فیلم ›زندگی خصوصی آقا و خانم میم

به نظرم متن خوبی داشت که ادم و به نتیجه گیری اشتباه سوق میداد اما از بازی ابراهیم حاتمی کیا خوشم امد چون تیپی که گرفته بود و چهرش کاملا با نقشش هم خوانی داشت..

چقدر موسیقی متن این فیلم شباهت بسیار بسیار زیادی با موسیقی یک فیلم خارجی داشت. دوستان شما هم این شباهت رو متوجه شدید یا فقط من این حس رو دارم؟؟ برای من همیشه موسیقی قسمت بسیار بسیار تاثیر گذاری در تماشای یک فیلم یا نمایش هست. خیلی بد میدونم که کار تقلیدی باشه. استفاده (شاید الهام گرفتن بهتر باشه) از گلچین خیلی آهنگ ها رو از آقای همایون فر در کارهای دیگر ایشون هم دیدم. مثل اسب حیوان نجیبی است، سیاوش

جذاب ترین نکته ی فیلم یعنی حضور ابراهیم حاتمی کیا به عنوان بازیگر در فیلم، نقطه ضعف بزرگ فیلم بود! نمی دونم کارگردان چرا باید حاتمی کیا رو برای این نقش انتخاب می کرده. اما به نظرم اصلن انتخاب مناسبی نبود. بازی خشک و نامناسب حاتمی کیا به فیلم ضربه می زد.
اما نکته ی مثبت فیلم، این بود که بر خلاف خیلی از فیلم های این روزا، موضوعش رو «خیانت» انتخاب نکرده بود بلکه «سوء تفاهم» انتخاب کرده بود که به نظرم موضوع مهم تر و گسترده تری توی جامعه ی ماست.
به نظرم هم مهتاب کرامتی و هم فرخ نژاد نسبت به نقششون خوب بازی کردند اما به خاطر ضعف خود فیلم و کارگردانی یه کم بازی ها مشکل داشت.

فیلم موضوع بسیار خوبی داشت به نظر من، یک موضوع روانشناسانه فردی و اجتماعی یک زوج ، که اگر خوب بهش پرداخته می شد، فیلم بسیار خوبی در میومد. اما بسیار بسیار ساده و دم دستی باهاش برخورد شده بود، شایدم به خاطر اینکه فکر می کرد باید تو ایران همه چیز رو برای مخاطب توضیح بده اینگونه ساخته شده بود. فیلم می تونست به لایه های عمیق شخصیت بپردازه بدون اینکه دیالوگی بین بازیگران رد و بدل بشه اما نکرده و همه چیز رو خیلی خیلی رو بازی کرده.
کارگردانی قابل قبولی داشت.
در کل فیلم متوسطی بود که برای یکبار دیدن بد نبود.

فرخ نژاد: “میونت با شیطون چجوریه؟
” گوهریان موی بلندی را از روی کت محسن بر می دارد: (حاتمی کیا): “شیطون خودت یا شیطون من؟”
فرخ نژاد:شیطون خودت
من شیطون خودمو رام کردم.

اوایل فیلم وقتی ترافیک شده بود آوا از محسن پرسید که علت این شلوغی چیه؟ فرخ نژادم یه چیزی گفت تو مایه های این که باز فلان کس فلان مملکت لابد اومده. خیلی تیکه باحالی بود. کی عین جمله یادشه؟

زن: من دوست ندارم کنار خانم ها عکس بندازی
مرد: مگه من به دلخواه تو زندگی می کنم :):)

با یه دید کاملا منفی رفتم این فیلم رو ببینم. فکر می کردم ازین موضوعات خیانته که جدیدا مد شده. اصلا هم حال و حوصله دیدن همچین فیلمی رو نداشتم. به هوای دین بی خود و بی جهت رفتم که سانسش جور در نیومد.
ولی.. عالی بود. برخلاف دوست عزیزی که اینجا گفته بودن فرخ نژاد معمولی بوده و خودشو تکرار کرده به نظرم خیلی خوب بازی کرده بود. آدمی که بین سنت و مدرنیته مونده و خودشم قاطی کرده که کدوم طرفیه. البته من اسم اینو سنت نمی ذارم.(حالا اینجا جای بحث های ناموسی نیست)
حاتمی کیا بیشتر ازین که خوش تیپ باشه خیلی سوسول بود اینجا!
مهتاب کرامتی هم با این که نقش چشم گیری ازش ندیده بودم تا اینجا ولی این کار رو خیلی خوب بازی کرده بود.
از یه موضوع فوق العاده نخ نما با یه روایت نسبتا جدید یه کار متفاوت درآورده بود کارگردان. من که خیلی خوشم اومد.

فیلم خوبی بود، از اینکه با یه سری عناصر بیننده رو به فکر وا می داشت و در گیر می کرد خیلی خوشم اومد و همین طور اینکه بازیگرای نقش اول از یه نقطه ای توو داستان نقششون با هم جا به جا می شه، ماهرانه اتفاق می افته و خیلی روندِ ماجرا رو جالب می کنه. انگار کم کم سینمای ایران داره یه تکونایی می خوره، خوشحالم!