نگاهی به نمایش البته . . .
. . . مهم ترین مشکل نمایش البته، رو شدن دست نویسنده در همان ده دقیقه اول، و سپس تکرار ایده جذاب نمایش، و دست آخر بیان آشکار بن مایه ی متن از زبان بازیگر زن (شقایق تحسینی) است . . .
. . . اتفاق دومی که در این نمایش افتاد و به دل من نچسبید، نوع نگاه کارگردان به مقوله ی بازی در این نمایش بود. مشخص است که علیرضا طاهری تعمدا میزانسن را بر این اساس تعریف کرده است که بازی ها بدون وجود المان های واقعی صورت گیرد . . .
. . . علیرضا طاهری دست کم ایده پردازی دارد. اگر چه ایده هایش را دوست نداشتم اما این چیزی از ارزش تلاش او و بازیگرانش کم نخواهد کرد. برایش آرزوی موفقیت در کار های آتی (به ویژه مکتب تهران و اجرای مهر ماه) را دارم.
(متن کامل در لینک زیر):
http://nooshinslegacy.blogfa.com/post/5