نمایش › مافیا

هفته پیش نمایش رو دیدم و حسابی بهم چسبید. با یه حال خیلی خووووب و احساس رضایت از سالن بیرون‌ اومدم.
بازی ها فوق العاده؛ به خصوص آقای زارع (مثل همیشه) و خانم عابدی.
خسته نباشید میگم به عوامل گروه و امیدوارم باز هم‌ تمدید شه...

خیلی خوب بود. یک نمایش ایرانی متناسب فضای کنونی جامعه ایران و عیان سازی جنبه های زندگی خودمان.

5 اجرای پایانی نایش"مافیا"

نمایش"مافیا"که با استقبال تماشاگران و هنرمندان مواجه شده تنها 5 اجرای دیگر در تئاتر باران خواهد داشت

فروش روزهای جدید این نمایش در سایت تیوال اغاز شد

نمایش مافیا به نویسندگی و کارگردانی «افروز فروزند» با بازی نگار عابدی، حمیدرضا فلاحی، علی تاجمیر، میثاق زارع، غزاله نظر، اِروین گالستیان، تنی آواکیان و با صدای گلچهر دامغانی

ساعت21

تئاتر باران

میشه گفت همه چی سر جاش و مطلوب بود
بازی های خوب علی الخصوص آقای زارع ( هدایت) و خانم عابدی ( بنفشه)
طراحی صحنه ساده ولی ملموس
طنز به جا
دیالوگ های خوب
نوع بازگو کردن داستان رو هم دوست داشتم



عالی عالی
لذت بردم
ممنون از تیم خوب مافیا

سوالی که بعد از دیدن اجرا برام پیش اومد اینه که اگر من بودم تصمیمم چی بود؟

تاتر خیلی خوب بود.پیشنهاد میکنم که دیدنش رو از دست ندید

"مافیا" شنبه ساعت۱۸:۳۰، اجرا می‌شود



نمایش "مافیا" کاری از افروز فروزند روز شنبه 26 فروردین ماه اجرای ویژه‌ای در ساعت۱۸:۳۰ خواهد داشت.

به گزارش روابط عمومی، به دلیل استقبال تماشاگران و درخواست های مکرر برای اجرای این نمایش در ساعتی زودتر، نمایش "مافیا" به کارگردانی افروز فروزند که اجرای خود را در سال 96 از هفتم فروردین ماه در تئاتر باران آغاز کرده است، روز شنبه 26 فروردین ماه ساعت 18:30 به روی صحنه می‌رود.

نسخه نمی پیچد / نقدی فرم گرا بر نمایش "مافیا" نوشته و کار افروز فروزند

رضا آشفته: زیبایی نمایش "مافیا" در اینجاست که نسخه نمی پیچد و کسی را در ظاهر امر محکوم نمی کند.


سرویس تئاتر هنرآنلاین:

زمان در گذر است و باد را نشنیده بی‌نگار

ما مردمانیم که گوش فلک را کر می‌کنیم

به رسوایی هم باشد، بنگر خود را در دایره زیستن...

"مافیا" ... دیدن ادامه ›› یک نمایش اجتماعی است که با لحن طنز می‌خواهد از وضعیت موجود در روابط هفت تن از دوستانی که نسبت به دو نفر دیگرشان - ناخواسته یا خواسته- زاویه پیدا کرده‌اند، انتقاد کند. البته زیبایی نمایش در اینجاست که نسخه نمی‌پیچد و کسی را در ظاهر امر محکوم نمی‌کند اما در باطن می شود بنابر دیدگاه درونی هر مخاطب نیز نسبت به آن زوایه پیدا کرد اما این دلیل نمی‌شود که نمایش را ابرازگر نکته خاصی بدانیم.

