فیلم‌تئاتر › عمل

اجرای پایانی نمایش «عَــمَــل» (تمدید نمی شود)

امروز جمعه ١٩ مهر ساعت ۲۱:۳۰ در عمارت نوفل‌لوشاتو

لینک خرید بلیت در تیوال: tiw.al/cWPi

۲ اجرای پایانی نمایش «عَــمَــل» (امروز پنجشنبه ۱۸ و فردا جمعه ١٩ مهر ) ساعت ۲۱:۳۰ در عمارت نوفل‌لوشاتو

نوشته مهدی اسدزاده | کارگردان: شکوفه طاهری
بازیگران (به ترتیب حروف الفبا) : عرفان ابراهیمی، بیتا ایپکچی، حسن تسعیری، نسرین درخشان‌ زاده، ناز شادمان، مسعود غزنچایی

لینک خرید بلیت در تیوال: tiw.al/cWPi

۳ اجرای پایانی نمایش «عَــمَــل» (فقط تا جمعه ١٩ مهر )

نوشته مهدی اسدزاده | کارگردان: شکوفه طاهری
بازیگران (به ترتیب حروف الفبا) : عرفان ابراهیمی، بیتا ایپکچی، حسن تسعیری، نسرین درخشان‌ زاده، ناز شادمان، مسعود غزنچایی

ساعت ۲۱:۳۰ | عمارت نوفل‌لوشاتو

لینک خرید بلیت در تیوال: tiw.al/cWPi

به دلیل استقبال تماشاگران نمایش «عَــمَــل» به مدت ٣ شب تمدید شد

نوشته مهدی اسدزاده | کارگردان: شکوفه طاهری
بازیگران (به ترتیب حروف الفبا) : عرفان ابراهیمی، بیتا ایپکچی، حسن تسعیری، نسرین درخشان‌ زاده، ناز شادمان، مسعود غزنچایی

فقط تا جمعه ١٩ مهر | ساعت ۲۱:۳۰ | عمارت نوفل‌لوشاتو

لینک خرید بلیت ٣ اجراى پایانى در سایت تیوال: tiw.al/cWPi

به آگاهی می‌رسد اجرای این نمایش به کارگردانی شکوفه طاهری و با بازی عرفان ابراهیمی، بیتا ایپکچی، حسن تسعیری، نسرین درخشان زاده و.. تمدید و خرید بلیت روزهای تازه از چهارشنبه ۱۷ تا جمعه ۱۹ مهرماه، امروز سه‌شنبه ساعت ۱۲ آغاز خواهد شد.

۳ اجرای پایانی نمایش «عَــمَــل» | ساعت ۲۱:۳۰ | عمارت نوفل‌لوشاتو

٪۴۰ تخفیف تیوال پلاس برای روز دوشنبه ۱۵ مهر فعال شد

نوشته مهدی اسدزاده | کارگردان: شکوفه طاهری
بازیگران (به ترتیب حروف الفبا) : عرفان ابراهیمی، بیتا ایپکچی، حسن تسعیری، نسرین درخشان‌ زاده، ناز شادمان، مسعود غزنچایی

خرید بلیت روزهای پایانی با تخفیف در تیوال: tiw.al/cWPi

"عمل، کنشی از تن، تن‌بریدگی از درد "

