نمایش ›به دهکده جهانی خوش آمدی پینوکیو

وسوسه ی انسان بودن برای اندیشه های مغز چوبی خیلی بزرگ بود...

خوب بود. متن خوب بود و صحنه ها تماشاگر رو درگیر می کنن. در کل فکر میکنم به دنبال یک مسئله بود .. انسان و اضطراب انسان بودن و ماندن :)

من از 20 نمره 10 میدم
اونم به خاطر نور و صحنه و موسیقی و یه ذره هم بازی
کار اصلا فرم نداشت داستان با بازی خوب پدر ژپتو شروع شد و اخر داستان پینوکیو به حرف پدر ژپتو میرسه اما این روندن رسیدن که حول 55 دقیق که خودش یه گره در ذهن تماشاگر ایجاد می کرد با صحنه های زیاد که چند صحنه هم هیچ حرفی برای گفتن نداشت گیج کننده بود .
این کار فانتزی که به دنبال اثبات حرفش از صحنه های زیادی استفاده می کند از هیچ فرمی تبعیت نمی کند در واقع فرم کار "کلیشه ی همیشگی" خواب دیدن است .
راجع زیر متن کار هم می نوان به دخترهایی که پینوکیو عاشقشان شده ( امریکایی و افغانستان و بوسنی و یک کشور افریقایی ) و در دهکده از لوازمی که نامبرده می شود و مخصوصا صحنه سربازی می توان دریافت که غرب عامل اصلی این ادم خوب نماندن است .
بازی صحنه سربازی و دادگاه پدر ژپتو بهترین صحنه بازی ها بود

سه شنبه تئاتر رو دیدم . شب خوبی نبود ، به دو دلیل : 1- اجرای ویژه عکاس ها بود و صدای شاتر دوربین ها اعصابمون رو خورد کرده بود.
2- خود نمایش هم فارغ از جو بد سالن خوب نبود . دیالوگ های خشک و بازی های مصنوعی ، نمایش رو شبیهه فیلم هندی کرده بود .
کلا توصیه میکنم نبینید.

دوستان این نقد نمایش پینوکیو در سایت ایران تئاتر هستش. فکر میکنم خواندش خالی از لطف نباشه:

http://theater.ir/fa/reviews.php?id=29398

پس از حدودا پنج سال اولین باری است که دیالوگ لحظاتی که محسن بابایی در نقش پدر ژپتو در(نمایش به دهکده جهانی خوش آمدی پینوکیو) خصوصا زمانی که در خصوص پینوگیو از دست زمانه از تماشاچی دادخواهی میکند به دلم نشست.
واقعا آن صحنه دادخواهی یک صحنه به تمام تاثیر گذار و ماندنی برایم بود.
اشک مرا در آورد.
واقعا در این قسمت نمایش بیان این دیالوگها تاثیر بسیار فوق العاده ای بر روی تماشاچی گذاشت و در این قسمت پدر ژپتو با دیالوگ ماندگار و با استفاده از تم صدا فوق العاده- نقش یک پدر دل شکسته را عالی بازی کرد.
یکی از عوامل تاثیر گذار در بازیگری و ارتباط روحی با تماشاچی - دیالوگ می باشد.
برای این گروه و عوامل آن آرزوی موفقیت دارم.

از اول اجرا کاملا معلوم بود که نویسنده در دریایی از افکار غوطه ور شده و نمیدونه با این پینیکیو چیکار کنه، چطوری میتونه از داستان پینیکیو یک اجرا در بیاره که بتونه تو سالن تئاتر شهر به نمایش بگذاره، چندین اپیزود گنگ که هیچ ربطی به هم نداشتند. فقط یه پرسوناژ یکسان به نام پینیکیو در آنها نمایش اجرا می کرد.
من مطمئن هستم که خود نویسندم نمیدونسته چی میخواسته از این اجرا دربیاره.

در ضمن نویسندگان عزیز توجه کنند که فلش بگ یک دهه است که از تئاتر حرفه ای جهان کنار رفته است، هنوز نویسندگان ما داستان خود را با یه فلش بگ شروع می کنند.

اجرا را تماشا کردم ، مانند کارهای قبلی این کارگردان این کار هم به بیان مشکلات امروزی پرداخته بود با سبک و شیوه ای متفاوت ، با برخی از بخش های کار ارتباط کامل برقرار کردم مانند مک لوهان و "ژپتو و به نظر من این کار میتوانست کوتاه تر و مفیدتر اجرا شود ، در کل به تمامی عوامل کار خسته نباشید میکنم و به دوستان خواننده می گویم دیدن این کار خالی از لطف نیست .

