کشور کرواسی که قرن‌ها در مسیر بین شرق و غرب قرار داشته در طول تاریخ خود تحت تأثیر امپراتوری‌های بیزانس، عثمانی، ناپلئون و اتریش-مجارستان قرار گرفته است. میراث فرهنگی غنی کرواسی، این کشور را به یکی از مقاصد مهم گردشگری تبدیل کرده است. قلعه‌ها، کلیساها، تئاترها، غذاهای خاص، شراب و موسیقی از جمله جذابیت‌های فرهنگی کرواسی محسوب می‌شود.

در ادامه با فهرستی از ۹ جاذبه فرهنگی کرواسی که برای آشنایی با تاریخ آن در جریان سفر به این کشور باید از آنها بازدید کنید آشنا می‌شویم.

شهر رییکا؛ پایتخت فرهنگی اروپا در سال ۲۰۲۰

این شهر با معماری نئوکلاسیک، مرکز پرجنب و جوش و بازار سرزنده خود یکی از جاذبه‌های گردشگری کرواسی است. بازار اصلی شهر از قرن نوزدهم تاکنون محل مهمی برای صرف غذا بوده است.

اگر در سال جاری میلادی به رییکا سفر کنید با توجه به انتخاب آن به عنوان پایتخت فرهنگی اروپا در سال ۲۰۲۰ می‌توانید از برنامه‌های فرهنگی ویژه آن بهره ببرید. قرار است در سال جاری بیش از ۶۰۰ برنامه فرهنگی از جمله نمایشگاه، نمایش، اپرا، کنفرانس، کنسرت و جشنواره در رییکا برگزار شود.

نمایشگاه‌های فرهنگی رییکا در موزه هنرهای مدرن و معاصر، خانه کودکان، موزه شهر و دیگر اماکن فرهنگی برپا خواهد شد. مصرف قارچ‌های سیاه و سفید شهر ایستریا در نزدیکی رییکا را که شهرت زیادی دارند به شما توصیه می‌کنیم.

زاگرب؛ شهر موزه‌ها

شهر زاگرب بازتابی از شکوه امپراتوری اتریش-مجارستان است. اکثر نقاط شهر را می‌توانید با پای پیاده کشف کنید. یکی از جاذبه‌های شهر زاگرب کلیسای جامع آن است. یکی از قدیمی‌ترین بناهای شهر هم کلیسای سنت مارک است. زاگرب بیشترین تعداد موزه را با در نظر گرفتن جمعیت در میان شهرهای جهان دارد. در میان این موزه‌ها می‌توانید از موزه میمارا که موزه هنرهای زیبای شهر است بازدید کنید. موزه شهر هم می‌تواند به شما برای آشنایی با تاریخ زاگرب کمک کند.

کرواسی به خاطر قهوه‌ها، روغن زیتون و شراب خود شهرت زیادی دارد. هنگام گشت و گذار در خیابان‌های قدیمی شهر از جمله تکالتچوا امکان آشنایی با قهوه کرواسی، روغن زیتون و شراب این کشور را خواهید داشت. خیابان تکالتچوا قرن‌ها یکی از سرزنده‌ترین خیابان‌های شهر بود. برای آشنایی با غذاهای محلی کرواسی نیز می‌توانید به بازار مرکزی شهر بروید. غذای گرنادیر مارسا را که نوعی پاستا با زیتون و پنیر است می‌توانید در پایتخت کرواسی امتحان کنید.

اواخر بهار جشنواره‌ای در بسیاری از خیابان‌های زاگرب برگزار می‌شود که بر جذابیت شهر می‌افزاید. تئاترهای خیابانی، جشنواره موسیقی، برگزاری نمایش و مسابقات ورزشی، پایتخت کرواسی را در این دوره بیش از پیش برای گردشگران جذاب خواهد کرد.

زادار؛ شهر بناهای تاریخی

شهر زادار تاریخی سه هزارساله دارد. برای آشنایی با بناهای تاریخی آن می‌توانید در خیابان‌های شهر به پیاده‌روی بپردازید. کلیسای سنت دوناتوس، بزرگ‌ترین بنای به جا مانده از دوران معماری پیش از رومانسک در کرواسی است. این کلیسا در قرن نهم میلادی ساخته شد. کلیسای جامع آناستازیا نیز می‌تواند یکی دیگر از مقاصد شما در جریان بازدید از زادار باشد.

شیبنیک با دو بنای ثبت شده در فهرست یونسکو

شهر شیبنیک دو بنای ثبت شده در فهرست میراث فرهنگی یونسکو دارد. اولین بنا کلیسای جامع سنت جیمز است که از قرن‌های پانزدهم و شانزدهم میلادی به جای مانده است. کلیسای جامع سنت جیمز به دلیل ترکیب معماری گوتیک و رنسانس از جمله جاذبه‌های گردشگری کرواسی محسوب می‌شود.

شهر شیبنیک چهار دژ تاریخی دارد که به دلیل هراس کروات‌ها از حمله امپراتوری عثمانی ساخته شده بود. نام دژ سنت نیکولاس در فهرست میراث فرهنگی یونسکو به ثبت رسیده است. شهر شیبنیک اصلی‌ترین محل تولید شراب در کرواسی است.

پریموشتن؛ جزیره‌ای که شبه جزیره شد

پریموشتن به دلیل فضای روستایی خود جذابیت زیادی دارد. این شهر در گذشته جزیره بوده و اکنون تبدیل به شبه جزیره شده است. تاکستان‌های پریموشتن شهرت زیادی دارد. عکس یکی از تاکستان‌های پریموشتن در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک قرار دارد.

از ساحل پریموشتن به عنوان یکی از زیباترین سواحل در کرواسی یاد می‌شود. در اواسط تابستان جشنواره‌ای فرهنگی در پریموشتن برگزار می‌شود. اهالی شهر در این جشنواره فرهنگ محلی خود را معرفی می‌کنند.

تروگیر با معماری رومانسک و گوتیک

از شهر تروگیر به عنوان «شهر موزه» یاد می شود. تروگیر یکی از شهرهایی است که بیشترین بناهای معماری رومانسک و گوتیک در اروپای مرکزی در آن حفظ شده است.

بخش قدیمی شهر در فهرست میراث فرهنگی یونسکو قرار دارد. در بخش تاریخی شهر می توانید از حدود ۱۰ کلیسا و بنای به جامانده از قرن سیزدهم میلادی بازدید کنید.

کلیسای جامع سنت لارنس یکی از بناهای تروگیر با معماری رومانسک و گوتیک است.

شهر اسپلیت و کاخ دایاکلیشن

بندر اسپلیت پس از زاگرب دومین شهر بزرگ کرواسی است. کاخ دایاکلیشن که از ۱۷۰۰ سال پیش بر جا مانده است مهمترین جاذبه فرهنگی اسپلیت محسوب می‌شود. نام کاخ دایاکلیشن در فهرست میراث فرهنگی یونسکو به ثبت رسیده است. بخش تاریخی شهر اسپلیت شامل خیابان‌های اطراف کاخ دایاکلیشن می‌شود.

از شهر اسپلیت به عنوان یکی از مراکز اصلی فرهنگ و تاریخ کرواسی یاد می‌شود. بازدید از موزه‌های شهر اسپلیت از جمله موزه هنرهای زیبا می‌تواند یکی از برنامه‌های فرهنگی شما در جریان سفر به کرواسی باشد.

جزیره خوار و ستاری گراد

جزیره خوار در مسیر کشتی‌رانی در دریای آدریاتیک قرار دارد. امری که باعث شده است این جزیره طی قرن‌ها به مرکزی هنری و فرهنگی تبدیل شود. تئاتر عمومی خوار یکی از اولین سالن‌های تئاتر اروپا بوده است. بازدید از این سالن تئاتر اکنون پس از ۲۰ سال نوسازی آن بار دیگر ممکن شده است. جزیره خوار یکی از مراکز اصلی ادبی کرواسی در دوران رنسانس بود. ستاری گراد در شمال جزیره خوار قرار دارد و یکی از قدیمی‌ترین شهرهای اروپا محسوب می‌شود. بخش تاریخی ستاری گراد در فهرست میراث فرهنگی یونسکو به ثبت رسیده است.

دوبروونیک؛ مروارید دریای آدریاتیک

از شهر دوبروونیک به عنوان مروارید دریای آدریاتیک یاد می‌شود. شاهکارهای معماری و فرهنگی این شهر از قرن‌ها پیش بر جای مانده است. دوبروونیک میزبان بسیاری از جشنواره‌های فرهنگی، کنسرت‌ها و نمایشگاه‌ها است. جشنواره تابستانی دوبروونیک هر سال برگزار می‌شود. در جریان این رویداد نمایش‌های تئاتر، باله و کنسرت‌های موسیقی در سطح شهر اجرا می‌شود. این جشنواره تابستان هر سال به مدت ۴۵ روز برگزار می‌شود.

#خونه_بمونیم

برای خیلی از ما که روزهای شلوغ  و پرهیاهویی را در بهمن‌ماه و اوایل اسفند گذرانده‌ایم و خود را برای روزهای شلوغ و پُرکار روزهای آخر سال آماده می‌کردیم، خانه‌نشین شدن و در خانه ماندن همراه با استرس و نگرانی برای هموطنان و دوستان و خانواده تجربه‌ای عجیب و تازه است ... وقتی از هیاهوی کار و شهر شلوغ و... به سکوت و تنهایی خانه می‌رسیم.