شکوفه طاهری در ادامه‌ی فعالیت‌های تئاتری‌اش، اینبار هم متنی از مهدی اسدزاده را برای اجرا انتخاب کرده که تمی اجتماعی دارد . معضل اعتیاد، فقر، ارتکاب جرم‌های خیابانی و بزه‌کاری، موضوعی‌ست که به آن پرداخته شده و از زوایه‌ای دیگر، دراماتیزه و صحنه‌ای شده است.
"عمل" بیش از آنکه به فاجعه‌ای از فروپاشی یک خانواده و آسیب شناسی آن مرتبط باشد، حاویِ کنشی‌ست که شاید اصل و محور نمایش را با نوعی ایدئولوژی نویسنده و کارگردان که در آن مشهود‌ست، پایه ریزی می‌کند.
کنشی که از دو کاراکتر اصلی در انتخاب راهی برای رهایی‌ از وضعیت پر مخمصه‌اند .. و رهایی آنان "مرگ"ست. مرگی که به نظر هایدگر، آزادی واقعی انسان‌ست.
"عمل" بازتاب افرادی‌ست که نشان دهد هر بزه و معضلی، چه فردی چه اجتماعی از خانواده و اجتماع آغاز می‌شود وتا آنجا نفوذ می‌کند که با نگاهی نقادانه، ... دیدن ادامه ›› پدری معتاد و مادری سنتی و نابلد در عاطفه و توجه به فرزندانش، افرادی با ناهنجاری‌های رفتاری، و مستعد به بزه و خلافکاری را به جامعه تحویل می‌دهند و البته عدم پوشش صحیح حمایتی از دولت و فقر مالی و فرهنگی، زمینه‌ساز این شرایط نامناسب‌ست..
عمل با ریتم تندی آغاز می‌شود، کاراکترها مدام درحال رفت و آمد به صحنه‌‌اند و هرکدام اطلاعاتی گذرا و کوتاه از واقعه‌ای را بازگو می‌کنند. اما درکلیت ارتباط معنادارِ مشخصی ایجاد نمی‌شود گویا مخاطب دارد تنها تیترهای هر خبر را می‌خواند بی آنکه بداند اصل ماجرا چیست. در گوشه‌ی صحنه دو کاراکتر اصلی زوجی هستند که دریک مرکز پزشکی، به قصد کاری و تصمیمی، بدنبال دارویی می‌گردند

در ادامه، جریان نمایش شروع به حرکت می‌کند کاراکترها با توضیحاتی مونولوگ‌وار اطلاعات مشخص‌تری از وقایع را دراختیار تماشاگر می‌گذارند و هرکدام داستانی را از چشم‌انداز خود تعریف می‌کند. داستان هایی که درباره‌ی مرگ است و مرتبط به هم و در حلقه‌ی آخر می رسند به عمل ؛ بعضا دیالوگ‌هایی قابل توجه و ممتازی نیز گفته می شود..

"عمل" از شیوه‌ی تلفیقی نمایشی از درام و مونولوگ برصحنه، بهره می‌برد که شاید ساده‌ترین شیوه‌ی انتقال از مفاهیم و رویدادها به مخاطب در طرح واقعه باشد و کافی‌ست حس و نوعِ پرسوناژ مورد نظر پرداخت حداقلی شده باشد، مابقی با گفتن ماوقع تمام می‌شود. و چون سیالیت زیادی در صحنه وجود دارد، جنبه ی بصری نمایش نیز حفظ می‌شود. اما همین شیوه اگرچه می‌تواند رضایت نسبی از یک اجرای صحنه‌ای را برای تماشاگر تدارک ببیند اما درعین‌حال می‌تواند حفره‌های خالی زیادی را از فقدان درام و بازیگری قوی نیز ایجاد کند. چرا که تماشاگر مشتاق قصه‌گویی روایت‌های تلخی که در بستر قشر فرودست با آسیب‌های شدید اجتماعی‌ست، نیست. خسته از داستان‌های اعتیاد و سرنوشت‌های تلخ قشری، که مصرف‌کننده و یا بازی‌خورِ دست مافیای باندهای موادمخدرست .بلکه مشتاقِ شیوه‌های نوینی از فرم با محتوای جذابتر و بکرست.
درعین حال "عمل" با تمرکز بر انتخاب دو زوج معتادی که با وجود بسته‌بودن تمام راه‌های نجات، و افتادن در تله‌ی باندی مخوف از پخش مواد‌مخدر، دست به کنشی می‌زند که او را از وضعیت اسف‌بارش، برهاند. مرگ، تصمیمی‌ست که شجاعت باقی مانده در دو کاراکتر معتاد را با خوردن مقدار زیادی قرص، به تصویر می‌کشد . متن در ارائه‌ی این کنش مقاومتی به سیستم بیمار تن و جامعه، تاحدودی موفق‌ست اما در ادامه، ستون حوادثی‌ست که بیشتر روخوانی‌ست.حتی اگر از زبان مردگان باشد. و پیوند موثری را با آن نقطه‌ی عطف یعنی "مرگ خودخواسته" آن دو زوج، برقرار نمی کند.

