باخ برای من فقط یک نمایش نبود، یک سفر بود… سفری که از دل نت‌های موسیقی شروع شد و آرام‌آرام وارد رؤیا و خیال شد. موسیقی در این کار فقط شنیده نمی‌شد، انگار با ما زندگی می‌کرد و حرف می‌زد. نورها مثل نقاشی، لحظه‌ها رو از صبح تا نیمه‌شب رنگ می‌کردن و هر بار حس تازه‌ای به فضا می‌دادن. بازی‌های درخشان پر از جزئیات و حس‌های ظریف بودن؛ همدیگه رو کامل می‌کردن و مخاطب رو رها نمی‌کردن. وقتی نمایش تموم شد، حس کردم یک راز قدیمی رو تجربه کردم… صادقانه بگم، این اجرا رو با تمام وجودم دوست داشتم،دست مریزاد به جناب بهزاد عبدی و رضا جهانی عزیز و بقیه بازیگران درخشان این کار