شاید در این روزها خواندن کتابی از یک تنهایی خودخواسته و طولانی شش‌ماهه در یک کلبه کوچک در وسط جنگل‌های سیبری در کنار دریاچه معروف «بایکال» در وسط زمستان خالی از لطف نباشد.

دریاچه‌ای که یخ‌زده و طبیعت سرد و وحشی و کلبه‌ای که تا نزدیک‌ترین خانه بعدی حدود ۶۰ کیلومتر فاصله دارد.

این کتاب نتیجه یادداشت‌های «سیلون تسون» نویسنده ماجراجوی این کتاب است، در تنهایی مطلق در فضایی بکر. این نویسنده که به ماجراجویی‌هایش معروف است در دهه ۹۰ میلادی با دوچرخه به دور دنیا سفرکرده همچنین همراه «الکساندر پوسن» جهانگرد فرانسوی رشته‌کوه هیمالیا را با پای پیاده پیموده. بعد از آن ۳ هزار کیلومتر استپ‌های قزاقستان و ازبکستان را همراه عکاسی فرانسوی سوار بر اسب سفرکرده و پس از خواندن رمان «راهپیمایی بزرگ» نوشته «اسلوومیر راویز» (۱۹۵۵) با پای پیاده مسیر فرار راویز افسر سوار نظام ارتش لهستان در جنگ جهانی دوم را از اردوگاه‌های «گولاگ» در سیبری تا هندوستان دنبال کرده. سفرهایی که هر کدام به‌تنهایی می‌تواند برای ماجراجویی یک‌عمر یک نفر کافی باشد.

وی خسته از یکنواختی و شلوغی شهر، تصمیم می‌گیرد یک زمستان شش‌ماهه را در سرما و انزوا بگذراند. در نگاه اول شاید به نظر برسد این کتاب چطور شکل‌گرفته! لابد برای روزهای برفی و سرد و یکنواخت در تنهایی، یادداشتی یک‌صفحه‌ای کافی است. اما وقتی با نویسنده همراه می‌شوید از نوشته‌های روزانه او لذت خواهید برد. هم‌سفر و همراه شدن با او در کشف سرزمینی دست‌نیافتنی و دور بسیار جذاب است. شرح جزییات تغییرات طبیعت و سر زدن به دوستانی در فاصله چندین کیلومتری و... نویسنده جوان فرانسوی آن را به‌گونه‌ای بازگو کرده که فروشی افزون بر ۵۰هزار نسخه‌ تنها طی چند ماه برای او رقم‌زده است. مسائلی از قبیل وضعیت روزمره، گشت‌وگذارهای روزانه و اندک لحظات سختی که تجربه یک تنهایی غیرمعمول به خوشبختی بزرگی برای او تبدیل‌شده بود؛ رویدادهایی از نشستن یک حشره بر پنجره اتاقک کوچکش تا تماشای غروب آفتاب بر سطح دریاچه یخ‌بسته بایکال تک‌تک با زبانی سرشار از شعور و طرح سؤال از خود روایت‌ شده‌اند.

متن کتاب معمولاً حال و هوایی  شاعرانه‌ دارد و حیرت انسان خسته‌ای را نشان می‌دهد که از کشف طبیعتی ساده و یکپارچه‌ و یافتن وحدتی هماهنگ با آن دچار بهت و حیرت و لذت شده است.

در مقدمه کتاب می‌خوانید:

«به خودم قول داده بودم که قبل از چهل‌سالگی مدتی را تنها در دل جنگل‌ها زندگی کنم.

شش ماه در کلبه‌ای کنار دریاچهٔ بایکال در سیبری ماندم. جایی دورافتاده که با نزدیک‌ترین دهکده صدوبیست کیلومتر فاصله داشت، نه همسایه‌ای بود و نه جاده‌ای، فقط هرازگاهی کسی به دیدنم می‌آمد. زمستان دمای هوا سی درجه زیر صفر بود و تابستان خرس‌ها در بیشه‌ها پرسه می‌زدند. خلاصه آنجا یک بهشت به تمام معنا بود!

در این گوشهٔ دورافتاده، زندگی زیبا و به‌دور از تجملی را کشف کردم، زندگی‌ای محدود به کارهای ساده و ضروری. گذران روزها را از خلال دریاچه و جنگل نگاه می‌کردم. هیزم می‌شکستم، برای شامم ماهی می‌گرفتم، کتاب می‌خواندم و در میان کوه‌ها راه می‌رفتم. کلبهٔ من برج دیده‌بانی عالی‌ای برای شکار کوچک‌ترین حرکات طبیعت بود. من آنجا زمستان، بهار، خوشبختی، ناامیدی و در نهایت آرامش را شناختم.

زندگی در جنگل‌های تایگا مرا کاملاً تغییر داد. یک جا ماندن چیزی را برایم به همراه آورد که دیگر از طریق سفر به دست نمی‌آوردم. هوش مکان، به من کمک کرد تا زمان را رام کنم و با آن انس بگیرم. کلبهٔ من آزمایشگاه این تغییر و تبدیل‌ها بود.

من تمام روزها افکارم را روی کاغذ آوردم.

این روزنگار تنهایی، حالا در دستان شماست.»

قبل از خواندن کتاب می‌توانید دریاچه بایکال و جنگل‌های منطقه و ... را در اینترنت جستجو کنید تا تصاویر شاعرانه کتاب جذاب‌تر و واقعی‌تر شود.

خرید نسخه چاپی

خرید نسخه الکترونیک

خرید نسخه صوتی

#خونه_بمونیم

 دریاچه بایکال

مقاصد گردشگری اصلی «شانگهای» که اوایل ماه جاری بازگشایی شده بودند، روز یکشنبه به منظور جلوگیری از شیوع ویروس «کرونا» دوباره تعطیل شدند.

 مجله «آنگاه» دهم با محوریت «بوشهر؛دروازه مدارا» در این روزهای کرونایی و با تصویر شاخص ترین چهره بوشهری بر روی جلد، نویسنده داستان های برجسته ایرانی همچون «تنگسیر» و «سنگ صبور»، «صادق چوبک»، منتشر شد. در این شماره در یادداشت محمد بهشتی در توصیف بوشهر آمده است: «بوشهر مثال یک شهر ایرانی در مقیاس ملی است همچون تهران. اندامی است از اندام های پیکری واحد که ایران می خوانیمش. مثل بوشهر در نسبت با فرهنگ ایرانی همچون کسی است که در توفان سهمگین سلطه استعمار بر جهان که همه چیز را از جایش اخراج می کرد، در دورانی کوتاه، تجربه عشقی روح افزا را از سر گذراند و در همان اندک مجالی که برای همنشینی یافت از آن طرفی بربست. ظاهر امروزین او هرچند تکیده و خسته است، اما هنوز هم در عمق چشمانش حکایت دلدادگی خواندنی است؛ این همان کیفیت یگانه ای است که در آبادان یا بندرعباس و دیگر بنادر پس از آن تکرار نشد».

در این شماره مصاحبه‌ای با احسان عبدی پور فیلمساز بوشهری می‌خوانید، همچنین «داریوش غریب زاده» مطلبی درباره کشتی معروف «رافائل» نوشته است. رافائل یکی از جاذبه‌های دیدنی و پرماجرای شهر بوشهر بود که در سال ۱۹۷۶ توسط دولت پهلوی به‌عنوان تسویه بدهی تسهیلاتی ایتالیا که از سال‌ها قبل گرفته شد و دلیل آن‌هم عدم توانایی ایتالیایی‌ها برای بازپرداخت بدهی پیشینشان بود. اواخر سال ۵۷ خدمه ایتالیایی کشتی رافائل کم‌کم به کشورشان برگشتند و پس از آن به خاطر مشکلاتی این کشتی از یاد رفت و بالاخره در سال ۶۲ دو هواپیمای عراقی با چند موشک آن را هدف قرار دادند. «رافائل» در این حمله صدمه زیادی دید و در آب زمین‌گیر شد و رافائل در اعماق خلیج‌فارس غرق شد.

همچنین یادداشتی درباره نخستین ناخدای نیروی دریایی ایران که بوشهری بود. خاطراتی از روزهای جنگ و دهه شصت. همچنین مطلبی در مورد جنگ جهانی اول در بوشهر، همچنین عکس‌هایی قدیمی و آرشیوی از این شهر. همراه با یادداشت‌هایی در باب ادبیات و شعر و گفتگو با محسن شریفیان در باب موسیقی جذاب این شهر.

خلاصه که در این شماره مجله می‌توانید سفری جذاب از جنبه‌های گوناگون به این شهر داشته باشید.

 آنگاه در این شماره با گفتار و نوشتاری از : مهتاب ابراهیم‌زاده، الهام احمدپور، امید اخوی، غلامرضا امیرخانی، فروغ بحرینی، سید محمد بهشتی، صدف پورشکیبایی، علی پیرمرادی، محمد تهامی نژاد، اسماعیل حسام مقدم، حسین حسینی، گالیا حق پرست، سید جعفر حمیدی، محمدرضا حمیدی، تورج دریایی، حمید رادمهر، هاجر رزم پا، شهرام زرگر، فروزان زیبای، منیره زینلی، فرحان سنبل دل، خسرو سینایی، زری شش بلوکی، محسن شریفیان، مریم شهبازی، فاتح صهبا، ایرج صغیری، احمد طالبی نژاد، حمیدرضا ظرافت، احسان عبدی پور، داریوش غریب زاده، عبدالرسول غریبی، ویلم فلور، امیررضا محمد، حمیدرضا محمدی، عبدالکریم مشایخی، مریم منوچهری، حمید موذنی، محسن موسوی میرکلایی، سعید مهیمنی، مهدی نوروز، ناصر وژدان، سید قاسم یاحسینی، به مدیر مسئولی آرش تنهایی و معاون سردبیری حسین گنجی در ۲۴۰ صفحه به چاپ رسیده است.