بازی‌ها در "عمل" قابل قبولند هرچند سایر بازیگران، راوی و قصه‌گویند و اجرا بیشتر متمرکز بر دو بازی نسرین درخشان و عرفان ابراهیمی‌ست که قوی و خوب پرداخت شده‌اند.. بویژه نسرین درخشان مانند سایر نقش هایش، توانایی درک و انتقالش را بخوبی در صحنه به تماشاگر دارد.

صحنه‌ی عروسی، خلاقیت موفق و کارآیی‌ست که چگالی نمایش را تاحد زیادی متعادل و قابل قبول می‌کند درعین حال با تردد بالای بازیگران بر صحنه که حتی گاهی درحد یک یا دوجمله است، فضای کوچک سالن 2 عمارت نوفل لوشاتو را تنگ تر و نامناسب جلوه می‌دهد که اگر با تمهیداتی در سالنی با فضای بزرگتر و نورپردازی قوی‌تر با وجود همین دکوری که طراحی مناسبی دارد، می توانست اجرایی حرفه ای‌تر، و تمیزتری راخلق کند. شکوفه طاهری، در نمایش هایِ تولیدی‌اش، نوید کارگردانی جوان و خوش فکر را می‌دهد اما همچنان، نکات ریز و درشتی در اجرای "عمل" به چشم می‌خورد که نیازمند پختگی و دقت بیشتری‌ست که امیدست با کسب تجربه‌های بیشتر، به آن اوج و پختگی کامل برسد.

نیلوفرثانی
گروه نقد هنرنت

یادداشت درباره تئاتر عمل - به کارگردانی شکوفه طاهری -نویسنده یادداشت : مریم تاواتاو
چاپ شده در روزنامه سازندگی در تاریخ 1398.07.11

