فیلم ›نهنگ عنبر

دوستان کسی میتونه بگه آهنگی که در خانه رضا عطاران قبل از آهنگ مایکل پخش شد واسه کی بود ؟

صنوبر (در حال گریه): همه چیزمونو ازمون گرفتید...
با همه چیزمون کار دارید...
ای ی مرگ بر آمریکا...

کودکی بهار:تو منو دوس داری؟
کودکی صنوبر:آره.........خیلیییییییییی
-مشقامو برام مینویسی؟
-آره......مینویسم.........همین الان بنویسم؟
-آره.......بیا

"نهنگ عنبر" رو دوست داشتم
هر چند چیزی بین کلیپ و فیلم بود
و بعید می‌دونم فیلم موندگاری بشه
ولی لحظه‌های خوبی داشت
با موقعیتای بامزه که اصلن بی‌جا روشون تمرکز و مکث نشده بود.
یه "رضا عطاران" فوق‌العاده
یه "مهناز افشار" و "ویشکا آسایش" خیلی خوب
فقط به نظرم نوع پایان‌بندی فیلم باعث می‌شه تماشاچیایی که فیلم دوست داشتن هم
کم‌تر -خصوصن در سطح ناخودآگاه- میلی برای دیدن دوباره فیلم داشته باشن.
ببینید
لذت‌بخشه.

پ.ن:
انگار اگه عطاران توی سینمای ایران نباشه
قید ساخته شدن یه سری فیلما رو کلن باید زد.

manimoon..

فیلم خیلی خوب بود.به خصوص گریم و طراحی لباس که مربوط به دهه شصت بود.توی عکس و فیلمای قدیم پدر و مادرهامون میبینم بسیار خوب گریم شدند و لباس های خوب طراحی شده بود.اسم فیلم که بسیار به طرح داستان میخورد.

خوب بله، خندیدیم، کم هم نخندیدیم... ولی به چه قیمتی جناب مقدم؟ به همان عطاران همیشگی در موقعیت هایی تکراری خندیدیم...
نهنگ عنبر برای من چیزی جز یک سری کلیپ خنده دار پشت سر هم که هیچ ربطی به هم ندارند، نبود...دریغ از اندکی انسجام...دریغ از اندکی شخصیت پردازی (البته فکر کنم برای این فیلم توقع زیادیه)...همه ی آدمهای قصه تان در کسری از ثانیه تغییر می کردند.
آنطور که به یاد دارم چنین ایده ها و داستانهای بی چفت و بستی مانند داستان فیلم شما را برخی از دوستانم در دوره ی راهنمایی یا دبیرستان در انشاهایشان می نوشتند...

بنظرم خیلی گاف بولدی بود استفاده از یکی از گالریهای تهران برای لوکیشن فیلم , تابلو درب ورودی گالری رو با گل (؟) بنظرم پوشونده بودند , تابلوهای گالری از پشت پنجره کاملا معلوم بود , من حتی نمایشگاهش رو هم تونستم حدس بزنم


ماشالله دقت و ریزبینی و سوتی ندادن برای کارگردان هیچ معنایی نداشته گویا

نهنگ عنبر را دوست داشتم. یک خوشگذرانی سالم در سینما با دیالوگ هایی که واقعا تو را می خنداند، گریم هایی که خوب و طبیعی کار شده است (به جز دهه هفتاد و هشتاد که چندان دقیق نیست بر خلاف دهه پنجاه و شصت)، یک رضا عطاران خوب و یک مهناز افشار عالی که بر خلاف میترا حجار در آتش بس 2، وقتی می خواهد فانتزی بازی کند توی ذوق نمی زند و واقعا شخصیتش را می سازد و ادا در نمیاورد، اما سناریو چفت و بست چندان خوبی ندارد. یک جا هایی بین فانتزی بازی و روایت علت و معلولی معلق می ماند. یک بار برای همیشه باید تکلیف را معلوم کنیم که قرار است اتفاقات فانتزی محور فیلم ما باشد یا استدلال های علت و معلولی! بعضی شخصیت ها مثل ویشکا آسایش یا رضا ناجی کارکرد دارند اما کارکردشان آن قدر در فیلم قوی نیست که تو خالی بودن و تخت بودن شخصیت پردازی شان را پوشش دهد. در کل فیلمی است قابل قبول که می شود تا انتها با خیال راحت دید و از آن لذت برد گرچه توجه به جزئیاتش ممکن است این لذت را کم کند.

