فیلم › شب‌های روشن

گاهی وقت ها آدم دلش میخواد با یکی دو کلمه حرف بزنه! ولی خوب اگر یکی نباشه که اون دو کلمه اونو بشنوه می‌دونی چی میشه؟ با خودش میگه:من چرا باید دنبال یکی باشم که باهاش دو کلمه حرف بزنم، اصلا خودم می‌تونم با خودم بیشتر ازدو کلمه حرف بزنم و حرفای خودمو بهتر بفهمم. کسی که به اینجا برسه نه می‌گرده نه می‌خوابه...!

به من گفت: بیا

به من گفت: بمان

به من گفت: بخند

به من گفت: بمیر

آمدم...

ماندم...

خندیدم...

مردم...


"ناظم حکمت"

و یک شعر زیبا از نصرت رحمانی

"پروانه ی مسین
آیینه وار!
برپا نشسته بود در پهنه ی لجن!
و هر دو روی آن خط بود
خطی به سوی پوچ،
خطی به مرز هیچ..."

این فیلم برداشتی آزاد از رمان شب‌های روشن اثر داستایوفسکی است
فیلمی که میتونی چند بار ببینی و هر بار بیش از پیش از دیالوگهای زیبا و ماندگارش لذت ببری...

مرگ را پروای آن نیست که به انگیزه ای اندیشد...
زندگی را فرصتی آنقدر نیست که در آیینه به قدمت خویش بنگرد یا از لبخندی و اشک یکی را سنجیده گزین کند...
عشق را مجالی نیست حتی آنقدر که بگوید برای چه دوست می دارمت...

دارم خیالاتمو دور می ریزم
تا جا واسه تنها واقعیت زندگیم باز بشه!

با صد هزار مردم تنهایی،
بی صد هزار مردم تنهایی!

وقتی حواست نیست،
زیباترینی!
وقتی حواست هست،
فقط زیبایی!

اینجا نمیشه به کسی نزدیک شد
آدما از دور دوست داشتنی ترن...

روشنی زیاد هم چیز جالبی نیست
آدم همه چیز و میبینه و همه اونو میبینن
توی تاریکی آدم میتونه خیال کنه
چیزی،جایی،کسی
منتظرشه

داستان شب های روشن یک نسخه قدیمی تر ایتالیایی هم دارد به نام " Le notti bianche"که با بازی مارچلو ماسترویانی می باشد ولی آن چیزی که باعت زیبایی اثر فرزاد موتمن از منظر بنده شده دادن رنگ و بویی شرقی به این داستان و دیالوگ های فوق العاده این فیلم هست.در نسخه ایتالیایی مرد داستان بیشتر یک آدم عادی تنها هست در صورتی که در داستان موتمن یک"استاد" است که دایه دار عقل و منطق است و وقتی که دچار عشق می شود تمام کتاب های خود را که عمری صرف جمع آوری آنها کرده و سمبل عقل گرایی هست را به یکباره می فروشد چون دیگر برای او ارزشی ندارند و در آخر هم هردو به عشق افلاطونی دچار می شوند نه یک حسرت هم آغوشی مثل نسخه ایتالیایی این اثر موفق باشید.
"روشنی زیاد هم چیز جالبی نیست آدم همه چیز و میبینه و همه اونو میبینن توی تاریکی آدم میتونه خیال کنه چیزی،جایی،کسی منتظرشه"

The most romantic adapted Iranian movie ever

عالی ، لطیف و دوست داشتنی... خوشحال شدم که دوباره توی سالن سینما اکران شد تا برای چند دهمین بار این فیلم رو تماشا کنم.... و متاسفم از اینکه همچنان فیلم یک دهه پیش بیشتر از فیلمهای امروز آدم رو به وجد میاره و لذت بخشه..... امیدوارم این تجربه ها تکرار بشه....

من عاشق این فیلمم . 8با ردیدمش . تواین فضای لوس و پوچ سینمای ایران این فیلما شاهکاره

برای N اُمین بار این فیلم رو دیدم و لذت بردم.
کاش مؤتمن بعد از این فیلم هم فیلم‌های خوب میساخت...
راستی، چرا به جز فرهادی دیگه کسی فیلم خوب نمیسازه؟

دل من همی داد گفتی گوایی / که باشد مرا روزی از تو جدایی.

فیلم فوق العاده خوبی بود که سهم مهمی از اون متوجه نبوغ داستایفسکیه(انصافا داستان خیلی قوی تر از اقتباس سینماییشه)
ولی اون چیزی که خیلی آزارم داد حجم بالای دیالوگا بود
این فیلم باید خیلی کم حرفتر میشد(کیم کی دوک رو میخواست)
دیدن فیلم رو پرده سینمایی که تو فیلم خرایه اونو نشون میده حس خوبی رو منتقل میکرد(سینما آزادی)