و چه کسی است که برای لحظه ای ، دغدغۀ مرگ و چگونه مردن از گوشۀ ذهنش عبور نکرده باشد ... اینکه زندگی تا آن نقطه چگونه گذشته یک طرف و اینکه در آن لحظه چه اتفاق می افتد و اساسا مرگ چگونه به سراغش می آید ، ماجرای معماگونۀ بیگانه ای با انسان نیست . نمایش "عمل" به روایت مرگ چندنفر آن هم با زبانی متفاوت و ساختاری جدیدتر از نمونه های رایج تیاتری می پردازد . مرگ ها با دلایل مختلف از جمله اعتیاد ، اعدام و خودکشی اتفاق افتاده اند که با کنکاش در گذشته شخصیتها سعی در بیان تاثیر هر یک از این موارد در زندگی آنها دارد.
"عمل" داستانی ساده دارد اما با ساختاری پیچیده و از طریق تنیدن صحنه های مختلف و بدون رعایت توالی زمانی ، ماجرای خود را تعریف می کند . این به هم ریختگی اتفاقا باعث تحریک عنصر جذابیت در مخاطب برای سردرآوردن از ادامه داستان شده است .
نویسنده و کارگردان با استفاده از نوآوری های موجود در بطن امکانات تیاتر، مخاطب را غرق در روایتی کرده اند که موضوع آن یکی از بزرگ ترین مشغولیت های ذهنی ... دیدن ادامه ›› بشر یعنی مرگ است . از طرفی با کنایه به معضلات اجتماعی از جمله نزاع خیابانی و اعتیاد ، مرگ را به شوخی گرفته اند. باوجود اینکه موضوع مورد بحث ، از جمله غمگین ترین اتفاقات انسان است اما به گونه ای با آن برخورد می شود که چندش آوار نیست ، تلخی آن ته نشین شده و در عوض نگاه تازه تری به این موضوع دیده می¬شود؛ تاجایی که حتی مرده ها با نحوۀ مرگ یکدیگر شوخی می کنند . در اینجا نوع روایت خلاقانه و چینش موازی چند داستان در هم است که دیوارهای جداکننده واقعیت و خیال را خراب می کند و از پس این ویرانی ، فرم جدیدتری دیده می شود که با بازی حرفه ای بازیگران به اوج می رسد . این فرم غیرخطی می طلبد که حد اعلایی از شخصیت پردازی صورت گرفته باشد . شش بازیگر در لحظاتی همزمان در صحنه قرار می گیرند و دیالوگ های رگباری شان را می گویند اما به صورت کاملا حرفهای و تمرین شده ،به ذهن مخاطب اجازه می دهند ،سیال وار یک فضای پینگ پنگی را در نظر بگیرد که زمان را به جلو و عقب می کشاند و با تعویض صحنه و دیالوگ های پشت سرهم ، پازل داستان را تکمیل می کند. در چنین صحنه هایی که همزمان تعداد زیادتری از بازیگران حضور دارند، تمرکز از چند نفر به چند نفر دیگر منتقل می شود که این یکی از نکات جدیدتری است که در این اجرا شاهد آن هستیم . هماهنگی بازیگران با ریتم تند کار به صورت مناسب صورت گرفته است .
اگر تئاتر را درآمیختنِ مجموعه ای از هنرهای مختلف بدانیم که هریک در مسیرِ اجرای نمایش ، سعی در انتقالِ معنا به مخاطب دارند ، پس نمی توان به سادگی از اهمیتِ طراحی صحنه ، نور و صدا چشم پوشید ؛ چراکه از طریق همین طراحی و معماری می توان تماشاگر را با زمینه و اتمسفرِ نمایش آشنا کرد و فضای نامرئیِ نمایش نامه را به محیط دیداریِ روی صحنه تبدیل نمود ، حس را به مخاطب منتقل کرد و روایت را برای تمشاگر آشناتر نمود . از همین رو دکور ساده این اجرا در خدمت نمایش قرار گرفته و کم و زیاد شدن نور در نقاط حساس تر به کمک آمده ؛ هرچند که می شد از نورپردازی بیشتری استفاده کرد و با تغییر نور ، فضاسازی بهتری را ساخت. موسیقی در خدمت نمایش بوده و درنقطه خودکشی ، آهنگی به تناسب با این ماجرا به کار گرفته شده است . حتی محل وقوع حوادث داستان ، جغرافیای پهناورتری را در برمی گیرد و نقاط مختلف تهران از سعادت آباد گرفته تا مفت آباد و کمپ زوج درمانی را وصل به روایت عنوان می کند . موفقیت این اجرا علاوه بر کیفیت شناخت نویسنده از مکان موردنظرش در ارتباط با ماجرای مثلا اعتیاد،تا حد زیادی مدیون زبان قصه گویی است که لحظه ای مخاطب را بی قصه تنها نمی گذارد. این زبان داستان گو می طلبد به گوشه های مختلف یک ماجرا دست بیاندازد و سر و شکل واضح تری از ماجرا را توصیف کند تا مخاطب را در تلۀ ابهام بیش از حد نیندازد .
یکی از درخشان ترین صحنه های کار ،حضور جمع بازیگران درسر یک سفره و همچنین صحنه عروسی است که موقعیتی دوگانه بین غم و شادی را ترسیم نموده¬اند و البته این تناقض با موفقیت نتیجه داده است . این نوع روایت، الزام به تسلط بر نویسنده و کارگردان بر بطن ماجرا دارد . او باید اول ساختار را بشناسد تا بعد آن رابشکند و بتواند از پس به هم زدن نرم های موجود روایت بربیاید و مخاطب را جذب کند.
یکی از جذابیتهای این متن انسجام صحنه هاست یعنی در عین حال هم صحنه های مختلف از موقعیت های مختلف را نمایش می دهد و هم نخی نامرئی هوشمندانه آنها را به هم وصل کرده . بازیگر با وجود سادگی در طراحی صحنه توانسته با استفاده از حرکت و بازی ، مکان هایی را که شخصیتهای مختلف در آن حضور دارد به خوبی بازآفرینی کند . در برخی صحنه ها توصیف یک موقعیت واحد را از زبان دو شخصیت متفاوت بیان می کند و چنان ماهرانه و با تنوعِ دید این کار را انجام می دهد که تماشاگر دچار رخوت حاصل از تکرار نمی شود و میزان رضایت اثر را بالا می برد. در مجموع با بازیگرانی مواجه هستیم که در تمام مدت اجرا با اقتدارِ هرچه تمام تر و بدون دستپاچگی یا تپق از پسِ اجرای متن برآمدند و بی دلیل به صحنه نیامدند و نرفتند ، هرچند سالن به مجهزی سایر سالن های در اختیار گروههای تیاتری نیست. به ویژه "نسرین درخشان زاده" در نقش یک دختر معتاد ، مختصات خاص نقش سمانه را اجرا کرده و موفق شده آن را از تیپ به شخصیت تبدیل کند . شخصیت او به ظرافت خلق شده تا توانایی کنکاش لایه های مخفی آن توسط تماشاگر باقی بماند. او مجموعه ای از احساس عشق و نفرت و تحقیر را تجربه می کند و این پریشانی را از طریق گفتار و حرکت خود به وضوح نشان می دهد .برای مثال وقتی از خیانت همسرش حرف می زند یاوقتی می فهمد یک بار همسرش می خواسته او را بکشد ،واکنشی خاص تر از خود نشان می دهد ؛ لرزش دست ها و پریشانی صورتش همگی گواه آن هستند که سمانه ثبات روحی کمتری تجربه می کند . این بی ثباتی با ترکیب اعتیادش ، ویژگی های خاص تری به او بخشیده که شبیه سایر دختر معتادهای بازی شده در تیاتر این روزها نیست .
نه تنها جسارت شکستن ساختار معمول نوع روایت داستان بلکه مهارت بازیگران در القای نقشی که دیالوگ های مسلسل واری دارد ویژگی مهم "عمل" است و آن را تبدیل به نمایشی کرده که همه چیز مورد توجه واقع شده و می توان گفت با اجرایی شلخته روبرو نیستیم ؛حتی انتخاب اسم نمایش به شدت با کل ماجرا هماهنگ است. عمل اجرایی است که در فاصله ای دورتر از کلیشه های روایت در تیاتر ،اجرا را پیش می برد و البته جسارت ورود به چنین فضاهایی قابل ستایش است .چرا که بازگویی ماجرایی به این بزرگی در قالبی متفاوت تر نیازمند تحلیل جامع از کل ماجرا و سپس در هم شکستن ظرف و ساختن نوعی جدیدتر از روایت است .اینکه یک گروه اجرایی از ورود به فرم های دشوارتر اجرای تئاتر، واهمه ای نداشته،تاحد زیادی طنز تلخ به آن اضافه کرده و دریچه ای تازه تر برای نگاه به این مسایل معرفی کرده و تا حد زیادی با موفقیت از پس ِ آن برآمده ،قابل تقدیر است.

