«ناریا» به کارگردانی حسین فردوسی، از همان ابتدا با لحنی کمدی و پر از خنده تماشاگر را همراه می‌کند؛ اما این خنده‌ها آرام‌آرام رنگ می‌بازند و جایشان را به تلخی عمیق واقعیت می‌دهند. درست همان‌طور که در زندگی روزمره، پشت شوخی‌ها و لحظه‌های سبک، زخمی کهنه و جدی پنهان است.

هوشمندی کارگردان در این است که حقیقت جامعه را نه با شعار، بلکه با طنزی ظریف و سپس ضربه‌ای احساسی به تصویر می‌کشد. «ناریا» تجربه‌ای است که تماشاگر را از لبخند به اندوه می‌برد؛ سفری از سطح به عمق، از ظاهر به باطن. و همین تضاد، قدرت اصلی اثر است