امید دوباره به صحنه، به تئاتر، به ماندن»

بعد از روزهایی پر از خستگی و دل‌زدگی، نمایش عامدانه، عاشقانه، قاتلانه به نویسندگی و کارگردانی ساناز بیان، برای من نه فقط یک اجرا، که تلنگری عاطفی و انسانی بود؛ یادآوری این‌که هنوز می‌شود به صحنه، به بازی درست، و به هنر متعهد امیدوار بود.

بازی‌های نمایش، به‌ویژه اجرای نفس‌گیر خانم گیتی قاسمی، برای من الهام‌بخش بود. مدت‌ها بود چنین قدرتی روی صحنه ندیده بودم؛ بازی‌ای که نه‌فقط دیده، که احساس می‌شود. آن‌قدر زنده، کنترل‌شده، و در عین حال رها که دلت می‌خواهد تئاتر را دوباره از نو نفس بکشی.

از خانم ساناز بیان و گروه کار درست‌شان ممنونم برای این اجرا؛ اجرایی که بعد از تماشایش، تنها کاری که می‌توان کرد، سکوت و فکر کردن است… و شاید امید بستن.