عصر امروز مورخ 30/4/90 این نمایش را تماشا کردم به طور کلی بازیها خوب بود و مرا به تفکر و تامل واداشت به خصوص نقش پینوگیو و پدر ژپتو- و این درام یک درام روانشناسانه و به سایکودرام بسیار نزدیک و خوب بود در این درام به خوبی به دغدغه های انسان مدرن اشاره شده و به عصر کلاسیک و پست مدرنیسم پرداخت شده بود و همچنین به مشکلات امروزی نیز اشاره شده بود و من دیدن این درام را به شما عزیزان
توصیه می کنم اما طراحی صحنه خوب نبود و دایما اسباب صحنه تعویض می شد - من فقط توانستم با پینوگیو و پدر ژپتو همزاد پنداری کنم -حرکا ت اسلوموشن معین عشاقی خیلی زیبا بود
- اما این نمایش بیشتر با دیالوگ پیش می رفت و بیشتر حالت روایی داشت در صورتی که با نمود بازیگری - می توانست بهتر جلوه کند و همچنین بردن ذهن تماشاچی و کشاندن به چند موضوع باعث خستگی و سر در گمی تماشاچی می شود اگر بطور مثال پینوکیو به سه برهه از زمان برده می شد و موضوعات بیشتر تحلیل می شدند قطعا تماشاچی بیشتر می توانست با نمایش ارتباط روحی برقرار کند - تماشاچی خستگی روحی دارد و بنابراین باید کاری کرد که این خستگی در سالن تاتر از ذهن او بیرون رفته و او برای زتدگی فردا آماده شود.به هر صورت از زحمات کارگردان و کلیه عوامل کمال تشکر را دارم.

سلام و بدورد!
در پاسخ به اعتراض و دلخوری هادی ملک زاده عزیز از نظری که درباره این تئاتر نوشته بودم، و به قصد حرمت نهادن به این دوست ناشناس و باقی دوستان ناشناسی که احتمالاً از نوشته های من و به ویژه زبان این نوشته ها دل آزرده شده اند و آن قدر بزرگواری داشته اند که به روی این ناقص عقلی که منم نیاورند، از این پس تا زمانی که رعایت ادب مورد نظر دوستان در نوشتن را نیاموخته باشم و یاد نگرفته باشم چطور بنویسم که کسی را نیازارم، درباره ی هیچ تئاتری هیچ نخواهم نوشت. و از آنجا که من اصولاً آدم کندفهم و دیرانتقال و ...ای هستم (!!!) و به هیچ روی تعاریف این دوستان را از ادب و احترام و... نمی فهمم، و از سوی دیگر قصد باز آزردن دوستان را نیز ندارم، بعد از این تنها به خواندن خاموش نظرات دوستان بسنده خواهم کرد.
از تمام دوستانی که هر نوشتاری از من به هر شکل و هر ترتیب آزرده شان کرده صمیمانه عذر میخواهم.
باقی بقای دوستان!

سلام دوستان، از کدوم قسمت سایت میشه این تئاترو برای بلیت نیم بها رزرو کرد؟

نمیدونم چرا یکسری از دوستان به جای بررسی کار با یکدیگر جر و بحث میکنند من هر دفعه که به این صفحه میام و میخوام دیدگاه بقیه مخاطبین و ببینم به جای نقد کار جر و بحث میبینم در هر صورت امروز در مجله بانی فیلم صفحه تاتر درباره این کار با کارگردانش مصاحبه کردن من خوندم و خوب یکسری ابهاماتم درباره اجرا برطرف شد پیشنهاد میکنم دوستان هم اگر دوست داشتن در لینک زیر این مصاحبه رو مطالعه کنند.
http://www.bfilmnews.com/pdf/1391/04/29/p06.pdf

امشب کار رو دیدم ، برخلاف سایر کارهایی که اخیرا دیدم در انتهای کار تا مدتی به مفاهیم و محتوای کار اندیشیدم و لذت بردم از کاری که باعث ایجاد فکر و اندیشه در من شد . بر خلاف نظر دوستانی که کار را دوست نداشتند من بسیار از کار لذت بردم و شاید برای دومین بار هم کار رو ببینم و پیشنهاد میکنم این تئاتر زیبا رو حتما ببینید .

این کار هم مانند بقیه ی کارهایی که از این کارگردان دیده بودم دارای پیچیدگی های خاص خودش بود و تا حدود زیادی مشکلات انسان امروزی رو خوب بیان کرده بود.بیشترین لذتی که از دیدن نمایش فوق بردم حرف های پدر ژپتو بود خصوصا بعد از صحنه مک لوهان که منو یاد حرف های همه ی پدر و مادرهای دلسوز می انداخت ، همچنین صحنه مفیتسو که پینوکیو روح اش رو فروخت خیلی ناراحت کننده بود . شخصیت مک لوهان بسیار خاص و امروزی بود انگار مک لوهان رو با شرایط روز تطبیق داده بودن آخرین صحنه نمایش هم بسیار رومانتیک بود اما به نظرم کارگردان میتونست با کم کردن زمان اجرا به یک ساعت مخاطب بیشتری رو جذب کنه.در کل اجرا فوق ارزش دیدن تو این هوای گرم و آلوده رو داشت.