قصه از این قرار است که هفت نفر از این نه نفر می‌خواسته‌اند که راهی ترکیه شوند با هدف سیر و سیاحت اما لب مرز، دو نفر به دلیل مشکلاتی ماندگار شده و مابقی به سفر ادامه داده‌اند. حالا چند روزی گذشته و از سفر به تهران بازگشته‌اند و در یک دورهمی دارند مافیا بازی می‌کنند و در این لابلا، حقایق تلخی از روابط آنها در آمیزش با شیرینی طنزی روایت می‌شود. ساختار درام تا حد زیادی روایتگر نوع برشتی است و در آن همین لحن اپیک یا حماسی نیز موج می‌زند و.. به هر روی باید که در این بین حقایق موجود مطرح شود که می‌شود.

شهرام و منیر آن دو دوست غایب از میان جمع هستند که در مرز ترکیه، برایشان مشکلی پیش آمده است و الان آن مرد نیست و همسرش به دنبال یافتن سر نخ‌هایی برای یافتن همسرش است... در این دورهمی که در خانه مهناز (غزاله نظر) و احمد (علی تاجمیر) و به انگیزه خداحافظی آن دو برای رفتن به کشور دیگری برگزار می‌شود؛ بنفشه (نگار عابدی) و غلام رضا (حمیدرضا فلاحی) یک زن و شوهرند که تا حدودی نیز با هم ساز مخالف می‌زنند. زن آرایشگر و مرد دلال فوتبال است. سِوان (اروین گالستیان) و آریا (تِنی آواکیان) یک برادر و خواهر ارمنی‌اند که خواهر بر برادر اشراف دارد و درواقع گاهی هم سرزنش و کتک کاری‌اش را هم می‌کند. هدایت (میثاق زارع) هم مرد مجردی است که انگار دلبسته هیچ دختری نمی‌شود و همه را هم جذب خودش می‌کند چنانچه الان دختر کوچک جمع (آریا) عاشق اوست و این راز را تنها به بنفشه می‌گوید و هر چند بنفشه با این دلدادگی و حتی ازدواج مخالفت می‌کند اما باز هم این دلبستگی اتفاق افتاده است و بسیار نرم و پنهان دارد کار خودش را می‌کند. مهناز و احمد هم انگار دعوایی با هم ندارند اما آنها در پایان بر سر بچه‌دار شدن و رفتن به خارج از کشور دعوای بزرگی می‌کنند. احمد بچه می‌خواهد اما مهناز برای ادامه تحصیل در رشته ریاضی و طی کردن مدارج بالاتر نیازمند سفر به خارج است و دلش حالا حالاها بچه نمی‌خواهد اما...

ساختار مهمانی

ساختار مهمانی و دور همی که خیلی در فیلم، سریال و تلویزیون بارها تجربه‌اش کرده‌اند، شده است خط و ربط شکل و شمایل نمایش "مافیا". ما قبلا هم نمایش‌های "گاهی" نوشته آرش عباسی، "نوشتن در تاریکی" نوشته محمد یعقوبی و فیلم‌های "الی" اصغر فرهادی را به عنوان نمونه‌های برجسته چنین ساختاری دیده‌ایم. اما افروز فروزند توانسته با اضافه کردن بازی مافیا شکل تازه‌ای به این وضعیت به ظاهر تکراری ببخشد و روایت‌هایش را جنبه درونی بدهد و البته منیر نیز آن صدای پنهانی است که همه واگویه‌ها را یک کاسه می‌کند که بشود از دل آنها به یک جمع‌بندی دلبخواهی رسید. اگر این کار نمی‌شد حتما چیزی کم داشت و نمی‌شد مافیا را حجتی به اندازه این متن‌های نامبرده شده دوست داشت اما حالا این ساختار روایت، نمایش، و بازی بسیار جلوه نوینی به خود گرفته و ما را دچار کنش‌مندی موثر و حتی زوایه‌دار شدن می‌کند. ما دچار تفکر می‌شویم و شاید فراتر از این به کشف و مشاهداتی از این وضعیت برسیم که در پس آن پنهان شده است و باید که از زیر لایه‌ها جستجویش کرد.

