نمایش›من و در لجباز

با سلام.:)
من این نمایش رو هفته پیش دیدم:)).. خب عموما ترجیح میدم توضیحی ندم در مورد داستان اما بطور خلاصه میشه گفت یه نمایش بیکلام و شادیه که آواها و موسیقی شادش حرف اول رو میزنه و البته موضوع جالبی هم داره. در مورد یک "در" که کاربردش تو نمایش بگونه‌ای عنوان میشه که تو ذهن بچه‌ها تصوّری از درهای مختلف مثل درِ مدرسه.. درِ خونه.. درِ باغ وحش.. درِ اداره پلیس و.. و.. رو تصویرسازی و مجسم میکنه. بنظرم نمایش کمک میکنه به قوه تخیل‌پردازیه بچه‌ها و مانوردهی داره روی بعد شخصیتیه "منِ" کودک.. اتکا کردن به خود و توانییهای فردی و پرورش بُعد شخصیتیه کودک.
روزی که من اجرا رو دیدم جزو اجراهای اولشون بود و کمی بازیها ضعیف بود.. امیدوارم الان دیگه رفته رفتهتو اجراهای مکررشون بازیا بهتر و قویتر شده باشه.:) از لحاظ گروه سنی هم بنظر خودم که کارِ کودک اصلن شرط سنی نداره! ;))) همه سنین از کودکی گرفته تا پیری باید در ماه یکی دوبار بیان و تئاتر کودک ببینن کودک درونشون شاد بشه. ;))

البته این "آواها"یی که گفتم منظورم موزیکال بودن یا آوازخوانی نیستا!.. منظورم صداهای اشخاصه.. مثل صداهایی که تو کارتونهای بیکلام میشنویم.. مثلن صدای خوشحالی و ناراحتی.. و یا صدا زدنِ مادر و پدر که اتفاقن تو این نمایش مامان و بابا " مام" و "دد" خطاب میشدن..:)) )
خداحافظی و سلام هم " بای" و های".
در همین حد.:)

خیلی خیلی ممنون رعنا جان...لطف کردی...