این مجله را به‌صورت چاپی می‌توانید از سایت نشریه تهیه کنید.

خرید مجله الکترونیک

#خونه_بمونیم

با وجود هشدارهای کارشناسان و تلفات ناشی از ویروس کرونا در سراسر جهان هر روز میزان ابتلا تصاعدی بالاتر می رود، اما برخی هنوز به دهشتناک بودن این بیماری همه گیر که سازمان بهداشت جهانی عنوان همه گیر را به آن اختصاص داده، باور ندارند.

شبکه سی ان ان در گزارشی ابعاد این موضوع را تشریح کرده است. یک گردشگر سه هفته پیش یعنی دقیقا دورانی که همه به خطر این بیماری واقف بودند، چندین شب را در شهر تفریحی ایشگل اتریش گذراند و به کافه و رستوران معروف کیتزلوچ  که بسیاری از علاقمندان اسکی به آنجا می‌روند، نیز رفت. وی که در قرنطینه بسر می برد، گفت: در آن زمان تعداد زیادی گردشگر در این رستوران حضور داشتند و کنار یکدیگر و با تراکم زیاد مشغول غذا خودن بودند. پس از چهار روز از بازگشت از سفر تست کویید ۱۹ من و همسفرم مثبت اعلام شد.

طبق گفته مقامات اروپایی، این دو نفر در میان صدها نفر از اقصی نقاط اروپا هستند که آلودگی آنها به ایشگل و بعضی از آنها به طور مستقیم به رستوران کیتزلوچ ردیابی شد. به راحتی می توان تصور کرد رستورانی که گنجایش ۱۰۰ نفر را دارد در یک روستا در اتریش می‌تواند عامل انتشار این بیماری در سراسر اروپا شده باشد.

مسئولان رستوران کیتزلوچ از پاسخگویی در این باره خودداری کردند، ولی در مصاحبه‌ای با سایت خبری t-online اظهار داشتند که کارمندان این رستوران که تست او مثبتی بوده، حتما ویروس را از فرد دیگری گرفته است و این که تمام بار این اتفاق را به دوش یک رستوران بیندازیم کار درستی نیست.

با وجود هشدارهای دولت ایسلند در روز چهارم مارس که تعدادی از اتریشی ها در ایشگل کرونا دارند، دولت اتریش پیست های اسکی خود را همچنان برای ۹ روز دیگر یعنی تا ۱۳ مارس باز نگه داشت.
بعد از این که نتیجه تست کرونای یک کارمند کیتزلوچ مثبت اعلام شد، مسئولان بهداشتی ایشگل با اشاره به اعلامیه رسمی دولت گفتند که جای نگرانی وجود ندارد.

مونیکا ردبرگرفریتز ، رییس بخش آنفلوانزا در دانشگاه پزشکی وین، گفت که شیوه انتشار ویروس در ایشگل به معنای وجود دست کم یک نفر است که تعداد زیادی از افراد دیگر را آلوده کرده است. این به آن معنی است که دست کم یک بیمار وجود داشته که بار ویروسی بسیار بالایی داشته است. در حالی که بیشتر افراد به طور متوسط دو تا سه نفر دیگر را آلوده می کنند، این افراد می توانند این بیماری را به ۴۰، ۵۰ یا ۸۰ نفر منتقل کنند.  

تاکنون دست کم چهار کشور پیوندهایی با ایشگل گزارش داده اند و نشان می دهد که چگونه روستایی کوچک که دارای بیش از ۱۶۰۰ ساکن دائمی نیست، به یک منبع  اصلی در گسترش کویید ۱۹ تبدیل شد. به گزارش رسانه های آلمانی، در کنار دانمارک و ایسلند، آلمان حدود ۳۰۰ پرونده را به ایشگل ردیابی کرده است که بیش از ۸۰ مورد آنها در هامبورگ و ۲۰۰ مورد در شهر کوچک آلن است.
نروژ همچنین تأیید کرد که از ۲۰ مارس، ۸۶۲ مورد از ۱۷۴۲ پرونده بیماران مربوط به کرونا از خارج به کشور بازگشتند که ۵۴۹ مورد از اتریش آمدند.  

پیست اسکی ایشگل و پیست های اطراف آن سالانه ۵۰۰ هزار گردشگر جذب می کند. افراد مشهوری مثل بیل کلینتون رییس جمهوری اسبق آمریکا سال گذشته به آنجا رفتند.  

در حالی که مسولان ایرانی از مردم خواسته اند از انجام هر سفری خودداری کنند و سفرهایشان را به زمان دیگری موکول کنند، علی اصغر مونسان وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی از کاهش سفرهای نوروزی تا حدود ۵۳ درصد خبر داد و گفت: انتظار داریم کاهش این سفرها به بیش از ۸۰ درصد برسد. به نظر می رسد بسیاری از سفر کرده‌ها مبتلا شدن به کرونا را جدی نگرفتند و تصور می کنند بیماری برای دیگران است. البته برخی دیگر که این روزها سفر نرفته اند نیز راهی کوهستان‌های اطراف تهران مانند درکه و دربند شدند که آنجا نیز می تواند محلی برای انتشار این بیماری شود.

منبع: ایرنا

#خونه_بمونیم

محققان با کاوش در یک از غارهای جزیره «سولاوسی» اندونزی به دو سنگ‌نگاره مینیاتوری ۲۰ هزار ساله دست یافتند.

باستان‌شناسانی که در اندونزی مشغول کاوش بودند، دو سنگ‌نگاره گاومیش و اجرام آسمانی ۲۰ هزار ساله کشف کردند که در نوع خود نخستین مورد اکتشاف در خارج از اروپا محسوب می‌شوند.

 بر روی یکی از این سنگ‌نگاره‌ها که از جنس سنگ رسوبی است، تصویر یک «گاومیشک» - نوعی گاومیش کوچک منطقه «سولاوسی» - دیده می‌شود.

یکی دیگر از این سنگ‌نگاره‌ها که از جنس سنگ آهک است نیز تصویر جرم آسمانی و پرتو نور اطراف آن را به تصویر می‌کشد.

محققان معتقدند، سنگ‌نگاره «جرم آسمانی» به عنوان نخستین نوع از یک اثر «نقش‌برجسته» متعلق به دوران ماقبل تاریخ محسوب می‌شود که در آسیا کشف شده است. به این ترتیب فرضیه پیشین که این مردمان اروپای غربی بودند که برای نخستین‌بار به هنر روی آوردند، به چالش کشیده می‌شود.

«میشل لانگلی» یکی از محققان این اکتشاف بیان کرد: «مردم این منطقه همزمان یا شاید کمی زودتر از (مردمان غرب اروپا) آثار هنری خلق می‌کردند.»

 تصویر سنگ‌نگاره گاومیش به علت فرسایش در ابتدا تقریبا غیر قابل تشخیص بود. تصویری که در وهله اول به نظر می‌آمد، مجموعه‌ای از خطوط معنادار بود.

با این که نتایج تحقیقات درباره این دو سنگ‌نگاره هفته گذشته در ژورنال «طبیعت رفتار انسان» به چاپ رسیده است اما، این آثار در سال ۲۰۱۷ و در میان انبوهی از آثار باستانی از جمله ابزارهای باستانی، استخوان‌های حیوانات و ... کشف شدند که البته تمامی این آثار بر این موضوع دلالت دارد که این مکان در اواخر عصر یخ مرتبا به عنوان مکانی برای اسکان شکارچیان فصلی مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

در سال ۲۰۱۴ نیز همین گروه باستان‌شناسی مجموعه‌ای از نقاشی‌های باستانی را در یکی از غارهای جزیره «سولاوسی» کشف کرد. سال گذشته نیز نقاشی‌های مشابهی توسط همین گروه در جزیره «بورنئو» واقع در اندونزی کشف شد که قدمت آثار هر دو جزیره حدود ۴۰ هزار سال تشخصی داده شد.

منبع: ایسنا

#خونه_بمونیم

با گردش مجازی در موزه سینما می‌توانید بدون حضور فیزیکی، تاریخی سینمای ایران را ببینید. 

موزه سینمای ایران با هدف جمع‌آوری، صیانت و به نمایش گذاشتن میراث سینمای کشور در شهریور ماه سال ۱۳۷۳ و با همت شرکت توسعه فضاهای فرهنگی شهرداری تهران شروع به کار کرد. در این راه هنرمندان بسیاری تلاش های انکار ناپذیری کردندو هنرمندانی همچون عزت الله انتظامی، عباس کیارستمی و…

چهار سال بعد، در سال ۱۳۸۱ و با حضور رئیس جمهور وقت ایران آقای خاتمی، موزه سینما به عمارت باغ فردوس تهران انتقال یافت.