بازی مافیا

مافیا (که گرگینه یا آدمکش نیز نامیده می‌شود) یک بازی گروهی است که نبرد بین یک اقلیت آگاه و یک اکثریت ناآگاه را شبیه‌سازی می‌کند. بازیکنان به طور مخفیانه تعیین نقش می‌شوند: یا مافیا، که همدیگر را می‌شناسند؛ یا شهروند، که تنها از تعداد افراد مافیا آگاه هستند. در فاز شب بازی، افراد مافیا به صورت مخفیانه یک شهروند را می‌کشند. در طول فاز روز، تمام بازیکنان بازمانده در مورد هویت‌های مافیایی بحث می‌کنند و برای حذف یک مظنون رای می‌دهند.

بازی ادامه می‌یابد تا زمانی که همهه مافیاها حذف شوند (برد شهروندان) و یا تعداد مافیاها و شهروندان برابر شود (برد مافیا). یک بازی معمولی با ۷ شهروند (دکتر-کارآگاه-شهروند ساده) و ۲ مافیا شروع می‌شود. این بازی به صورت آنلاین نیز قابل اجراست.

بنابراین بازی مافیا می‌تواند در ضمن بیان اجرایی تاثیرگذار باشد، در ایجاد فضا و القای مفاهیم و حتی تاثیر بر کنش و ضرباهنگ حضور موثری داشته باشد و این خود حلقه‌ای می‌شود برای ایجاد ساختاری قابل اعتنا و تامل موجود در روابط و بیان دردها و کنش مندی‌ها که خودش مضاف می‌شود بر کلیت اجرا، و شاهد رویداد نابی در صحنه باشیم.

به هر تقدیر تئاتر هنری وابسته به جریان راستین زندگی است و می‌تواند وام‌دار بسیاری از چیزهایی باشیم که در روال عادی زندگی با آن کنار می‌آییم و لازمه بودن ماست. مگر می‌شود بودن انواع بازی را انکار کرد؟ همان طور که آیین‌های مذهبی و اسطوره‌ای نیز در زندگی ما را به خود وا می‌دارد. شاید برای برخی فوتبال چنین حس و حالتی را ایجاد کند که پیش از این محمد رحمانیان در نمایش "فنز" نسبت به هواداران متعصب، کنش‌مندی چند کاراکتر را دیده‌ایم اما در اینجا فوتبال به برنامه نود و دلال بودن غلامرضا خلاصه شده که باز هم جاذبه‌های نمایشی خود را به صحنه تزریق خواهد کرد اما مافیا بازی مفهومی و چالش برانگیز است که در عین حال لبریز از کشمکش خواهد بود و این تعلیق بنیادین را برای برپا ماندن نظم ساختاری تضمین خواهد کرد. بنابراین ساختار می‌تواند در دایره القاگری‌ها ما را متوجه بسیار از مفاهیم نماید و از این زیباتر نیست که در لفافه می‌مانند و ما به تدریج و در طول زمان با آن کنار می‌آییم.

نفاق و راستی

در بروشور هم اشاره‌ای به گفتار شمس‌الدین محمد تبریزی شده است که خط فکری غایی این اثر را باید در این نوشتار سراغ گرفت:

فی الجمله تو را یک سخن بگویم: این مردمان به "نفاق"، خوشدل می‌شوند و به "راستی"، غمگین می‌شوند. او را گفتم (تو) مرد(ی) بزرگی و در عصر، یگانه‌ای. خوشدل شد و دست من گرفت و گفت مشتاق بودم و مقصر بودم. و پارسال با او راستی گفتم. خصم من شد و دشمن شد. عجب نیست این؟ با مردمان به نفاق می‌باید زیست تا در میان ایشان با خوشی باشی. همچنین راستی آغاز کردی، به کوه و بیابان باید رفت که میان خلق راه نیست.

