نمایش›جهان انزوا

به نظر من نمایش متاثر کننده یی بود که روایت شاعرانه ی متن با بازی خوب دو کاراکتر اصلی حفظ و منتقل می شد. در اجرا کندی و سکون ها و سکوت هایی وجود داشت که این کار رو متفاوت می کرد در مقایسه با سرعت و هیاهو های اجراهای دیگر و این خصوصیت تامل برانگیز بود. برای من فقط این سوال وجود داشت که چرا نویسنده به کاراکتر عامتری نپرداخه بود. آیا همه ی سربازان عراقی شکسپیر به عربی و انگلیسی می خوانند؟ چند در صد جامعه ی رنجدیده ی عراقی سکولار هستند؟ من شخصا مشتاق بودم تا شخصیت هایی که نمایانگر طیف گسترده تری از جامعه ی معاصر عراقی هستند رو ببینم. با این حال جای خالی چنین نمایشی حس می شد و دیدن اون رو حتما به دیگران پیشنهاد می کنم.