۵ اجرای پایانی نمایش «عَــمَــل» | ساعت ۲۱:۳۰ | عمارت نوفل‌لوشاتو

نوشته مهدی اسدزاده | کارگردان: شکوفه طاهری
بازیگران (به ترتیب حروف الفبا) : عرفان ابراهیمی، بیتا ایپکچی، حسن تسعیری، نسرین درخشان‌ زاده، ناز شادمان، مسعود غزنچایی

خرید بلیت روزهای پایانی با تخفیف در تیوال: tiw.al/cWPi

وقتی بابات داشت زیر پل مدیریت یخ می‌زد و می‌مرد، تو خودت رو پیچیده بودی لای کدوم زرورق پسر؟

٧ اجرا تا پایان نمایش «عَــمَــل» | ساعت ۲۱:۳۰ | عمارت نوفل‌لوشاتو

نوشته مهدی اسدزاده | کارگردان: شکوفه طاهری
بازیگران (به ترتیب حروف الفبا) : عرفان ابراهیمی، بیتا ایپکچی، حسن تسعیری، نسرین درخشان‌ زاده، ناز شادمان، مسعود غزنچایی

خرید بلیت ۳ اجرای پایانی از فردا چهارشنبه ساعت ۱۲ ظهر در تیوال: tiw.al/cWPi

من عَــمَــلى دو هفته میخوابم درد میکشم ترک میکنم شماها بى شرفیتونو کى کجا چه جورى میخواین ترک کنید ؟