به هر تقدیر ایران سرزمین شعر و عرفان است و این عرفا تا بیخ و بن در انسان نفوذ کرده و از حال و روزشان به نیکی آگاه شده‌اند. تورق هر یک از این اولیاست که راهگشاست وگرنه باید در آن دایره بسته نفاق و تنگنای نادانی ماندگار شد و به روزگار ناخوش خندید! اما رهایی رمز و رازش همین است که خویشتنداری و پرهیز از همگان را به دنبال دارد و این همانا پیامد بودن و زیستن است بنابر آنچه که باید همرنگ جماعت شد وگرنه رسوایی دامن گیرت خواهد شد.

تعلق خاطر عارفانی افروز فروزند مثل هر ایرانی هوشمندی در خمیرمایه‌اش موج خواهد زد و این رسمی وارد است و رسومی دارد که اگر با آن متمرکزانه مواجه شد، خود بستر مواجهه عظما را فراهم می‌کند و بسیاری همچنان از این سرچشمه‌های راستین حیات دیگران را سیراب می‌کنند.

بنابراین عرفان هم از وجوه و عناصر شکلی است که در خود پیام و پیامدی دارد که از نسخه پیچاندن پرهیز می‌کند و ما را از قضاوت بازمی‌دارد که انسان موجودی است نازنین لابد...

شکل‌ها و شمایل‌ها

شاید برتولد برشت بیشتر در دیگران رد پایش محسوس باشد اما دیگر کامل نیست چون روح ایرانی و شکل و شمایل خودی نیز در این درام رسوخ کرده است و این درواقع مرحبا دارد! روایت‌های منسوخ از زمان، به دلیل فراموشی دیگرانی که معلوم نیست چه حال و روزی دارند. البته آنان را هم دامن‌گیر هست اما به تدریج چنانچه ما را این حال ناخوش اذیت می‌کند.

در این پردازش شکل‌ها، بازیگران انرژی لازم را دارند چون فضا پر شور و حال است و هیچ یک هم کم نمی‌گذارند اما میثاق زارع بازیگر، با جن‌ام است و انرژی غریبی دارد. او می تواند انرژی را بالا نگه دارد و از افتادن ضرباهنگ جلوگیری کند با آنکه نقش شل و دائم در حال خواب و سکوت را بازی می‌کرد. فلاحی‌پور هم قلدر است و کم نمی‌گذارد و متوجه همه است و البته نقش‌اش هم می‌طلبد که چنین باشد. نگار عابدی همیشه با احساس بوده است و این بار هم یک زن خانه‌دار را بدون رتوش کاری بازی می‌کند. یعنی شفاف است و یک زن بدون تفکر را برای‌مان القا می‌کند. تنی آواکیان هم ناپختگی و جوانی یک دختر را نمایان می‌سازد. اما همچنان می‌توان در بازی اروین گالستیان، علی تاجمیر و غزاله نظر اعمال نظر کرد؛ یعنی نیازمند تغییر و پیشرفت‌اند. با آنکه حضورشان هماهنگی لازم را با دیگران دارد.

منوچهر شجاع هم دو تکه کرده است طراحی صحنه را و شاید این ضرورت دارد. برای آنکه در جمع طوری باید بود که در آن پشت نمی‌شود. اینجا محل بحث و جدل است و آنجا محل آرام گرفتن و بازگشت دوباره به میان جمع. البته در اینجا به دعوا عیان می‌شود و در آنجا به نرمش پنهانی‌ترین وجوه آشکار خواهد شد. البته در میان جمع، نیز تکنیک فرد خوانی یا تک‌گویی است که درونیات منحصر به هر یک از نقش‌ها را آشکار می‌کند. تکنیک پشت شیشه که در اینجا تداعی‌گر یک تراس است، قبلا در اجرای "کوکوی کبوتران حرم" کار علیرضا نادری به شکل عمده‌تری در خدمت اجرا بوده است و اینجا یک سوم از کلیت اجرا را شامل می‌شود و البته با حذف هدفون از گوش‌های تماشاگران و اتکا به پخش صدا در محیط چنین تکنیکی جا افتاده است. این هم وجوه فرمی است که ما را به قاعده نمایشی بودن همه چیز متوجه آن نظرگاه‌های معقولانه‌تر می‌گرداند که باید به منیر و شهرام بیشتر متوجه شویم و آن کشف غایی و اصولی در آنجاست. این همان وجه پنهانی است که "مافیا" را به اثری ذی‌نفوذ و باودام تبدیل خواهد کرد.