عمارت موزه سینمای ایران که قدمتی ۲۰۰ ساله دارد یکی از قدیمی ترین بناهای تاریخی پایتخت است که به دستور محمدشاه قاجار ساخته شده و در بخش میانی یک باغ ایرانی (باغ فردوس) قرار گرفته است.

این موزه در تهران، خیابان ولی عصر،بعد از سه راه زعفرانیه، نرسیده به تجریش، باغ فردوس قرار دارد.

تالارهای موزه سینما نمایانگر سیر تحول سینمای ایران و میراث فرهنگی و سینمایی به جا مانده از آغاز این هنر صنعت تا به امروز م‌ باشد. بازدیدکنندگان این موزه با آغازگران سینمای ایران، نخستین تجهیزات سینمایی، افتخارات بین المللی آشنا شده و از مجموعه جوایز ،یادگار ها، تصاویر و اسناد شخصی هنرمندان بازدید خواهند کرد.

تالارهای این موزه عبارتند از:

تالار آغازگران (آبی)

در این تالار با تاریخچه سینما در ایران و نخستین فیلم‌های سینمای ایران و پیشگامان صنعت سینما و با ابزار و ادوات سینمایی آشنا می‌شوید. همچنین عکس‌هایی از میرزا ابراهیم‌خان عکاس‌باشی در این تالار موجود است که از اولین تصویربردار‌های سینمای ایران بوده است.

تالار میانی (معاصران):

تالار میانی معرف رشد و بالندگی سینمای ایران بعد از گذراندن دوران ابتدایی است. در این تالار با اختصاص فضایی به هر یک از هنرمندان و دست اندرکاران سینمای ایران به معرفی زندگی هنری آنها پرداخته شده ویادگاری‌ها، جوایز و اسنادی از فعالیت هنری هر فرد درویترین‌ها جای داده شده است. همچنین به هنرمندانی چون سهراب شهید ثالث، کیومرث پوراحمد، رسول صدر عاملی، ساموئل خاکچیان، فاطمه معتمدآریا، ملکه رنجبر و... در این تالارغرفه‌هایی اختصاص داده شده است.

تالار بین‌المللی

این تالار به جوایز جهانی سینمای ایران همچون نخل طلای کن، خرس برلین و... می‌پردازد و غرفه‌های اختصاصی هنرمندانی همچون آقایان عباس کیارستمی، ابوالفضل جلیلی، هوشنگ اللهیاری و... در این قسمت قرارداد.

نمایشگاه دفاع مقدس

در این قسمت از موزه به ارائه و نمایش تصاویر کارگردانان و هنرمندان و ... سینمای دفاع مقدس ایران می‌پردازد و غرفه شهید مرتضی آوینی هم نیز در این بخش قرارداد.

نمایشگاه کودک و نوجوان:

در این بخش بازدید کنندگان علاوه بر مشاهده عروسک‌ها و یادگارهایی از فیلم‌های کودک و نوجوان بادست اندر کاران و بازیگران سینمای کودک و نوجوان نیز آشنا می‌شوند. همچنین عروسک‌های مشهور کارتونی مثل کلاه قرمزی و... نیز در این بخش قرار دارد.

تماشاخانه:

این سالن علاوه بر آشنا کردن مخاطبین باحال و هوای سالن‌های سینمای دهه‌ سی و چهل، بخش‌هایی ازفیلم‌های تاریخ سینما در ایران (دختر لر،حاجی‌آقا آکتور سینما و ...) را برای مخاطبین به نمایش می‌گذارد.

شاه‌نشین عمارت(نمایشگاه علی حاتمی):

نمایشگاه علی حاتمی در بخش شاه‌نشین یادگارهایی از این هنرمند و همچنین مجسمه‌هایی از عزت‌الله انتظامی و علی حاتمی در حال تماشای فیلم حاجی واشنگتن و ... را برای شما نمایش می‌گذارد.

نمایشگاه دوبله و صدا

در نمایشگاه دوبله و صدا تجهیزات و ابزارهای قدیمی و صدابرداری و برخی از اولین صفحه‌های تولیدی موسیقی فیلم و... برای علاقه‌مندان به این هنر به نمایش گذاشته شد و همچنین در این قسمت غرفه علی کسمایی پدر دوبله ایران نیز به نمایش درآمده.

خانه فرهاد

برای آشنایی با فرهاد مهرداد خواننده و آهنگساز ایرانی می‌توانید به این بخش از موزه بروید و از وسایل شخصی و سازهای این هنرمند بازدید کنید.

نمایشگاه نام‌آوران

زیرگذر تاریخ بخشی جالب‌توجه برای علاقه‌مندان به تاریخ پیدایش خلق اولین تصاویر متحرک و ابزار ابتدایی خلق تصویر متحرک است. همچنین در این بخش با برخی از نخستین نگاره‌های ایرانی برای روایت شاهنامه و تئاتر سایه در چین و هند نیز آشنا خواهید شد.

به گزارش تیوال به نقل از روابط‌عمومی اداره‌کل هنرهای نمایشی، امسال هفتم فروردین، مطابق با ۲۷ مارس (روز جهانی تئاتر)، که از سال ۹۶ به عنوان روز ملی هنرهای نمایشی در تقویم رسمی ایران به ثبت رسید در شرایطی برگزار می‌شود که مهم‌ترین تئاترها و تماشاخانه‌ها در ایران و جهان به سبب پیدایش و گسترش ویروس کرونا تعطیل است.

امسال پیام روز جهانی تئاتر توسط شهید ندیم هنرمند پاکستانی نگاشته شد و در ایران هم پیام روز ملی هنرهای نمایشی را اکبر زنجان‌پور نوشت. متن پیام روز ملی هنرهای نمایشی در تاریخ دوشنبه ۲۶ اسفندماه ۹۸ همزمان با رونمایی از پوستر در منزل زنجان‌پور، به امضای این هنرمند پیشکسوت رسید.
روابط‌عمومی اداره‌کل هنرهای نمایشی با توجه به تصاویر منتشرشده از رونمایی پوستر و امضای پیام در منزل این چهره شناخته‌شده عرصه فرهنگ و هنر، ویدئویی با شعار «امسال را در خانه می‌مانیم» منتشر کرده که در آن با توجه به رعایت اصول قرنطینه فقط از تصاویر اکبر زنجان‌پور استفاده شده است.

سیدعباس صالحی وزیر فرهنگ‌وارشاد اسلامی، سیدمحمدمجتبی حسینی معاون امور هنری وزیر فرهنگ‌وارشاد اسلامی و قادر آشنا مدیرکل هنرهای نمایشی نیز در پیام‌های جداگانه ضمن تبریک روز ملی هنرهای نمایشی به اهالی این هنر بر لزوم عدم برگزاری مراسم جمعی، حفظ فاصله اجتماعی و در خانه ماندن برای پیشگیری از گسترش ویروس کرونا تاکید کردند.

پوستر و تیزر روز ملی هنرهای نمایشی در سال ۹۹ توسط بهرام شادانفر طراح و گرافیست طراحی و ساخته شده و در ویدئوی ذکرشده از صدای علی جعفری گوینده رادیو و منتقد تئاتر استفاده شده است. 

برای مشاهده تیزر اینجا را کلیک نمایید.

موسسه وسکه با همکاری گروهی از هنرمندان در راستای بهبود فضای خانواده‌های ایرانی در مقابله با بیماری کرونا و به منظور بالا بردن روحیه هنرمندان و جوانان در زمان قرنطینه، جشنواره ملی آنلاین فرهنگی هنری را با شعار در خانه بمانیم آغاز کرد.

دبیر جشنواره ملی آنلاین فرهنگی هنری آوای وسکه افزود: این جشنواره در بخش‌های خوانندگی، گویندگی، دکلمه، نریشن، ترانه سرایی، شعر و دلنوشته برگزار می‌شود و علاقه‌مندان می‌توانند آثار خود را از امروز تا پنجم فروردین‌ماه سال آینده از طریق واتس اپ به شماره ۰۹۳۳۶۶۷۴۲۹۸ ارسال‌ کنند.
میترا تقی‌نژاد افزود: داوران این جشنواره محمدرضا خردمند، حسن اسماعیل‌پور، نوید امینی، علی اکبر یاغی تبار، مهدی ایوبی، حسن علیشیری، شبنم حکیم هاشمی، علیرضا ایرانمهر، مجتبی کبیری، امیرحسین، رادوین امیری و حمید عبدلی هستند.
وی با اشاره به شرایط شرکت در این جشنواره گفت: آثار بخش صوتی (خوانندگی، دکلمه و نویسندگی) باید به صورت ویدئو از طریق گوشی موبایل با حداکثر زمان یک دقیقه در فضای خانه ضبط شده باشند.

دبیر جشنواره ملی آنلاین فرهنگی هنری آوای وسکه افزود: آثار ضبط شده در استودیو برای ارسال به بخش داوری پذیرفته نخواهند شد.

با توجه به شیوع ویروس کرونا و قرنطینه خانگی شهروندان این جشنواره می‌تواند باعث بهبود فضای خانواده‌های ایرانی برای مقابله با این بحران باشد.

پیام نوروزی مدیرعامل انجمن تاترانقلاب و دفاع مقدس

مدیرعامل انجمن هنرهای نمایشی ایران و انجمن تاتر انقلاب و دفاع مقدس به مناسبت فرارسیدن عید باستانی نوروز و  روز جهانی تاتر پیام تبریکی صادر کرد.

