مجموعه نمایش رادیویی ›غلطگیرِ مشکی

نمایش رو دوست دارم و هر قسمت دنبال میکنم.
تا قسمت سوم تعلیق و بی وزنی جذابی توی کار موج میزنه که در قسمت چهارم و پنجم تغییر جهت میده. انگار از یه شناور بودن توی خلا به سمت غر و ناله میره. قسمتهای اول برای من جذابتر بود. نمی دونم تا قسمت دهم به کجاها میره اما دنبالش میکنم.
از جنس صدا و احساس چند وجهیی که تو صدای شخصیت اصلی هست خیلی لذت میبرم. همینطور جایی از صداش که برای نریت کردن انتخاب کرده. به گمونم خانم بهاری باشن. دست مریزاد
حوصله ای که در ارایه ی داستان به خرج داده شده هم تحسین برانگیزه. معمولا تو نمایش ها و فیلم ها یه عجله ای حس میکنم. انگار نمایش یا کارگردان هوله که حرفاش رو بزنه اما اینجا اینطور نیست. هر قسمت از هیچ کجا(بخوانید هیجّا) شروع میشه و به هیجا ختم میشه. براوو

۸ دقیقه و سی و سه ثانیه درام...
به دلیل نامعلومی من رو به یاد نمایش های جانی دالر انداخت...
از طرفی شبیه فضای بازی مکس پین هم بود. همون ۱۵-۲۰ سال پیشیه...
لذت بردم...
اپیزود های بعدیش رو چطور باید شنید؟