نمایش›قند خون

یادداشت کهبد تاراج برای نمایش قند خون
کام کارگرها این روزا خیلی تلخ شده ...
"قند خون" دومین نمایشی است که بعد از "خواب زمستانی" از لیلی عاج تماشا کردم نمایشی بسیار دلنشین تلخ و تاثیر گذار. بازی الهام شعبانی ،ارسطو خوش رزم و پریا وزیری به یادماندنی و در بعضی صحنه ها انقلابی و جهش دار است که در دام کلیشه و اگزجره بودن نمی افتند.
نمایشنامه موقعیتی دهشتناک را در خانه در پاکدشت ورامین به تصویر می‏کشد و لحظه به لحظه و نفس به نفس تماشاگر زندگی کارگران بیکار شده ی کارخانه‏ی قند را روایت می‏کند؛ روایتی سر راست و بی شیله پیله. کارگردان با توجه به سالنی که در اختیارش بوده مینی مالیستی عمل کرده و برای متن خود با توجه به امکانات موجود کم نگذاشته، قصد دلفریبی ندارد و رو راست حرف‏اش را می‏زند. مهم تر از هر چیز متن لیلی عاج است که ایرانی نوشته و مهم تر از آن توجه دقیق‏اش به طبقه کارگر است، توجهی که خالی از ترحم و آگاهانه است.
"قند خون" در این آشفته بازار نمایش های اقتباسی و باز تولید های مکرر یک نمایش ارژینال و قابل دفاع است. این نمایش از جنس "سعادت لرزان مردمان تیره روز"، "مرده ریگ"،" خانه آقای کرمی" و" قصه روز جمعه "است و میتواند ارتباط بسیار خوبی هم با مخاطب حرفه ای و عام بر قرار کند. احوالات کوهستان و پروانه عاشقانه ای است که زیرلایه متن را دیدنی و شنیدنی میکند و دو بازیگر با قدرت تمام و زحمت مثال زدنی از پس آن برآمده اند.
"قند خون" تماشاگر را فریب نمیدهد و شامورتی بازی ندارد، یک نمایش با عیار بالا و تلاش باور پذیرست که به یاد مخاطب می ماند.

#قند_خون را از دست ندید.