به گزارش روابط عمومی انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس درپیام حمید نیلی آمده است:

هوالحبیب

بهارست آن،بهارست آن،و یاروی نگار است آن

درخت ازباد می رقصد که چون من بی قراراست آن

حقایق جان عشق آمدکه دریا را درآشامد

که استسقای حق دارد که تشنه شهریارست آن

"مولانا"

بهار ، این رستاخیزشگفت انگیز طبیعت باردیگر از راه رسیده تا به سرانگشت مسحورکننده قادرباری تعالی جل و علی، نقشی پرطراوت برجان و جهان آدمی بنگارد.

فصل رویش و بعثت دیگرباره طبیعت،برای انسانهای فره‌مند و فرهیخته"حیات"را از پس "فنا و نیستی"به یاد می اوردو کیست که نداند"یُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَیُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ وَیُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا ۚ وَکَذَٰلِکَ تُخْرَجُونَ".

تئاتر این والا هنرگرانقدر و تفکر برانگیزنیز در بطن خود بر عنصر تفکر و تعقل اشاره دارد که در کلام وحی اندیشیدن و نوعی دیگر نگریستن جایگاه و مقامی بس والا دارد.

امیدوارم در جامعه  شریف و توانمند هنرهای نمایشی کشور در سال جدید همچون گذشته در عرصه فرهنگ و هنر ایران زمین نقشی پویا و اثر بخش ایفا نماید و رجائ واثق دارم درسالی که در آن ،به فضل پروردگار شاهد برگزاری هفدهمین جشنواره سراسری تئاتر مقاومت خواهیم بود، شاهد حضور همه جانبه و گسترده جامعه هنرهای نمایشی کشور در این رویداد بزرگ فرهنگی و هنری باشیم.

اینجانب ضمن تبریک  سال جدید و نیز تبریک اعیاد مبارکه شعبانیه ،در آستانه روز تئاتر، سالی سرشار از بهروزی و سلامتی را برای همگان آرزومندم.

حمیدنیلی

مدیرعامل انجمن تیاتر انقلاب و دفاع مقدس و مدیرعامل انجمن هنرهای نمایشی کشور

گفتنی است حمید نیلی اسفند ماه سال گذشته ازسوی رئیس بنیادفرهنگی روایت فتح به عنوان دبیر هفدهمین جشنواره تئاترمقاومت منصوب شد.

جشنواره هفدهم تئاتر مقاومت آذرماه سال جاری و توسط انجمن تاتر انقلاب و دفاع مقدس بنیادفرهنگی روایت فتح برگزار خواهد شد.

نامه مدیرعامل خانه تئاتر به رئیس جمهور در آستانه روزجهانی تئاتر

امسال در روزجهانی تئاتر، تئاتر تعطیل است! 

برنامه خود را برای حمایت از هنرمندان تئاتر اعلام بفرمائید.

مدیرعامل خانه تئاتر طی نامه ای به رئیس جمهور، وضعیت هنرمندان تئاتر را توضیح داد و تقاضای رسیدگی به وضعیت ایشان کرد.

به گزارش روابط عمومی خانه تئاتر، شهرام گیل آبادی در این نامه، سخنان خود را عطف به نامه ارسالی به وزیر ارشاد کرد و از جانب خانه تئاتر برای مشاوره و انتقال تجربیات اعلام آمادگی کرد.

مشروح این نامه به شرح زیر است:

جناب آقای دکتر روحانی،ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران

با سلام و احترام، عطف به نامه‌ی پیشین به وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی، که رونوشت آن برای حضرت‌عالی، معاون محترم برنامه‌ریزی و رئیس سازمان برنامه و بودجه و ... ارسال شد، به استحضار می‌رسانم امسال، در تاریخ تئاتر دنیا، اولین سالی است که در روز جهانی تئاتر، همه‌ی فعالیت‌های تئاتری تعطیل است و به احتمال بسیار در چند ماه آینده هم این روند ادامه خواهد داشت.

با توجه به ارتباطات بین‌الملل خانه‌ی تئاتر، قریب به اتفاق هنرمندان و مشاغل تئاتری در دیگر کشورها، از پشتوانه‌ی تامین اجتماعی و خدمات و بسته‌های حمایتی دولتی بهره‌مند هستند، به‌شکلی که این تعطیلی اجباری و ناخواسته، مانع از تامین حداقل‌های زندگی و معیشت‌شان نشده است.

در کشور ما اما، نه تنها به‌طور کلی و از اساس و بنیان زیرساخت‌های لازم برای توجه به زندگی و زیست هنرمندان به وجود نیامده و به‌شدت با معضل روبه‌روست، بلکه در موقعیت‌های بحرانی، که فراگیر شدن بیماری کرونا یکی از دشوارترین آن‌هاست، این معضلات ریشه‌ای و ساختاری به‌شکلی خطرناک‌تر رخ می‌نمایند، به‌شکلی که بیم آن می‌رود که بسیاری از هنرمندان تئاتر در سراسر کشور، در تامین معاش روزمره و حداقل‌های زندگی خود دچار مشکلات عمیق و جدی شوند.

جناب آقای رئیس‌جمهور، پی‌گیری این موضوع را به آینده موکول می‌کنیم که امروزه تئاتر در کشور ما نه تنها مورد حمایت نیست، بلکه اندک پشتیبانی‌ای که از آن می‌شد هم به طرق مختلف و مرور زمان کاهش یافته و دریغ شده است؛ از مطالبات انباشته‌ی گروه‌های تئاتر از وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی و "اداره‌کل هنرهای نمایشی" تا عدم‌برخورداری از بیمه‌های کارآمد چون بیمه‌ی بیکاری و از کارافتادگی و ...، تا آن‌جا که هنرمندان تئاتر، حتی به اندازه‌ی کارگران شریف و زحمت‌کش در مشاغل مختلف غیرتخصصی هم مورد حمایت نبوده و حقوق مدنی آن‌ها به وضوح و به‌کلی نادیده گرفته شده است.

اما در شرایط بحرانی امروز از حضرت‌عالی، دولت محترم و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خواهشمندم به‌شکلی فوری و به‌طور روشن برنامه‌ای مشخص برای حمایت از هنرمندان و مشاغل مرتبط به تئاتر که در این ایام، بیش از هر موقعیت دیگری از نداشتن حقوق و پشتیبانی‌های اقتصادی و اجتماعی لازم محروم هستند، اعلام بفرمایید.

امروز، مصادف با روز جهانی تئاتر، که شاید برای نخستین بار، تئاتر تعطیل است، انتظار می‌رود و شایسته است چون دیگر دولت‌ها، خدمات و حمایت‌های حساب‌شده و ضروری به هنرمندان و مشاغل مرتبط به تئاتر تعطیل نباشد.

هنرمندان تئاتر منتظر اعلام برنامه‌ریزی و اقدامات عاجل و ضربتی شما برای کمک به تامین اقتضائات ایام بیکاری هستند، برنامه‌هایی که انشاالله با پیوستگی برنامه‌های میان‌مدت و درازمدت بتواند بخشی از ضرر و زیان ناخواسته‌ی آنان را جبران کرده، مانع از استمرار تضییع حقوق آنان در آینده باشد.

بی‌شک خانه‌ی تئاتر که مکلف است تا استیفای حقوق حقه‌ی هنرمندان تئاتر، موضوع را پی‌گیری نماید، از هیچ مشاوره و یاری‌ای برای کمک به تسریع در اتخاذ برنامه‌‌ی حمایتی‌ای مناسب فروگذار نکرده، آمادگی کامل دارد تا اطلاعات و تجربیات خود را در هر زمان و موقعیتی در اختیار دستگاه‌های سیاست‌گذار قرار دهد.

 شهرام گیل‌آبادی، مدیرعامل خانه تئاتر

«منصور ضابطیان» کار حرفه‌ای خود را با روزنامه‌نگاری شروع کرد و مصاحبه‌ها و گزارش‌های مختلفی برای مجلات و روزنامه‌های حیات نو، چلچراغ، گزارش فیلم و کلک می‌نوشت. در سال ۸۹ اولین سفرنامه او باتجربه به چند کشور مختلف منتشر و با استقبال خوبی مواجه شد، به‌طوری که در یک سال به چاپ چندمک رسید. بعد از آن شش کتاب دیگر که همگی سفرنامه هستند نیز از این نویسنده منتشر شده است.

این روزنامه‌نگار باسابقه با تیزبینی خاص خودش خواننده را به کوچه پس کوچه‌های کشورهای مختلف می‌برد. او با قلمی روان و لحنی صمیمی و با چاشنی طنز هرآنچه که دیده و شنیده است را با شما به اشتراک می‌گذارد. در ادامه به معرفی ۴ سفرنامه از او پرداخته‌ایم:

مارک و پلو:

وی در بخشی از پیشگفتار آورده است:

«اگر این مجموعه بتواند تابوی غیرممکن بودن سفر را در ذهن خواننده‌ی ایرانی و به‌ویژه‌ خوانندگان کتاب بشکند، من موفقیت بزرگی به دست آورده‌ام.»

