پاپیون – اراده‌ای که زندان را می‌بلعد

«پاپیون» فرانکلین جی شافنر، نه فقط یک درام زندان، که مطالعه‌ای عمیق بر ماهیت انسان در مواجهه با اسارت است. فیلم با تکیه بر دو ستون بازیگری‌اش – استیو مک‌کوئین و داستین هافمن – دو چهره متفاوت از بقا را نشان می‌دهد: یکی، اراده‌ای لجوج برای آزادی به هر قیمت؛ دیگری، تطبیق و بقا در دل شرایط غیرانسانی.

کارگردانی شافنر ریتمی ایجاد می‌کند که همزمان حس فرسایش زمان و تپش امید را منتقل می‌کند. نماهای طولانی از انزوا و سکوت، با لحظات فوران خشونت و تصمیم‌های جسورانه متعادل شده‌اند. فیلمنامه دالتون ترامبو، با وجود وفاداری به روح خاطرات هانری شاریر، بار دراماتیک و تراژیک داستان را تشدید می‌کند، بی‌آنکه به دام سانتی‌مانتالیسم ... دیدن ادامه ›› بیفتد.


آنچه «پاپیون» را فراتر از یک داستان فرار می‌برد، تصویر پیوند انسانی است که در شرایط غیرممکن شکل می‌گیرد. رابطه پاپیون و دگا، با بازی کم‌نظیر مک‌کوئین و هافمن، نه بر اساس رفاقت ساده، که بر مبنای نیاز متقابل و اعتماد تدریجی ساخته می‌شود.


«پاپیون» نشان می‌دهد که آزادی، حتی اگر جسمانی نباشد، می‌تواند در ذهن و اراده شکل بگیرد؛ و شاید همین، بزرگ‌ترین پیروزی یک زندانی باشد