نمایش›آخر بازی

این روزها بکت کار کردن از آن حرف‌هاست. کم‌تر تئاتری در این روزها خودش را از قید و بند تجاری بودن دور می‌کند و تن به تئاتر به بی‌چیز ترین مفهوم کلمه می‌دهد. اما تئاتر آخر بازی در این بین استثناست. کلا تئاترهای رپرتوار مکتب تهران این ویژگی را در خود دارند. به همه پیش‌نهاد می‌کنم این تئاتر را ببینند. با اشعار بکت عشق کنند و با بازی‌های متفاوت بازیگرانش لذت ببرند.

وقتی گروه زیاد تمرین کرده باشه و به یه خودباوری رسیده باشه، اعضاش نیازی به حرکت اضافه نمی‌بینن. مهم‌ترین ویژگی این اجرا از آخر بازی، حذف تمامی اضافات و زواید است که متاسفانه خلاف آن در کارهای این روزها، به وفور دیده می‌شوند که شاید بخشی از آن، به خاطر پوشاندن نقایص و کم‌کاری‌ها است. دکور و نور کار نیز متناسب با نوع بازی‌ها، مختصر و ساده است.
از معدود نقدهایی که می‌توان به کار وارد دانست، حذف (اختیاری یا اجباری) دو نقش «نگ» و «نل» است که آخر بازی را تبدیل به کاری نیمه‌تمام کرده. گویا این بازی به آخر نمی‌رسه (و البته چه بسا بهتر باشه و این هم یه مدل بازی باشه). ولی تا همین‌جای بازی هم که ما می‌بینیم، درخور و تحسین‌برانگیزه.