پ.ن1: امروز مثل پسر بچه ای که تکالیف عیدش را روز سیزده به در و پشت سر هم می نویسد شروع به نوشتن کردم!

پ.ن 2: یک جای فیلم، ارژنگ صنوبر (عطاران) می گوید: بعدا میگم چرا از بابای رویا خوشم نمیاد. اما من تا آخر فیلم چیزی در این مورد ندیدم و نشنیدم. خواستم از این طریق از سایر دوستان بخواهم اگر من بی دقتی کردم و این قسمت از داستان را خوب نفهمیدم من را راهنمایی کنند. با تشکر

ژانر نهنگ عنبر به نظر من کمدی- رمانسیه که درون مایه درام داره. تمام طول مدت فیلم غمی که تو چشمای ارژنگ صنوبره آزارت می ده. من بیشتر از این که بخندم گریه کردم. سکانس های خنده دار زیادی توی فیلم بود اما اون غمه وزنش بیشتر بود (از نظر کیفی نه کمی).
بیشتر بار فیلم روی دوش رضا عطاران بود و واقعا ترکوند. اون قدر روی دوش مثل فیلم "شیار 143" که تمام بار فیلم روی دوش مریلا زارعی بود. یعنی هیچ کس دیگه ای رو غیر از عطاران نمی تونم تجسم کنم که مرز ادغام کمدی و درام رو این قدر خوب بشناسه و ازش رد نشه. این قدر خوب مثل فیلم "مکس" که هیچ کس دیگه ای غیر از فرهاد آئیش نمی تونست اون نقش رو خوب بازی کنه.
نوستالوژی های فیلم هم خوب بود (کمیته و شما با هم چه نسبتی دارین و ..) اما دوز نوستالوژیش به کسایی می خورد که توی اوایل دهه شصت حداقل 15-16 ساله بودن و یه کارایی رو کردن. مثلا با دوست غیر همجنسشون قرار مداری داشتن .. دزدکی سیگار کشیدن .. فیلم وی اچ اس رد و بدل کردن ... پشت مو گذاشتن و فوکول مو رو جلو آینه میزون کردن .. یا شلوارای گشاد پوشیدن .. یا آهنگای اون زمانو گوش کردن. اما کسایی که توی اون دوران 5-6 ساله بودن این المان ها فقط براشون آشناست ولی ازش خاطره ای ندارن. من صرفا از اپول مانتو و فیلم وی چ اس خاطره داشتم. فکر می کنم برای بچه های دهه پنجاه خیلی نوستالوژیک تر باشه.
بازی مهناز افشار رو مثل همیشه دیدم. بازی خاصی نبود. به لطف کلاه گیس و ابروهای پیوندی و مانتوی گشاد اپل دار تونسته بود نقش رو جا بندازه و البته با لحنی که به صداش داده بود که هر بازیگری برای هر نقشی یک لحنی در نظر می گیره و از بدیهیات ... دیدن ادامه ›› بازیگریه.
بین انتخاب بین "دیدم" و "دوست داشتم" موندم چون فیلم اگر اون درام و غصه عطارانو نداشت واقعا چیز بزرگی کم داشت ولی فکر نمی کنم که اون موضوع یک خطی بتونه یه فیلم رو کاملا نجات بده. ضمن ابراز علاقه به بازی خیلی خوب عطاران دیدم رو انتخاب می کنم.
اما فیلم خوبیه و قطعا ارزش دیدن داره. به افتخار عطاران سینمای ایران که همیشه می ترکونه.

نمیشه گفت فیلم عالى و بى نقص ،اما خاطره بازى خوبى بود به خصوص براى متولدین اوایل دهه شصت :)

البته پایان بندى فیلم به نظرم خوب نبود چرا همیشه باید انتهاى فیلم اینجورى بشه...به جزییات خوبى در طول فیلم توجه شده بود

که بعضى وقتها یادشون میفتى اعصابت خورد میشه چه دورانى بود واى خداروشکر که تموم شد البته نه که بهتر شده ،همین که

گذشت کافیه الان یه جور دیگه عذاب میکشیم...

شاید موضوع خاصی نداشته باشه ولی از اون فیلماست که باید تو سینما دید وگرنه دیدنش هیچ لطفی نداره

از همه نظر عالیه. بعد از مدتها، هم یه فیلم خوب دیدم هم از ته دل خندیدم. توصیه می کنم حتما به تماشاش بنشینید.