| «فی‌الجمله تو را یک سخن بگویم: این مردمان به نفاق خوش‌دل می‌شوند و به راستی غمگین می‌شوند. با مردمان به نفاق می‌باید زیست تا در میانِ ایشان با خوشی باشی.همین که راستی آغاز کردی، به کوه و بیابان برون می‌باید رفت که میان خلق راه نیست.»

در نمایش"مافیا"روایت به ساختار کلاسیک پایبند است که همه چیز در نظم قرار دارد، هر چند نظمی ناپایدار و در ادامه، این نظم به آشفتگی پنهان در لایه‌های زیرین روابط انسانی بدل می‌شود.

راستی فراموش کردم درباره طراحی صحنه هم بگم که کمک بزرگی به کارگردانی کرده بود و کاملا همسو با بازیگر و فضا و سالن بود. نشان از مهارت بالایشان در شناخت نمایش دارد. خسته نباشید ویژه به ایشان آقای منوچهر شجاع.

بهترین نقد انسانی و اجتماعی بود که روی صحنه نظاره گر بودم.

لحظه ای که غلامرضا عکس منیر و شهرام رو جلو صورت تماشاگرها می گیره اوج غصه ما آدمهاست
لحظه ای که بنفشه بغض می کنه و می گه عذاب وجدان ندارم اوج فلاکت ما آدمهاست
لحظه ای که احمد می گه منیر و شهرام گفتن شما برید ما هم رفتیم. اوج عذاب وجدان ما آدمهاست
و لحظه ای که مهناز می گه شاید دارم تقاص تصمیمم رو پس می دم. اوج استیصال ما آدمهاست

واقعا سپاسگزارم از این گروه که اینقدر درست ما آدمها رو جلوی چشممون تشریح کرد. به جرإت میتونم بگم بهترین کاری بود که این چند سال دیدم. با بغض و خنده از سالن بیرون زدم و تا خونه راه رفتم و به خودم و همه ی اون نه نفر فکر کردم. فکر کردم که همه ی ما آدمها روزگاری دوستانی داشتیم که حالا نیستند. فکر کردم الآن چقدر دلتنگشونم.

اخرین جمعه ی سال 1395 به تماشای این نمایش رفتم......و با مجموعه ای از احساسات متفاوت و درهم از سالن بیرون اومدم که البته به معنای بد بودن یا خوب بودن نمایش نبود....فکر می کنم این نمایش توی خط اصلی داستان و روایت (روایت منیر و شهرام )کاستی های بزرگی داشت و داستان های جنبی تقریبا خوب کار شده بود. البته باز تاکید میکنم تقریبا....به این معنی که روایت اصلی کلا گنگ و بی اعتنا گذاشته شده بود در صورتی که مسئله ی اصلی تک تک شخصیت ها و برخوردهاشون و البته خود نمایش بودء حداقل تو اون شب بخصوص....و البته همین مسئله ی اصلی روایتءخیلی بی ربط و بی منطق نقبی میزنه به درونیات حقیقی و البته تقریبا شخصی شخصیت هایی که به یکباره و بی دلیل تصمیم گرفتند که اون شب به افشای حقیقت زندگی شخصی و رابطه شون بپردازند البته با بهانه ی داستان"شهرام و منیر" که به نظرم این بهانه اصلا بهانه ی خوبی برای شکل گیری این موقعیت افشا گری نیست و یا حداقل تو داستان خوب پرداخت نشده...
والبته گره ی بزرگ ذهنی من تو مجموعه ی شخصیت ها و رابطه ی افراد بود که هیچ کدوم هیچ سنخیتی باهم نداشتند... از هر لحاظ....سنیء شخصیتیء فرهنگیء اجتماعی ء جایگاه اجتماعی و احتمالا تحصیلی... البته همه ی ما هم دوستان و رابطه هایی داریم که حتی "تقریبا "هم همسان نیستیم چه برسه به "تحقیقا " و تفاوت های زیادی باهم داریم اما این رابطه ها شامل دوستی هایی از این دست با دوره همی های شبانه و خیلی نزدیک نمیشه...به نظرم بین شخصیت ها و افرادء هیچ رابطه ی منطقی برای دوستی و ارتباط در این سطح خیلی نزدیک و صمیمی وجود نداشت...

