اکسپرسیونیسم در نمایش خانه وا ده
اگر جایزه ای برای بهترین اثر اکسپرسیونیستی سال معین میشد حتما این جایزه به تئاتر خانواده تعلق میگرفت.
اضظراب و ترس و نفرت به طور بسیار هیجان انگیزی در این نمایش نهفته شده است. نمایش اگر درست نگاه شود به شدت دلهره آور است. شاید در ابتدای امر حرکات اعضای خانواده خنده دار تلقی شوند اما پس از 15 دقیقه اول و گذشتن از مسئله هواپیما دیگر همان حرکات خنده دار نیست.
استفاده از میمیک چهره بازیگران در انتقال ترس و اضطراب بسیار موفق است. لحن گفتار و کلام پدر در انتقال هیجان بسیار موثر است. سخنرانی های بسیار خوب پدر شاید تنها نقطه مشترک او با عکس هیتلر روی بروشور نمایش باشد.
نور پردازی در انتقال هیجان و ایجاد دلهره بسیار خوب عمل میکند و بسیار هماهنگ با صحنه و موسیقی است. استفاده از موسیقی دیگری از موسیقی متن فیلم Kill Bill
... دیدن ادامه ››
روی صحنه های جنایت یا تنبیه یا صحنه ای که همه اعضای خانواده در حال مواخذه خواهر هستند حتی از خود فیلم Kill Bill هم بیشتر به صحنه ها می آمد.
در این میان حرکات هماهنگ جمعی خانواده مهمترین پارامتر در انتقال هیجان است. بهترین این حرکات در صحنه ای که کادوی پسر بزرگ از جعبه بیرون می آید دیده میشود. اینکه چگونه کشف میشود که این حرکت بهترین حرکت گروهی بازیگران بود قابل توصیف است. تماشاگرانی که از اول تا آخر نمایش به همه صحنه ها میخندیدند (در صورتیکه کمتر نکته خنده داری در نمایش دیده میشد) در این صحنه کوچکترین واکنشی نشان ندادند. همین نشان میدهد این یک صحنه با باقی صحنه ها متفاوت است. اصولا ترسیدن عده ای آدم بزرگ و بالغ از یک عروسک خنده دار است. اما ترکیب دینامیک صحنه و موسیقی و نور این صحنه را کاملا وحشتناک کرد.
جرکات بدن بازیگران خصوصا حرکات پدر از دیگر عواملی است که ترس و دلهره را به مخاطب القا میکند. عبور یک راکت تنیس با سرعت زیاد از فاصله چند سانتیمتری بینی بازیگر دیگر به تنهایی و به خوبی دلهره آور است. اینکه یک خانواده دور یک میز نشسته اند و با خواهری که وجود ندارد حرف میزنند و حتی حرفهایش را نیز میشنوند باز میتواند عاملی برای انتقال هیجان و دلهره به مخاطب باشد.
مسئله دیگری که نشان دهده اکسپرسیونیسم قوی این نمایش است این است که اگر درست به این نمایش نگاه شود (نه با دید یک نمایش کمدی و خانوادگی) در اکثر صحنه ها همان حسی که خانواده دارد تماشاگر هم باید داشته باشد. همین انتقال صحیح احساسات به مخاطب بزرگترین نقطه قوت هنری نمایش است و به اعتقاد من هدف هنر چیزی جز انتقال احساسات به مخاطب نیست.