فیلم ارزشمندی ست.اثری کند و آرام از گاسپار نوئه.روایتی خطی و داستانی تکراری برای سالمندان:زوال عقل برای همسر و عشق و خستگی و درماندگی برای طرف مقابل.هیچ اتفاقِ هولناک و خاصی قرار نیست رخ بده و جز اینکه انگار ما هم در گوشه ای از خانه نظاره گر این زندگیِ پیوندخورده با بیماریِ لاعلاج باشیم،دستاوردی نخواهد داشت.همه چیز برای نمایشِ ملال در این روزمرگی کند پیش میره.چیزی که خیلی وقت هست در ایران و بین تماشاگران ناپسند و خسته کننده شناخته شده و همیشه از ریتمِ کند شاکی هستیم.پدر و مادری که اسم شان هم برای ما مشخص نمیشه اما خیلی خوب سختیِ زندگی برای سالمندانی که متاسفانه عقل و مغزشون زودتر از زمان مرگشون،دست از فعالیت میکشد،رو نشون میده.