نمایش «مافیا» به کارگردانی افروز فروزند همزمان با آیین گرامیداشت روز جهانی تئاتر اجرای مجدد خود را آغاز کرد.


عوامل نمایش «مافیا» با همراهی تماشاگران روز جهانی تئاتر را با قرائت پیام برت بیلی کارگردان مطرح و اهل آفریقای جنوبی در سال 2014 گرامی داشتند. بیلی در پیام خود به مناسبت روز جهانی تئاتر یادآور شده بود که ما (علاقه مندان تئاتر) جمع شده ایم که با هم اشک بریزیم و به خاطر بیاوریم، بخندیم و بیاندیشیم، یاد بگیربم و تایید کنیم و تخیل کنیم.

اجرای نمایش «مافیا» که از هفتم فروردین در تماشاخانه باران شروع شده، تا پایان ماه جاری ادامه دارد. این نمایش به تهیه‌کنندگی بابک قهرمانی و با بازی نگار عابدی، حمیدرضا فلاحی، علی تاج‌میر، میثاق زارع، غزاله نظر، اِروین گالستیان، تنی آواکیان و با صدای گلچهر دامغانی داستان هفت دوست را که در یک مهمانی خداحافظی گرد هم آمده اند روایت می کند؛ دوستانی که تصمیم می گیرند برای واپسین بار مافیا بازی کنند، غافل از آنکه به تدریج لایه‌هایی از زندگیِ گذشته و حال آن‌ها آشکار می‌شود.

تنها

اکنون مرا به قربانگاه می برند
گوش کنید ای شمایان،
در منظری که به تماشا نشسته اید و در شماره حماقت هایتان ازگناهان نکرده ی من افسون تر است
با شما هرگز مرا پیوندی نبوده است
......................................................
خیلی تاتر زیبایی بود. به خانم فروزند و تک تک بازیگران تبریک میگم. سپاس از زحماتتون.

در تعطیلات نوروز هم «مافیا»ببینید

بنا به درخواست تماشاگران و هنرمندان اجرای مافیا بازهم در تاتر باران تمدید شد‌.این نمایش از هفتم فروردین در تیاتر باران روی صحنه می رود.

نمایش مافیا

تئاتر باران، ساعت ۲۱

نویسنده و کارگردان: افروز فروزند
تهیه‌کننده: بابک قهرمانی
طراح صحنه: منوچهر شجاع

بازیگران: نگار عابدی، حمیدرضا فلاحی،
علی تاجمیر، میثاق زارع، غزاله نظر،
اِروین گالستیان، تِنی آواکیان،
با صدای گلچهر دامغانی.

عکس از:مصطفی قاهری

#مافیا_افروزفروزند
لینک خرید
http://www.tiwall.com/store/maphia

دیشب این نمایش رو دیدم و بسیار لذت بردم.
بازی ها همه خوب و روان و دلنشین و بازی میثاق زارع عااااااالی بود.
دیالوگ ها قشنگ و بامزه بود.
انتخاب لباسها مناسب بود.
طراحی صحنه خیلی باور پذیر بود.
صحنه آخر در بالکن خیلی خیلی زیبا بود.