اجراهاى پایانى نمایش «عَــمَــل» | ساعت ۲۱:۳۰ | عمارت نوفل‌لوشاتو

نوشته مهدی اسدزاده | کارگردان: شکوفه طاهری
بازیگران (به ترتیب حروف الفبا) : عرفان ابراهیمی، بیتا ایپکچی، حسن تسعیری، نسرین درخشان‌ زاده، ناز شادمان، مسعود غزنچایی

خرید بلیت ۳ اجرای پایانی از چهارشنبه ۱۰ مهر ساعت ۱۲ ظهر در تیوال: tiw.al/cWPi

من قایم نشدم. پشت دود نمی‌شه قایم شد. من گم شدم. واسه همین نتونستی پیدام کنی. حالا هی بشمر. حالا هی بگرد.

٨ اجراى پایانى نمایش «عَــمَــل» | ساعت ۲۱:۳۰ | عمارت نوفل‌لوشاتو

نوشته مهدی اسدزاده | کارگردان: شکوفه طاهری
بازیگران (به ترتیب حروف الفبا) : عرفان ابراهیمی، بیتا ایپکچی، حسن تسعیری، نسرین درخشان‌ زاده، ناز شادمان، مسعود غزنچایی

خرید بلیت سانس‌های پایانی در تیوال: tiw.al/cWPi

نظر دکتر فرهاد ناظرزاده کرمانى درباره نمایش «عَــمَــل»

من کارگردانی بسیار خوبی دیدم
به نظرم کارگردان هم ادبیات را می فهمد و هم تئاتر را و هم شخصیت پردازی را و هم می داند چطور شخصیت را روی صحنه بیاورد.
مثلا یکى از مهم ترین کارها بازی کردن نقش مرده ها به جای زنده ها روی صحنه است و تعریف کردن فجایع زندگی‌شان به عنوان جوک و لطیفه و مزاح کردن با یکدیگر، و خندیدن به درد های هم
خندیدن به درد یک عمق در نمایش به وجود می آورد که آدم وقتی نتواند مسائل خود را حل کند، بهترین راه خندیدن به آنهاست ولی آن خنده دیگر اسمش خنده نیست چیز دیگری است
این شخصیت ها آدم های مهربان و معمولی هستند. چیزی بیرون از صحنه است که کم نشان داده شد. چیزی که این آدم ها را به این روز ... دیدن ادامه ›› انداخته است.
معمولا وقتی متن ناتورالیستی به روی صحنه می رود اشاراتی هم به نیروهایی که شخصیت ها را به این شکل درآورده است می شود.
این آدم ها از بدو تولد قاچاقاچی به دنیا نیامده اند، راه های دیگر برایشان بسته بوده است مانند کولبرها…که در نهایت اینها تنها توانستند در مرگ جشن و مهمانی بگیرند.
این کار کارِ کارگردانی است

امشب برای دومین بار این اجرا رو دیدم. انقدر جزئیات توی کارگردانی داشت که ترجیح دادم دوباره با دقت بیشتر ببینم. اکثر لحظات اجرا، بازیگرها روی صحنه هستند که باعث میشه مجبور نباشی فقط یک نفر رو نگاه کنی. بازی ها خیلی خوب بود. بازیگرها واقعن حسی و دراماتیک بازی میکردن و ذهن آدم هم درگیر میشد. متن کار خیلی اوج و فرود نداره ولی اینکه از آخر به اول شروع میشه منو یاد فیلم ممنتو انداخت. خیلی این سبک رو دوست دارم.

یه متن خوب با امکانات اجرایی فوق العاده، یه کارگردانی حساب شده و درست... دیگه آدم برای یک نمایش چی بیشتر از این می خواد.
انقدر متن و کارگردانی و میزانسن ها درست طراحی شده اند که بازی خوب بازیگران رو که به خوبی در خدمت کار بودند احاطه می کند. حضور شش بازیگر همزمان در یک اتاق و خلق موقعیت های سیال اصلا کار ساده ای نیست که کارگردان و عوامل نمایش عمل خیلی خوب از پس اش براومدند
فقط ای کاش تو سالن بهتری اجرا می شد تا بیشتر دیده می شد.

