سفید» نمایشی هوشمندانه و خوش‌ساخت که با روایتی ساده اما چندلایه، مرز میان حقیقت و خواست دل را به چالش می‌کشد. قصه‌ی مادری که حافظه‌اش پاک شده و فرزندانش می‌توانند واقعیت تازه‌ای برای او بسازند، فضایی پر از تعلیق و پرسش ایجاد می‌کند؛ اینکه ما با حقیقت چه می‌کنیم اگر قدرت بازنویسی‌اش را داشته باشیم. بازیگران با انرژی و دقت، ترکیبی از نقش‌پردازی باورپذیر و اجرای تیپیک را ارائه کردند که تنوع شخصیت‌ها را زنده و ملموس می‌کرد. ریتم حساب‌شده و طراحی صحنه‌ی مینیمال اما چشمگیر، کیفیتی یکدست به اجرا داده بود.