با خود داستان متاسفانه خیلی ارتباط برقرار نکردم. به نظرم داستان در ارائه قصه شخصی هر کدوم از این آدمها و ارائه یک برش یک کوتاه از زندگی اونها کاملا موفق ... دیدن ادامه ›› بود، اما در توضیح رابطه این آدمها با ماجرای شهرام و منیر ناموفق بود و این سوال مهم که" اگر ما جای هر کدوم از این آدمها بودیم دراون شرایط چه تصمیمی میگرفتیم" خیلی خوب در نیامده بود.

این جمله رو خیلی دوست داشتم: امامزاده اول آدم بود، بعد مکان شد، الان شغله.

به همه عوامل خسته نباشید میگم. ممنون به خاطر این یک ساعت و نیم بسیار دلنشین.

"...ولی من نمی خوام ببینمت...اگه حتی یکیتونو ببینم دیگه نمی تونم برم..."
نام منیر که ابتدا توسط آرپا برده می شود مانند زخمی ست در روح که خاراندنش کیف می دهد. نام منیر از این به بعد در هوای مهمانی می ماند؛ با اینکه منیر تنها مانده و تنهایی را انتخاب کرده:"...همین که راستی آغاز کردی، به کوه و بیابان برون می باید رفت که میان خلق راه نیست". منیر و شهرام دوستانی هستند که تنها گذاشته شده اند و حالا نامشان مثل یک طلسم شیطانی، تنهاییِ دیگران را برملا می کند؛ آن هم در یک بازی جمعی به نام مافیا...اصرار های مهناز مبنی بر نرفتن مهمان ها و تنها نگذاشتنش...درون مایه ی "تنها ماندن" بیشتر از هرچیز ذهنم را درگیر کرده بود.
خیلی لذت بردم و چیز یاد گرفتم. من هم مثل بقیه باید بگویم که بازی ها و نویسندگی فوق العاده بودند. خوشحالم که سال تئاتری ام چنین پایان خوشی داشت. امیدوارم سال آینده از کارگردان محترم این نمایش کار های بیشتری ببینم.

ای کاش حالا که قراره تمدید بشه برای سال آینده، ساعتش رو زودتر بذارید. با اینکه خیلی دوست داشتم ببینم به دلیل دیروقت تموم شدن از دست دادمش.

کار جذابی بود؛ اما بیشتر از یک اثر تئاتری، برای پرده سینما مناسب بود. من رو به شدت یاد «درباره الی» انداخت.
با وجود این که احتمالا قرار بوده آرپا foil character باشه، اما این اتفاق به نچسب ترین شکل ممکن افتاده بود و بازی بازیگرش نه تنها در سطح باقی نمایش نبود، که آزاردهنده هم شده بود. بازی سایرین لذت بخش بود و البته هیچ کدوم به جذابیت و پختگی بازی آقای «فلاحی» و خانم «عابدی» نمی رسید. آقای «زارع» هم که مثل همیشه دوست داشتنی بود. در مجموع نمایشی است که دیدنش خوب بود، اما از اون نمایش هایی نیست که بخوام برای دوباره دیدنش لحظه شماری کنم.
خارج از نمایش، اصلا نمی شه کتمان کرد که بعد از دیدن نمایش؛ غلغلک این که «بچه ها رو جمع کنیم، یک مافیا با هم بزنیم» به شدت به جان آدم می افته.

انسان‌هایی بودیم،که به پاک کردن،عادت داشتیم.
ابتدا اشک‌های‌مان راپاک کردیم،و سـپـس،یکدیگر را...!