«ظهر یک روز تابسـتان ، فرشـید با یک پیشـنهاد آمد: « یک سفر تفریحی به ترکیه!» غیر ممکن بود. من یک خبرنگار تازه کار با درآمدی اندک بودم که تازه باید هزینه‌های تحصیلم در دانشـگاه را هم تأمین می‌کردم. در تفکر ما ایرانیـان سفر به خارج همیشـه کاری غیر ضروری و از سر سیری بوده است. با نگاه برآمده از چنـین تفکری پاسخ اولیه من منفی بود. اما فرشـید اصرار کرد و نتیجـه چیز دیگری شد. آن سفر انجام شد و در پی آن سفرهای دیگر! سفرهای دیگری تا امروز که این کتاب دست شماست. «مارک و پلو» مجمـوعه ایست از سفرنامه‌های من به فرانسـه،ایتـالیا ، ارمنسـتان ، هنـد، کره جنـوبی ، اسپـانیا ، ایالات‌متحده و ... »

کتابی پر از شور، امید و تجربه‌های جذاب که چون تجربه‌های شخصی و واقعی نویسنده‌اند بسیار به دل می‌نشینند.

در بخش‌هایی از کتاب می‌خوانید:

«بین اروپایی‌ها، خونگرم‌ترین جوان‌ها، بچه‌های ایتالیا و اسپانیا هستند. براى ارتباط برقرار کردن با یک فرانسوى یا سوئدى باید دست‌کم نیم ساعت با او حرف بزنید و درباره‌اش سؤال کنید تا او اولین سؤال را از شما بپرسد. ولى کافیست به یک ایتالیایى یا اسپانیایى سلام کنید، بعد از پنج دقیقه می‌فهمید که اصل و نصب او به کجاى ایتالیا یا اسپانیا می‌رسد و دخترخاله‌ی مادرش پارسال تعطیلات را کجا گذرانده!»

چای نعناع:

شرح سفر بیست روزه ضابطیان در اردیبهشت ماه سال نود و شش به مراکش است. که به گفته خود نویسنده بیشتر شامل بخش‌های مرکزی و شمالی این کشور است .

وی قبل از خواندن کتاب توصیه‌ای دارد:
«قبل از شروع مطالعه کتاب توصیه می‌کنم، دسته‌ای نعنای تازه بخرید، آن را با کمی چای سبز یا سیاه توی قوری دم کنید، پنج دقیقه صبر کنید و… حالا کتاب آماده خواندن است. به مراکش خوش آمدید.»

پشت جلد کتاب چای نعنا چنین آمده است: «مراکش دروازه‌ی آفریقاست و نزدیک‌ترین کشور آفریقایی به اروپا. مراکش زمانی مرا وسوسه کرد که در جنوب اسپانیا فیلم می‌ساختم و وقتی در کوچه پس‌کوچه‌های گرانادا قدم می‌زدم، احساسی از خویشاوندی با مردم آن منطقه داشتم.

ایرانی‌ها مراکش را چندان نمی‌شناسند. در همه‌ی این سال‌ها مراکش جزو کشورهایی بوده که ایرانی‌ها کمتر به آنجا رفت و آمد داشته‌اند. حتی تا همین چند سال پیش هم ویزایی برای رفت‌وآمد صادر نمی‌شد. ریشه‌ی اختلاف‌ها شاید به سال‌های اول انقلاب برگردد؛ زمانی که ملک حسن، پادشاه مراکش، محمدرضا پهلوی را پس از سقوطش در تهران در رباط پناه داد. از همان موقع بود که ملک حسن هم مثل ملک حسین، پادشاه اردن، و انور سادات، رئیس‌جمهور مصر، رفت توی لیست سیاه و ۳۵ سال طول کشید تا فراموشی تاریخ به داد برقراری ارتباط مجدد بین مردم در کشور برسد.»
عکس‌های جذاب این کتاب هم بیشتر شما را با حال و هوای این کشور آشنا می‌کند. بعد از خواندن این کتاب شاید مراکش مقصد بعید سفر شما باشد.

موآ

«موآ» در ویتنام به معنی باران است و ویتنام کشوری است پر باران به همین دلیل سفرنامه ضابطیان به ویتنام موآ نام دارد.

او درباره دلیل انتخاب ویتنام می‌نویسد:

«اینکه ویتنام را برای سفر انتخاب کردم شاید به خاطر رازآلودگی اش بود. چیزی درباره‌اش نمی‌دانستم و به نظرم سرزمین بکر و جذابی می‌آمد. پس یک روز نشستم پای اینترنت و شرایط گرفتن ویزا. کامنت های آدم‌هایی که به ویتنام رفته بودند. شرایط پروازها و غیره را بررسی کردم. مشتاق‌تر شدم. به نظرم باید ویتنام را می‌دیدم و خوانندگان کتاب‌هایم را با آنجا آشنا می‌کردم. پس رفتم...
نام ویتنام برای نسل پیشین ما یادآور جنگی ست که از آن شنیده‌ایم اما کمتر می‌دانیم چه آغاز و انجامی داشته است. برای نسل ما که خود در جنگ بزرگ شد، نام ویتنام یادآور نام برنج‌های کوپنی‌ای بود که با شیوه‌ی پخت ایرانی به بدترین شکل ممکن تبدیل می‌شد. شاید بچه‌های امروز اسم ویتنام را بیشتر روی برندهای کفش و لباس دیده باشند... به همین دلیل بعید می‌دانم کسی از ما جلوه‌ای از هنر و فرهنگ ویتنام را به خاطر داشته باشد یا چیزی غیر از این‌ها بداند!»

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

«جشن نیمه‌ی پاییز نشانه‌ی مهم دیگری هم دارد؛ فانوس‌های کاغذی به شکل ماهی کپور که تویشان شمع روشن می‌شود و به هوا می‌رود. پشت این ماهی‌های نورانی قصه‌ای پنهان‌شده است. افسانه‌ای قدیمی می‌گوید در سال‌های دور، روح یک ماهی کپور شب عید نیمه‌ی پاییز به خیابان آمد و آدم‌ها را کشت و بعد از آن مردم دیگر جرئت نمی‌کردند در این شب از خانه بیرون بیایند. سال‌ها می‌گذرد تا فکری بکر به ذهن یکی از مردم می‌رسد. او همین فانوس‌های شبیه ماهی کپور را طراحی می‌کند، با این باور که آن روح سرگردان خطرناک با دیدن این فانوس‌ها می‌ترسد و فرار می‌کند.»

بی زمستان

بی زمستان آخرین سفرنامه ضابطیان که قرار بود کتاب چهار فصلی باشد، اما از آن جایی که سفر زمستانی ضابطیان به یکی از کشورهای سردسیر عملی نشد، با «بی زمستان» که همراه شوید بهار را در تاجیکستان، تابستان را در آذربایجان و پاییز را در گرجستان سپری خواهید کرد. سفر چهارم و زمستانی قرار بود به اکراین باشد که محقق نشد.

در بخشی از کتاب می‌خوانید:

«با زحمت برایم توضیح می‌دهد که آن‌ها به فردا می‌گویند پگاه و به پس‌فردا می‌گویند فردا! نزدیک بود همین اشتباه ساده کل برنامه‌ی سفرم را به هم بریزد.

در کلام تاجیک‌ها می‌توان واژه‌های زیبایی پیدا کرد. واژه‌های فراموش‌شده‌ای که روزگاری در زبان فارسی استفاده می‌شدند. شباهت بعضی از این واژه‌ها با واژه‌هایی که قدیم در خراسان استفاده می‌شد دست‌کم برای من خاطره‌انگیز است. سال‌ها بعد از آنکه مادربزرگ مشهدی‌ام را از دست داده‌ام، حالا بعضی از واژه‌هایی که استفاده می‌کرد را اینجا می‌شنوم. مادربزرگم همیشه به حیاط می‌گفت هولی. و این واژه اینجا واژه‌ای بسیار رایج است که در طول روز ممکن است بارها استفاده شود. یا مادربزرگم هیچ‌وقت نمی‌گفت باد می‌آید، همیشه به‌جای واژه‌ی باد از واژه‌ی شمال استفاده می‌کرد. درست مثل سهراب که حالا می‌گوید: «منصور جُن! شیشه رُ پویین بدهید که شِمال بوزد.

#خونه_بمونیم

قادر آشنا مدیرکل هنرهای نمایشی در پیامی هفتم فروردین، روز ملی هنرهای نمایشی را به اهالی این هنر تبریک گفت.

به گزارش تیوال از روابط‌عمومی اداره‌کل هنرهای نمایشی، قادر آشنا در پیامی ضمن تبریک هفتم فروردین، روز ملی هنرهای نمایشی در تقویم رسمی ایران به اهالی هنر نمایش بر لزوم پایبندی به منع گردهمایی برای کنترل گسترش ویروس کرونا تاکید کرد.

 متن پیام قادر آشنا مدیرکل هنرهای نمایشی به شرح زیر است:  

«نومیدمردم را

معادی مقدر نیست.

چاووشیِ‌ امیدانگیزِ توست

بی‌گمان

که این قافله را به وطن می‌رساند.

قرین‌‌‌شدن همراهی دوباره‌ام با اهالی نمایش را با روزی که در تقویم رسمی کشورمان به نامِ نامی ایشان ثبت شده است به فال نیک گرفته و این روز خجسته را به آنان که صحنه تئاتر و آن‌چه بر آن گذشته و می‌گذرد، دغدغه توقف‌ناپذیرشان است تبریک می‌گویم. 

