مردم ده نانم را می‌خواهند، نه قصه‌ام را.
می‌خورند، سیر می‌شوند و زخم تازه‌ای به دلم می‌کارند.
با این همه، باز هم تنور را روشن می‌کنم… چون می‌دانم زندگی با همه تلخی‌هایش، جریان دارد.