نمایش را بیش از هر چیز به خاطر «اندازه بودن» و رعایت کردن اندازه در فرم دوست داشتم و از آن لذت بردم. طرح و داستان چیز خاص و تازه ای نیست و براحتی میتوانست به یک کار تکراری و شعاری بینجامد اما هنرمند با انتخاب فرم مناسب و رعایت آن اندازه ای که عرض کردم کاری خوب ارائه میدهد و باز هم ثابت میکند که چقدر نوع نزدیک شدن به داستان و فرم کار مهم است و میتواند از یک طرح ساده و شاید تکراری کاری زیبا ارائه دهد که مورد توجه مخاطبان قرار بگیرد. در قدم اول حذف کلام بهترین کاری بوده است که در جهت اندازه کردن کار انجام شده و به درستی به کل زائد تشخیص داده شده است. کلام در این داستان تکراری میتوانست به سرعت تبدیل به بیان حرفهای تکراری و ملال آور شود. ضمن اینکه سادگی داستان نیازی هم به کلام ندارد و این یک حذف بسیار خوب برای خالص تر کردن کار و بخشیدن غنای لازم به اجزای دیگر بازیها و نمایش بوده است. در قدم بعدی شاید اینطور به نظر بیاید که سکون و کم تحرکی جز لازم زندگی در این نوع معابد باشد ولی در اینجا هم موقعیت به خوبی استیلیزه و نمایشی شده تا ریتم متناسب با مضمون طنز کار پویا باشد و از آن عقب نیفتد تا بتواند تماشاگر را در سکوت محض همراه داشته باشد و کار را رها نکند. این خود به اندازه سازی خوب زمان نمایش می انجامد. در موقعیتهای نمایشی هم مفاهیم بسیار موجز و سریع و خوب منتقل میشود به طوریکه حتی کودکان هم با کار ارتباط برقرار کردند و این برخلاف تصور عده ای از هنرمندان ما عیب و نقص نیست بلکه قوت کار است. ادعای کار هم به اندازه است. این اندازه بودن ادعا واقعا نکته مهمی است و میتواند نوع نگاه تماشاگر و سرنوشت کار را عوض کند. به قول یک منتقد محترم من اگر فیلم تجارت کیمیایی را با این حد از ادعا میدیدم که درباره مردی است که کیفش رو میزنن و او دوباره آن را پیدا میکند از کار خوشم می آمد ولی وقتی با ادعای طرح مسائل مهاجران ایرانی و این ادعاهای بزرگ دیدمش خوشم نیامد! کار را با اندازه ادعایش میسنجند. در بسیاری از موارد هنرمند وارد ادعاهایی میشود که ذاتا از پرداخت نمایشی آنها ناتوان میماند و بعد تقصیر را به گردن تماشاگر می اندازد یا بهانه های دیگری می اورد. کار در حد ادعای خودش که نقد و مقداری هم هجو نوع زندگی صلب و سترون این محیطها و تفکر حاکم بر آن است کاملا موفق عمل میکند. در شوخی هم واقعا اندازه را رعایت میکند. در حالیکه وجود زن در بین چند مرد راهب این امکان را به کارگردان میدهد که انواع شوخیها مخصوصا از نوع جنسیتی را کار کند و دقایق زیادی از تماشاگر خنده بگیرد ولی به درستی از این ورطه میگذرد و به دامن ابتذال نمی افتد و شوخیها هم ... دیدن ادامه ›› درست ،به اندازه ،موجز و تمیز ارائه میشوند.
می شود از دید دوستداران مکاتب حکمت باطنی در شرق به کار گله کرد که چرا هنرمندان ما دیواری کوتاهتر و مظلومتر از آنها برای شوخی کردن و انتقاد و بیان حرفشان پیدا نمی کنند!هر چند صحنه هایی چون بالابردن پرچم در مراسم صبحگاه یا تبادل پول بین استاد و شاگردان موضوع را به مرزهایی فراتر از معابد شرقی می کشاند! می شود گفت کاش حالا که کارگردان مخاطبش را دست کم نمیگیرد و مثل یک گرافیست خوب به زدن حشو و زوائد کار پرداخته، آن انیمیشن(یا بازی سایه و انتقال روی پرده ویدئو پروجکشن) آخر کار را هم حذف میکرد چون تماشاگر با دیدن همان علامتها روی دستهای زن و مرد موضوع را میگرفت و این ویدئو وصله خوبی روی کار نیست و در فضای کار درنمی آید. می شود انتقادهایی از این دست را هم مطرح کرد ولی فرم کار بقدری خوب و «اندازه» است که هیچ لطمه ای به اصل کار وارد نمیشود و کاملا میشود دیدن این نمایش را به دوستان توصیه کرد.
از نویسنده، کارگردان ، بازیگران و دیگر عوامل نمایش بسیار سپاسگزارم ،حتما در کارهای آینده شان آنها را همراهی خواهم کرد!