روزی که این بار و برخلاف سه سال گذشته نه با گردآمدن به گرد مجموعه‌های تئاتری‌مان، که هر کدام در سینه خود گرامی‌اش می‌داریم، گرامیداشتی که با زنده نگه داشتن سوسوی امید در قلب‌مان نیز همراه است. امید به رخت بربستن سایه ترسِ ناگزیری که مهمانی ناخوانده بر زندگی‌مان افکنده است و امید به گردهم آمدن دوباره‌مان گردِ یکدیگر. 

هفتم فروردین ۱۳۹۹، روز ملی هنرهای نمایشی در ایران مطابق با روز جهانی تئاتر بر اهالی نمایش، نمایش‌سازان و نمایش‌بینان خجسته باد.»   

هفتم فروردین‌ مطابق با ۲۷ مارس، روز جهانی تئاتر، از سال ۹۶ به عنوان روز ملی هنرهای نمایشی در تقویم رسمی به ثبت رسید و تا پیش از سال ۹۹ جشن‌هایی به مناسبت این روز در سراسر کشور برگزار می‌شد.

سفرنامه‌ها همیشه عجیب و خیال انگیزند ، دیدن جهان از زاویه دید راوی وقتی در خانه نشسته ایم و با وی همسفر میشویم.

کتاب «غذا، دعا، عشق» نوشته‌ی «الیزابت گیلبرت» داستان زنی است در جست و جوی همه‌چیز در «ایتالیا»، «هند» و «اندونزی». این کتاب پرفروش‌ترین کتاب نیویوک‌تایمز در ۱۵۸ هفته‌ی متوالی با فروشی بیش از ۵ میلیون نسخه چاپی بوده است.  مجله تایمز الیزابت گیلبرت Elizabeth Gilbert را در لیست صد انسان برتر و تاثیر گذار قرن معرفی کرده است. این سفرنامه واقعی، خاطرات پس از طلاق نویسنده است که سفری به دور دنیا را روایت می‌کند ضمن اینکه به سفر درونی خویش نیز اشاره میکند.

الیزابت م. گیلبرت نویسنده رمان و داستان کوتاه و مقاله‌نویس سرشناس آمریکایی است. او در سال ۲۰۰۶ کتاب بخور عبادت کن عشق بورز  را به چاپ رساند و به شهرت جهانی رسید. تمام هزینه‌های نوشتن این کتاب را ناشر تقبل کرده است. این کتاب از دسامبر سال ۲۰۱۰، به مدت ۱۹۹ هفته در لیست پرفروش‌های نیویورک‌تایمز قرار داشت و همچنین الیزابت گیلبرت Elizabeth Gilbert در اوایل دهه هفتاد میلادی، هر چیزی که یک زن آمریکایی مدرن باید داشته باشد  را در زندگی خود داشته است، اما به‌جای احساس خوشبختی و لذت، او در هراس و سردرگمی غوطه‌ور بود. این کتاب درباره خاطرات سفر نویسنده در سراسر جهان پس از جدایی از همسرش و رسیدن به درک درستی از ماهیت خود در جهان هستی است.

او در این کتاب نشان می‌دهد که چگونه این شرایط سخت را پشت سر گذاشت و توانست سه جنبه از حقیقت خود را در برابر سه فرهنگ و پیشینه متفاوت در زندگی کشف کند:  لذت بردن از ایتالیا ، همراه با خوردن غذاهای جذاب ایتالیایی، رسیدن به خودآگاهی و عبادت در هند و برقراری تعادل بین لذت دنیوی و معنوی در جزیره بالی اندونزی.در بخش‌هایی از این کتاب می‌خوانی:

«طوری با خالق هستی صحبت می‌کردم که گویی تازه در مهمانی باهم آشنا شده‌ایم. من از کلماتی استفاده می‌کردم که یاد گرفته بودم در آغاز هر رابطه‌ای باید از آن‌ها استفاده کنم.

ادامه دادم «متأسفم که این وقت شب مزاحم می‌شم، ولی تو بد مخمصه‌ای افتادم. از اینکه تا حالا این‌طور مستقیم باهات صحبت نکردم هم متأسفم، ولی امیدوارم که همیشه برای همه موهبت‌هایی که در زندگی نصیب من کردی شکرگزارت باشم..

« دلایل بسیاری من را از ادامه این فکر بازداشت. اول اینکه جیوانی ده سال از من کوچکتر است، و مثل بیشتر پسرهای بیست‌وچندساله ایتالیایی هنوز با مادرش زندگی می‌کند. همین مسئله به تنهایی کافی است که او همسر مناسبی برای من به حساب نیاید. به علاوه من زن آمریکایی سی‌وپنج‌ساله باتجربه‌ای هستم که به تازگی ازدواج ناموفقی را پشت سر گذاشته است و بلافاصله پس از این جدایی طاقت‌فرسا و ویرانگر رابطه عاشقانه آتشین ناموفقی را تجربه کرده است. این شکست‌های پی‌درپی من را شکننده و افسرده و گویی هفت هزار سال پیر کرده است. نمی‌خواهم خودم را به جیوانی پاک و دوست‌داشتنی تحمیل کنم. ناگفته نماند، دیگر به سنّی رسیده‌ام که بتوانم بر عشق خود به مرد جوان و زیبایی با چشم‌های قهوه‌ای غلبه کنم. به همین دلایل است که پس از گذشت ماه‌ها هنوز تنها هستم. علّت این‌که تصمیم گرفتم امسال مجرّد بمانم هم همین است».

بر اساس این کتاب، یک فیلم سینمایی نیز با بازیگرانی چون «جولیا رابرتز» و «خاویر باردم» ساخته شد.

این فیلم محصول ۲۰۱۰ آمریکاست که در خلاصه آن می‌خوانید :

الیزابت گیلبرگ زنی است که بعد از شکستی در بارداری و طلاق از همسرش، به این فکر می‌افتد که برای درک ارزش زندگی دست به مسافرتی دور دنیا بزند. او چهار ماه در ایتالیا می‌ماند و غذا می‌خورد (بخور) چهار ماه در هند عبادت می‌کند (عبادت کن) و حالا که دو ارزش زندگی را یافته می‌خواهد تناسبی بین عبادت و خوردن پیدا کند که به‌طور شگفت‌انگیزی به ارزش عشق می‌رسد (عشق بورز) ...

از کجا بخریم:

این روزها که در خانه‌ایم، نسخه چاپی و الکترونیک و صوتی این کتاب را می‌توانیم از فضای مجازی تهیه کنیم مانند:

«خرید نسخه الکترونیک از سایت «طاقچه

خرید نسخه چاپی

«خرید نسخه صوتی از سایت «نوار

#خونه_بمونیم

با آرزوی آرامش و تندرستی برای همه هم‌وطنان و همه انسان‌ها، به آگاهی می‌رسد در ادامه لغو برنامه‌های هنری تا پایان سال ۹۸ به دلیل شیوع ویروس کرونا، بهای آخرین سری از بلیت‌های لغو شده، نیز طبق برنامه اعلام‌شده تیوال، امروز چهارشنبه ۲۸ اسفند ماه ۹۸ به همان کارتی که خرید با آن انجام شده‌بود بازگردانده شد و با این گام، ماموریت اصلی تیوال در پشتیبانی پیامدهای این دوره برای بازار هنر و فرهنگ مرتبط با خود به پایان رسید.

تیم پشتیبانی تیوال از طریق چت آنلاین، ایمیل و شبکه‌های اجتماعی همچنان فعال و آماده پاسخگویی به سوالات و پرسش‌های کاربران و هنرمندان محترم است.

امیدواریم با توجه کامل به رهنمودهای بهداشتی و پایبندی جدی به قاعده #در_خانه_بمانیم به زودی کنار هم در شکوفایی دوباره زندگی در بهار از تماشای هنر لذت ببریم.

بیش از یکماه است که سالنهای تئاتر تعطیل شده و فعالان تئاتری درآمدی ندارند. صد البته این مربوط به هنرمندانی است که مشغول به کار هستند والا بیشتر هنرمندان این عرصه مدتهاست بیکاری را تجربه می کنند. مشکل شیوع کرونا یکی از مشکلات بود که به معضلات تئاتری ها اضافه شد، وگرنه این قشر هنرمندان سالهاست که به انواع مختلف طعم بی توجهی و نادیده گرفته شدن از سوی مسئولان را چشیده اند. کرونا هر چند در ابتدا سکونی یک هفته ای به خانه تئاتر داد، اما بلافاصله این خانه تصمیم گرفت بار کوتاهی های مسئولین را خود به دوش بکشد و دست به کار شد.

شهرام گیل آبادی مدیر عامل این خانه درخصوص شیوع بیماری کرونا و ایجاد وضعیت اضطراری برای هنرمندان تئاتر گفت: وضعیت شیوع بیماری اتفاقی از پیش تعیین شده و با برنامه ریزی نبوده, شیوع این بیماری هنرمندان را در وضعیت بسیار پیچیده ای قرار داده است. از سالن های نمایشی که تعطیل شدند تا هنرمندانی که اثری روی صحنه داشتند و همینطور هنرمندانی که برای اجرای نمایش های سال بعد برنامه ریزی کرده بودند.فقط در یک دوره اجرا ۲۵۰ اثر را از دست دادیم و حال اگر چهار دوره اجرا نمایش را در نظر بگیریم , حدود ۱۰۰۰ اجرای اثر را از دست خواهیم داد و در حدود ۲۵ هزار نفر در حوزه تئاتر بیکار می شوند.