شاید بعضی از قسمت ها یک مقدار کش دار به نظر میرسید ولی در کل به نظرم کار خوبی بود و دغدغه های انسان مدرن تا حدودی بیان میکرد.من شخصا صحنه ی سرباز پینوکیو رو خیلی دوست داشتم و قسمت دهکده ی جهانی هم از نقاط قوت کار بود.واین هم یک جمله از متن برای دوستانی که هنوز نمایش رو ندیدند:"انسان شدن وسوسه ای بزرگ برای اندیشه های یک مغز چوبیه..."

من هم دلچسب نبودن کار را قبول دارم و آنچه مرا در طی نمایش آزار می داد این بود که به هیچ وجه نمی شد با پرسنژ ها همزاد پنداری کرد نه پدر ژپتو افسرده نه فرشته نامهربون نه.. نه..
ولی برعکس به نظر من این اثر مضمون پیچیده ای داشت
انتقال حس بی اعتمادی به کسی که تحول در ما ایجاد می کند (فرشته مهربان)
احساس پشیمانی از آدم شدن از پیشرفت کردن
و ....
و به نظر من چه بهتر که تئاتر ضعیفی بود.

پ.ن. فقط در اپیزود دهکده جهانی می شد شور تماشاگران را حس کرد. و من به شخصه دن کیشوت را دوست داشتم،

درود
من معمولا راجع به تیاتر ها نقدی نمی نویسم چون نقد کردن رو بلد نیستم واین فقط نظر شخصیمه،
تیاتر بی محتوی وبسیار سطحیی بود،اصلا خوب بهش پرداخته نشده بود.
جای کار خیلی زیادی داشت ،میتونست تیاتر خوبی باشه ولی پر از صحنه های لوس ومسخره بود،حتی بازی ها هم به جزآقای حسام منظور که تقریبا بهتر از بقیه بود اصلا خوب نبود.
طراحی صحنه و نورپردازی هم بیشتر مناسب تیاتر کودک بود.
درکل تیاتر خوبی نبود و ای کاش دست کم توی سالن قشقایی اجرا نمی شد!

کار ریتمی داشت به شدت کند و فاجعه بار به طوری که بعد از گذشت حدود بیست دقیقه مدام به ساعتت نگاه می کردی و در فکر بودی که چطور زمان باقی مانده را دوام باید بیاوری توی سالن و گواه این گفته نور موبایلهایی است که سالن را به آسمانی پر از ستاره های درخشان بدل کرده بود! بازی های ایرادی نداشت و تمام بازیگران سهم خود را به خوبی هرچه تمام تر ادا می کردند که خسته نباشند. اما متن پرگویی و خرده ماجراهای زائد بسیار داشت و انگار نویسنده تعمدی داشت که پینوکیو را به دیدن تمام شخصیت های شناخته شده در چهار گوشه جهان ببرد بی که هیچ یک از این شخصیت ها حرف تازه ای و حرفی متفاوت از قبلی داشته باشند که حضورشان را ایجاب کند. و ایراد دیگر متن این که تماشاگرهایش را کودکانی دوسال و نیمه انگاشته بود که نیاز است هر حرکتی و هر گفته ای را چندین بار به صراحت برایشان معنی کنی وگرنه هیچ نخواهند فهمید؛ مثلاً در صحنه ی روبرویی پینوکیو با شهرزاد زبان بریده که یکی از بهترین قسمتهای نمایش است واقعاً لازم بود پینوکیو را واداریم بپرسد: «چه کسی زبان شهرزاد را بریده است؟» و جواب بشنود: «همانها که دوست ندارند شهرزاد و شهرزادها قصه بگویند»؟ آقای من، یک نقطه ی سیاه در صفحه ای سفید چشمگیر است و دو نقطه، نظرناگیر. از حق نباید گذشت که ایده ی اصلی داستان، ایده ی خوبی است البته.
و البته شاهین علایی نژاد بسیار دوست داشتنی تلاش فراوانی کرده بود تا یک تنه مانع کلافگی و خواب آلودگی تماشاگر شود اما چه کند که بهار را هر چه اصرار کنی با تنها یک گل نمی آید! و انصاف نباید فروگذارد که گرمای جهنمی سالن نیز سهمی عمده در این کلافگی و خواب آلودگی داشت!
مسعود موسوی القمی را می شناسم و به نیکی هم می شناسمش این مرد نیک را، اما ای کاش به تدریس بسنده می کرد و مرتکب اجرا نمی شد که لااقل این اجرایی که من دیدم فروکاهنده ی قدر اوست.

کار یه سری اشکال داشت از نظر من،
موزیک تکراری و خسته کننده بود، موضوع هم خیلی گنگ بود و یه کم تماشاگر و خسته میکرد، و طراحی لباس هم خوب نبود مخصوصا لباس خانم کرمی که چند باری هم روسریش از سرش افتاد و باعث شد دیالوگش یادش بره..
ولی من بازی اقای علایی نژاد و عشاقی و دوست داشتم، برای صحنه هم ضحمت زیادی کشیده بودند و خوب هم از اب در اومده بود، در جمع کار خوبی بود ارزش دیدن و داشت