نمایش›یادداشتهای روزانه رویا پردیس

دیشب این نمایش رو تماشا کردم. به عقیده من این نمایش در سطح اکران عمومی به ویژه در خانه هنرمندان و سالنی با این ظرفیت نیست. معمولاً به احترام عوامل نمایش در مقابل ترک کردن سالن پیش از پایان نمایش مقاومت می کنم، اما با گذشت عمده زمان این نمایش سالن رو با آرامش ترک کردم (3 نفر دیگر هم با من همراه شدن). تصور می کنم بیش از نیمی از تماشاگران از نیمه اجراء برای پایان نمایش لحظه شماری می کردن و صرفاً به احترام عوامل یا رودربایستی مونده بودن.

شاید تنها وجه تمایز عمده این نمایش با نمایش نامه خوانی به خاطر سپردن نمایش نامه توسط بازیگران بود. میزانسن، نورپردازی، چهره پردازی و طراحی لباس مبتدی، نمایش نامه بی هدف، دور از واقعیت، کش دار و فاقد عوامل جاذب، بازیگری یکنواخت و سطحی و طراحی صحنه حداقلی بودن.

به نظر من یکی از عمده ترین ضعف های این نمایش در بخش دراماتورژی ست، گویی نمایش اصلاً دراماتورژ نداره. این کاستی به دلیل داستان خطی نمایش بیش از معمول خودنمایی می کنه.