بسیاری از هنرمندان تئاتر نه کارمند و نه عضو موسسه ای هستند تا حقوقی دریافت کنند، این مسئله شکست مالی و اقتصادی برای هنرمندان تئاتر کشور است. در نتیجه این شکست اقتصادی، بسیاری از هنرمندان را با مشکلات معیشتی رو به رو می کند که حتی نمی توانند احتیاج های اولیه خود را رفع کنند، بنابراین باید ضرر و زیان آن ها توسط دولت دیده و جبران شود.

مرور اولیه قوانین کشور به ما می گوید که دولت بر اساس بیمه ها توانایی قانونی جبران خسارت های هنرمندان را دارد, تاکنون بیمه ایران از تمامی قراردادهای اهالی تئاترکسر شده و حال وقت آن است تا ضررهنرمندان , سالن های نمایشی و... پرداخت شود. خوشبختانه امروز در صندوق اعتباری هنر به این تصمیم رسیدیم که در سه ماه نخست سال ۱۳۹۹ بیمه تامین اجتماعی و درمانی هنرمندان عضو صندوق اعتباری هنر توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و صندوق اعتباری هنر پرداخت شود.

این شکست اقتصادی فرهنگ است، گاهی گفته می شود بازار و فروش کالا خوب نیست اما در حوزه فرهنگ و هنر شاهد شکست اقتصادی فرهنگ و هنر هستیم زیرا سرمایه اهالی فرهنگ و هنر فکرو معرفت است، این شکست اقتصادی باید از سوی دولت جبران شود . در نامه ای که برای دفتر  رئیس جمهور، وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی و آقای نوبخت فرستاده شد، شش بسته برای جبران ضرر و زیان هنرمندان پیشنهاد شده است.

ظلم به فرهنگ و هنر کاملا عیان است, بانک مرکزی بر اساس دستور رئیس جمهور باید تسهیلات را به تعویق بیاندازد ولی این موضوع شامل حوزه  مشاغل فرهنگی هنری که تسهیلات گرفته اند نمی شود.از همین رو هیچ چاره جز پویایی و خلاقیت سیستم معرفت برنامه ریزی در حوزه فرهنگی نداریم. متاسفانه این پویایی و خلاقیت وجود ندارد و سبب شکست های سنگین می شود. با این وجود هنوز هم دیر نشده و باید یک کمیسیون اقتصاد فرهنگ و هنر توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی راه اندازی شود.
پیشنهاد عملی و عملیاتی من این است که یک بسته حمایتی تا تاریخ ۲۹ اسفند به هنرمندان و اهالی فرهنگ اهدا شود، دوم اختصاص بسته تسهیلات ارزان قیمت به گروه های نمایشی , تماشاخانه ها و هنرمندان از تاریخ ۲۰ فروردین است .

در حال حاضر مشکلات بهداشتی زیادی داریم و ۱۴ نفر از اهالی تئاتر به بیماری کرونا مبتلا شده اند مانند بهروز بقایی، رضا صمدپور و...

تمام سرمایه این هنرمندان از لحاظ معیشتی و کاری از طریق پروژه های مقطعی و قراردادها است حال این قراردادها حذف شده , پس چه کسی باید حمایت کند؟

از طرفی بی پناهی فرهنگ و هنر در این برهه از زمان خود را نشان داده است . مطالبه اهل فرهنگ و هنراز دولت این است که فرهنگ و هنر را فراموش نکنند زیرا در مواقعی که نیاز به فرهنگ و هنر داریم , بزرگان فرهنگ و هنر مجالس را مزین می کنند  اما اکنون تنها و در سکوت ظلم معیشتی و ظلم حمایتی را تحمل می کنند.

گیل آبادی در خصوص کمک های خانه تئاتر به هنرمندان و اهالی تئاتر گفت: خانه تئاتر در کنار تمام هنرمندان تئاتر ایران است, در اولین حرکت خانه تئاتر کارهای معنوی صورت گرفته و سپس کمپین های مردمی به راه افتاده است , تلاش داریم در فضای معیشتی کمک اندکی به اعضای خانه تئاتر داشته باشیم که بر اساس برنامه ریزی های صورت گرفته در بحث حمایتی وارد شده ایم تا مشکلی برای اعضای خانه تئاتر ایجاد نشود اما واقعیت موضوع خالی بودن دست ما است و ما در حد توان برنامه ریزی و عمل می کنیم . بنابراین اکنون زمان آن است که دولت با پویش ویژه خود کنار فرهنگ و هنر قرار بگیرد و اگر چنین اتفاقی نیفتد , پس این دولت دولتی نیست که بتواند مقتضیات اولیه نخبگان خود را برطرف کند و اساسا مبتنی بر کمک های مردمی کارها را پیش می بریم و نیازی به دولتی که در سختی ها کنار ما نباشد، نخواهیم داشت.

این روزها فرصت خوبی برای گردشگری مجازی در جهان است دیدن موزه‌ها و جاذبه‌های جهان از پشت مانیتور کامپیوتر و یا صفحه موبایل.

موزه اورسی (Musée d'Orsay) از معروفترین موزه‌های فرانسه و یکی از موزه‌های مهم نقاشی و مجسمه‌سازی جهان و دومین موزه پربازدید در پاریس است. که امکان بازدید مجازی رایگان آن فراهم شده است.

می‌توانید در گالری و اتاق‌های مختلف آن تابلوهای کم نظیر و شاهکارهای هنرمندان سبک امپرسیونیسم را پیدا کنید.

 این موزه در سال ۱۹۸۶ میلادی در کنار رودخانه سن پاریس افتتاح شد. این موزه نتیجه بازسازی یک ایستگاه قطار قدیمی است و مشهورترین مجموعه آثار هنر ملی امپرسیونیسم و پست امپرسیونیسم فرانسه درآن به نمایش در آمده که در سال‌های ۱۸۴۸ تا ۱۹۱۴ میلادی خلق شده‌اند. در این موزه آثاری مشهور و در سبک‌های کمتر شناخته شده مانند سمبولیسم، نقاشی نقطه نقطه و واقع گرایی نیز در اینجا موجود است.

اگر به طبقه بالای این موزه بروید خواهید دید  که برای استفاده بهتر از نور سقفی شیشه‌ای دارد. در طبقه سوم می‌توانید تمام آثار مشهور نقاشان امپرسیونیست مانند «کلود مونه»، «کامی پیسارو»، «پیر آگوست رنوآر»، «ادوار مانه» و البته آثاری از هنرمندان سبک پست امپرسیونیسم مانند «پل سزان»، «ون گوگ» و خیلی‌های دیگر را ببینید.

شب پر ستاره ونسان ونگوگ ۱۸۸۹

احتمالاً مشهورترین نقاشی این طبقه موزه از «ادوار مانه» در سال ۱۸۶۳ با نام «نهار در چمنزار» است. در این طبقه اثر مشهور «ادگار دگا» با نام «چهار رقاص» نیز به چشم می‌خورد. اثر مشهور رنوآر با نام «رقص در مولن دلا گالت» نیز در همین جا قرار دارد. 

این مجموعه سه طبقه آثار دیگری را از هنر نو مانند مبلمان، مجسمه‌ها و سایر وسائل تزئینی در طبقه دوم خود جای داده است. بلیط این موزه ۱۴ یورو است.

رقص در مولن دلا گالت ۱۸۷۷ اثر پیر آگوست رنوار

#خونه_بمونیم

شهرام کرمی مدیر پیشین اداره‌ کل هنرهای نمایشی انتخاب قادر آشنا را به عنوان مدیر جدید این اداره‌ کل تبریک گفت.

 به گزارش تیوال به نقل از روابط‌عمومی اداره‌کل هنرهای نمایشی، شهرام کرمی مدیر پیشین این اداره‌کل در پیامی انتخاب قادر آشنا را به عنوان مدیرکل جدید این اداره از سوی وزیر فرهنگ‌وارشاد اسلامی تبریک گفت.

 متن پیام شهرام کرمی به شرح زیر است:

«پرده بگردان و بزن ساز نو
هین که رسید از فلک آواز نو

به باور من، دسترنج تئاتر، تولد دانایی است و از تئاتر -این آموزگار کهن- آموخته‌ام که ستایش‌گر روزهای خوب گذشته و امیدوار فرداهای در راه باشم. خرسندم که در آستانه‌ بهار، خوش‌آمدگوی برادر ارجمندم دکتر قادر آشنا باشم که به آشنایی او با تئاتر ایمان دارم و به اتفاق، او را در این سال‌ها، به کسوت خدمتگزاری در ساحت فرهنگ‌وهنر درک کرده‌ایم. آرمان‌وآرزوی من، خوش‌فرجامی افق پیش روی او و همه‌ همدلان هنر شریف تئاتر است. امیدوارم این انتخاب ناب، روزگار دیگرگونه‌ای را برای تئاتر رقم بزند. چنین باد.»

در پی استعفای شهرام کرمی از مدیریت اداره‌کل هنرهای نمایشی، ظهر امروز سه‌شنبه ۲۷ اسفند ۹۸ قادر آشنا در حکمی از سوی سیدعباس صالحی، وزیر فرهنگ‌ و ارشاد اسلامی به عنوان مدیر این اداره‌ کل منصوب شد.