دلم می‌خواد درمورد این کار متن درخوری بنویسم، اما نمی‌تونم. کل نمایش طوری با دکور، میزانسن، و از همه مهم‌تر اکت بازیگرها مخاطب رو شگفت‌زده می‌کنه که تا حد زیادی ضعف نمایشنامه رو جبران می‌کنه؛ و همینه که کار رو واسه نقد سخت می‌کنه.
سیالیت صحنه و حرکت سیال بازیگرها در صحنه در خدمت روایت قرار گرفته، اما نمایشنامه و شخصیت‌پردازی به‌شدت ضعف داره و مخاطب در مواجهه با داستان تا انتها سردرگم باقی می‌مونه. گرچه به‌عنوان یک نمایش پست‌مدرن مخاطب هرچقدر با ارجاعات بینامتنی آشنایی داشته باشه درک اثر آسونتره، اما باز هم به‌نظر می‌رسه بخشی از کار در ذهن مولف باقی مونده و بیرونی نشده... فکر می‌کنم خود کارگردان هم شیفته این پرفورمنس جذاب شده و روایت رو فراموش کرده.