نمایش بطور نسبی و تا حد قابل قبول در بیان حرفش موفق عمل میکند و از این نظر من کار را دوست داشتم. این قابل قبول بودن در ابتدا برمی گردد به اینکه برای این بیان بستر و فرمی را انتخاب میکند که کار میکند و نماد وصله شده و نچسب هم نیست. یک بازی معمولی که به طور طبیعی در این دورهمی ها بازی میشود و ما حتی اگر نخواهیم وارد وجه و کارکرد کنایی آن هم شویم، لطمه ای به کار نمیزند و وصله ی ناجوری نیست هرچند طبیعتا غنای دید ما کم خواهد شد.. اما این بازی وجهی کنایی از زندگی امروز طبقه متوسط رو به اضمحلال ایرانی است و در دو سطح متفاوت رابطه شخصیتها را با هم شکل میدهد . یکی رابطه شخصیتها با هم که در سطح قاعده یک هرم قرار دارند و رابطه آنها با شهرام که در راس و بالاتر از آنها قرار داشته و هنوز هم دارد. شهرام به وضوح خودش را از این قاعده و کف جدا کرده و مسئولیت اجتماعی را دنبال کرده است. بقیه نخواسته و نتوانسته اند او را همراهی کنند. وجهی از همان بازی مافیا که گاه عناصر مفید جامعه را میکشند و گاه می خوابند و چشم بر هم می گذارند تا مافیا یا همان قدرت مسلط و سیاه این کار را انجام دهد! اینجا در تک گوییها و در خلوت میکوشند خودشان را توجیه کنند که چاره ای جز تنها گذاشتن او در مرز نداشته اند ولی نه تماشاگر و نه خودشان قانع نمی شوند چون تنها گذاشتن شهرام و امثال او از طرف این قاعده در مرز انجام نشده بلکه در عدم همراهی و حمایت و جدی گرفتن دغدغه های آنها از سوی اینان انجام شده و به نقطه ی مرزی ختم شده تا تنها در برابر نیروی سیاه قرار بگیرد!
اما بعد از این اتفاق اینها به قاعده خودشان برگشته اند و روابطی را با هم دارند که آنهم به شدت صدمه خورده و ناهنجار است. یکی در اوج پوچی و ناامیدی ... دیدن ادامه ›› ، شاید از عدم توان تحمل شخصیت منفعل و عقیم خود در مقایسه با دوستش شهرام و عدم کمک به او حتی در وکالتش، به خودکشی فکر میکند و بهترین کار برایش نوشیدن و خوابیدن برای فرار از خود است. چنین شخصیت نابود شده ای به هیچ عنوان نه میخواهد و نه میتواند محمل عشق دختر نوجوان باشد و طبیعی هم هست. زن و شوهر شبه روشنفکر که هر کدام با روش خودشان سعی در بالا کشیدن از سطح قاعده و باتلاق دارند اما روشها و هدفها متفاوت و متزلزل است و تضادها آنها را به ناچار رودر روی هم قرار میدهد. و زن و شوهری که لولیدن در همین قاعده را دنبال میکنند یکی دلال و یکی یک زن سطحی که آنها هم به شدت در تنش با هم قرار دارند و هر کدام میداند دیگری او را فقط برای چه میخواهد !! صحنه مرتب کردن غلامرضا توسط بنفشه در موقع بیرون رفتن و آخر کار بدون هیچ کلامی خیلی قوی این رابطه ی شی گونه این دو را با هم نشان میداد و درخشان بود!
جمعی که از خودشان و آنچه بودند و هستند و کرده اند در وحشت اند و برای فرار از ان کنار هم می نشینند! نه توان تحمل همدیگر را دارند و نه توان رفتن و تنها شدن و تحمل خودشان را! و بهترین راهکارشان در همان جمع هم اشتغالی اعتیادگونه به یک بازی است که هم کنار هم باشند و هم با شخصیتهای واقعی خود کنار هم نباشند تا بتوانند هم را تحمل کنند!
البته شخصیت پردازی در مورد تمام بازیگرها به یک قدرت انجام نشده بود و این میتواند یک ضعف باشد ولی شاید هم باعث طولانی تر شدن و کشدار شدن کار میشد و میتوان از آن گذر کرد. بازیها هم از خوب بود تا متوسط ولی میانگین دلنشین و خوب بود. در طراحی صحنه اگر هنرمند محترم میتوانست حس شب را با نورپردازی از بالکن به داخل منتقل کند به نظرم فضای کار خیلی بهتر میشد.
در مجموع از کار لذت بردم و از تمام عوامل گروه متشکرم