مرگ حامد و سمانه پایان نیست. سفر در هزارتوی بی‌پایان خماری‌هاست. مردن برای بعضی آدمها پایان ندارد.

۱۰ اجرای پایانی نمایش «عَــمَــل»

نوشته مهدی اسدزاده | کارگردان: شکوفه طاهری
بازیگران (به ترتیب حروف الفبا) : عرفان ابراهیمی، بیتا ایپکچی، حسن تسعیری، نسرین درخشان‌ زاده، ناز شادمان، مسعود غزنچایی

ساعت ۲۱:۳۰ | عمارت نوفل‌لوشاتو

خرید بلیت روزهای پایانی در تیوال: tiw.al/cWPi

نقطه قوت این تئاتر، نمایشنامه ش بود ، و بازی های روانِ حامد، سمانه، حمید و پدر...
ای کاش در مبحث کارگردانی قوی تر عمل شده بود، فضای رفت و برگشتی، و حضور مرده ها و زنده ها در کنار هم به نمایشنامه فضایی سورئال میداد که در کارگردانی دیده نمی شد...
روی هم رفته کشش داشت و بیننده رو با خودش همراه میکرد...
دیدنش رو به علاقمندان به تئاتر توصیه می کنم

در بعضی اجراها به نظر میاد قراره بیشتر تبحر بازیگرها محک زده بشه! چنین چالشهایی هم برای بازیگران جذاب هست و هم برای تماشاگران!
تعویض پی در پی صحنه و دیالوگهای مسلسل وار (که شاید مجال شنیدن همه ش رو نداشته باشیم) و بازی متضاد با فضایی که شاهدش هستیم، همگی چالش برانگیز هستند و بقول گروه اجرایی، قصد دارند مخاطب رو گوشه ی رینگ گیر بندازن تا حتی لحظه ای فرصت جدا شدن از فضای نمایش رو پیدا نکنه!
من حقیقتا با موضوع کار ارتباط برقرار نکردم، شاید به این دلیل که بطور کلی همیشه از دور شاهد این مسائل بودم و همیشه به قدری برام رنج آور بوده که نه راجع بهش چیزی می خوانم و نه می بینم! ولی کاملا مشخص هست که متن نمایش نامه بر اساس تحقیقات مفصل نگارش شده، کارگردانی با انگیزه و تکنیک مشخص انجام شده. طراحی نور و صحنه کاملا در خدمت اجراست و از همه مهمتر بازیگران که با صد در صد انرژی روی صحنه ظاهر میشن و هیچ کاستی در کارشون مشاهده نمیشه.
برای این گروه «پرتلاش» و صمیمی آرزوی موفقیت میکنم و امیدوارم همیشه اجراهای درخشان داشته باشید
# من یک تماشاگرم

قاب‌هایی که ماند و تن هایی که کبود شد
و اجرایی که هرگز تمام نمیشود
خاطره ای شیرین از تلخ ترین حکایت موجود
درخششی از بازی و رنگ و نور و صحنه و میزانسن
اجرایی خلاقانه از دردی ماندگار

⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐
ده ستاره در یک اجرا
شش بازیگر
نویسنده: مهدی اسدزاده
کارگردان: شکوفه طاهری
روابط عمومی : نوید آغاز
و تماشاگری که نه موبایلش زنگ خورد نه حرف زد و نه .....

بازی ها خیلی خوب بود و نوع روایت نمایش مبتکرانه و خاص که با دکور قوی یک اجرای بسیار خوب رو به نمایش گذاشت.
قصه در عین سادگی و رو کردن فکت ها در دقایق اولیه تا آخر کار از نفس نمی افته و پرده های پی در پی با ریتم بالا هر بار از تماشاگر برای رسیدن به خستگی پیشی می گیرند.

وضعیت جهان ترسیم شده با سست کردن دیوار چهارم تماشاگر در همه بخش ها در یک وضعیت نیست و گاهی فاز قصه و کارگردان در این بعد عوض میشه که نیاز به یکپارچگی بیشتری دیدم.
خسته نباشید میگم به گروه با حوصله و جوان عزیز اجرایی