نمایشنامه اپیزودیک (Episodic Play) یعنی نمایشی که ساختارش بر اساس چند اپیزود یا بخش جدا از هم شکل گرفته؛ به جای اینکه مثل نمایش‌های کلاسیک (با طرح سه‌پرده‌ای یا وحدت زمان و مکان) یک خط داستانی پیوسته و واحد داشته باشد.

🔹 ویژگی‌های اصلی نمایشنامه اپیزودیک:

1. چندبخشی بودن: روایت از چند قسمت یا صحنه مستقل تشکیل می‌شود که هرکدام می‌تواند موضوع، فضا یا شخصیت‌های متفاوتی داشته ... دیدن ادامه ›› باشد.


2. عدم وحدت زمان و مکان: برخلاف نمایشنامه ارسطویی که معمولاً در یک بازه زمانی و یک مکان اتفاق می‌افتد، در اپیزودیک می‌توان بین مکان‌ها و زمان‌های مختلف پرید.


3. روایت غیرخطی: الزاماً داستان از ابتدا تا پایان با یک خط روایی منسجم دنبال نمی‌شود؛ ممکن است پرش‌های زمانی یا مکانی داشته باشد.


4. شخصیت‌های زیاد یا متغیر: به جای تمرکز روی تعداد محدودی شخصیت، ممکن است در هر اپیزود شخصیت‌های جدید معرفی شوند.


5. پیام یا تم مشترک: گرچه اپیزودها ممکن است از هم مستقل باشند، معمولاً یک مضمون یا ایده کلی آن‌ها را به هم پیوند می‌دهد (مثلاً نقد اجتماعی، بحران هویت، مرگ، عشق و…).


6. ریتم متنوع: صحنه‌ها می‌توانند کوتاه یا بلند، جدی یا کمدی باشند و ریتم نمایش از تنوع برخوردار است.



🔸 مثال‌های شناخته‌شده:

برشت (Brecht) از اپیزودیک‌نویسی زیاد استفاده می‌کرد، مثل مادر شجاع و فرزندانش.

در ادبیات نمایشی معاصر ایران هم برخی نمایشنامه‌ها با ساختار اپیزودیک نوشته می‌شوند، به‌خصوص در طنز و آثار اجتماعی.